Ερωτική λογοτεχνία

Η μυστική εβδομάδα της Αφροδίτης

..Μέχρι τις εννιά το
πρωί, ώρα που η δαχτυλογράφος μου η Ζερμαίν φέρνει την αλληλογραφία,
είμαι σχετικά ήσυχος. Η Ζερμαίν, είναι, νομίζω, δεκαοχτώ χρονών.
Πρόκειται για μια μικρή ξανθιά, που όταν εγώ ανοίγω τη πόρτα, αυτή
πάντοτε γελά στο διάδρομο.

Με ερεθίζει, με ερεθίζει πολύ. Όχι γιατί είναι ξανθιά και νέα, αλλά
γιατί είναι η δαχτυλογράφος μου. Αυτή η λέξη περιέχει, κατά την άποψή
μου, μια από τις πιο περίεργες όψεις της ερωτικής φαντασίας των ανθρώπων
της εποχής μας. Όσο δουλεύει μπροστά μου, εγώ κοιτάζω μόνον εκείνη τη
μυστηριώδη καμπύλη, η οποία όταν κάθεται, κάνει το κοντό και στενό της
φουστάνι να τσιτώνει. Την διατάζω, την αναγκάζω να σηκωθεί. Τότε, το
κολλημένο στη σάρκα της φόρεμα, σχεδιάζει το χωρισμένο στα δύο, ανάγλυφο
μετάλλιο των νεανικών της καπουλιών. Ξέρει τι σημαίνουν όλα αυτά και
αποφασίζει, αργά-αργά, με μια νωχελική χειρονομία, να σβήσει την
αδιάκριτη πτυχή του υφάσματος.

Όταν κοιτάζω τον τρυφερό αυχένα της Ζερμαίν, αυτό τον τρυφερό αυχένα
μειρακίου που με παρακινεί να τη χρησιμοποιώ, κατά τις ερωτικές μου
αναπολήσεις, σαν αγόρι, δε μπορώ να μην αναπαραστήσω γυμνή την όμορφη
σιλουέτα της, λες και πρόκειται για ένα puzzle εξαιρετικά δύσκολο.
Φαντάζομαι, με ακρίβεια σχεδόν οδυνηρή για το μυαλό μου, το ωχρό και
ρόδινο λουλούδι του φύλου της σα παπαρούνα ζαρωμένη στον κολεό της και το
γειτονικό της ροζ γαρίφαλο, που στον έμμετρο μεσαιωνικό μύθο του Ιππότη
που έκανε τους κ... να μιλούν, πήρε το λόγο για λογαριασμό του.

Ένα πρωινό που η Ζερμαίν έσκυβε ακριβώς δίπλα από μένα, το χέρι μου,
αυτόματα, τελείως άβουλα, βρέθηκε πάνω στη θαυμαστή και σκληρή
στρογγυλότητα που του προσφερόταν. Όταν μιλώ για τη Ζερμαίν, κορίτσι τόσο
ξανθό και τόσο νέο, αδυνατώ να γράψω πως, πράγματι, το χέρι μου τα 'χασε
και βρέθηκε κατά τύχη πάνω στον κώλο της.
Ο κώλος της Ζερμαίν έχει μια παιδική χάρη κι απαιτείται η λέξη που θα τον κατονομάσει να 'ναι επίσης
παιδαριώδης. Νομίζω πως ταιριάζει περισσότερο να λέω ο πωπός της Ζερμαίν:
γλυκός σα φρούτο του Απρίλη, μαλακός, κρυφός, με τη τόσο βαθιά, τη τόσο
ξανθή πτυχή του. Το χέρι μου χαλάρωσε και σταμάτησε να σφίγγει στο κέντρο
των δύο δροσερών και χλιαρών μηρών. 'Αφησε να της ξεφύγει μια μικρή
κραυγή ευχαρίστησης, στην οποία απάντησα μ' ένα βλακώδες χαμόγελο. Να
κάνεις δική σου μια τέτοια κοπέλα, μπροστά στη σιωπηλή και συνένοχη
γραφομηχανή, συνιστά πράξη που απαιτεί από τον εραστή μια προμελετημένη
διαστροφή.

