Ζήλεια. Έρωτας. Σεξ. Σχέση.

Αν υπάρχει η απαραίτητη εμπιστοσύνη για να γίνει τέτοιο παιχνίδι χωρίς θύματα, δεν υφίσταται ζήλια στην πραγματικότητα. Η ενδιάμεση κατάσταση είναι συχνά επικίνδυνη σε βάθος χρόνου. Χωρίς τη ζήλια κάθε σχόλιο για τρίτο άτομο μπορεί να είναι χρήσιμο, αφού ο τρίτος αντί για απειλή μπορεί να είναι απλά πρότυπο για την επόμενη αλλαγή, πάντα με γνώμονα τη βελτίωση του υ για χάρη του Κ.

Μπορεί να εξιτάρει η ζήλια, σαφώς, αλλά μάλλον για λάθος λόγους.

 

Το λένε και cuckold, αλλά δε βαριέσαι..

 

Τι ειναι ζηλια;Απο τι προερχεται;
Θεωρω οτι η ζηλια δηλωνει ανασφαλεια ε
κτος εαν ο αλλος προκαλει,σ' αυτη τη περιπτωση ειναι ξενερα να μου το προκαλουν,αντιδρω σπαστικα τελειως,και με απωθει.
Δεν ειναι θεμα για παιχνιδι σιγουρα γιατι δημιουργειται θεμα το οποιο δε ξεχνιεται ποτε και δε ξεπερνιεται οσο κι ελαφρια περιπτωση να ειναι.
Αυτα ισχυουν για εμενα,κατα τ αλλα μου αρεσει να προκαλω ενα ηδη κτητικο ατομο και μ εχω πιασει να το κανω πολλες φορες ετσι για να κοβω αντιδρασεις αλλα παιρνω ικανοποιηση απο αυτο μονο οταν δεν ειναι τρομερα σοβαρο,να αμφισβητει δηλαδη εμενα και το τι κανω κ που παω κ αν λεω αληθεια και να μη πειθεται χωρις αποδειξεις,αυτο δειχνει σχέση χέστη.Αμα χαθει η εμπιστοσυνη παει.
Επισης δε παιρνω ικανοποιηση με μια κουλ αντιδραση του τυπου,οκ μια χαρα ολα,ελευθερια κι ετσι.
Δε μου αρεσουν τα ακρα.Ουτε ζηλια υπερβολικη αδικαιολογητη,ουτε καθολου ζηλια γιατι δειχνει καποια αδιαφορια....
Με λιγα λογια,μια υγιης ζηλια με μετρο παντα ειναι θεμιτη και ωραια για παιχνιδι αλλα μονο οταν τη προκαλω εγω.Το αναποδο δε θα αρεσε σ εμενα και πιο πολυ στον αλλον....

 

θεωρω πως η ζηλεια ειναι βανιλοστερεοκαταλοιπο ...υπο αυτο το πρισμα δε βρισκω κατι ερεθιστικο στη φαση να μου σπαει τ αρχιδια για πλακα,
ξενερωτικο ,ντεκαυλωτικ θα ελεγα.
Εχει ιδιαιτερο ενδιαφερον να ζησεις και να διαχειριστεις τις αντιδρασεις καποιας που στη πορεια της με το αντικειμενο δεν ειχε κανενα προβλημα να ειναι η τριτη σε mmf οταν ηταν αδεσποτο αλλα τα βρηκε λιγο σκουρα οταν εγινε το ιδιο οντας η ιδια μελος του ζευγαριου και της ανατεθηκε κιολας να βρει το αλλο f.

 

Ζήλια, ο φρουρός του έρωτα Σαίξπηρ

Θα συμφωνησω μαζί σου ότι είναι όμορφο σαν παιχνίδι... δυστυχώς όμως καταλλήγει σε μεγάλους καβγάδες...Παιχνίδι γίνεται παρα μόνο όταν είναι κ οι δυο ισοροπημένοι... ΣΠΑΝΙΟ... δίοτι ο ένας απο τους δύο είναι ο δυνατός...

• έχει να κάνει με το πως θα το διαχειριστεί ο/η σύντροφος και αν θα κολακευτει απο αυτό...

Κάθε ζευγάρι έχει κάποιους κώδικους επικοινωνίας... αν λοιπόν για σας είναι ένα ένδιαφέρον παιχνίδι (μαζί σας!) δεν σημαίνει οτι λειτουργεί σε όλους το ίδιο...

Μετ΄έπειτα η ζήλια έχει υποκατηγορίες και διαφορετικά αποτελέσματα ανάλογα με τον χαρακτήρα...
Απο την ζήλια μπορείς να καταλήξεις στον φθόνο, στο μίσος και στην εκδίκηση...

Όσο για την κτητικότητα που διάβασα κάπου... δεν θα αναφερθώ... διότι 1ον δηλώνω βανίλλα και 2ον πάντα απαντάω με σύμφωνα γνώμονα την μονογαμία...
οπότε μην σπαταλάω σάλιο... δεν ισχύει για όλους το ίδιο...

Απο προσωπική εμπειρία μπορώ να σου πω οτι έχω ζήσει το παιχνίδι της ζήλιας και υπήρχε φλόγα... ήξερε να το διαχειριστεί... το ήθελε και το αποζητούσε...
Η Αλήθεια είναι οτι τέτοια φλόγα δεν ξανασυνάντησα... ήταν όμορφα...
Σε άλλο άτομο δεν λειτούργησε καλά... όχι μόνο τα πήρε μου έκοψε και την καλημέρα... βλέπεις κάποιοι πνίγονται...

Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλεύρα... το ακριβώς αντίθετο... εκεί που η ζήλια πλέον ξεπερνάει τα όρια της λογικής και βαδίζουμε προς την παράνοια...
του τύπου... κάνεις πιο πολλές βόλτες με τον σκύλο σου παρά με έμενα... κ ούτο καθ' εξής...

Μεγάλο κεφάλαιο η ζήλια...

 

-πολύ ενδιαφέρουσα άποψη, μπορείς να μου πείς περισσότερα; (ένα παράδειγμα ίσως)

πιστεύεις οτι αυτό μπορεί να κρατήσει την σχέση ενός παντρεμένου ζευγαριού ενεργή και φλέγουσα;

 

η ζήλια έχει αστείρευτη δύναμη, βασίζεται σε στερεότυπα που έχει δημιουργήσει ο καθένας (αληθή ή ακόμη ψευδή) για την κοινωνία και την θέση του σε αυτήν, την οικογένεια και του/της συντρόφου του/της.

 

Αυτό το είχα ποστάρει σε μια πριβέ συζήτηση με ένα φιλαράκι εδώ. Το θέμα ήταν το "όσο μπορώ". Αλλά νομίζω ότι κολλάει και εδώ, οπότε το κόπιαρα και το μεταφέρω.

Κάποτε είχα δει ένα σπουδαίο ντοκιμαντέρ που (γμτ) το ψάχνω - κατά διαστήματα -και δεν το βρίσκω. Θα ήθελα πολύ να το ξαναδώ.
Ήταν συνεντεύξεις από αθλητές με παγκόσμια ρεκόρ που μέχρι τότε φυσικά κανείς δεν είχε καταφέρει να ξεπεράσει.
Από αθλητισμό είμαι σκράπας αλλά, δεν μιλούσαν για αυτό ακριβώς. Μιλούσαν για την "Στιγμή" ρεκόρ. Το πως βίωσαν την υπέρβαση. Ο καθένας είχε την δική του ιστορία.
Υπήρχε όμως ένας κοινός παρανομαστής. Εκτός φυσικά από την σκληρή δουλειά πριν, το αυτονόητο.

Όλες τις φορές που κοιτούσαν με ανασφάλεια τον τερματισμό, με ανταγωνισμό τους συναθλητές, με κριτική το αποτέλεσμα, ούτε πρωτιά δεν τους έβγαινε.
Η ιερή στιγμή τους, ήταν σε όλους τους, μια καθαρά εσωτερική διαδικασία! Δεν υπήρχε αγώνισμα, συναθλητές ,τερματισμός, χρόνος. Υπήρχε μια συστηματική καλή δουλειά για βάση και απόλαυση.

"Ήμουν μέσα σε αυτό και το απολάμβανα, ήταν κάτι δικό μου!"

Βίωναν σε βάθος την προσωπική τους εξέλιξη και ταυτόχρονα την παρατηρούσαν, την ίδια στιγμή, απόλυτα συγκεντρωμένοι σε αυτήν την στιγμή, στο "μπορώ" τους χωρίς στόχο για νίκη ή για ρεκόρ..αλλά για προσωπική καθαρά απόλαυση. Ένα "όσο μπορώ" που έχει να κάνει με την ανακάλυψη του πόσο μπορώ και όχι με το αποτέλεσμα..και τελικά ήταν παγκόσμιο ρεκόρ!! Χα!


Έχω ερωτηθεί συχνά για την ζήλια..
Στην αθλητική συμπεριφορά, το "πόσο μπορεί ο άλλος" οδηγεί στην ήττα. Πολύ συχνά και στην πραγματική ζωή συμβαίνει αυτό.
Η ζήλια δεν είναι αφροδισιακό παιχνιδάκι, είναι ένας τρόπος ακόμα για να αδικούμε τους εαυτούς μας, "η αστείρευτη δύναμη" όπως λέτε, προέρχεται από τις αδυναμίες μας.

Το "όσο μπορώ" έχει δύναμη και έχει πιο.. καύλα!

 

η ζηλεια ειναι μια ψυχοφθορα διαδικασια και για τους 2 στο ζευγαρι, οταν δε η ζηλεια ειναι παθολογικη (δηλαδη να ζηλευει ακομα και το βλεμμα στον δρομο) τοτε σιγουρα η σχεση βαδιζει ολοταχως στον τερματισμο της, ο οποιος τερματισμος μαλλον θα ειναι ασχημος και καθολου "πολιτισμενος". επισης αυτο που λενε οτι η μη-ζηλεια σημαινει αδιαφορια το βρισκω μεγαλη παπαντζα...ολα ειναι θεμα εμπιστοσυνης σε μια σχεση.

 

Αυτό το θηρίο καλό είναι να το αφήνουμε να κοιμάται γιατί μεν ισχύει αυτό:
«... Ν’ αγαπηθεί ακόμη περισσότερον
η ηδονή που νοσηρώς και με φθορά αποκτάται·
σπάνια το σώμα βρίσκοντας που αισθάνεται όπως θέλει αυτή —
που νοσηρώς και με φθορά, παρέχει
μιαν έντασιν ερωτική, που δεν γνωρίζει η υγεία ...»
αλλά δεν ελέγχεται. Σύντομα χάνεται κάθε συγκράτηση να προκαλείς και να προσμένεις.

 

Όταν η σχέση καλύπτει τις σχεσιακές ανάγκες, που έχουμε ορίσει, δεν τίθεται ζήλια. Βέβαια αυτό προυποθέτει να γνωρίσουμε ποιές είναι οι ανάγκες μας κι έπειτα να τις ορίσουμε.........αυτά είναι κόλπα ζόρικα και δύσκολα όμως