Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Για σένα γεννήθηκα δεύτερη φορά φωτιά.
Άνεμος με σκόρπισες, εσύ.
Βοριά μανία!

Τίποτα δεν κρατώ, μόνο το χαμένο όνειρο,
το λουλούδι που άντεξε στη θύελλα.
Εκεί που το πρώτο του ήλιου φως είδα
βαθύ μπλε το πέλαγος κι εγώ λευκό κύμα.

Σε σιωπηλό βυθό σ’ αγάπησα.
Τώρα ψίθυρος, κραυγή και δάκρυ,
θάλασσα κι άνεμος, μια πένθιμη συγχορδία.

Τίποτα δεν κρατώ, παρά μόνο το «σ’ αγαπώ»,
εκείνο που σαν άνεμος με χτύπησε
κι απογυμνώθηκα.

Μια ουτοπία.

Ρούλα Τριανταφύλλου

 

Κατανοητό το μπέρδεμά σας, θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω πως το αντιλαμβάνομαι εγώ και δεν μπερδεύομαι.

Όταν άνοιξε ο Dolmance αυτό το νήμα το άνοιξε με νοσταλγική διάθεση, κατά τα λεγόμενα της 1ης ανάρτησης που εγκαινίασε αυτό το νήμα. Έθεσε και τους όρους για το πως περιμένει να προσεγγίσουμε το νήμα αυτό.
Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει και για τους υπόλοιπους, αλλα για μένα αυτό το νήμα ξεπέρασε τα όρια της παρακμιακής ποίησης και έγινε ΤΟ νήμα για την Ποίηση.
Συνεχίζεται ένα νήμα του Dolmance, ακόμα και μετά θάνατον.

Πέραν των συναισθηματικών τούτων, αν ο Όσκαρ Ουάιλντ που θεωρείται ο «ιερέας της παρακμής» (εναλλακτικό ψευδώνυμο του αγαπητού Dolmance παρεπιπτόντως), θεωρείται από πολλούς ως ο "πρόδρομος του Μεταμοντερνισμού", μια χαρά χωράνε όλα νομίζω και τα μοντέρνα και τα μεταμοντέρνα, ιδιαίτερα μια και ο ίδιος ο όρος δηλώνει την "απελευθέρωση της τέχνης από πολιτικοποιήσεις, διδακτισμούς και άλλους σκοπούς".  

 

χαχαχαχα εντάξει αν είναι παρακμή ο Εγγονόπουλος.....? και τον εξισώνουμε και με τον Ουάιλντ, εντάξει..............
πάω πάσο............... (δεν έχει και εικονίδια με κεραυνούς να πάρει η ευχή να βάλω........._

 

Να ενα εξαιρετικο θεμα για νημα! Μοιρασου τις γνωσεις σου και αποψεις σου με ή χωρίς κεραυνους.
Η εμπλούτισε το νημα αυτό με πραγματικα ποιηση της παρακμης  




 

 

Αγρύπνια

Όλοι κοιμούνται
κι εγώ ξαγρυπνώ
περνώ σε χρυσή κλωστή
ασημένια φεγγάρια
και περιμένω να ξημερώσει
για να γεννηθεί
ένας νέος θεός
μες στην καρδιά μου
την παγωμένη
από άγρια φαντάσματα
και τη μαύρη πίκρα.

Μ. Σαχτούρης

 

Περίεργη, η περιπλάνηση στην ομίχλη!
Μοναχικοί οι θάμνοι και οι πέτρες,
κανένα δέντρο δεν βλέπει το διπλανό του καθένας είναι μόνος.
Γεμάτος από φίλούς ήταν ο κόσμος
όταν η ζωή μου ήταν λαμπερή,
τώρα που η ομίχλη πέφτει
κανείς πιά δεν με βλέπει.
Πράγματι, δεν είναι φρόνιμο
να μην γνωρίζει κάποιος το σκοτάδι,
που αργά και αδυσώπητα
απ’όλους θα τον χωρίσει.
Περίεργη η περιπλάνηση στην ομίχλη!
Μοναξιά είναι μέσα της η Ζωή.
Κανείς δεν γνωρίζει τον άλλο,
καθένας νιώθει μόνος

Hermann Hesse

 

Λυπήσου

Λυπήσου ἐκείνους ποὺ πονοῦν,
βουβὰ κι ἀνώφελα, γιὰ κάτι,
καὶ παίρνουν, γιὰ νὰ λησμονοῦν,
τῆς ζωῆς κάποιο ἄθλιο μονοπάτι...

Λυπήσου αὐτοὺς ποὺ ἔχουν χαθεῖ,
μὲς στὴν θλιμμένη ὕπαρξή μας,
κι ἔγιναν αἴνιγμα βαθύ,
μιὰ καὶ δὲν εἶναι μεταξύ μας...

Κι αὐτόν, κι αὐτὸν ποὺ ἀναπολεῖ
τὰ περασμένα του λυπήσου:
μὰ ὅμως, ἀκόμα πιὸ πολύ,
τὶς ὦρες τῆς βαθειᾶς σιωπῆς σου,

λυπήσου αὐτούς, πού, μιὰ φορά,
μὲ φτερὰ ζοῦσαν, καὶ τὰ χάνουν,
καὶ δὲν τοὺς μένει ἄλλη χαρά,
παρὰ ἡ χαρὰ πὼς θὰ πεθάνουν...

Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1944)

 

Ο καταραμένος γελωτοποιός

Μάτια, λίμνες από τη μέθη απλά να ξαναγεννηθώ
Μα όχι ηθοποιός που με την κίνηση θύμιζα
Σαν πούπουλο των λυχναριών την πρόστυχη αιθάλη,
Τρύπησα στου τοίχου τον καμβά ένα παράθυρο.

Πόδια και χέρια ξεκάθαρα κολυμβητή προδότη,
Με άλματα πολλαπλά, ξορκίζοντας το κακό
Άμλετ! σαν να έσκαβα μέσα στο κύμα
Τάφους χιλιάδες εκεί για να χαθώ αγνός.

Χρυσό κύμβαλο ιλαρό με γροθιές θυμωμένες,
Ξαφνικά ο ήλιος τη γύμνια χτυπά
Αγνή εξαϋλωμένη από τη μαργαριταρένια μου λάμψη,

Σάπια νύχτα του δέρματος όταν πατούσες επάνω μου,
Δεν ήξερες, αχάριστη! ήταν όλη μου η στέψη,
Η μάσκα αυτή που βυθίστηκε στα σκοτεινά του παγετώνα νερά.

Stéphane Mallarmé

 

Κλίμα της απουσίας

Όλα τα σύννεφα εξομολογήθηκαν
Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε
Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε
Το αμετανόητο χέρι

Δέθηκα σ’ έναν κόμπο λύπης.


Η ώρα ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως θύμηση
Με το δέντρο της αμίλητο
Προς τη θάλασσα
Ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως φτερούγισμα
Με την όψη της ακίνητη
Προς τη θάλασσα
Βραδιάζοντας
Δίχως έρωτα
Με το στόμα της ανένδοτο
Προς τη θάλασσα

Κι εγώ – μες στη Γαλήνη που σαγήνεψα.


Απόγευμα
Κι η αυτοκρατορική του απομόνωση
Κι η στοργή τών ανέμων του
Κι η ριψοκίνδυνη αίγλη του
Τίποτε να μην έρχεται
Τίποτε να μη φεύγει

Όλα τα μέτωπα γυμνά
Και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο.

Οδ. Ελύτης

 

Διάλειμμα Χαρᾶς
Πεντέλη, ἄνοιξη

Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλοι ἐκεῖνο τὸ πρωὶ
θεέ μου πόσο χαρούμενοι.
Πρῶτα γυάλιζαν οἱ πέτρες τὰ φύλλα τὰ λουλούδια
ἔπειτα ὁ ἥλιος
ἕνας μεγάλος ἥλιος ὅλο ἀγκάθια μὰ τόσο ψηλὰ στὸν οὐρανό.
Μιὰ νύμφη μάζευε τὶς ἔνοιές μας καὶ τὶς κρεμνοῦσε στὰ δέντρα
ἕνα δάσος ἀπὸ δέντρα τοῦ Ἰούδα.
Ἐρωτιδεῖς καὶ σάτυροι παῖζαν καὶ τραγουδοῦσαν
κι ἔβλεπες ρόδινα μέλη μέσα στὶς μαῦρες δάφνες
σάρκες μικρῶν παιδιῶν.

Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλο τὸ πρωΐ
ἡ ἄβυσσο κλειστὸ πηγάδι
ὅπου χτυποῦσε τὸ τρυφερὸ πόδι ἑνὸς ἀνήλικου φαύνου
θυμᾶσαι τὸ γέλιο του: πόσο χαρούμενοι!

Ἔπειτα σύννεφα βροχὴ καὶ τὸ νοτισμένο χῶμα
ἔπαψες νὰ γελᾶς σὰν ἔγειρες μέσα στὴν καλύβα
κι ἄνοιξες τὰ μεγάλα σου τὰ μάτια κοιτάζοντας
τὸν ἀρχάγγελο νὰ γυμνάζεται μὲ μία πύρινη ρομφαία-
«Ἀνεξήγητο» εἶπες «ἀνεξήγητο
δὲν καταλαβαίνω τοὺς ἀνθρώπους
ὅσο καὶ νὰ παίζουν μὲ τὰ χρώματα
εἶναι ὅλοι τους μαῦροι».

Γ. Σεφέρης

 

Όταν κατέβουμε τη σκάλα τι θα πούμε
στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,
αυστηροί, γνώριμοι, αόριστοι φίλοι,
μ' ένα χαμόγελο στ' ανύπαρκτα τους χείλη;

Τουλάχιστον δωπέρα είμαστε μόνοι.
Περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,
και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα
κάτι που δίνει στα πράγμα χρώμα.

Αλλά εκεί κάτου τι να πούμε, πού να πάμε;
Αναγκαστικά ένας τον άλλον θα κοιτάμε,
με κομμένα τα χέρια στους αγκώνες,
ασάλευτοι σαν πρόσωπα σε εικόνες.

Αν έρθει κανείς την πλάκα μας να χτυπήσει,
θα φαντάζεται πως έχουμε ζήσει.
Αν πάρει ένα τριαντάφυλλο ή αφήσει χάμου,
το τριαντάφυλλο θα 'ναι της άμμου.

Κι αν ποτέ στα νύχια μας ανασηκωθούμε,
τις βίλες του Posilipo θα ιδούμε,
Κύριε, Κύριε, και το τερραίν του Παραδείσου
όπου θα παίζουν cricket οι οπαδοί Σου.

Κ. Καρυωτακης

 

Αυτό ήταν

Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σού `χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ

Κατερίνα Γώγου