bdsm σχέση και διαφορά ηλικίας

Εντελώς, όμως..?

 

Του αλητη η καρδια δεν σας κραταει κακια  

 

Σε κάθε σχέση το ειδικό υπερτερεί του γενικού και όλες οι "αγεφύρωτες διαφορές" έχουν κατά περίπτωση γίνει αντικείμενο υπέρβασης που έχει χαιρετιστεί, πανηγυρικά και άπειρα συγκινημένα, ως τέτοια.
"Ο έρως χρόνια δεν κοιτά", άδικα το 'λεγαν;

Η γνώμη μου είναι ότι πρόκειται για ένα αγεφύρωτο χάσμα. Η γνώμη μου είναι ότι η γνώμη μου δεν μετρά για κανέναν και ως γνώμη γενικώς δεν έχει καμία περισσότερη σημασία από μια ελάχιστη σκόμη στον αέρα που φυσά εκεί που δεν βρίσκεται κανένας. Άλλη γνώμη μου είναι ότι οι άνθρωποι μπορεί να έχουν ιδιότητες οι σχέσεις όμως που κάνουν οι άνθρωποι δεν έχουν ιδιότητες και δεν ταξινομούνται.

Πιο πολύ σημασία θα έδινα στο πότε ο καθένας από τους δύο ασχολήθηκε συνειδητά με το BDSM, πριν το διαδίκτυο και πώς, διαβάζοντας Ντε Σαντ ή βιωματικά, στα τελευταία χρόνια του 20ου αιώνα και με διαδίκτυο, στα πρώτα του 21ου αιώνα με διαδίκτυο, στην εποχή του tumblr; Αυτά όλα κάνουν τη διαφορά στο πόσο σημαντικό θεωρεί ο καθένας το shibari πχ και πώς το κάνει. Αυτό, το πώς αντιλαμβάνεται ο καθείς των δύο το BDSM δηλαδή, παίζει μεγαλύτερο ρόλο για μένα στη σχέση BDSM από ό,τι η πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας.

Οι αντοχές είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο από μόνο του, αλλά δεν μετράνε μόνον αυτές στο BDSM ούτε τις κάνει μόνον η ηλικία. Η πειθαρχία, ανάλογα και με το πώς καταλαβαίνει κανείς το BDSM, μπορεί να είναι ακόμα μεγαλύτερο κεφάλαιο και πάλι δεν είναι θέμα ηλικίας αν και είναι θέμα ωριμότητας.

 

Έχω υπάρξει σε σχέση με μεγάλη διαφορά ηλικίας πάνω από μια φορα. Και σε D/s σχέση επισης. Η άποψη μου παραμένει σταθερή- για να υπάρξει η σχέση χρειάζεται Άνθρωπος, που είναι κάτι περισσότερο από το απλό σύνολο των πληροφοριακών στοιχείων του. Ερωτεύεσαι το Μοναδικό. Αν θα τον προτιμούσες μικροτερο, μεγαλύτερο, ανύπαντρο ή δεσμευμένο με παιδιά είναι κάτι το παντελώς ασήμαντο για το σύνολο της σχέσης. Γίνεται βέβαια σημαντικο, αν απομονώσεις και ξεχωρίσεις τους αντίστοιχους τομείς της δικής σου ζωης, με τους οποίους θα ήθελες να ταιριάξει- π.χ. αν θέλεις συντροφικότητα ή παιδιά Μπορεί και να απορρίψεις τον παντρεμένο, αν θέλεις ξέφρενο σεξ 4 φορές την ημέρα ισως και να μην κάτσεις με τον κατά πολύ μεγαλύτερο για πολυ...Προσωπικα όμως την σπάνια ευκαιρία να εισαι με Εκείνον που θα κάνει το είναι σου ολάκερο να δονείται την θεωρώ ως κάτι ανώτερο, που ορίζει και δεν ορίζεται  

 

Ελάτε, ελάτε κύριοι, δεν υπάρχει λόγος να ξορκίσουμε το κακό. Μεσ' τη ζωή είναι κι ο πεσιμισμός. Θα τον καταπολεμήσουμε όπως κάναμε και με όλα τα υπόλοιπα. Για να κάνουμε τούτο όμως, θα πρέπει να ξέρουμε και τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Ειδάλλως κινδυνεύουμε να βρεθούμε να χτυπάμε αδιακρίτως κι άνευ λόγου και αιτίας. Και το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση δεν είναι άλλο από την κατανόηση, ότι ο εχθρός βρίσκεται ήδη εντός. Η πόλης εάλω. Κι άρα το όλο εγχείρημα συνίσταται σε μία ανακατάληψη εδαφών κι όχι σε διεξαγωγή επιθετικών επιχειρήσεων. Υπ' αυτή την έννοια μπορώ να δεχτώ τα περί αύξησης της συνείδησης και της όποιας αλλαγής μπορεί αυτή να επιφέρει.

