Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Η αγάπη είναι απλή μα θέλει κόπο ...
 

 

Πέρασα το βράδυ στην εντατική.
Έπεσε το όνομά σου από την καρδιά μου στο πάτωμα και γέμισε τέσσερα κατάγματα.
Εγώ το πήρα αγκαλιά κι άρχισα να τρέχω, αλλά αυτό έσταζε ανάμεσα από τα δάχτυλα μου, έχανε χρόνια, τον τόνο του (στον δρόμο κίνηση, το γνωστό μπαρ κλειστό, λυπημένες πέτρες να βγαίνουν απ' τα μάτια μου, μεγάλες σαν βράχοι).
Αργήσατε μου είπαν, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, αλλά το βλέπετε κι εσείς, στράβωσε το ν, ίσιωσε το τελικό σίγμα - δύσκολη περίπτωση.
Κοιμήθηκα στο πλάι του το βράδυ να μαζεύω τις ανάσες του που γλυστρούσαν από τα σκεπάσματα προς το ταβάνι. (Έκαναν ό,τι μπορούσαν μου είπαν. Μπορούσαν λίγα. Το σκίσαμε εγκάρσια με μαχαίρι, να το εγχειρήσουμε είπαν, αλλά μέσα στην πληγή είχε κρυμμένες παλιές πληγές που ανέπνεαν ακόμα και το ξαναράψαμε.)
Τα κατάγματα μου τα τύλιξαν και μου τα έδωσαν όσο πρόχειρα σου δίνουν ένα ξανθό μωρό ή ένα κομμάτι κεϊκ.
Φύγαμε. Στον δρόμο κάποιος με ρώτησε τι ώρα είναι και του απάντησα ότι η ώρα είναι ξαπλωμένη στο υπόγειο, αλυσοδεμένη, ντυμένη με ένα κίτρινο λυπημένο φορεματάκι.
Α, ευχαριστώ μου είπε, και μου έκοψε ένα κομμάτι από την ακρόπολη - μην τύχει και πεινάσω.

Άκου. Το όνομά σου μπορεί να πέθανε μέσα στο στόμα μου, όμως από την καρδιά μου θα χρειαστείς κομπρεσέρ για να το αφαιρέσεις...

Κατερίνα Έσσλιν
 

 

Α) Ήπιες απ’ το ποτήρι μου.
Β) Φόρεσες τα ρούχα μου.
Γ) Διάβασες την ποίησή μου.
Δ) Έπαιξες με την κιθάρα μου.

Και τώρα με ρωτάς γιατί κλαίω;

Α) Ήπια απ’ το ίδιο το ποτήρι.
Β) Φόρεσα τα ρούχα που είχες βάλει.
Γ) Διάβασα ποίηση.
Δ) Και έπαιξα κιθάρα.

Και τώρα με ρωτάς γιατί κλαίω;

Α) Γιατί δεν ξεδίψασα.
Β) Γιατί κρυώνω.
Γ) Γιατί δε νιώθω τις λέξεις.
Δ) Και γιατί δεν ακούω τις νότες...

Βαγγέλης Ευαγγελίου

 

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Την επόμενη μέρα εδώ βρέχει όπως την προηγούμενη.
Η χθεσινή, των Χριστουγέννων, με βρήκε σαν και σήμερα πάλι.
Λίγο πιο βαριά, λίγο πιο βαθιά στο στερεμένο μου πηγάδι.
Περνούν τα χρόνια αγάπη μου μα καμιά απ΄τις ευχές μας δεν βγήκε.
Κανείς απ΄τους όρκους μας δεν τα κατάφερε.
Εδώ νυχτώνει από το μεσημέρι. Εκεί;
.
Η έρημη πόλη των εορτών μού πάει καλύτερα.
Τη διασχίζω ανενόχλητη, κοιτώ τα φωτισμένα τζάμια.
Σκιές πίσω από δαντελένιες νάυλον κουρτίνες, και λέω ό,τι θέλω εγώ.
Λέω, ίσως κι αυτοί να είναι σε στερεμένο πηγάδι, κι ας έχει φως,
κι ας έχει δαντελένιες νάυλον κουρτίνες.
Όχι, λέω, εκείνος ο έρωτάς μας που μας φλόγισε
δεν πρέπει να καταλήξει σε ναυαγού σανίδα.
.
Φυλακισμένος ακόμα εσύ, πιο δυσκίνητος,
μου γράφεις και μου γράφεις: κάνε κουράγιο.
Μου στέλνεις κουράγιο που εσύ έχασες. Το βλέπω, το ξέρω.
Όλοι οι παράνομοι νόμοι, οι κλειδοκράτορες,
σ΄ έχουν κλειδώσει σε κελλί μόνο.
Μου λές, πως η αξιοπρέπεια είναι ελευθερία.
Αλλά εγώ έχασα πια τις έννοιες, όπως εσύ έχασες το κουράγιο.
Χιονίζει τώρα, έπεσε ο άνεμος, κι εγώ περπατάω.
Σε κύκλους.
Καλά Χριστούγεννα πάλι, αγάπη μου.

