Old Guard - Παλιά Φρουρά

Old Guard? If you say so
by Joseph W. Bean

Old Guard versus New Guard. It’s all become so much more complicated than it used to be, and so very much more complicated than it ever needed to be. I can’t for a moment claim to "know it all" on this question. I can hope--by sharing what I know to be true and laying out what I believe to be true--to shed some light on the subjects involved.

First, let me point out that there is nothing at all new about this question. The famous Brando movie, The Wild One, is a (presumably all-hetero) version of the conflict. Ten years after the movie swept through the lives of leathermen and bikers, I saw the same us-versus-them model working itself out in the gay leather communities of Southern California. I am not trying to be mysterious.

For those unfamiliar with The Wild One, the plot is something else altogether, but the point that matters to us here is that Johnny, the Brando character, has dropped out of the rough, street club with the loose-morals and unkempt, rebel appearance to join (or form) another group in which, under his leadership, the guys are a touch less rebellious in action, a touch less disrespectful and a great deal neater and more concerned with their appearance. The older way of being a biker is the way of Lee Marvin’s club, the one Johnny left. The new way looks weak by comparison, in the perspective of the bikers. Marvin’s gang could hardly have day jobs, Brando’s may have. Marvin’s men are hard, sex-crazed and fully comfortable with their outsider status. Brando’s men--himself first and foremost, again--are more concerned with the people and institutions around them; still rebels, but not at ease with being disconnected outsiders. The 1954 movie was intended to recreate a real event that took place in 1947 in Holister, California.

I suspect the writers of the movie script found their cues for the internal action that formed and distinguished the two primary characters and their followers in what was happening in the gay community at the time they were writing rather than in what had happened on the open road in 1947. That’s a guess. I didn’t see anything like this until 1965 among people I knew, and I didn’t begin to understand it until some years later.

Here’s my view of the 60s version in gay leather:

The circle I was in worked (meaning we did SM scenes) in planned parties with rules and with a host who was playing what eventually became the role of the dungeon master. We dressed carefully, groomed ourselves neatly, and tried with all our might to follow Social Rule One: Don’t frighten the villagers. This meant not behaving in ways that would attract attention from outsiders, more than anything else. I had to walk across Santa Monica Boulevard to the gate that led to our party space with my hands cuffed behind my back, but my Master was required to see that this was done without being noticed by anyone. He was always successful.

We were aware--me last of all it seems--of others who worked differently. Their lives are pretty much described in the famous Carney book, The Real Thing. There don’t seem to be rules and there definitely are no dungeon masters. Same world, same time, different approach. In the real world as I knew it, the Real-Thing men could be seen as descendants of the Lee Marvin gang, many of them too rebellious to bear the rules of the world in such a way that they could hold and succeed in jobs or have careers. If we were neat to a pre-Beatles fault, they were studies in slovenliness. I have to admit that they were very sexy to me, but their sexual appeal was mostly in the fact that I was scared to death whenever I saw them. The important thing is that I knew they were not us.

The word choices reflect my leather breeding, I know. An example: Smoking was common if not quite universal in both groups. In my circle, smoking was done in areas provided with ashtrays, and the ashtrays were always used. In the other kind of group, smoking and tricks involving cigarettes were done everywhere, and the ashes went on the floor, on any bottom at hand or, most commonly, were rubbed into the thighs of the smoker’s jeans.

The possibilities of the two groups were obviously very different. The men around me (I do not include myself in this) were generally successful in terms of their jobs and finances, and they were the ones who were beginning to create stable institutions. Among their accomplishments were the in-town bike clubs which had significant social functions and usually allowed buddies as well as bikers, leather tailoring businesses, retail shops with a definite edge, and—fanfare here—leather bars. All of these institutions and the system of manners and etiquette, training and deference we now call Old Guard were, at that point, the New Guard, although no one said it that way. Outsiders called it "sissy shit" or "gay stuff." We called it our life. We called their ways greasy and raunchy, and we meant nothing good by it.

By the late 70s, the founders of both traditions were too old to be its best leaders, but the attitudes and mores had been ingrained in a new generation, which is where I come in. Meantime, the bars and pay-to-play sex clubs needed enough customers to stay open, so they were willing to admit most of the greasy, raunchy outsiders to the carefully constructed institutions of the stay-at-home leather club-men.

