ΈΛΕΓΧΟΣ

Αρχικά θέλω να σε ευχαριστήσω για το ωραίο διάλογο και τη σαφήνεια με την οποία τοποθετείσαι κάθε φορά.
Συμφωνώ με αυτά που αναφέρεις στο παραπάνω κείμενο εκτός από λίγα σημεία που τα ξεχωρίζω για να τα επεξεργαστώ μια και όπως σου είπα προσπαθώ να μην είμαι δογματικός.

* "Για μένα το άτομο που επέλεξε να προσαρμοστεί σε κάποιον κυριαρχικό θέλει εξ αρχής να του παραδώσει έλεγχο".

Δεν το κάνει όμως από την αρχή. Άλλο θέλω και άλλο παραδίδω. Φυσικά και η παράδοση γίνεται σταδιακά , σε άλλη περίπτωση μιλάμε για επιπόλαιο υ . Εγώ στο αρχικό ποστ μιλάω για τη στιγμή που παραδίδεται ο απόλυτος έλεγχος.Γιαυτό λέω: "Το ότι κάποιος εκτελεί τις εντολές μου, δεν συνεπάγεται πως έχω τον έλεγχό του". Η εκτέλεση κάποιων εντολών είναι ένας μερικός μόνο έλεγχος.

* "Και δεν εμπλέκεται απαραίτητα η εμπιστοσύνη σε αυτό".

Για μένα η εμπιστοσύνη είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να παραδώσει κάποιος τον έλεγχο του.

* " Δεν μου φαίνεται απολαυστικό για κανέναν να βρίσκεται σε μια σχέση όπου κάποιος πρέπει να "φυλάξει τα νώτα του" ".

Εδώ μιλάω για το πρώτο διάστημα που νομίζω επιβάλλεται.

* "Κλείνοντας, ένα άτομο που "προσπαθεί να αποκτήσει τον πολυπόθητο έλεγχο με διάφορους τρόπους" προσωπικά δεν θα με έπειθε εξ αρχής να τον ακολουθήσω, ή πολύ σύντομα θα με απέτρεπε από το να θέλω να τον ακολουθώ".

Όταν λέω με διάφορους τρόπους δεν εννοώ με τεχνάσματα αλλά τις πρακτικές που ακολουθεί ο Κ και επιβάλλει στη σχέση. Εδώ βρίσκω εσένα λίγο καχύποπτη, επιβεβαιώνοντας μου πως πρέπει "να έχουμε και λίγο το νου μας".

 

Για να είναι πλήρης η διατύπωσή μου χρειάζεται και η συνέχειά της: δεν είναι μια υποχρεωτικά η αντίληψη.
Δεν κατέχω συμπαντικές αλήθειες  

Θεωρώ ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τους λόγους που τον φέρνουν να θεωρεί αναπόφευκτη την όποια παράδοση ελέγχου. Κάποιος θεωρεί απαραίτητη την εμπιστοσύνη, κάποιος άλλος όχι. Δεν νομίζω να υπάρχει περαιτέρω εξήγηση, μόνο προσωπικές θεάσεις. Προσωπικά λοιπόν για μένα η παράδοση του ελέγχου δεν είναι θέμα εμπιστοσύνης, για μένα κατισχύει η βεβαιότητα ότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Ένα παράδειγμα: όταν είμαι στη μέση μιας αναρριχητικής διαδρομής στο βουνό, σκαρφαλώνω με πλήρη επίγνωση ότι θέλω να συνεχίζω να σκαρφαλώνω, αλλά μπορεί και να τσακιστώ. Δεν θα έχω εμπιστοσύνη στο βράχο ότι θα είναι καλό με μένα, ότι δεν θα με ρίξει στη χαράδρα, ότι δεν θα έχει κρύο ή αέρηδες να με δυσκολεύουν.

