Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Συγγνώμη μπαμπά...
Που δεν πέταξα σαν αετός όπως με προόριζες να γίνω..
Συγγνώμη που έμεινα ενα τόσο δα μικρό σπουργίτι..
Που το πέταγμα του δεν φτάνει πέρα απο την φυλακή αυτή..
Και που το κελάηδημα του είναι τόσο αδύναμο να ξημερώσει ..
Τον κόσμο τούτο.

Συγγνώμη γιατί τα φτερά μου τα λαβώσανε στην διαδρομή άπειρες φορές..
Ενώ εσύ μου τα έδωσες αστραφτερά και γερά..
Συγγνώμη που δεν μεγάλωσα ποτέ τόσο..
Ώστε να μάθω να ζω στον δικό μου ουρανό αλώβητη κ μόνη.

Όμως θέλω να είσαι περήφανος για μένα..
Δεν έμαθα να πετάω μακριά..
Όμως δεν τσάκισα κανέναν να περάσω..
Δεν έμαθα να φυλάγομαι και πληγώνομαι ..
Όμως εγώ δεν πλήγωσα ποτέ για να επιβιώσω.

Δεν με ζήλεψαν ποτέ οι μεγάλοι ουρανοί να τους στολίσω..
Με τα μικρά μου φτερά..
Όμως ταξιδεύω χαμηλά και με περηφάνεια ..
Στους δικούς μου χάρτες..
Στις δικές μου διαδρομές..
Ανήμπορη να ακουμπήσω δίπλα στον Θεό που με ονειρεύτηκες..
Αλλά ικανή να τον νιώθω και να τον ευγνωμονώ..
Εδώ μεσοπέλαγα που έχω μάθει να σεργιανάω..
Και να πετάω ταπεινά..
Μπαμπά.

Μπέττυ Κούτσιου

 

Αν μ’ αγαπάς
θα κλέψω χρώμα της φωτιάς και λευκό πανί
οι δυο μαζί να ζωγραφίσουμε ξανά τη ζωή

Αν μ’ αγαπάς
δε θα `χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς.
Θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας

Μα αν όλα αυτά
που μοιάζουν όνειρα τρελά γίνουν μια κραυγή
αν όλα αυτά κι ό,τι κι αν έχω φανταστεί δε θα `ρθει

θα `ναι χαμός θα σκοτεινιάσει όλο το φως θα σβηστεί
ίσως γιατί για μένα ο κόσμος είσ’ εσύ μόνο εσύ

Αν μ’ αγαπάς
δε θα `χει σύνορα για μας ούτε μοναξιά
με το βοριά και με τ’ αστέρια της νυχτιάς συντροφιά

Αν μ’ αγαπάς
με λόγια μόνο της καρδιάς θα μιλάς
θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας

Αν μ’ αγαπάς
δε θα `χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς
θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας

Αν μ’ αγαπάς
θα κλέψω χρώμα της φωτιάς μόνο αν μ’ αγαπάς

Αν μ’ αγαπάς
δε θα `χει σύνορα για μας μόνο αν μ’ αγαπάς

 

[ Ότι μυρίζει Αγάπη, κόβει πιο βαθειά.]

 

 

εξαιρετικό!!!!!

 

«Είμαστε κάπου εκεί μαζί
και κανείς δεν ξέρει πού είμαστε
και σε κοιτάζω
όπως κοιτάζει ο ουρανός τη Θάλασσα
και σ’ αγαπώ
και πονάω για 'σένα και για 'μένα
πονάω για τον χαμένο χρόνο της αγάπης

Πες μου πως δε θα μπορέσουμε
να πεθάνουμε ποτέ
Εσύ που είσαι από 'μένα
κι εγώ που είμαι από 'σένα
που είμαι τίποτα
χωρίς Εσένα

Πες μου αν ξέρεις
− εγώ δεν ξέρω −
πότε σε γνώρισα και πού
πότε σε πρωτοκοίταξα
όπως κοιτάζει ο ουρανός τη Θάλασσα
εγώ που σ’ αγαπώ
πριν από την πρώτη μέρα του κόσμου
και πονάω για 'σένα και για 'μένα
πονάω για τον χαμένο χρόνο της αγάπης».

Στίχοι αισθηματικοί που δεν τους δημοσίευσε ποτέ
κι έμειναν για χρόνια θαμμένοι στα χαρτιά του.
Άλλωστε το είχε καταλάβει από πολύ νωρίς
δεν του πηγαίναν τέτοιες υπερβολές ποιητικές.
Όμως απόψε που τους διάβαζε αργά τη νύχτα
πόνεσε πάλι όπως και τότε
για τον χαμένο εκείνο χρόνο της αγάπης.

~Γιώργης Παυλόπουλος~

 

Χαμογελάς βαθιά στα σωθικά μου κι αιφνίδια αποκάλυψη ζωής με θαμπώνει.

Μ. Χατζηλαζάρου

 

Η αληθινή αγάπη χτίζει γέφυρες όχι τοίχους