An uneasy alliance was struck which was sometimes more volatile than the word uneasy coveys. Soon, of course, the outsiders wanted in, all the way in. They wanted membership in organized clubs and recognition for their ways. By then, their rebellion had taken new forms. They were wearing rubber and spiky hair--sometimes in strange cellophaned colors--whereas before they wore heavy, dirty leathers and combed their hair in Vaselined wings with duck’s-ass backs. It may be that the overwhelming popularity of black leather over brown and the uniformity of the biker model over all others was born, finally, in the tacit dance toward agreement that made the co-existence of the two groups possible. That’s guessing again, but I could argue the point very effectively, I think. Piercing and tattooing, especially if not covered by normal, daytime clothing, are products more of the greasers’ history than the club-men’s. Order and acts of respectful mutual recognition are contributions of the club-men from which we have derived what is conceived today as The Old Guard.

That is, the current Old Guard was the new form of the late 1950s and early 1960s. The (now so-conceived) conflict between the values of the two groups came to a head any number of times, with the businessmen usually deciding the compromise. In the late 70s, the (now so-called) New Guard went too far for the (now so-called) Old Guard to tolerate without resistance in terms of "frightening the villagers." They were on the street in their gear--biker leathers without bikes, for instance--and such behaviors as wearing handcuffs out to be seen or leading boys down the street in bondage or on a leash.

An important part of what was seen as "going too far" was the parodying of by-then traditional values by behaving "within" the forms without having learned the meaning of the gestures and modes involved. Example: When I hear someone in the new form try to use the word "Sir," my skin sometimes crawls. The word is not a name or a noun and, in my world, cannot be used as if it were. It is a title, a deference, a display of respect, and can only replace a name in direct conversation with the respected party. The new form likes the word, feels the charge in it and, apparently, mistakes the charge for the substance. "You’ll call me ‘sir,’" results today in the boy speaking of "my Sir" and doing things because "Sir said to." It’s bad English and a broken descendant of the original use of the word. I could give a dozen similar examples, but they will only insult and irritate people. Why would I want to do that?

I don’t really know if I have made anything clear at all yet. My point, at least in part, is that all varieties of leathermen existing today have existed all along if we are talking about how the men are being. What they are doing changes with time, but it is always informed from being, and that seems to come in as many flavors as there are people, but in only two broad forms. You can have the flavor of your choice, but all flavors are either sweet or savory--if you know what I mean. On the one, side you have your institution-builders, community leaders, men who balance their interactions with the larger world against their relationships in the leather world. On the other side, you have your rebels, your pioneers, your "bad boys" who take a fuck-em attitude toward the world when it is troubled by them. The institution-building types were the New Guard of 1960, and their habits are the traditions called Old Guard today. The bad boys of 1960, with shifts due to nothing more than the changes in the social world, are still with us, and we call them New Guard in the 90s.

So where do we go with this in 1999 and beyond? First, we can accept that almost all young people will always think that what they are discovering is new and that, therefore, their version of anything must be called New. Witness Bossa Nova, la Nouvelle Vague, and New Age, as well as New Guard. Second, we can accept that youth matures, and we can let it do that at its own pace and in its own way. Third, once we are over the brashness of youth and the newness of every (re)invention, we can recognize that the history of leather, like the history of the world, is made of great forces diverging and recombining. In the case of the world of leathersex, the great forces are order (which supports Master/slave realities best) and rebellion (which supports the most extreme forms of physical sexuality best). I wouldn’t and couldn’t give up either for the other, but I know many people in each camp who--two to five decades after they started doing SM--still can not accept the tenets of the "opposing" camp.

I want to be able to work a bottom out to the very edge of his capacity and mine without negotiating the plan to death, but I also want to be shown deference and respect once I’ve earned it. So, at 51, it might be said that I want to be both New Guard (big tattoo that I show off on the streets in good weather, piercings that straight resort dwellers have to put up with, leather gear including whips carried through malls if it suits me) and Old Guard (careful manners and order, etiquette and respect, reflected in some level of care that my New leanings don’t disturb others overmuch). If I were 25 years younger, I’d probably have had blue-green hair by now and piercings in my face as well, but I’m not. If I were 25 years older (and I know these men very well), I’d probably be unable to tolerate the in-your-face "freshness" of the young men and novices who are called New Guard today.

