Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Γ. Ρίτσος, «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος»   

 

Ω ναι!!! Δεν είδα ότι πήρε λάθος paste   
Δεν μπορώ όμως να το διορθώσω...
Θα μείνω στιγματισμένη   

 

Έτσι λες; Σε κάθε συναίσθημα υπάρχουν hardcore εκτελέσεις

 

θέλω τέλος (ή και ταυτόχρονα) να γνωρίσω έναν άνθρωπο όμορφο,όμορφο στην όψη και στην καρδιά.
Θέλω όταν γνωριστούμε τα μάτια μας να καρφωθούν μεταξύ τους κι ανάμεσα να σφινωθεί μια απέραντη λάμψη που να φωνάζει ψυθιριστά επιτέλους. ..Βρεθήκαμε!
Εφτασε η εποχή μας.
Θέλω το μέσα μου να δυναμιτίσει.
Το στομάχι μου να γίνει γροθιά.
Το μυαλό μου να πονέσει.
Όλη μου η φαιά ουσία να καεί. η ύπαρξή μου να υποκλιθεί στην παρουσία του.
Θέλω να μην είναι μπερδεμένος. Θέλω να με ψάχνει.
Θέλω από πριν να με ψάχνει και μόλις με βρει να είναι έτοιμος.
Να σφίξει τα δάχτυλα μου μέσα στα δικά του.
Να μην σκεφτεί ούτε στιγμή να χαλαρώσει το κράτημα.
Να με προστατεύει σαν τη ζωή του. Θελω να ξέρει από ισορροπία.
Να μου μάθει κι εμένα να ισορροπώ. Θέλω να μου λέει πως είμαι όμορφη, από πάνω μέχρι μέσα.
Να μου λέει πως με περίμενε.
Να θέλει παιδιά. .να θέλει τα παιδιά μου.
Να με γνωρίσει στους φίλους του, να γίνουν φίλοι μου.
Να με γνωρίσει στους δικούς του, να γίνουν δικοί μου.
Να με αγαπάει.
Να πηγαίνουμε βόλτες στους αστερισμούς της νύχτας, στη Μεγάλη και την Μικρή Άρκτο, στο Διαβήτη, τα Ιστία, τον Τουκάνα.
Αν δεν φτάνουν τα καύσιμα να πηγαίνουμε μέχρι το περίπτερο. ή την συκιά κάτω από το σπίτι.
Να μην φοβάμαι.
Να τον αγαπώ.
Να μην τον στεναχωρώ.
Να τον συγχωρώ.
Να θέλει να τον συγχωρώ.
Να μην αδιαφορεί στην πάντοτε υπαρκτή πιθανότητα να χαθούμε.
Του χρόνου τέτοια μέρα να του διαβάζω το εφτά..να μοιάζει με προφητεία.
Να αγαπιόμαστε.
Να αγαπιόμαστε.
Να αγαπιόμαστε.
Να μην θυμίζει το σεξ σε ό,τι κάποτε ονομάσαμε σεξ.
Να τρέχει από το στόμα μου έρωτας. Να χύνει εθισμό.
Να είμαι αυτός.
Να είναι εγώ.
Να κάνουμε σχέδια...αν χρειαστεί και σχεδία.
Να μην φοβάμαι.
Να τον αγαπώ.
Να με αγαπά.
Να ξέρουμε πως θα φτάσουμε μαζί στο τέλος.
Να μην το πιστεύουμε...να το ξέρουμε!

Υποσημειώσεις
(Από το διαδίκτυο αγνώστου προελεύσεως)
 

 

Είν’ ο αέρας που τα βράδια μου σφυράει
Είν’ η καρδιά μου που φρικτά σε αγαπάει
Είν’ η ζωή μας που αφήσαμε και πάει
μια φλέβα έρωτα που σπάει και χτυπάει

Είναι το φως σου που μ’ αγγίζει και ανθίζω
είναι που έμαθα στο τίποτα να ελπίζω
είναι που έπαψα την τύχη μου να βρίζω
μια τύχη άτυχη που πια δεν την γνωρίζω

Σε θέλω, σε θέλω
με ντύνω, με στολίζω
πάρε με, με χαρίζω

Σε θέλω, σε θέλω
σε `σένα που ελπίζω
σε `σένα με χαρίζω

Είναι τα μάτια σου που κλείνεις και τρομάζω
είναι που μέσα σου σαν χρώμα ξεθωριάζω
είναι που θέλω το κορμί σου και διστάζω
μη φύγει τ’ όνειρο καθώς θα σ’ αγκαλιάζω

Είν’ η κορδέλα σου που φέρνει το άρωμά σου
αυτή που μάζευες τις νύχτες τα μαλλιά σου
νύχτες που σ’ έπινα στα bar της αγκαλιάς σου
σήκω ξημέρωσε θ’ αργήσεις στην δουλειά σου...

