Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Το Selo Stepanchikovo είναι ένα κωμικό έργο, όπου την συγκεκριμένη φράση διατυπώνει ο Ροστάνεφ μέσα σε μια καθαρά παραληρηματική, παράλογη και κωμικότατη συζήτηση περί ποίησης και λογοτεχνίας.
Δεν μπορώ επίσης να δω τη σύνδεση με το υπόλοιπο που γράψατε, εν μέρει λόγω σύνταξης (ένα μετέωρο "πως"), εν μέρει γιατί η αναφορά σε "αυτήν την εποχή" και "εκείνη ακριβώς την εποχή" δεν μου φαίνεται να έχει αντιστοιχία με τα γεγονότα που απαριθμείτε, χρονολογικά μακρινά μεταξύ τους και ασύνδετα ως αιτία - αιτιατό. Αν θέλετε το εξηγείτε με περισσότερη σαφήνεια.

Το τέλος της ανάρτησής σας δε, μου φαίνεται... τελικό  

 

@estelwen Δικο σου

https://www.udiscovermusic.com/musi...utm_term=2e45563c-9636-4f60-8bcd-4c9d8d75ef13

 

Αυτο!

 

Έχασα έναν, δεν λέω ποιος είναι αλλά δεν ακούω ραπ  

<3

 

Σκεφτείτε πότε γράφτηκε το Στιεπαντσίκοβο. Λίγο πριν ή λίγο μετά γράφτηκε Ο Μοναδικός του Στίρνερ. Προηγήθηκαν χρονολογικά της ανόδου της αναρχίας την τριαντονταετία των δολοφονιών και μικροεξεγέρσεων. Την ίδια εποχή για να γίνει πιο κατανοητή η φιλοσοφία, ή κάποια φιλοσοφία εκλαϊκεύτηκε, όπου η εκλαϊκευση βασίζεται στην ερμηνεία του αποσπάσματος, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Απόψεις κρυσταλλώθηκαν όπως μεταφέρθηκαν, αποσπασμένες απ' τα σύνολα έργα, αποτέλεσαν μικρές εστίες κι αργότερα μεγαλύτερες. Έφτασαν στα στόματα του φούρναρη, του χτίστη, της γυναίκας σε γλώσσα κατανοητή κατά περίπτωση και ειπωμένη κατά περίσταση. Φιλόσοφοι χρόνια πεθαμένοι έγιναν πατέρες ρευμάτων που ποτέ δε θα γινόντουσαν αν μπορούσαν. Θέσεις μετατοπισμένες λίγο στην αρχή κι ύστερα περισσότερο. Κάθε εποχή κάνει τις δικές της μεταφράσεις και κάθε εποχή απαιτεί τις αλλαγές της που εκείνα τα χρόνια γέννησαν βέβαια και το πνεύμα του εξεγερμένου, όπως και το πνεύμα του επαναστάτη. Αλλά αυτό δεν είναι το ζήτημα κι εγώ πράγματι δεν το μεταφέρω όσο καλά το έχω σχηματοποιημένο κατά νου.

Ας μείνουμε σ' αυτό κι ίσως να μη διαφωνήσετε εντελώς μαζί μου, όπου υπάρχει μια ευκαιρία να κόψουμε δρόμο, πχ να μη διαβάσουμε ένα έργο, αλλά να μείνουμε σε ένα απόσταγμα σκέψης, σ' ένα ρεζουμέ ίσως, συνήθως το κάνουμε κι η ημιάγνοια είναι επικίνδυνη. Γεννάει βολταιρικούς που αν τους βάλεις κάτω θα δεις πως δεν ξέρανε το πνεύμα του Βολταίρου. Θα ξέρουν φράσεις απ' το Ζαντίγκ αλλά όχι τι συμβολίζουν, θα παπαγαλίσουν την αιτία και το αίτιο του Αγαθούλη και ποτέ δε θα μάθουν πως υπάρχει η δυνατότητα να γίνει πιο διάφανη η ζωή γιατί άλλο ο αποχρών λόγος, άλλο η συνακόλουθη αιτία κι άλλο τα αίτια και μπορούν να ανιχνευτούν ξεχωριστά. Θα μείνουν σε έννοιες που θα παπαγαλίσουν και σιγά σιγά θα συγχωνεύσουν κάνοντας τη γλώσσα φτωχότερη και το πνεύμα πιο τεμπέλικο αφού τελικά θα αδυνατεί να εκφραστεί. Αυτοί είναι οι βολταιρικοί. Και αυτό τον κίνδυνο είδε ο Ντοστογιέφσκι.

Το αν το Στιεπαντσίκοβο με τη σκιαγράφηση του Φομά και της στρατηγίνας, ή όλων των υπολοίπων είναι κωμωδία ή όχι είναι θέμα ερμηνείας. Απ' την άλλη βέβαια κι ο Μολιέρος κωμωδίες έγραφε. Τα έργα του Σαντ και του Βολταίρου έχουν επίσης την πινελιά της ειρωνείας και του αστείου. Μερικές φορές η παραβολή, πόσο μάλιστα η ανάλαφρη παραβολή είναι το καλύτερο όχημα για να μεταφέρει μια θέση.

Ξέρω πως δε γίνομαι εύκολα κατανοητός.

 

ας μην πω εγω ποσους εχασα ρεζιλι  

 

Μια μικρή επισήμανση

«Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες», η φράση που έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα έργα του Γάλλου φιλόσοφου Βολταίρου. Κι όμως, ο Βολταίρος δεν έγραψε και δεν είπε ποτέ αυτά τα διάσημα λόγια, αν και το νόημα τους συμφωνούσε απόλυτα με τις απόψεις του. Τα λόγια ανήκουν στη βρετανίδα συγγραφέα Έβελιν Μπίατρις Χολ και βιογράφο του Βολταίρου, που υπέγραφε με το ψευδώνυμο S. G. Tallentyre.

Κατά τα λοιπά κατανοητός

 

Καλησπέρα. Δεν έγραψα εγώ ποτέ ότι το είπε ο Βολταίρος, άλλος το έγραψε.

 

Ψήνεται το νέο τρεντ...