Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Σου δινω εμπνευση....εκμεταλλευσου τη  

 

Love is a fog that burns with the first daylight of reality.

 

 

'Οποιος μπει σε έρωτα γίνεται ή οφείλει να γίνει υποχείριο.'
Αντρέας Μήτσου

 

Δεν είναι πως το πρόσωπό σου είναι ωραίο
σαν ηλιοβασιλέματα που θνήσκουν,
ούτε ότι τα όμορφα τα βλέφαρά σου έχουν
τη λάμψη του αστεριού.
Είναι η βαθιά η θλίψη των ματιών σου
που την καρδιά μου αιχμαλώτισε,
και ότι εκτιμώ μες στην ψυχή σου
την ηρεμία των νεκρών.
Ω! άγια αγάπη, όμορφο πρόσωπο λευκό,
Ω! η γλυκιά η ψυχή σου η χαμένη!
Το στήθος σου είναι ένας βωμός,
άγιο κρασί το φίλημά σου.
Γλυκό θυμίαμα προσφορά για την απόλαυσή μου
είναι η φθαρμένη σου αναπνοή,
και στα κηλιδωμένα χείλη σου φιλώ
τα ιερά τα χείλη του Θανάτου!
Επειδή η καρδιά σου είναι όλη
θρήνο γεμάτη πλέριο,
και το χρυσό κεφάλι σου σαν με νεφέλη
όλο αμαρτία αιωρούμενο.
Επειδή η ψυχή σου είναι εντελώς
αμαρτωλή ως τον πυρήνα
γι’ αυτό η καρδιά μου δέσμια είναι σ’ εσένα,
αγάπη ακριβή, για πάντα!

...David Park Barnitz...

 

Ο πιο επιζήμιος και πιο διαδεδομένος μύθος γύρω από την αγάπη είναι εκείνος που προάγει την εσφαλμένη ιδέα πως η «αληθινή αγάπη» είναι παντοτινή.

 


Όσοι υποστηρίζουν αυτήν την άποψη προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν σ’ αγαπάει κάποιος, θα σ’ αγαπάει σ’ όλη του τη ζωή. Κι αν εσύ αγαπάς κάποιον, αυτό δεν θ’ αλλάξει ποτέ.


Βέβαια, είναι θλιβερό και οδυνηρό ότι μερικές φορές το συναίσθημα πέφτει σε λήθαργο, ξεθυμαίνει, σβήνει και χάνεται… Κι όταν είναι έτσι τα πράγματα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πια.

Μιλάω για την περίπτωση που κάποιος παύει ν’ αγαπά.
Όχι ότι αυτό συμβαίνει πάντα, μπορεί πάντως κάποιος να πάψει ν’ αγαπά.

Πιστεύοντας στην παντοτινή αγάπη, παραμένω δέσμιος της παιδιάστικης πλάνης ότι μπορώ να ξαναβρίσκω καθημερινά εκείνη τη σχέση που ήταν κάποτε πραγματική, ή αποτελούσε μια φαντασίωση: την αγάπη της μητέρας μου. Μια αγάπη απέραντη, άνευ όρων και παντοτινή.

Ας απαλλαγούμε – αν είναι δυνατόν για πάντα – από την ιδέα της άφθαρτης αγάπης, κι ας παραδεχτούμε με ωριμότητα, όπως λέει ο Βινίσιους δε Μοράες ότι:

 

η αγάπη είναι φλόγα που σε καίει και σε καίει γιατί είναι φωτιά, μια αιώνια φωτιά… όσο κρατάει.

Οι «ασθενείς» μου με συναισθηματικά ερωτικά προβλήματα, χωρίζονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: είναι εκείνοι που θέλουν να τους αγαπούν περισσότερο απ’ όσο τους αγαπούν, εκείνοι που θέλουν να πάψουν ν’ αγαπούν αυτόν που δεν τους αγαπάει πια γιατί τους είναι τρομερά επώδυνο, κι εκείνοι που θα ήθελαν ν’ αγαπούν περισσότερο αυτόν που δεν αγαπούν τόσο πολύ, γιατί τότε θα ήταν όλα πιο εύκολα.

Είναι λυπηρό, αλλά όλοι πληροφορούνται τα ίδια άσχημα νέα: όχι μόνο δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να μας αγαπήσουν, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και για να πάψουμε ν’ αγαπάμε.