Personally, I can be very nostalgic for the rigid simplicity of the small, tightly networked circles of SM men I first knew. I liked the freedom that came from everyone knowing all he needed to know about everyone by observing their manners and the forms of respect by and around them. I liked the signs and displays of submission and the easy acceptance of superior place. But these are all part of the now nearly lost side of the traditional club-men, the "Old Guard."

In the privacy of my own life (at home and in leather-public as well as full-public at times) I have been able to strike a nice balance: everything, all the time, 100% my way. And, my way is usually exactly the way I was raised: Respect required in all directions, deference in one, training in the other. That’s what is called Old Guard today, but it was new to the leather world, in a sense, when it was new to me.

The truth is that the Old Guard as is it conceived and spoken of today is mostly myth. Some of the forms are genuine and have history, but they never had the kind of universal acceptance and weight they are given in "memory." That is not a problem! If inventing a way of life that is loosely (and sometimes comically so) based on the behaviors of the "Old Guard" results in a myth that can breathe and have value in the lives of leathermen today, so be it. If Sy Lechter and Jim Kane and Bill Swenning and Val Martin are to be made (usually nameless) gods in a pantheon they would not recognize, so be it. Better to become giants and myths than to be ignored and forgotten. And much of what is being invented in the name of the Old Guard is genuinely useful, regardless of how it is rooted in the past.

Is there really a New Guard/Old Guard conflict? Yes, absolutely! What’s more, there will always be a conflict between the two forces driving us down the leathersex and leather-social road. Paint-by-number safety and Picasso-like risk/madness can never enjoy each other (except in private and secret moments of wild passion), but each is undefinable without the other, maybe even pointles

Από το Old Guard? If you say so

 

Παλαιά Φρουρά; Αφού το λέτε

Παλαιά Φρουρά εναντίον Νέας Φρουράς. Έχουν γίνει όλα τόσο πιο πολύ πολύπλοκα από όσο ήταν και τόσο πιο πολύ πολύπλοκα από όσο χρειαζόταν ποτέ να είναι. Δεν μπορώ για μια στιγμή να ισχυριστώ ότι «γνωρίζω τα πάντα» για αυτό το ζήτημα. Μπορώ να ελπίζω – με το να μοιράζομαι ό,τι ξέρω ότι είναι αληθινό και να καταθέτω ό,τι πιστεύω ότι είναι αληθινό – ότι θα ρίξω κάποιο φως στα θέματα που εμπλέκονται.

Πρώτα, αφήστε με να επισημάνω ότι δεν υπάρχει τίποτα το καινούριο σε αυτό το ζήτημα. Η διάσημη ταινία του Μπράντο, Ο Ατίθασος, είναι μια (προφανώς εντελώς ετεροφυλοφιλική) έκδοση της διαμάχης. Δέκα χρόνια αφού η ταινία σάρωσε τις ζωές των μηχανόβιων και αυτών που φορούσαν δερμάτινα, είδα το ίδιο εμείς – εναντίον - αυτών μοντέλο να λειτουργεί στις κοινότητες των ομοφυλόφιλων της Νότιας Καλιφόρνια. Δεν προσπαθώ να είμαι μυστηριώδης.

Για όσους δε γνωρίζουν την ταινία Ο Ατίθασος, η υπόθεση είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, αλλά το σημείο που έχει σημασία για εμάς είναι ότι ο Τζόνυ, ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Μπράντο, αποσύρθηκε από το σκληρό, street club με τις χαλαρές ηθικές αρχές και την ατημέλητη, επαναστατική εμφάνιση για να συμμετάσχει ( ή να σχηματίσει ) σε μια άλλη ομάδα στην οποία, υπό την ηγεσία του, οι τύποι είναι ένα τι λιγότερο επαναστατικοί στην πράξη, κατά τι λιγότερο θρασείς και πολύ περισσότερο κομψοί και τους ενδιαφέρει περισσότερο η εμφάνισή τους. Ο παλιότερος τρόπος να είναι κανείς μηχανόβιος είναι ο τρόπος του club του Lee Marvin, αυτού που ο Τζόνυ άφησε. Ο καινούριος τρόπος φαίνεται να υστερεί στη σύγκριση, από την πλευρά των μηχανόβιων. Η συμμορία του Marvin σχεδόν καθόλου δεν είχε δουλειά την ημέρα, του Μπράντο μπορεί να είχε. Οι άντρες του Marvin είναι σκληροί, ξετρελαμένοι με το σεξ και απόλυτα άνετοι με τη θέση του outsider. Οι άντρες του Μπράντο – με τον ίδιο πρώτο και καλύτερο, πάλι – ενδιαφέρονται περισσότερο για τους ανθρώπους και τους θεσμούς γύρω τους• ακόμη επαναστάτες, αλλά δεν νιώθουν άνετα με το να είναι στην απ’ έξω. Η ταινία του 1954 είχε ως σκοπό να αναπαραστήσει ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη το 1947 στο Holister της Καλιφόρνια.