Υπάρχει βεβαίως και μία τρίτη τακτική, που βασίζεται ακριβώς στη μη αναγνώριση ύπαρξης του προβλήματος. Είναι μια ενδιαφέρουσα οπτική που βρίσκει αρκετό έδαφος σε τακτά χρονικά διαστήματα και αφορά ιδιαιτέρως το δυτικό ημισφαίριο και τους "πολίτες" του. Η τακτική του "κάνω σαν να μην υπάρχει". Αποδεδειγμένα αποτελεσματική, εξ' ου και το επαναλαμβανόμενο της υπόθεσης. Παλαιές καταβολές βλέπετε.. Μόνο που επειδή ακριβώς το πρόβλημα είναι υπαρκτό, αργά ή γρήγορα σου έρχεται μεσ' τη μούρη και ζητά εξηγήσεις.
Εκεί λοιπόν συμβαίνει κάτι το μαγικό. Ο εχθρός ονοματίζεται εκ νέου. Η δε νέα ονομασία, για ευνόητους λόγους, προφανώς και δε μπορεί να φέρει χαρακτηριστικά που θα παρέπεμπαν σε οτιδήποτε θα μπορούσε να υποδηλώνει την ύπαρξη προβλήματος. Μονοκοντυλιές δηλαδή. Συχνά περίτεχνες όμως και άρα με αρκετό ενδιαφέρον.
Κάπως έτσι θα μπορούσαν να γίνουν και πιο κατανοητές τοποθετήσεις του τύπου ΄΄ο κυρίαρχος δεν είναι γκόμενος΄΄, μιας και με βάση τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι, το βάρος δεν είναι στο τι είναι ο κυρίαρχος, αλλά στο τι προσπαθεί να αποφύγει.
Κι εγώ με τη σειρά μου τρέχω να πω ότι δεν το κατηγορώ ως διαδικασία. Απλά μου φαίνεται λειψή. Δύναται δε να οδηγήσει σε αρκετές παρανοήσεις. Όπως για παράδειγμα σε κάθετες απόψεις επί στερεοτύπων, την ώρα και τη στιγμή που δηλώνουμε ότι δεν μας ενδιαφέρει καν το γιατί βρίσκονται εκεί. Όπως και εύλογα ερωτηματικά για το οποιοδήποτε βάρος φέρουν αυτές τελικά.

Αλλά είναι όπως ειπώθηκε πολύ εύστοχα, μια αδυναμία εύρεσης λύσης στο πρόβλημα του πως θα μπορέσω να έχω το κερδισμένο χέρι όταν ο ντίλερ μου 'χει μοιράσει διπλά. Και η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν κατοχυρώνεται εύκολα. Δεν θα πρέπει να μας απελπίζει όμως. Διότι μας κάνει επιρρεπείς σε άγαρμπες κινήσεις. Κινήσεις όπως αυτές που επιχειρούν μια υποτιθέμενη απευθείας θέαση του πυρήνα του προβλήματος, προσπαθώντας να αποποιηθούν παράλληλα το οποιοδήποτε βάρος που θα μπορούσαν να παίζουν τα κοινωνικά χαρακτηριστικά στην κρίση τους. Και όχι δεν ακούγεται απλό. Μάλλον απλοϊκό.Και βαθύτατα στερεοτυπικό. Όπως απλοϊκό ακούγεται και το τσιτάτο του κατά τα άλλα συμπαθούς κυρίου Σω. Κι αν του έκοβε λίγο παραπάνω θα μπορούσε να αποφύγει τον επερχόμενο τότε κίνδυνο (φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να τον αναφέρω) στην αγκαλιά του οποίου ο ίδιος , όπως και πλήθος άλλων διανοουμένων, έπεσε άλλωστε. Κι ίσως με λίγο περισσότερο σθένος θα μπορούσε να αντιπαραβάλει το εν λόγω απόφθεγμα, με έναν απλό μηχανισμό τσεκαρίσματος επί του αληθούς της υπόστασης, ο οποίος συνοψίζεται στο εξής απλό ερώτημα κι έρχεται εξάλλου από τα παλιά.
Είναι λογικό αυτό που λέει ή παράλογο ?
Μη βιαζόμαστε λοιπόν.

Η ζωή είναι καταφανέστατα άδικη και ωραία και μέσα από την επεξεργασία αυτών θα βρούμε το επόμενο επίπεδο ισορροπίας. Τώρα το ποιος είναι τελειωμένος θα μου επιτρέψετε να μην το αφήσω στην κυριολεκτική διάθεση ορισμένων, που επιμένουν να την προτάσσουν ακόμη κι όταν έχει γίνει επαρκής αναφορά στο πως χρειάζεται να εκληφθεί ότι γράφεται. Να σοβαρευτούμε λίγο.