Όταν περνά από μπρος μου, με τη δροσερή της αγκαλιά φορτωμένη φακέλους σα να
μεταφέρει τα φρούτα της Πομόν, χίλιοι ασελγείς δαίμονες ξεπετάγονται από
τους αριθμούς κι ορμούν καταπάνω μου. Καμία περιγραφή του όμορφου
προσώπου της δε θα 'τανε πιστή.
Τι να πω άραγε για τους στρογγυλούς γλουτούς της μικρής δακτυλογράφου, για τους αγγελικούς αυτούς γλουτούς,
φιλόφρονες, όπως οι γλουτοί πούστη -γιατί τέτοια έκφραση παίρνει το
προσωπάκι της χάρη στα κοντοκομμένα της μαλλιά. Τι να πω για την
ανοιξιάτικη σχισμή, τη -προσωρινά- τόσο φρόνιμη. Αυτή η μαγεία, που 'ναι
άκρως φευγαλέα και σβήνει πολύ γρήγορα, προστατεύεται από τη γραφομηχανή,
πάνω στην οποία τα ευλύγιστα δάχτυλά της έχουνε κάθε εξουσία. Η
γραφομηχανή ανανεώνει αδιάκοπα το μαγικό μυστήριο.

Έξω από το γραφείο, όταν με τρόπο δεσποτικό τη κάνω δική μου και την
υποτάσσω στις ορμητικές, αλλά με άνεση προμελετημένες επιθυμίες μου, δεν
αναγνωρίζω εκείνη τη μικρή που κοκκινίζει και με δέχεται, που με γεμίζει
και με αποκαλύπτει, δίχως να λέει λέξη.

Pierre Mac Orlan

 

Έκρυψε το πρόσωπό του στα χέρια του.
- Ναι, σας σκέφτομαι διαρκώς!...
Η ανάμνησή σας με κάμει να αγωνιώ! Αχ! Συγνώμη!...
Φεύγω... Χαίρετε!... Πάω μακριά... τόσο μακριά...
που δε θ'ακούσετε πλέον να γίνεται λόγος για μένα...
Και όμως... σήμερα... δεν ξέρω ποια δύναμη με έσπρωξε σε εσάς!
Διότι δεν μπορεί κανείς να παλέψει με τον ουρανό, ούτε να αντέξει στο χαμόγελο των αγγέλων!
Αφήνει κανείς να παρασυρθεί από κείνο που είναι ωραίο, χαριτωμένο, αξιολάτρευτο!...

Μαντάμ Μποβαρί - Γκιστάβ Φλομπέρ

 

υπεριμημένο. Ουσιαστικότερο το Αιρεσιάρχης

 

Κατά τη γνώμη μου <<οι έντεκα χιλιάδες βέργες>> είναι ένα υπέροχο μυθιστόρημα,όπως και άλλες νουβέλες και ποιήματα του Απολλιναιρ.Το <<Αιρεσιάρχης και Σια>> δεν το έχω διαβάσει,αλλά θα είναι η επόμενη επιλογή μου!
Αν ένα έργο είναι υπερεκτιμημένο ή όχι,εξαρτάται απο την αντίληψη του καθενός.

 

..Ο Μοναχός κλονίστηκε απ΄το ανίερο θέαμα. Πάρε αυτό το φυλαχτό, απάντησε εκείνη. Μ' αυτό, κάθε πόρτα θ' ανοίγει και οι τοίχοι θα χάνονται. Θα σε βάλει αύριο βράδυ στην κάμαρα της Αντόνια.
Είπε το ξόρκι και καπνός κάλυψε τον μαγικό καθρέφτη. Αντίκρυσε την όμορφη μορφή της Αντόνια. Γδυνόταν για να πλυθεί και ο ερωτύλος μοναχός διέκρινε τις λάγνες καμπύλες της καθώς έβγαλε το τελευταίο ρούχο. Τότε, μια κοκκινόσπιζα πέταξε προς το μέρος της και φώλιασε στα στήθη της τσιμπώντας τα παιχνιδιάρικα. Ο Αμβρόσιος δεν άντεχε άλλο, το αίμα του έβραζε
και ένα παράφορο πάθος τον κυρίευσε.
"Πρέπει να την κάνω δική μου..!" φώναξε. "Όχι Αμβρόσιε. Δε μπορώ πια να καταπολεμήσω τα πάθη μου. Και κάθε στιγμή με φέρνει πιο κοντά στη μοναδική λύση. Να σ' απολαύσω ή να πεθάνω..!"