Υποπτεύομαι ότι οι συγγραφείς του σεναρίου της ταινίας βρήκαν το πρότυπό τους για την εσωτερική δράση που διαμόρφωσε και διέκρινε τους δύο βασικούς χαρακτήρες και τους οπαδούς τους σε αυτά που συνέβαιναν στην ομοφυλοφιλική κοινότητα τον καιρό που έγραφαν παρά σε αυτά που είχαν συμβεί έξω στον δρόμο το 1947. Αυτό είναι μια εικασία. Δεν είδα κάτι παρόμοιο μέχρι το 1965 μεταξύ ανθρώπων που γνώριζα και δεν άρχισα να το καταλαβαίνω παρά μόνο μερικά χρόνια αργότερα.

Ακολουθεί η άποψή μου της έκδωσης του '60 του gay leather:

Ο κύκλος στον οποίο ήμουν λειτουργούσε (εννοώντας ότι κάναμε SM σκηνές) σε σχεδιασμένα πάρτυ με κανόνες και με έναν οικοδεσπότη που έπαιζε αυτό που τελικά έγινε ο ρόλος του αφέντη του μπουντρουμιού (Dungeon Master). Ντυνόμασταν προσεχτικά, περιποιούμασταν την εμφάνισή μας τακτικά και προσπαθούσαμε με όλη μας τη δύναμη να ακολουθούμε τον Πρώτο Κοινωνικό Κανόνα: Μην τρομάζετε τους χωρικούς. Αυτό σήμαινε, περισσότερο από κάθε τι, να μη συμπεριφερόμαστε με τρόπους που θα τραβούσαν την προσοχή αυτών που δεν ανήκαν στον κύκλο. Έπρεπε να περπατήσω από τη λεωφόρο Santa Monica μέχρι την πύλη που οδηγούσε στον χώρο όπου θα γινόταν το πάρτυ με τα χέρια μου δεμένα πίσω από την πλάτη μου, αλλά ο Αφέντης μου έπρεπε να κοιτάξει να γίνει αυτό χωρίς κανείς να το προσέξει. Και πάντα το πετύχαινε.

Γνωρίζαμε – εγώ τελευταίος από όλους φαίνεται – για άλλους που λειτουργούσαν διαφορετικά. Οι ζωές τους λίγο πολύ περιγράφονται στο διάσημο βιβλίο του Carney, The Real Thing. Δε φαίνεται να υπάρχουν κανόνες και σίγουρα δεν υπάρχουν αφέντες μπουντρουμιών. Ίδιος κόσμος, ίδιος χρόνος, διαφορετική προσέγγιση. Στον πραγματικό κόσμο όπως εγώ τον ήξερα, οι άντρες των οποίων οι ζωές περιγράφονται λίγο πολύ από το βιβλίο θα μπορούσαν να θεωρηθούν απόγονοι της συμμορίας του Lee Marvin, πολλοί από αυτούς πολύ επαναστατικοί για να αντέξουν τους κανόνες του κόσμου έτσι ώστε να μείνουν και να πετύχουν σε δουλειές ή να έχουν καριέρες. Αν εμείς είμασταν νοικοκυρεμένοι με έναν προ Beatle-ικό fault, εκείνοι ήταν σπουδή στην τσαπατσουλιά. Πρέπει να παραδεχτώ ότι ήταν πολύ σέξι για εμένα, αλλά η σεξουαλική τους γοητεία οφείλονταν περισσότερο στο ότι φοβόμουν μέχρι θανάτου όποτε τους έβλεπα. Το σημαντικό πράγμα ήταν ότι ήξερα ότι αυτοί δεν ήταν εμείς.