...ΒΙΕΡΑ ΟΥΛΚΜΑΝ...
(Από τα γράμματα στον Γιάτσεκ)

 

Μου βάσταξες τις σκαλωσιές του ήλιου – ώσπου αναλήφθηκα.
Είδα τον κόσμο από το ύψος του τελευταίου φωτός.
Είσαι συ, που με βοήθησες ν’ ανακαλύψω λοιπόν
πως ο κόσμος γυρίζει έξω απ’ τη νύχτα.

Πως ο άνθρωπος είναι ένα σύστημα ήλιου. Πως όλα
τα κύτταρά μου είναι λίμνες που αναδίνουνε φως.
Κι είσαι συ που με βοήθησες ν’ ανακαλύψω πως τ’ αστέρια είναι
πεντάγραμμα,

πως τ’ αυτιά δεν ακούν, πως δε νιώθουν τα δάχτυλα
τη μωβ απόχρωση της πέτρας όταν δύει ο ήλιος.
Και πως ο ήλιος αυτός είναι ο μέγας εξουσιοδοτημένος του στερεώματος,
να ‘ναι ο πανταχού παρών – σ’ όλα τα βάθη του.

Να βρίσκει χιλιάδες φλεβίτσες και να διακλαδίζεται μες στο γρανίτη,
να φορεί στέφανο χρυσό στο κεφαλάκι του βρέφους
που περιμένει το πλήρωμά του στο σκοτάδι της μήτρας,

ν’ αναβλύζει απ’ τα βάθη των θαλασσών,
να κυκλοφορεί μες στα χρώματα των ζωγράφων
και μες στους στίχους των ποιητών
και μες στα πόδια που χορεύουν
και μες στους ήχους του «αλληλούια».

Κι η σιωπηλή παρουσία σου μ’ έμαθε πως σιωπή δεν υπάρχει.
Άκουσα να θροΐζει η ψυχή σου όπως ένας πευκώνας το καλοκαίρι.
Τα δάχτυλά σου μ’ αγγίξαν σαν ένα σμήνος πουλιών.

Κι όταν χαμογελάς ακούω μιαν άρπα.
Κι όταν σκέφτεσαι ακούω που σκέφτεσαι.
Κι όταν αγαπάς τα παιδιά που ευλόγησεν ο Ιησούς, πάλι, ακούω.
Κι ακούω το ρόδινο σύννεφο όταν ακουμπάει στο βουνό.
Κι ακούω το στάχυ όταν πίνει μια σταγόνα νερού.
Κι όταν τη νύχτα κοιτάζεις τον ουρανό
ακούω τ’ αστέρι που πλέει μες στο βλέμμα σου.

Κι είναι αυτό που ακούω πολύ δυνατότερο
απ’ αυτό που γράφω κι απ’ αυτό που μπορώ να σου ειπώ.
Όλα είναι γραμμένα. Αρκεί να μπορεί να διαβάζει η καρδιά
τα ψηφία της κτίσεως. Οι στίχοι είναι αντίλαλοι.

Απόψε τελειώσανε όλες οι λέξεις μου.
Ακούω το ποτάμι ζητώντας να ξεκλέψω τα λόγια του.
Αφουγκράζομαι στο άπειρο το χαίρε των κόσμων
που παραπλέουν ο ένας τον άλλο – χαιρετιώνται κι αποχωρίζονται.

Αλλά η γλώσσα του σύμπαντος έχει μια μόνο λέξη.
Όλα λένε: «Αγάπη».
Κι όταν γράφω «αγάπη» δεν έχω πια άλλο.

Αλλά εγώ σ’ αγαπώ. Και γι’ αυτό κομματιάζω
τη λέξη «αγάπη» σε χιλιάδες ρινίσματα
και ζυμώνω τα χρώματα, όχι σα να ‘ναι να ειπώ ή να γράψω,
αλλά
σα να ‘μαι ο παντοκράτορας ενός μεγάλου περβολιού
και να θέλουν τα χέρια μου να υφάνουνε κρίνα.