Σε θέλω...

 

Αποσπάσματα από επιστολές της Εύας Σικελιανού στην αγαπημένη της Ναταλί Μπάρνεϋ.
[Νέα Υόρκη, 1901]

Η ζωή μου ολόκληρη έμοιαζε τόσο όμορφη, έτσι όπως την είχα σχεδιάσει πριν από δύο χρόνια! Τόσο ελεύθερη, τόσο τέλεια, τόσο απαλλαγμένη από το πάθος , ποτέ δεν το ‘κανα, αλλά ξύπνησες μέσα μου ένα είδος επιθυμίας που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την καρδιά ή με το μυαλό μου, που θα με ανάγκαζε να σου παραδοθώ ακόμα κι αν έκανες κάτι που απεχθανόμουνα….
Αχ, πολυαγαπημένη, πολυαγαπημένη, αν μπορούσα να το κάνω! Αλλά να αποσύρω τις αισθήσεις μου από τα χέρια σου, να τραβήξω το κορμί μου από τα χείλη σου. Ακόμα και μ’ όλη την απόσταση ανάμεσά μας δεν μπορώ, κι αν ήσουνα εδώ κοντά μου, αν ερχόσουν να με καλύψεις με την υπέροχη παθιασμένη κίνηση που ξέρω τόσο καλά, και που όμως μου φαίνεται πάντα καινούρια, θα ξαναγινόμουνα δικιά σου, σαν φύλλο που το σάρωσε ο άνεμος.
Πρέπει, πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόπος να συμφιλιώσουμε το άγγιγμα της ψυχής με το άγγιγμα του κορμιού, εσύ κι εγώ πρέπει να τον βρούμε αυτόν τον τρόπο, και σίγουρα, αν υπάρχει, ή αν μπορούμε να τον επινοήσουμε, εμείς οι δυο θα τα καταφέρουμε…
Ίσως υπερβάλλω, υπερεκτιμώ τη δικιά μου βάναυση επιθυμία για την αποκλειστική απόλαυση του έρωτά σου. Κι όμως, θυμάμαι τα λόγια που σου είπα: «αν ποτέ με ικανοποιήσεις απόλυτα θα σ’ αφήσω».

[Νέα Υόρκη, 29.1.1902]
Δεν πέρασαν ούτε δύο ώρες που άκουσα τη φωνή σου - τόσο μακρινή, τόσο κοντινή. Η φωνή σου είναι πάντα μακρινή, κι ωστόσο πάντα κοντινή. Είτε είσαι εδώ, είτε είσαι αλλού, είναι το ίδιο, ακούω πάντα αυτή την φωνή, την τόσο γλυκιά, που εισέβαλε συγχρόνως στ' αυτά του κορμιού και στ' αυτιά της ψυχής μου. Τ' αυτιά του κορμιού μου είναι αναγκασμένα να την ξεχάσουν γιατί δέχονται κι άλλους ήχους, που είναι τις περισσότερες φορές μόνο θόρυβοι, όμως η ψυχή μου την δέχεται όπως ένα κοχύλι δέχεται το πηγαινέλα της θάλασσας, την κατέχει επ' άπειρον, την αναπαράγει τόσο καλά, που πολλές φορές μου φαίνεται που δεν κουβαλάω μέσα μου τον απόηχο, την ανάμνηση, αλλά την ίδια την φωνή σου, που μου σιγοψιθυρίζει γλυκόλογα, και τότε, λες και είμαι στην αγκαλιά σου, σβήνω από τρυφεράδα κι έρωτα και σε ψάχνω μες στο κενό, εκεί όπου δεν υπάρχεις, αλλά πάλι μέσα μου σε ξαναβρίσκω, γιατί όπως η ψυχή μου θυμάται τη φωνή σου, έτσι έχει φυλαγμένο το αποτύπωμα των χεριών και των χειλιών σου, και παντοτινά, παντοτινά σε αισθάνομαι - είναι το κορμί ή η ψυχή μου; Δεν ξέρω. Όμως διασχίζω τον κόσμο βλέποντας τα πάντα, νιώθοντας τα πάντα μεσ' από σένα. Χθες κάποιος μου είπε: "Μου φαίνεστε πως είστε πάντοτε ένα όνειρο ή σαν σε όνειρο!". Κι είναι αλήθεια - υπάρχει ανάμεσα σε μένα και στα πράγματα ένα πέπλο που είσαι συ, που με κρατάει σε διέγερση, ευτυχισμένη, ό,τι κι αν γίνει, όσο άσχημοι κι αν είναι οι άνθρωποι ή τα πράγματα που με περιβάλλουν.
Κι όμως ήταν τόσο όμορφο, τόσο απροσδόκητο που σε άκουσαν να μιλάς, γιατί όσο καθάρια, όσο ομορφη κι αν είναι η ανάμνησή μου, δεν είναι ποτέ, ποτέ, μα ποτέ τόσο όμορφη όσο μια μονάχα λέξη σου, και το να μου λες "σ' αγαπώ" μου φαίνεται πιο καινούριο, πιο θαυμάσιο απ' ό,τι την πρώτη μέρα, γιατί τώρα ξέρω τι καλή που 'ναι η αγάπη σου και σκιρτώ όταν σκεφτομαι σ' όλο της το μεγαλείο την ομορφιά που με περιβάλλει.(...)
Βράδιασε αγαπημένη. Είχα τόσο πράγματα να σου πω, που άφησα αυτό το γράμμα ανοιχτό και τώρα είναι ίσως πολύ αργά για ταχυδρομείο. Τα υπόλοιπα που έχω στο μυαλό μου θα 'ναι για αύριο. Όσα έχω στην καρδιά μου θα 'ναι για πάντα.
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, δική σου
Εύα.