Πόσο εύκολα θα ήταν όλα αν μπορούσαμε ν’ ανεβάσουμε το αγαπησιόμετρο πατώντας ένα κουμπί, και ν’ αγαπάμε τον άλλο περισσότερο ή λιγότερο, ή να γυρνάμε μια κάνουλα ώσπου να καταφέρουμε να εξισώσουμε τη ροή της αγάπης μας με των άλλων.

Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να σ’ αγαπήσω παραπάνω απ’ όσο σ’ αγαπώ, και δεν μπορείς να μ’ αγαπήσεις ούτε τόσο δα παραπάνω ή λιγότερο απ’ όσο μ’ αγαπάς.

Ωραία: τώρα ξέρουμε τι Δεν Είναι. Τι Είναι όμως, αλήθεια, η αγάπη;

Πρέπει να δεχτούμε πως η αγάπη είναι μια συναισθηματική σχέση και το ίδιο είναι το μίσος, και πως η χαρά της συνάντησης όπως και ο πόνος του χωρισμού μας συνδέουν συναισθηματικά.

Χόρχε Μπουκάι

 

Υπάρχουν μερικοί έρωτες που κρατάνε "για πάντα" και μετά την ύπαρξη μας αρκεί να έχει φωλιάσει μέσα η αγάπη

 

 

Και μαζί να ήμασταν από το πρωί ως το βράδυ, δε θα έφτανε. Θα έπρεπε να καταπιεί ο ένας τον άλλον. Κι όλα αυτά είναι υπερβολικά φρικαλέα για να μ' αρέσουν.

Γιώργος Σεφέρης

 

 

Ηδυπάθεια
Sensations etranges
(απόσπασμα)

Ω! Το μέλωμα των μισόκλειστων ματιών σου, άμα γλιστρώ κρυφά τα διψασμένα χέρια μου μέσα στους σκιερούς πόθους του κορμιού σου!..

Ω! το λάγγεμα των ματιών σου, που μέσα τους κάτι ολότρεμο και άφραστο γλυκοθαμπώνει και απαλοχάνεται, σα να περνούσανε οι ολογάλανες ανατριχίλες του φεγγαριού, αχνά και λιγωμένα, από τα μελένια και τρεμάμενα βάθη τους!…

Οι άλλοι δεν νιώθουν τίποτε, κουβεντιάζουν ήσυχα ήσυχα γύρω μας, και οι ομιλίες τους ηχούνε σα βούισμα από μέλισσες, κοπάδι από μακρινές μέλισσες.

Και, κάτω απ’ το τραπέζι, τα κορμιά μας μεθούνε και πλέκονται σ’ ερωτικούς πλοκάμους, και τα χέρια μου, σα φαρμακωμένα φίδια, γλιστράνε και πίνουνε, πίνουνε τα φλογερά μυστικά της σαρκός σου..

Και με κοιτάς, σε κάθε σφίξιμο μ’ ένα παραλυμένο χαμόγελο, που αναβλύζει απ’ τα τρίσβαθα των ολόγλυκων λογισμών σου, και τα μάτια σου θολώνουν από τους γλυκούς και ηδύπαθους αχνούς, και μου χαράζουν, σα θανάσιμα κοφτερά λεπίδια, την ψυχή…

Η λάμπα φωτίζει το ροδοκόκκινο, λαχανιασμένο πρόσωπο σου, και η καρδιά μου χαμογελάει, χαμογελάει και κολυμπάει, σκοτεινός κύκνος, μελλοθάνατος, σε χαυνωμένα τριανταφυλλένια πέλαγα..

Μου παραδίνεσαι άφωνα, κάτω από το καρυδένιο τραπέζι… Και οι πόθοι μου ξυπνούνε, ξυπνούνε οι αποναρκωμένοι πόθοι μου από τους βυθούς που ονειρεύονταν, και χυμούνε σαν κοράκια, μαύρα κοράκια, να πιούνε τη λάβρα του τρεμάμενου κορμιού σου…

Ναπολέων Λαπαθιώτης
...του έρωτα πάλι το στενό

 