Είσαι εσύ, που με φύσηξες σαν ένας αγέρας απ’ τα ανοιχτά του Θεού.
Το νερό σου περίσσεψε κάτω στις ρίζες μου κι έκαμε
ν’ ανοίξει η ψυχή μου σαν μια φωτεινή φυλλωσιά,
κι είμ’ εγώ που σου ετοίμασα στέγη.
Το Μάρτη σε στεφάνωσα με χελιδόνια.

Κι έκαμα να φυτρώσουνε κάτω στο γύρο του φουστανιού σου αγριολούλουδα,
που κυνηγιούνται σαν φώτα πολύχρωμα όταν χορεύεις
ή όταν ονειρεύεσαι πως χορεύεις και τινάζεσαι ανάλαφρα
σα να ζητάς να πιαστείς απ’ το υπέρτατο φως.

Δεν ξέρω τι θα ‘πρεπε να σου γράψω, τι να σου ειπώ.
Πρέπει να ‘ναι μεγάλος ο κήπος που θα σε περπατήσω.
Κι ευτυχώς που είναι ο κόσμος απέραντος και τον έχουμε όλοι μαζί
και μπορεί να διαλέξει κανείς ό,τι θέλει.
Θα τυλίξω στα δάχτυλά μου τα νήματα του νερού,
θα ξεδιαλέξω το μετάξι του ήλιου απλώνοντάς τον πάνω σε άνθη
αχλαδιάς,

θα βγάλω το μπρισίμι απ’ το ζέφυρο,
να σου φτιάξω ένα ένδυμα γάμου.
Απόψε σε παντρεύω με την αιωνιότητα.
Περνώ το χρυσό δαχτυλίδι της ποίησής μου στο δάχτυλό σου.
Περνώ στα μαλλιά σου ένα στέφανο λεμονιάς
που στάζει χαραυγή και δροσιά, που στάζει αγάπη.

Το ‘χω κομμένο από την παιδική αστροφεγγιά της καρδιάς μου.
Ο ουρανός μοναχά το’ χει αγγίξει.
Σ’ το πρόσφερα σήμερα.
Περπάτησα όλο το Μάη μ’ ανοιγμένα τα χέρια μου.

Η ψυχή μου ξεχείλιζε και τη μάζευα
όπως ξεχειλίζει μια κούπα νερό,
όπως ξεχειλίζει το φως σ’ έναν κόρφο ξεκούμπωτο.
Δίπλωσα στην παλέτα μου το ουράνιο τόξο,
ανάλυσα της δύσης το βυσσινί μέσα στη φούχτα μου,
να σε φτιάξω να ταιριάζεις με τη δημιουργία του Θεού.

Κι όχι όπως μοιάζει το ένα αστέρι με το άλλο.
Να ξεχωρίζεις στην παγκόσμια τάξη.
Και πάντοτε να χορεύεις μ’ ένα φουστάνι ουρανό,
μ’ έναν θύσανο ήλιου ολόγυρα στα μαλλιά σου,
με τα χέρια σου ν’ ανεβαίνουν ανάλαφρα, όμοια
με δυο κρίνους που προσφέρονται στην Παναγία την άνοιξη.

____________________________
...Νικηφόρος Βρεττάκος...
"Ο χορός του Κορυδαλλού"
Από τη συλλογή: "Ο χρόνος και το ποτάμι του"

 

She walks in beauty, like the night
Of cloudless climes and starry skies;
And all that’s best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes;
Thus mellowed to that tender light
Which heaven to gaudy day denies.

One shade the more, one ray the less,
Had half impaired the nameless grace
Which waves in every raven tress,
Or softly lightens o’er her face;
Where thoughts serenely sweet express,
How pure, how dear their dwelling-place.

And on that cheek, and o’er that brow,
So soft, so calm, yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow,
But tell of days in goodness spent,
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent!

Lord Byron

 

- Η αγάπη είναι όταν πας με κάποιον να φας και του δίνεις πιο πολλές πατάτες χωρίς να θέλει να του τις δώσεις.
(Gianluca, 6 χρονών)

- Η αγάπη είναι όταν το κορίτσι φοράει άρωμα, το αγόρι φοράει αφτερσέιβ, και μετά βγαίνει μαζί του για να το μυρίσει.
(Μαρτίνα, 5 χρονών)

- Η αγάπη είναι όταν κάποιος σε πονάει και είσαι πολύ θυμωμένη, αλλά δεν ουρλιάζεις για να μην κλάψει.
(Σουζάνα, 5 χρονών)