[21 Αυγούστου 1907, Nevilly]
Είμαι κι εγώ πάρα πολύ δυστυχής. Τόσο πολύ που αυτή τη στιγμή δεν μπορώ ούτε να μείνω ούτε να γράψω, αν κι όλα αυτά εξακολουθούν να κονταροχτυπιούνται στο κεφάλι μου για να σου τα πω. Σαλπάρω το Σάββατο και παίρνω τον Άγγελο μαζί μου στο Μπρουκ Εντ, και ίσως παντρευτούμε εκεί, Όμως, κι αυτό κιόλα δεν έχουν σημασία, θέλω μόνο να σε κάνω να καταλάβεις.
Αφότου έφυγες, έζησα σε μια ατμόσφαιρα τραγωδίας και αυτοκτονίας, παράλογη πάντα και πολύ εξαντλητική, όμως πιο ανυπόφορη ήταν η δικιά μου δυστυχία που δεν μπορώ να την πω σε κανέναν, ούτε ακόμη και σε σένα.
Ο Άγγελος δεν είναι όπως τον νομίζεις, αλλά και αν ήταν, ακόμα και αν ήταν πολύ χειρότερος, είχες άδικο που μου ζήτησες να τον διώξω. Γύρισα σε σένα με τόση χαρά, μ’ ένα ενδιαφέρον που επιτέλους ήταν δικό μου, αγαπώντας σε όπως ποτέ δε σε είχα αγαπήσει,ικανή επιτέλους να σε πάρω από το χέρι, κι ένιωσα τον πόνο που μου ‘δωσες με το να θες να είμαι όπως ήμουνα. Μ’ έκανες να δω το παρελθόν με ενοχές που ποτέ δεν ένιωθα τότε.
Στον Άγγελο αγαπάω τη χώρα του, το λαό του, τη γλώσσα του, και πιο πολύ τα όνειρά του (όχι το να χτίσει ένα θέατρο, ήταν πιο ανειλικρινής από σένα).
Η τιμωρία μου είναι πως δεν τον αγαπώ. Η δικιά του τιμωρία είναι πως του είπα ψέματα, και πως του είπα ότι νοιάζομαι περισσότερο γι’ αυτόν παρά για σένα. Η αδυναμία του και η απόγνωσή του ήταν τόσο μεγάλες που έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή του. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τον σώσω δίνοντάς του τη δυνατότητα να κάνει αυτά που φαινόταν ικανός να κάνει στην Ελλάδα (θα σ’ τα γράψω όλα αυτά), όμως, όπως λέω, αγαπάω τα’ όνειρό του και γι’ αυτό θα του δώσω μια ευκαιρία να το πραγματοποιήσει –και, αν τα καταφέρει, θα σ’ αρέσει και σένα.
Στο μεταξύ αν νοιάζεσαι για μένα, φρόντισε η δυστυχία μας να μείνει ανάμεσά μας. Ίσως ποτέ δεν ήμουν τόσο μες τη ζωή σου όσο τις τελευταίες μέρες. Κράτησέ με τώρα αν μ’ αγαπάς όπως εγώ σε κρατώ, φύλαξε τα γράμματά μου, που τα’ αγαπώ πάνω από όλα, φρόντισε τον εαυτό σου και πίστεψε πως η αγάπη για την οποία σου έγραψα ήσουν εσύ. Αν σε συνέκρινα με κάποιον ήταν με τον εαυτό σου.
Μου ζήταγες ορισμένες φορές περισσότερη δύναμη απ’ αυτή που είχα. Θ’ αποδείξεις τώρα πως είχες δικαίωμα να τη ζητάς.
Εύα

 

Και η Ιωάννα στη μέση!!!!