Εγώ θέλω να περιμένω

στα σκαλιά καπνίζοντας

μέχρι εσύ να γυρίσεις σπίτι

και να ανησυχώ όταν αργείς

και να ξαφνιάζομαι όταν έρχεσαι νωρίς

και να μετανιώνω όταν κάνω λάθος

και να χαίρομαι όταν με συγχωρείς

και να κοιτάω τις φωτογραφίες σου

και να εύχομαι να σε ήξερα από πάντα

και ν’ ακούω τη φωνή σου στα αυτιά μου

και να νιώθω το δέρμα σου στο δέρμα μου

και να τρομάζω όταν θυμώνεις

και να σε αγκαλιάζω όταν αγχώνεσαι

και να σε κρατάω όταν πονάς

και να σε θέλω όταν σε μυρίζω

και να κλαψουρίζω όταν είμαι δίπλα σου

και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι

και να λιώνω όταν χαμογελάς

και να διαλύομαι όταν γελάς

και να μην καταλαβαίνω γιατί νομίζεις ότι σε απορρίπτω

όταν δε σε απορρίπτω

και να αναρωτιέμαι πως σου πέρασε απ’ το μυαλό

ότι θα μπορούσα

ποτέ να σ’ απορρίψω

και να αναρωτιέμαι ποιος είσαι

αλλά να σε δέχομαι ούτως ή άλλως

και να σου γράφω ποιήματα

και να αναρωτιέμαι γιατί δε με πιστεύεις

και να αισθάνομαι κάτι τόσο βαθύ

που να μη βρίσκω λόγια να το περιγράψω

και να σε κρατάω στο κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις

και να κλαίω σα μικρό παιδί όταν τελικά το κάνεις

και να περιπλανιέμαι στην πόλη

με τη σκέψη πως είναι άδεια χωρίς εσένα

και να θέλω ό,τι θέλεις

και να νομίζω ότι χάνω τον εαυτό μου

αλλά να ξέρω πως είμαι ασφαλής μαζί σου

και να σου λέω για τη χειρότερη πλευρά μου

και να προσπαθώ να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου

επειδή δεν αξίζεις τίποτα λιγότερο

και να απαντάω στις ερωτήσεις σου

όταν θα προτιμούσα να μην το κάνω

και να σου λέω την αλήθεια

όταν στην πραγματικότητα δεν το θέλω

και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής

επειδή ξέρω ότι το προτιμάς

και να νομίζω ότι όλα έχουν τελειώσει

αλλά να κρατιέμαι για δέκα λεπτά ακόμα

πριν με πετάξεις έξω από τη ζωή σου και ξεχάσω ποια είμαι

και να προσπαθώ να σε πλησιάσω

επειδή είναι όμορφα να σε μαθαίνω και αξίζει τον κόπο...

Λαχταρώ
Sarah Kane
 

 

Γκουστάβ Φλομπέρ προς την Λουιζ Κολέτ:

Ιούλιος 1846

Είμαι δεμένος στο σώμα σου σαν άγριο σκυλί σε πάσσαλο και αλυχτάω, όχι γιατί θέλω να λευτερωθώ και να το σκάσω, αλλά επειδή δεν σε φέρνουνε σε μένα μια ώρα αρχύτερα να κόψω με τα δόντια μου τις σάρκες σου, αυτές που ντύνεσαι για να είσαι «όπως πρέπει» μπρος στους τρίτους. Το πάθος μου για σένα συγκρίνεται μονάχα με ένα μάτσο απρέπειες μη εξημερωμένου ζώου. Θέλω να σε απολαύσω αργά. Θα μένω λοιπόν κάμποσο νηστικός. Θα αφήνω την πείνα μου να ξαναμεγαλώνει σαν κλαδεμένο κλαρί, για να σε ευχαριστηθώ πάλι από την αρχή. Δεν θα σε λυπάμαι που θα κείτεσαι κι εσύ αιχμαλωτισμένη. Θα σε ποδοπατάω. Κανείς δεν λυπάται κάτι το θεϊκό. Κανείς δεν δείχνει ευσπλαχνία για το αναίτια υπέροχο. Θα τα υποστείς όλα μέχρι να γιατρευτεί η λύσσα του έρωτά μου.

15 Αυγούστου 1846

Θα σε σκεπάσω με έρωτα την επόμενη φορά που θα ιδωθούμε. Τα χάδια θα έχουν έκταση. Θα σε μπουκώσω με όλες τις χαρές της σάρκας μέχρι να λιγοθυμήσεις, να πέσεις να πεθάνεις. Θέλω μαζί μου να τα χάσεις ολότελα και να ομολογήσεις κρυφά στον εαυτό σου ότι ποτέ δεν είχες τολμήσει να ονειρευτείς τέτοιο παραλήρημα…

Όταν γεράσεις, θέλω να νοσταλγείς αυτές τις λίγες ώρες, θέλω να ανατριχιάζεις ολόκληρη από την παλιά χαρά όταν στον νου σου θα τη φέρνεις.