- Η αγάπη είναι όταν η μαμά κάνει καφέ για τον μπαμπά και τον δοκιμάζει πρώτα για να σιγουρευτεί ότι είναι καλός.
(Δανιήλ, 7 χρονών)

- Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στον μπαμπά το καλύτερο κομμάτι κοτόπουλο.
(Έλενα, 5 χρονών)

- Δεν πρέπει ποτέ να πεις "σ 'αγαπώ" αν δεν είναι αλήθεια. Αλλά αν είναι αλήθεια πρέπει να το πεις πολλές φορές. Οι άνθρωποι ξεχνούν.
(Τζέσικα, 8 χρονών)

 

 

-Θέλω να μου χαρίσεις κάτι…
-Ό,τι θες.
-Ό,τι θέλω; Τ’ ορκίζεσαι;
-Στ’ ορκίζομαι.

-Είναι δύσκολο.
-Δεν πειράζει.
-Είναι ακριβό.
-Δεν με νοιάζει.

-Είναι σπάνιο.
-Τόσο το καλύτερο.

-Είναι επικίνδυνο.
-Δεν φοβάμαι!!

-Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
-Θα γίνω νερό να σβήσω τη φωτιά.

-Μπορεί να σου γλιστρήσει απ’ τα χέρια και να φύγει.
-Θα το ξαναπιάσω.

-Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
-Θα το κυνηγήσω.

-Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
-Θα γίνω πουλί να το ψάξω.

-Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα…
-Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.

-Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
-Θα περιμένω τα χαράματα.
-Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
-Θα φέρω τ’ άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.

-Είναι τόσο μικρό, δε θα μπορέσεις να το πιάσεις.
-Θα ζητήσω σ’ ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.

-Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
-Θα φέρω γερανό.
-Κι αν είναι μεγάλο σα βουνό;
-Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο απ’ το βουνό.
-Υπάρχει;
-Θα τον φτιάξω.
-Πού ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
-Δεν ξέρω.
-Τότε;
-Τότε θα μάθω.
-Από πού;
-Από τα βιβλία.
-Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
-Θα βρω το γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
-Κι όν έχει πεθάνει;
-Θα βρω τον άλλο γέροντα.
-Ποιόν άλλο γέροντα;
-Εκείνον που ξέρει .όλα τα βότανα.
-Όλα τα βότανα;
-Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τί μάγια κρύβουν.

-Και πώς θα φέρει εκείνος το βουνό;
-Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιώ, να γίνω τόσο δυνατός που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
-Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
-Πάντα.
-Τώρα.
-Τώρα. Έλα, τί θέλεις;

-Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
-Ό,τι θέλεις.
-Ό,τι ό,τι θέλω; Τ’ ορκίζεσαι;
-Στ’ ορκίζομαι.
-Θέλω… θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
-Να το φτιάξουμε.
-Με τι;
-Με τί θέλεις;
-Δεν ξέρω.
-Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
-Όχι, όχι, δεν είναι έτσι.
-Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα, και να του βάλουμε και ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
-Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
-Γιατί;
-Μπορεί να το χάσω.
-Θα στο κρεμάσω στο λαιμό.
-Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
Θα έρθω να σε βρω.
-Κι αν δε μπορείς να με βρεις;
-Θα μπορέσω.
-Κι αν είναι σκοτάδι;
-Θ’ ανάψω κερί.
-Κι αν λιώσει το κερί;
-Ως τότε θα σ’ έχω βρει.
-Κι αν όχι;
-Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
-Πόσο θα ψάχνεις;
-Για πάντα.
-Τί θα πει για πάντα;
-Ό,τι Σ’ ΑΓΑΠΩ!
-Κι εγώ τί θα κάνω ώσπου να με βρεις;
-Μπορείς να κοιμηθείς.
-Πού;
-Κάτω από μια μυρσινιά.
-Πού έχει μυρσινιές;
-Παντού.
-Έχει και λιοντάρια παντού;
-Όχι.
-Πού έχει λιοντάρια;
-Στη ζούγκλα.
-Είναι μακριά η ζούγκλα;
-Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου…
-Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
-Ποτέ.
-Τ’ ορκίζεσαι;
-Στ’ ορκίζομαι.
-Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
-Θα πει ότι Σ’ ΑΓΑΠΩ.
-Πόσο;
-Ως τον ουρανό.

Ανθή Δοξιάδη
 

 

Αγαπη ειναι οταν βρισκεις χαριτωμενα ολα τα ελαττωματα του αλλου

Οταν προσπαθεις να τον μισησεις και δεν το καταφερνεις!!!

 

Έτσι ακριβώς...τίποτε λιγότερο... τίποτε περισσότερο...