Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Ήταν λοιπόν δίμετρο παλληκαρόπουλο, ούτε καν 25, μαυροπουκαμισάς και κρητίκαρος, θεριό μονάχο κι έτσι...
Τόφερε λοιπόν η μοίρα η κακούργα να τόνε πάνε σηκωτό στο νοσοκομείο κι ακόμα χειρότερα να χρειαστεί να γίνει κωλονοσκόπηση και μια ελαφριά εγχείρηση...
Δυο μέρες έκλαιγε ο παλήκαρος...
Πώς να πεί ότι "έτσι κι έτσι" σαν θάβλεπε τη μάνα του, άσε που οι "αλήτες οι γιατροί" του ξύρισαν ακόμα και τις τρίχες στα δάχτυλα...
Μια μέρα τον είχε από δίπλα μπας, και τον φέρει στα ίσια του, γνωστός που ήταν στο ίδιο δωμάτιο, τέτοιο κλάμα με λυγμούς δεν είχε ξαναδεί κλπ κλπ...

 

Άχρηστες γνώσεις, πρωινά κέφια...
Ως februa στα Λατινικά εννοούνται (και) δερμάτινες λουρίδες τις οποίες χρησιμοποιούσαν για να δείρουν τα κορίτσα που κυνηγούσαν "τελετουργικά" όσο διαρκούσαν τα Lupercalia στην αρχαία Ρώμη (πολύ αρχαία όμως, εεε?), που κάποιοι ιστορικοί τα συνδέουν ως εορτή με τα Αρκαδικά Λύκαια, μια λατρευτική τελετή προς τιμήν του Λύκαιου Πάνα!

Το κόλπο λοιπόν ήταν οτι έπρεπε να τις πιάκουνε, να τις μαστιγώσουν (τελετουργικά, ρε), να ιδρώσουν (και να ψιλοματώσουν άμα λάχει, ρε και πάλι) από την ένταση και τον πόνο του μαστιγώματος (τελετουργικά μιλώντας ξαναρέ), ούτ'ς ώστε δια του ιδρώτος (και του αίματος) που εκδιώχνονται τοιυτοτρόπως από τα κορμιά τους να αποκαθαρθούν από τα κακά δαιμόνια και να γίνουν γόνιμες γκαγκάν. Αμέ!
Ετυμολογικά κάποιοι βλέπουν και μια σαφή συσχέτιση του Februa με το προϊόν της κάθαρσης, το κάθαρμα δηλαδή, αργότερα έγινε και βρισιά (πώς λέμε, είστε ένας κάθαρμας αγαπητέ, έτσι).

Αυτό λοιπόν το σκηνικό γινότανε στις 15 Φεβρουαρίου και έτσι ο Φεβρουάριος πήρε το όνομά του και σηματοδοτείται ως ο μήνας των καθαρμών.
(Και για να μη το ρίξετε πολύ στο παγανιστικό με λύκους, σκοτάδια κι έτσι κι απ' όλα, η ρίζα λυκ- έχει να κάνει με οτιδήποτε φωτεινό εξ ου και λυκόφως, λυκαυγές κλπ)...

Αααα, ξέχασα! Η Αρκαδία είναι πολύ ζόρικο μέρος.
Κάτι που υπάρχουν ακόμα άνθρωπες που μιλάνε τα Τσακώνικα (σε απευθείας σύνδεση με τα αρχαία αρχαία Ελληνικά), κάτι που φαίνεται πως το δωδεκαθεϊστικό λατρευτικό τυπικό επιβίωνε ως τον 16ο αιώνα μ.α.χ, κάτι που οι κατακτητές Ρωμαίοι τους είχε φοβηθεί το μάτι τους -με μια "ρομαντική διάθεση", αλήθεια είναι, π.χ διάβαζε ed in Arcadia ego, δεν παίζονταν τα άτομα λέμε...

Φήμες πως ο Αρκάς τα ξέρει όλα αυτά, γι' αυτό κι έκανε τη σειρά με τους μήνες, στην οποία ο "λειψός" Φεβρουάριος τα κάνει "πουτάνα όλα", εισέτι ελέγχονται...

Παρατήρηση: Οι ψυχολόγοι άνθρωπες γενικά είναι πολύ μπουμπούνες ρε αδερφάκι μου, μια ανάγνωση στα πεταχτά των αρχαίων μυθολογιώνανε -αρχαίων λέμε- θα τους βοηθούσε να "δούνε" πολλά πράματα και θα τους άνοιγε άλλα τόσα πεδία... Θα μου πείτε, φρεσκαδούρι μαγαζί η ψυχολογία, ας κάνουμε λίγη ακόμα υπομονή...

 

 

 

 

Ήταν άραγε η Αρκαδία ένας τόπος ουτοπίας, ένας παράδεισος χωρίς χρονικό περιορισμό?
Πόσους μύθους έχουμε χάψει αμάσητους και πόσες ιστορικές αλήθειες αγνοούμε γιατί δεν έπρεπε να τις μάθουμε?
Ή έλλειψη ρήματος κάνει ρευστό τον χρόνο?
Είναι ο Φλεβάρης κουτσός για να τον αντέχουμε, αυτόν και τις καθαρτικές του ιδιότητες?


Όσο για την ψυχολογία, κάτι χάνει σε σχέση με τον ορισμό της επιστήμης σε ό,τι αφορά την τεκμηρίωση και την απόδειξη. Αποπειράται, δεν αποφαίνεται, προσπαθεί, δεν είναι αδιαμφισβήτητη η α-λήθεια που πρεσβεύει. Aνάμεσα στις λοιπές ανθρωπιστικές επιστήμες, μάχεται να εδραιώσει την θέση της, αλλά κουβαλάει τα αμαρτήματα του θείου Σίγκμουντ και όχι μόνο, που δεν άφησαν χώρο στο υπερβατικό στοιχείο που δεν ''τεκμηριωνόνταν'' (θαρρείς και τα υπόλοιπα στοιχεία μπορούσαν να τεκμηριωθούν), αλλά πήραν κάτι σαν εργολαβεία τα θέματα της ψυχής, κάπως αυθαίρετα, κάπως καταθλιπτικά, κάπως επιστημονικοφανώς, κάπως μονόπαντα.
Ό,τι μπορούσαν έκαναν οι άνθρωποι και κάνουν ακόμη, ενδεχομένως, αλλά η μελέτη δεν σταματά για κανέναν και ποτέ, οι δυνητικοί συνδυασμοί και οι συνειρμοί είναι όντως ατελείωτοι, ας κάνει ο καθένας τους δικούς του.

 

Μου αρέσουν πολύ αυτές οι ιστορίες! Κι άλλο!

 

 
ακομα και σημερα κρατιεμαι...παρατο διπλο στο βρωμοτηγανο

 

Εντάξει @gazza ! Το κατάλαβα!  

 

χαχαχαχα ζαβοοοο  

 

:*
(αφού μου πάει!)

 

  Τα δικά μου τα πρωινά κέφια ανέβηκαν πάντως με την ιστορία! 1000 like

 

             crying...

 

Άκου τρουθσικερ, εγώ ειλικρινά τους τσαρλατάνους μέχρι που τους θαυμάζω κιόλας,με τους αφελείς δεν τα πάω καλά. Όχι η κβαντομηχανική δεν ερμηνεύει το φτασμένο μας!