Η λέξη επιλογές αντικατοπτρίζει το είδος της leather ανατροφή μου, το ξέρω. Ένα παράδειγμα : Το κάπνισμα ήταν κοινό αν όχι καθολικό και στις δύο ομάδες. Στον κύκλο μου, το κάπνισμα γινόταν σε προβλεπόμενους χώρους με τασάκια και τα τασάκια χρησιμοποιούνταν πάντα. Στην άλλου είδους ομάδα, το κάπνισμα και κόλπα που περιλάμβαναν τσιγάρα γινόταν παντού, και οι στάχτες έπεφταν στο πάτωμα, σε οποιονδήποτε διαθέσιμο πισινό ή, συνηθέστερα, τριβόταν στα τζιν των καπνιστών στα μπούτια τους.

Οι δυνατότητες των δυο ομάδων ήταν προφανώς πολύ διαφορετικές. Οι άνθρωποι γύρω μου (δε με συμπεριλαμβάνω σε αυτό) ήταν γενικά πετυχημένοι όσο αφορά τις δουλειές τους και τα οικονομικά τους, και ήταν αυτοί που είχαν ξεκινήσει να δημιουργούν σταθερούς θεσμούς. Ανάμεσα στα επιτεύγματά τους ήταν λέσχες μοτοσικλετιστών μέσα στην πόλη, οι οποίες είχαν σημαντικές κοινωνικές λειτουργίες και συνήθως ήταν ανοιχτές σε φιλαράκια καθώς και σε μηχανόβιους, επιχειρήσεις με αντικείμενο τη ραφή δερμάτινων ενδυμάτων, καταστήματα λιανικής πώλησης με σαφές πλεονέκτημα, και — επιδεικτικά στην προκειμένη περίπτωση — leather bars. Όλοι αυτοί οι θεσμοί και το σύστημα συμπεριφορών και πρωτοκόλλων, εκπαίδευσης και σεβασμού που τώρα ονομάζουμε Παλιά Φρουρά ήταν, σε εκείνο το σημείο, η Νέα Φρουρά, αν και κανείς δεν το είπε έτσι. Όσοι βρίσκονταν εκτός του κύκλου το αποκαλούσε (πουστρόσκατο) "sissy shit" or (ομοφυλοιστορία) "gay stuff". Εμείς το λέγαμε η ζωή μας. Λέγαμε τους τρόπους τους γλοιώδεις και πρόστυχους και δεν εννοούσαμε κάτι καλό με αυτό.

Ως το τέλος της δεκαετίας του 70, οι ιδρυτές και των δύο παραδόσεων ήταν πολύ μεγάλοι για να είναι οι καλύτεροι ηγέτες τους, αλλά οι συμπεριφορές και τα ήθη είχαν ριζωθεί σε μια νέα γενιά, η οποία είναι αυτή στην οποία ανήκω. Εν τω μεταξύ, τα μπαρ και τα pay-to-play sex clubs χρειάζονταν αρκετούς πελάτες για να παραμείνουν ανοιχτά, κι έτσι ήταν διατεθειμένα να αποδεχτούν τους περισσότερους από τους γλοιώδεις, πρόστυχους outsiders στους προσεχτικά δομημένους θεσμούς of the stay-at-home leather club-men.

Μια αμήχανη συμμαχία έγινε, η οποία ήταν μερικές φορές πιο ευμετάβλητη από ότι η λέξη αμήχανη αφήνει να εννοηθεί. Σύντομα, βέβαια, οι outsiders θέλησαν να μπουν μέσα, πολύ μέσα. Θέλησαν να γίνουν μέλη σε οργανωμένες λέσχες και αναγνώριση για τις μεθόδους τους. Μέχρι τότε, η επανάστασή τους είχε πάρει νέες μορφές. Έκαναν τα μαλλιά τους λαστιχένια και αγκαθωτά – μερικές φορές σε παράξενα cellophaned χρώματα – ενώ προηγουμένως φορούσαν βαριά, βρώμικα δερμάτινα, και χτένιζαν τα μαλλιά τους in Vaselined wings with duck’s-ass backs. Ίσως να ήταν, που γεννήθηκε η συντριπτική απήχηση του μαύρου δέρματος έναντι του καφέ και η ομοιομορφία του μοντέλου του μηχανόβιου πάνω σε όλα τα άλλα, τελικά, στον σιωπηρό χορό στον δρόμο για τη συμφωνία που έκανε τη συνύπαρξη των δύο ομάδων δυνατή. Αυτό είναι και πάλι εικασία, αλλά μπορώ να επιχειρηματολογήσω για αυτήν πολύ αποτελεσματικά, νομίζω. Piercing και τατουάζ, ειδικά όταν δεν καλύπτονται από κανονικά, καθημερινά ρούχα, είναι προϊόντα περισσότερο της ιστορίας των greasers’ παρά εκείνων που ανήκαν σε λέσχες. Η τάξη και οι πράξεις αμοιβαίας αναγνώρισης με σεβασμό είναι συνεισφορές αυτών που ανήκαν σε λέσχες από τις οποίες έχουμε συμπεράνει αυτό που σήμερα αντιλαμβανόμαστε ως Η Παλιά Φρουρά.