Εύφημος μνεία στον κατεργάρη που έκανε λόγο περί πτωχών τω πνεύματι. Οποιαδήποτε απορία σας θα λυθεί πάραυτα, όταν αποφασίσετε να παραθέσετε ολόκληρη την πρόταση κι όχι μόνο το τμήμα που επιλέξατε εντέχνως. Ειδικά από εσάς περιμένω περισσότερα. Κι ας φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με τα όσα έχω πει.

Τόπο στα νιάτα λοιπόν κι ας μην τα καπελώνουμε όσο μπορούμε με τον υποτιθέμενο οπτιμισμό μας που σαν μωρά παιδιά φορούμε ως πανοπλία για πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Είμαστε διάτρητοι κύριοι, με όλες τις γνώσεις μας και τα κατορθώματά μας. Και μη νομίσετε ούτε μια στιγμή ότι αυτό δεν γίνεται αντιληπτό από τις ενδιαφερόμενες πλευρές. Κι αν δεν κάνω αντίστοιχο λόγο για την αξία που φέρουμε παρόλα αυτά, μη νομίσετε ότι θεωρώ πως αυτή δεν υπάρχει. Απλώς υπερθεματίζω λίγο και ζητώ τη συγχώρεση και την υπομονή σας.
Τώρα για την άλλη όψη του νομίσματος που είναι οι νέοι, έχω επίσης κάτι λογάκια να τους πω. Αλλά δεν είναι επί της παρούσης...

 

Αν η φράση "Ο Κυρίαρχος δεν είναι γκόμενος" εκλαμβάνεται σαν αυτό που προσπαθεί να αποφύγει ο Κυρίαρχος, τότε καλός και ο πεσιμισμός όπως κι αν εκλαμβάνεται κι αυτός.
Δεν έχει σημασία, γατί μάλλον δεν γίνεται κατανοητή ούτε η έννοια του "Κυρίαρχος" ούτε κι αυτή του "γκόμενος".

 

Είμαι γεμάτη απορίες. Ποιος είναι ο εχθρός? Ποια η πόλις που εάλω κιόλας?
Μην τα παραλέτε λιγουλάκι, να τόσο δα?
Ποια εδάφη καλούμαστε να ανακαταλάβουμε?
Να πάρω το φυσέκι του παππού? Προλαβαίνω?
Αντιπαρέρχομαι το ότι λέτε βλάκα τον μακαρίτη τον Σω, δεν νομίζω άλλωστε να προσβληθεί το πνεύμα του, ωστόσο με υπερβαίνει το ότι αποκαλείτε τον Χριστούλη κατεργάρη, θα σάς μαλώσω για ασέβεια.
Εγώ είμαι πολύ σοβαρή, ακόμη κι όταν αστειεύομαι, το παίρνω πολύ στα σοβαρά κι αυτό, μη νομίζετε.
Δεν είναι κακό να συγκρούονται οι λογικές μας, το κάθε άλλο, είναι έναν ενδιαφέρον καλειδοσκόπιο που σχηματίζει εικόνες για το ποιοι είμαστε στο σύνολό μας.
Εγώ χαίρομαι όταν τα χρώματα υπερτερούν του γκρίζου.
Με κάνει υπερβολικά αισιόδοξη αυτό?
Ν΄ανησυχήσω?
Νιώθω αθεράπευτα νέα στο πνεύμα και στην ψυχή, το σώμα μου τα καταφέρνει ακόμη, τι λέτε, είναι ποινικά κολάσιμο αυτό? 
Δεν ξέρω επίσης τι θα γίνει αν αύριο εμφανιστεί η αδερφή bdsmική ψυχή μου και μου πει: Ήρθα!
Να ζητήσω ληξιαρχική πράξη γέννησης?
Να το κρατήσω το άτομο αυτό ή να το διώξω άμα μας χωρίζει ανεπίτρεπτη διαφορά ηλικίας?
Λέμε τώρα, όλα είναι ασκήσεις επί χάρτου, αλλά κι εσείς δεν πάτε παραπίσω στις υποθέσεις σας, οπότε κι εγώ απενοχοποιούμαι κατευθείαν για τις δικές μου.
Τόπο στα νιάτα φυσικά, γι΄αυτό λέγω πως δεν υπάρχει ουσιαστικό όριο στην αλληλεπίδραση. Ίσως όχι κατά κανόνα, αλλά κατ΄εξαίρεση οπωσδήποτε!

 

βεβαίως ο Κυρίαρχος δεν είναι γκόμενος... ειδικά αν δεν μπορεί...

 

ναι αλλά εσύ είσαι γυναίκα...

 

Δεν είμαι σεξίστρια, οπότε δεν κατανοώ τον διαχωρισμό.

 

καλά... όταν γίνεις μπορεί και να το καταλάβεις...

 

αχαχαχαχαχαχαχαχχααχχααχ κακουλης