Γενάρης 1854

Δεν θα με κουράσουν ποτέ οι συναντήσεις μας. Μπορεί ο άνθρωπος να χορτάσει το νερό; Μπορεί το χορτάρι να βαρεθεί τον ήλιο; Μπορεί η κορφή tου ψηλού βουνού να θελήσει να τινάξει από πάνω της το παγωμένο χιόνι; Εσύ αγάπη μου, είσαι απ’ τις ανάγκες η πιο ζωτική. Δεν έχεις τίποτα απ’ τις άλλες – όλες μαζί – να ζηλέψεις.

Θα πέσω οριζόντια με τα χέρια παραδομένα, ανήμπορα, θα ανοίξω το στόμα διάπλατα, θα κρατήσω τα βλέφαρα ορθάνοιχτα, θα εκθέσω την καρδιά μου άφοβα, να μου δοθείς με όποιο τρόπο σταθεί δυνατό. Σαν ήλιος, σα φως, σαν αέρας, σα νερό, σα ζωή, σα θάνατος, σαν αγάπη. Είμαι αχόρταγος άνθρωπος και θα σε πείσω γι’ αυτό. Είμαι πειναλέος άνθρωπος και πείσε με γι’ αυτό. Λουίζ, σε χρειάζομαι. Επισκέψου με «πανταχόθεν…»

 

Σήμερα η μέρα ξεκίνησε χωρίς τίποτα το διαφορετικό… χωρίς να έχει αλλάξει κάτι… όμως…
Να που τελικά δεν συνειδητοποιούμε τι μας συμβαίνει τις περισσότερες φορές…
Σήμερα η μέρα θα ήταν διαφορετική… αν ξύπναγα δίπλα σου… όπως και κάθε άλλη μέρα…
Όμως… πως να ξεκινήσει η μέρα με χαμόγελο χωρίς το πρωινά χάδια? Το πρωινό σου φιλί…
Σήμερα αναπολώ στιγμές …
Σήμερα ζωγραφίζω στο μυαλό μου … εικόνες διαφορετικές…
Σήμερα δεν είμαι εδώ… Είμαι κάπου αλλού που δεν ξέρω που είναι …

Κι έτσι σήμερα η μέρα έγινε απλά διαφορετική… κι ακόμη κι αν όλα είναι ίδια εγώ δεν τα ζω έτσι, δεν τα ζω όπως κάθε άλλη μέρα …
Σήμερα … Εγώ δεν είμαι εδώ…
Κάθε κομμάτι μου διαλύεται και ξανά σχηματίζεται έχοντας μέσα του κομμάτια δικά σου…
Τα κομμάτια που είμαι σε αντικρίζουν από άλλο πρίσμα ... το δικό του το καθένα...
Πολλά μικρά πρίσματα διαφορετικά από την ολότητα .... προσπαθούν να κουμπώσουν στα δικά σου κομμάτια ....
Μπορεί μερικές φορές να σπάει το όλον .... και το εκμαγείο ....
Αν ελπίζεις σε ένα καλύτερο αύριο βρίσκεις τη φαντασία και τη διάθεση να δημιουργήσεις κάτι διαφορετικό …
Μπορεί τα σπασμένα κομμάτια σου να ταιριάξουν με τα σπασμένα κομμάτια μου ....
Μπορεί το αποτέλεσμα να είναι μαγικό...
Μπορεί και όχι...
Ποτέ όμως δεν θα μάθεις αν δεν προσπαθήσεις ....
Σαν τα μικρά περισσεύματα πηλού ...
Αν τα πλάσεις με υπομονή με το νερό μαλακώνουν, γίνονται πιο εύπλαστα ...
Και τότε μπορούν να ενωθούν όλα σε ένα εξαίσιο έργο τέχνης.
Απλά κυλάνε τα δάκτυλα που πλάθουν αρμονικά και κάνουν τις συνθέσεις ...
Θα ήθελα να είμαι λιγότερο μόνη μου από κάθε άλλη φορά!

Σήμερα η βροχή κι εγώ …γίναμε ένα…
Καθάρισαν οι δρόμοι μέσα μου .....

Σήμερα θα ήθελα η μέρα να αρχίσει διαφορετικά ..... με ένα χαμόγελο …
Αλλά και πάλι αν δεν ...
Μπορώ να συνεχίσω να κοιτάω τις σταγόνες τις βροχής να σχηματίζουν τα δικά τους μονοπάτια και να κυλάνε στο χώμα...
Με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή ....
.... τα κομμάτια που θα ενωθούν μπορεί να γίνουν λάσπη....
... κι η λάσπη να πλαστεί από άξια χέρια...
και το αποτέλεσμα να είναι μαγικό...
.... άλλωστε στη λάσπη κάποτε εμφυσήθηκε πνοή ...