Δηλαδή, η τωρινή Παλιά Φρουρά ήταν η καινούρια μορφή του τέλους της δεκαετίας του πενήντα και της αρχής του εξήντα. Η (όπως τώρα την αντιλαμβανόμαστε) διαμάχη μεταξύ των αξιών των δύο ομάδων κορυφώθηκε αρκετές φορές, με τους επιχειρηματίες συνήθως να αποφασίζουν τον συμβιβασμό. Στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, η (όπως λέγεται τώρα) Νέα Φρουρά το παράκανε όσο αφορά το «να τρομάζουν τους χωρικούς», τόσο που η (όπως τώρα λέγεται) Παλιά Φρουρά να μην μπορεί να το ανεχτεί χωρίς αντίσταση. Ήταν στους δρόμους με τον εξοπλισμό τους – δερμάτινα για μηχανή χωρίς μηχανές, για παράδειγμα – και τέτοιες συμπεριφορές, όπως το να φορούν χειροπέδες έξω για τους δουν ή να οδηγούν αγόρια στο δρόμο δεμένα ή με λουράκι.

Ένας σημαντικό μέρος του τι θεωρούνταν ως «παρατράβηγμα» ήταν η κακή απομίμηση των μέχρι τότε παραδοσιακών αξιών με το να συμπεριφέρεται κανείς «σύμφωνα» με τους τύπους χωρίς να έχει μάθει τη σημασία των χειρονομιών και των τρόπων που περιλαμβάνονταν. Παράδειγμα : όταν ακούω κάποιον της "νέας τάξης" να προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη λέξη «Κύριε», το δέρμα μου μερικές φορές ανατριχιάζει. Η λέξη δεν είναι ούτε ένα όνομα ούτε ένα ουσιαστικό και, στον κόσμο μου, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σα να ήταν. Είναι ένας τίτλος, μιά "διαφορά", μια ένδειξη σεβασμού και μπορεί μόνο να αντικαταστήσει ένα όνομα σε άμεση συζήτηση με το πρόσωπο στο οποίο αποδίδεται ο σεβασμός. Στην καινούρια μορφή αρέσει η λέξη, νιώθει το φορτίο που αυτή φέρει και, προφανώς, μπερδεύει το φορτίο με την ουσία. Το «Θα με αποκαλείς κύριο», καταλήγει σήμερα στο να μιλά το αγόρι για «τον Κύριό μου» και στο να κάνει πράγματα γιατί «ο Κύριος το είπε». Είναι κακή χρήση των αγγλικών και μια άσχημη κατάληξη της αυθεντικής χρήσης της λέξης. Θα μπορούσα να δώσω μια ντουζίνα παρόμοια παραδείγματα, αλλά μόνο θα προσβάλλουν και θα εκνευρίσουν. Γιατί να θέλω να το κάνω;