 

 

"Όταν ήμουν μακριά της ο κόσμος με ανησυχούσε, σα μπερδεμένο παιχνίδι σπαζοκεφαλιάς. Μόλις έβλεπα τη Φισούν, τα κομμάτια στη σπαζοκεφαλιά έβρισκαν τη θέση τους, θυμόμουν ότι ο κόσμος ήταν όμορφος, ότι όλα είχαν νόημα. Πολλές φορές το φως αυτής της ευτυχίας το έβλεπα και στα μάτια της. Ή έτσι νόμιζα, πίστευα στην ομορφιά της ζωής που ζούσα."

"Όσο κρατούσα στα χέρια μου τα πράγματα που είχε αγγίξει η Φισούν και την είχαν κάνει αυτή που ήταν, όσο τα χάιδευα, τα κοίταζα, τα ακουμπούσα στο λαιμό μου, στους ώμους μου, στο γυμνό στήθος μου, στην κοιλιά μου, αυτά εξαπέλυαν στην ψυχή μου, με δύναμη παρηγοριάς, τις αναμνήσεις που είχαν κρατήσει μέσα τους."

"Κι όσο φιλιόμασταν, με τα φιλιά μας να μακραίνουν ολοένα πιο πολύ, στην τεράστια σπηλιά που σχημάτιζαν τα στόματά μας, μαζευόταν κάτι σαν μέλι, γλυκό και χλιαρό, που καμιά φορά έτρεχε από την άκρη των χειλιών μας στο πηγούνι μας, ενώ μπροστά στα μάτια μας άρχιζε να εμφανίζεται μια χώρα όμορφη σαν παράδεισος, ονειρεμένη, που μόνο στην αισιόδοξη φαντασία ενός παιδιού μπορεί να υπάρχει , κι εμείς, με το καλειδοσκόπιο του νου μας, κοιτάζαμε τη χρωματιστή αυτή χώρα, σα να κοιτάζαμε τον παράδεισο. Κaμιά φορά, ο ένας από τους δυο μας, σαν πεινασμένο πουλί που κρατάει στο ράμφος του με προσοχή ένα σύκο ,έπαιρνε, βυζαίνοντας τρυφερά, στο στόμα του το πάνω ή το κάτω χείλος του άλλου κι έσφιγγε με τα δόντια του το κομμάτι από τα χείλια που είχε φυλακίσει, σαν να έλεγε στον άλλο "Τώρα είσαι στο έλεός μου!", ενώ ο άλλος, αφού απολάμβανε υπομονετικά τις περιπέτειες του χειλιού του και για πρώτη φορά αισθανόταν πόσο ανατριχιαστικά γευστικό είναι ν΄αφήνεσαι στο έλεος του εραστή σου, να εγκαταλείπεις με γενναιότητα στο έλεός του, όχι μόνο τα χείλια σου αλλά και το κορμί σου, αφού καταλάβαινε ότι η περιοχή ανάμεσα στη στοργή και την υποταγή είναι το πιο σκοτεινό, το πιο βαθύ μέρος του έρωτα, έκανε το ίδιο στον άλλο, και τότε ακριβώς οι γλώσσες μας, σπαρταρώντας από την ανυπομονησία στα στόματά μας, συναντιόνταν με βιάση ανάμεσα από τα δόντια μας και μας θύμιζαν τη γλυκιά πλευρά του έρωτα, που δεν έχει να κάνει με τη βία, αλλά με την τρυφερότητα, με το αγκάλιασμα, με την αφή."

 

 

