Διαθεση ημερας.

Το οτι η πραγματικότητα είναι σκληρή δεν είναι υποχρεωτικά αρνητικό.

Ωραία τα ροζ συννεφάκια / ιστορίες σαν του Μουνέρα αλλά τα γκρίζα συννεφα της πραγματικότητας εχουν αλλη γοητεία

 

Δημιουργούμε την πραγματικότητα που κουβαλάμε στην ψυχή μας...

 

Το ηξερα ειχα διαβασει απο πριν οτι η φοτο κ η ολη φαση ειναι καπως φεικ
σκεφτηκα να το πω αλλα μετα το μετανιωσα
ειναι ασυλληπτο ο μυθος να ξεπερναει τη πραγματικοτητα
ανοιγει νεα μονοπατια που μονο αυτοι που πιστευουν μπορουν να δουν...

 

Ειχα μεχρι τωρα την εντύπωση οτι ολα τα δημιουργεί το μυαλό...οχι;

 

Που βλέπεις την αντίφαση ανάμεσα στο ένα και στο άλλο? Είτε η ψυχή υπαγορεύει στο μυαλό (συχνότερα), είτε το μυαλό υποτάσσει την ψυχή (ατυχέστερα). Είναι πάντως αρκετά συνδεδεμένα, αν και όχι εξίσου κυρίαρχα σε όλους με τον ίδιο τρόπο.
Εμένα, εδώ και κάποια χρόνια, κουμάντο κάνει η ψυχή μου, όχι το μυαλό μου, ενώ πριν ήταν το αντίστροφο. Εσένα?

 

ok....για να ξεκαθαρισουμε λιγο τα πραγματα...τι εννοεις ψυχη;

 

Πραγματικά είναι από τις πιο δύσκολες έννοιες για να μπουν μέσα σε λέξεις, ένας φίλος σήμερα είπε μία σοφή λέξη, την ''σωματοψυχή'', ίσως εννοώντας, την ουσία αυτού που κουβαλάμε, δεν ξέρω αν είναι η πνοή, η φυσική ζωή, το θάρρος ή το όποιο ήθος, εγώ το ερμηνεύω σαν αυτό που ενυπάρχει μέσα μας και έχει την δική του διάνοια, που ουδεμία σχέση έχει με την πνευματική διάνοια, είναι κάτι πιο φυσικό και παρασάγγας ανώτερο. Για να μην υπερπλατειάσω, μιας και θα μπορούσα κάλλιστα,  θα σου δώσω ένα παράδειγμα.
Όταν πρωτοσυναντάμε έναν άνθρωπο, όταν ερχόμαστε σε επαφή με την φυσική του παρουσία, αυθόρμητα, αισθανόμαστε κάτι. Κάτι θετικό, ή κάτι αρνητικό. Κάτι που μάς έλκει, ή κάτι που μάς απωθεί.
Η πρώτη εντύπωση για έναν άνθρωπο δεν έχει προλάβει να επηρεαστεί από την διανοητικοποίηση της αίσθησης αυτής.
Για μένα, αυτή η αίσθηση είναι η σωστή, γιατί η ψυχή μας ξέρει, η ψυχή μας αναγνωρίζει την ψυχή του άλλου ανθρώπου. Κάθε προσπάθεια λογικής ερμηνείας αυτού που λέω, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Οπότε θα μείνω εδώ.
Ελπίζω να μην δημιούργησα περισσότερες ασάφειες από ότι προτού αποπειραθώ να το αναπαραστήσω λεκτικά.  

 

Μια χαρά το παράδειγμα σου...κοιτα όμως που εχω διαφορετική άποψη/οτπική...και να σου απαντήσω με το δικό σου παράδειγμα.


Οταν ήσουν παιδί...ή καλύτερα νήπιο...όπου είχες μηδενικές εμπειρίες με άλλους ανθρώπους...οτι παιδάκι καθόταν δίπλα σου μια χαρά ηταν...έπαιζες και γελαγες μεχρι να σε χτυπήσει ή να σου πάρει το αγαπημένο σου παιχνίδι...με το καιρό λοιπον αποκτούσες εμπειρίες και ορισμένα χαρακτηριστικά έμεναν ζωντανά στον σκληρό δίσκο του μυαλού σου...και έτσι όποτε συναντάς κάποιους ανθρώπους που "ξυπνάνε" στο μυαλό σου αυτά τα κοινά χαρακτηριστικά που είχε κάποιος με τον οποιο δεν ειχες καλή εμπειρία...τότε σου δημιουργεί αρνητική διάθεση....με λίγα λόγια ποια ψυχή και ποια σωματοψυχή...ο ανθρωπος είναι ενας υπερυπολογιστής όπου διαρκώς συλλέγει δεδομένα και όλα τα επεξεργάζεται και χρησιμοποιεί ανάλογα με την περίπτωση. Κάποιες φορές συνειδητά κάποιες ασυνείδητα...αν το ασυνείδητα επειδή δεν το νιώθουμε το λέμε σωμοτοψυχή τότε συμφωνώ....αλλά δεν παύει να μην είναι κατι αόρατο ή κατι αφηρημένο...είναι καθαρα το μυαλό μας που αποφασίζει από "μονο" του.

 

Διαφωνώ, αλλά καταλαβαίνω τον τρόπο που σκέφτεσαι.