Δεν ξέρω πραγματικά αν έχω ξεκαθαρίσει κάτι ακόμη. Η γνώμη μου, τουλάχιστον εν μέρει, είναι ότι όλων των ειδών οι leathermen που υπάρχουν σήμερα υπήρχαν ανέκαθεν, αν μιλάμε για τον τρόπο ζωής τους. Αυτό που κάνουν αλλάζει με τον χρόνο, αλλά πάντα έχει ως αναφορά τον τρόπο ζωής τους, και φαίνεται να υπάρχει σε τόσες γεύσεις όσες υπάρχουν άνθρωποι αλλά μόνο σε δύο ευρείες μορφές. Μπορεί να έχει κανείς τη γεύση της επιλογής του, αλλά όλες οι γεύσεις είναι είτε γλυκές ή πικάντικες – αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Από τη μια πλευρά, έχετε αυτούς που δημιουργούν θεσμούς, τους αρχηγούς κοινοτήτων, τους ανθρώπους που ισορροπούν τις αλληλεπιδράσεις τους με τον ευρύτερο κόσμο σε βάρος των σχέσεών τους "στον πέτσινο κόσμο". Από την άλλη πλευρά, έχετε τους επαναστάτες σας, τους πρωτοπόρους σας, τα «κακά παιδιά» σας που υιοθετούν μια άντε – γαμηθείτε στάση απέναντι στον κόσμο όταν ενοχλείται από αυτούς. Το είδος αυτών που δημιουργούν θεσμούς ήταν η Νέα Φρουρά του 1960 και οι συνήθειές τους είναι οι παραδόσεις που καλούνται Παλιά Φρουρά σήμερα. Τα κακά παιδιά του 1960, με μεταβολές που οφείλονται σε τίποτα περισσότερο παρά μόνο στις μεταβολές στην κοινωνία, είναι ακόμη μαζί μας, και τους ονομάζουμε Νέα Φρουρά στη δεκαετία του ενενήντα.

Και τι γίνεται με όλα αυτά από το 1999 κι έπειτα; Πρώτα, μπορούμε να αποδεχτούμε ότι σχεδόν όλοι οι νέοι άνθρωποι πάντα θα νομίζουν ότι αυτό που ανακαλύπτουν είναι καινούριο και ότι για αυτόν τον λόγο η δική τους έκδοση του οτιδήποτε θα πρέπει να ονομάζεται Νέα. Μάρτυρές μου η Bossa Nova, το Νέο Κύμα και New Age, καθώς και η Νέα Φρουρά. Δεύτερο, μπορούμε να αποδεχτούμε ότι τα νιάτα ωριμάζουν και μπορούμε να τα αφήσουν να το κάνουν με τον δικό τους ρυθμό και τον δικό τους τρόπο. Τρίτο, μόλις περάσει η θρασύτητα της νιότης και παλιώσει κάθε (ξανά)ανακάλυψη, μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι η ιστορία του leather, όπως και η ιστορία του κόσμου, είναι φτιαγμένη από ισχυρές δυνάμεις που αποκλίνουν και συνδυάζονται ξανά. Στην περίπτωση του κόσμου of leathersex, οι ισχυρές δυνάμεις είναι η τάξη ( που υποστηρίζει τις πραγματικότητες Αφέντης / σκλάβος καλύτερα ) και η επανάσταση ( που υποστηρίζει τις πιο ακραίες μορφές σαρκικής σεξουαλικότητας καλύτερα ). Δε θα ήθελα και δε θα μπορούσα να απορρίψω τη μία έναντι της άλλης, αλλά γνωρίζω πολλούς ανθρώπους και στα δύο στρατόπεδα οι οποίοι – δύο με πέντε δεκαετίες αφότου άρχισαν να κάνουν SM – δεν μπορούν ακόμη να αποδεχθούν τα δόγματα του «αντίπαλου> στρατοπέδου.

Θέλω να αποδίδω όσο το δυνατόν περισσότερο φτάνοντας στο απώτερο σημείο των ικανοτήτων του και των δικών μου χωρίς να διαπραγματεύομαι το σχέδιο μέχρι θανάτου, αλλά θέλω επίσης να μου δείχνουν σεβασμό, όταν τον έχω κερδίσει. Έτσι, στα 51 μου χρόνια, μπορεί να πει κανείς ότι θέλω να είμαι και Νέα Φρουρά ( μεγάλο τατουάζ το οποίο επιδεικνύω στους δρόμους όταν έχει καλό καιρό, piercings τα οποία ετεροφυλόφιλοι κάτοικοι θέρετρων αναγκάζονται να ανεχτούν, δερμάτινος εξοπλισμός που περιλαμβάνει μαστίγια τον οποίο κουβαλώ μαζί μου σε εμπορικά κέντρα, άμα μου ταιριάζει) και Παλιά Φρουρά ( προσεχτική συμπεριφορά και τάξη, πρωτόκολλο και σεβασμός, αντικατοπτρισμένα σε κάποιο επίπεδο φροντίδας ώστε να μην ενοχλούν πάρα πολύ τους άλλους τα όσα έχω υιοθετήσει από τη Νέα Φρουρά). Αν ήμουν 25 χρόνια νεότερος, θα είχα πιθανά μπλε – πράσινα μαλλιά μέχρι τώρα και piercings και στο πρόσωπό μου, αλλά δεν είμαι. Αν ήμουν 25 χρόνια μεγαλύτερος (και γνωρίζω τους ανθρώπους αυτούς πολύ καλά), πιθανά δε θα μπορούσα να ανεχτώ αυτήν την μέσα – στα – μούτρα – μου «φρεσκάδα» των νέων και των πρωτάρηδων που αποκαλούνται Νέα Φρουρά σήμερα.