..Ουδείς ευρίσκετο εκεί τήν ώραν εκείνην, και ο δροσερός αήρ ήτο κατάλληλον αντίδοτον προς μετριασμόν τής φωτιάς που κατέκαιε τήν ψυχήν του.
Ω, πόσον διαφορετικόν θα ημπορούσε να είναι τό ταξίδιον τούτο, εσκέπτετο ο Σπερχής με σπαραγμόν, ενώ εβημάτιζε επάνω-κάτω.
Πόσον διαφορετικόν, επανελάμβανε ενδομύχως, και έβλεπε τόν εαυτόν του στηριζόμενον εις τήν κουπαστήν, εις τό πλευρόν τής Βεατρίκης και ψιθυρίζοντα λόγια αγάπης φλογερά, ενώ εκείνη τόν ήκουε με σιωπηλήν περιπάθειαν, μεθυσκομένη από τήν θέρμην τού έρωτός του, με τήν ωραίαν της καστανήν κόμην κυματίζουσαν εντεύθεν και εκείθεν τού προσώπου της, που ωμοίαζε με πρόσωπον ωραίας Φλωρεντινής τού Πιέρρο Φραντσέσκα ντέλλα Μοργκέζε, ή τού Αλεσσάντρο Μποτιτσέλλι, με τά επιμήκη καστανά και υποκύανα εις τό άσπρο των μάτια της συλλαμβάνοντα τήν φλόγα τού έρωτός του και όλας τάς μαρμαρυγάς τών άστρων.
..
Ο Ανδρέας Σπερχής, κατάκοπος από τήν πολύωρον ορθοστασίαν εις τήν γέφυραν και από τούς βηματισμούς εις τό κατάστρωμα, δια τών οποίων προσεπάθησε να καταπραΰνη ολίγον τόν σάλον τής ψυχής του και να εκδιώξη τάς οδυνηράς φαντασιώσεις του, εκάθησε επί ενός πάγκου, ευρισκομένου μακράν από τό άμεσον φως τών φανών, και με ύφος περίλυπον ήκουε τόν ρυθμικόν γδούπον τής έλικος και τόν αφρόεντα παφλασμόν, που προεκάλουν με τάς σταθεράς περιστροφάς των εις τήν θάλασσαν τά πτερύγια τών τεραστίων τροχών τού υπερωκεανείου.
Τί περίεργον! Αι ώραι παρήρχοντο τόσον βραδέως, και όμως η ημέρα είχε ανατείλει! Εν άρωμα από γαρδένιες και γαζίες εγέμιζε τόν αέρα. ∆ύο ελαφρά και επιμήκη σύννεφα έπλεαν εις τόν ουρανόν, σαν νησίδες εις πέλαγος γαλάζιο, ροδίζοντα συνεχώς από τάς πρώτας ακτίνας τού ηλίου που τά ήγγιζαν.

Τό άγγιγμα τούτο ήτο σαν μία θωπεία εραστού εις τά βυζιά, ή τό αιδοίον, μίας κόρης δια πρώτην φοράν θωπευομένης, ή εις τούς μαστούς και τό αιδοίον μίας γυναικός ερωτευμένης, που, κατόπιν μακράς αναμονής, συνευρίσκεται με τόν εραστήν της.
Εν δροσερόν ψιμύθιον αφρού ανήρχετο από τά ελαφρότατα κύματα που διέτρεχαν ως ρίγος ηδυπαθείας τήν επιφάνειαν τών πρωινών υδάτων, και διεσκορπίζοντο επί τού πελωρίου σκάφους, καθώς και επί τών χειρών και τού προσώπου τού Ανδρέου Σπερχή.
Θα έλεγε κανείς, ότι η ώρα προμηνούσε κάτι τό ασύνηθες, κάτι τό θαυμαστόν — ίσως τήν αναπήδησιν εκ τής θαλάσσης μιας σποράδος εξαισίας, ή τήν εμφάνισιν εις τόν ουρανόν ενός σέλαος ανεσπέρου.
« Ανατολή! Ανατολή ! » εψιθύρισε αγαλλιών ο Έλλην ποιητής, και πάσα θλίψις άπεπτη από τήν ψυχήν του. Εν αίσθημα όλβου και μια γαλανή γαλήνη εγέμισαν τώρα τήν μέχρι προ ολίγου ακόμη σφαδάζουσαν καρδίαν του.
Κάτι επέκειτο. Κάτι οριστικόν, ευδαιμονικόν και τελεσίδικον — κάτι, όπως η γέννησις μίας κόρης ουρανίας, κάτι, όπως η γέννησις τής Αφροδίτης! Και ιδού που τό εκπληκτικόν, τό θαυμαστόν συνετελέσθη! Μία νεάνις ωραιότατη, με καστανά μαλλιά και βελούδινα μάτια, εστάθη προ τού ποιητού και τού έτεινε τήν χείρα. « Βεατρίκη! » ανεφώνησε αφυπνιζόμενος ο Σπερχής και τό ωραίον όνειρον εχάθη..

Ο Μέγας Ανατολικός
Ανδρέας Εμπειρίκος
(απόσπασμα)