 

Εχεις εμπιστοσυνη στις ικανοτητες σου ομως αλλιως δε θα ξεκιναγες να σκαρφαλωνεις.
Εννοω πως ορισμενες φορες λειτουργουμε απλα εχοντας εμπιστοσυνη στη κριτικη ικανοτητα μας.
Οσο για την ωραια συζητηση σας με τον @Vakhos θεωρ πως το key point ειναι η εμπνευση που δημιουργει ο ενας στον.αλλο

 

Η εμπιστοσύνη είναι μία λέξη-ομπρέλα που χρησιμοποιείται με πολλά διαφορετικά περιεχόμενα ανάλογα την αντίληψη του καθένα.
Αναρωτιέμαι τι σημαίνει δηλαδή να έχουμε εμπιστοσύνη σε κάποιον. Μήπως αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι εμπιστευόμαστε την δική μας ικανότητα να κρίνουμε ότι ο απέναντι είναι ειλικρινής, τίμιος, υπεύθυνος, ακίνδυνος, ό,τι χρειάζεται ο καθένας; Έχει να κάνει δηλαδή η εμπιστοσύνη με τον άλλον, ή μόνο με εμάς τους ίδιους και την κρίση μας;

Όσο για την αυτο-εμπιστοσύνη στο σκαρφάλωμα, πάντα τα παραδείγματα ενέχουν περιπτωσιολογία, αλλά ας το συνεχίσουμε λίγο ακόμη.

Όταν επιλέγω να ανέβω αναρριχητική διαδρομή αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, κάνω τις επιλογές μου, κάθε φορά με βάση την κρίση μου βέβαια. Όταν όμως είμαι πια απάνω στη διαδρομή, όταν βρεθώ μπροστά σε τεχνική δυσκολία που δεν ξέρω πως να λύσω, ή συνθήκες καιρού που με ζορίζουν, λίγη σημασία έχει να έχω εμπιστοσύνη στις ικανότητές μου. Θα προχωρήσω γνωρίζοντας ότι μπορεί και να μην τα καταφέρω, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, όχι υποχρεωτικά γιατί με εμπιστεύομαι ή γιατί θέλω να ισχυριστώ ότι με εμπιστεύομαι. Πραγματικά δεν έχει κανένα νόημα να κάνω αλλιώς.
Ας σημειωθεί εδώ ως σημαντικότερο όλων ότι απολαμβάνω εξαιρετικά την αλληλεπίδραση που δημιουργείται ανάμεσα στους σχοινοσυντρόφους, μεταξύ του βράχου κι εμένα, ας ζοριστώ, βρίσω, τσακιστώ και κατέβω εξαντλημένη και με γρατσουνιές. Δεν πάω να επιδείξω πόσο καλή είμαι από μόνη μου στο άθλημα, ή για να διασκεδάσω τη βαρεμάρα μου.
Βοηθάει;  

Συμφωνώ. Λέγεται με πολλούς τρόπους, έμπνευση είναι ένας από αυτούς.

 

Εν μέρει λέμε το ίδιο (όχι τυχαία έγραψα "θέλει εξ αρχής" και όχι "παραδίδει εξ αρχής").
Εκεί που δεν συμφωνώ - ως μη δογματική   - είναι στον "απόλυτο έλεγχο". Υπάρχει; Τι είναι; Ποιός ορίζει τι είναι; Πόσους τομείς πρέπει να καλύψει για να ονομαστεί απόλυτος;
Υπάρχουν σίγουρα άπειρες διαβαθμίσεις ελέγχου, προσωπικά η απολυτότητα μου φαίνεται θρησκευτική στη σύλληψή της και όχι ιδιαίτερα χρήσιμη στην πράξη.

Διαφωνούμε, no harm done.

Δεν εννοούσα ότι θα έπρεπε να έχω το νου μου, καθόλου, εννοούσα ότι θα διαπίστωνα ότι τέτοιο άτομο δεν κάνει για μένα.
Φτωχό παράδειγμα, με όλο τον περιορισμό που ενέχει: αν ένα ζευγάρι γόβες δεν μου αρέσει εξ αρχής δεν το αγοράζω. Αν μου αρέσει θα το αγοράσω, αλλά αν στη συνέχεια οι γόβες αποδειχθούν ανεπανόρθωτα άβολες ή στενές για το πόδι μου, αυτό θα με αποτρέψει από να τις φοράω περαιτέρω.
Στα μάτια μου δεν έχει θέση η καχυποψία σε αυτό, είναι θέμα συμβατότητας και μόνο.

Κι εγώ ευχαριστώ για το διάλογο, ήταν και για μένα την ίδια μια χρήσιμη ευκαιρία να ανακεφαλαιώσω πολλά.