Προσωπικά, νοσταλγώ πολύ την αυστηρή απλότητα των μικρών, στενά δικτυωμένων κύκλων SM ανθρώπων που πρωτογνώρισα. Μου άρεσε η ελευθερία που προέκυπτε από το ότι ο καθένας γνώριζε ό,τι χρειάζονταν να γνωρίζει για τους υπόλοιπους παρατηρώντας τους τρόπους τους και τον σεβασμό που απέδιδαν και τους αποδίδονταν. Μου άρεσαν τα σημάδια και οι εκδηλώσεις υποταγής και η εύκολη αποδοχή της ανωτερότητας. Αλλά όλα αυτά είναι μέρος της σχεδόν χαμένης σήμερα πλευράς των παραδοσιακών ανθρώπων που ανήκαν σε λέσχες, της «Παλιάς Φρουράς».

Στη δική μου ιδιωτική ζωή ( στο σπίτι και and in leather-public καθώς και δημόσια κατά καιρούς ) μπόρεσα να δημιουργήσω μια καλή ισορροπία : τα πάντα, συνεχώς, 100% με τον δικό μου τρόπο. Και, ο τρόπος μου είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο ανατράφηκα : Σεβασμός απαιτείται προς όλες τις κατευθύνσεις, ευλάβεια προς μία, εκπαίδευση προς την άλλη. Αυτό είναι που ονομάζεται Παλιά Φρουρά σήμερα, αλλά ήταν κάτι καινούριο στόν πέτσινο κόσμο, κατά μια έννοια, όταν ήταν καινούριο για εμένα.

Η αλήθεια είναι ότι η Παλιά Φρουρά όπως την αντιλαμβάνονται και μιλούν για αυτή σήμερα είναι περισσότερο ένας μύθος. Μερικοί από τους τύπους είναι γνήσιοι και έχουν ιστορία, αλλά ποτέ δεν είχαν το είδος της καθολικής αποδοχής και το βάρος που τους δίνεται «εις μνήμην». Αυτό δεν είναι πρόβλημα! Αν το να επινοεί κανείς έναν τρόπο ζωής που είναι χαλαρά (και μερικές φορές με κωμικό τρόπο) βασισμένος στις συμπεριφορές της «Παλιάς Φρουράς» καταλήγει σε έναν μύθο που μπορεί να αναπνεύσει και να έχει αξία στις ζωές των leathermen σήμερα, ας είναι. Αν ο Sy Lechter και ο Jim Kane και ο Bill Swenning και ο Val Martin είναι να γίνουν (συνήθως ανώνυμοι) θεοί σε ένα πάνθεο που δε θα αναγνώριζαν, ας είναι. Καλύτερα να γίνουν γίγαντες και μύθοι παρά να αγνοηθούν και να ξεχαστούν. Και τα περισσότερα από όσα επινοούνται στο όνομα της Παλιάς Φρουράς είναι αληθινά χρήσιμα, ανεξάρτητα από τις ρίζες τους στο παρελθόν.

Υπάρχει πράγματι διαμάχη ανάμεσα στην Παλιά και τη Νέα Φρουρά; Ναι, βέβαια! Επίσης, θα υπάρχει πάντα μια διαμάχη ανάμεσα στις δύο δυνάμεις που μας οδηγούν στο δρόμο του leathersex and leather-κοινωνίας. Η ασφάλεια της τεχνικής paint – by – number και ο κίνδυνος / τρέλα τύπου Πικάσο δεν μπορούν να απολαύσουν το ένα το άλλο (εκτός από ιδιωτικές και μυστικές στιγμές άγριου πάθους), αλλά το καθένα είναι απροσδιόριστο χωρίς το άλλο, ίσως ακόμη και άσκοπο.