Η πορτοκαλάδα (2)

Πέρασαν δυο μέρες

Τα αποθέματα πορτοκαλάδας στην οικεία του Νέστορα είχαν τελειώσει και ένα είδος στέρησης διέτρεχε την σπονδυλική μου στηλη. Ο ανεμιστήρας έβγαζε μεταλικό αργόσυρτο θόρυβο αδυνατώντας να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του καυσωνα και η ατμόσφαιρα ηταν βαριά από τα τσιγάρα.

Άνοιξα την πόρτα του μπαλκονιού. Ο ήλιος αρκετα ισχυρός και το πρωινό ήδη στο τέλος του.

Αναμεσα στις γλάστρες της βεράντας μπορουσα να διακρίνω το ταλαιπωρημένο κορμι της Ντόρας, τα κουνούπια είχαν δημιουργήσει το γλυπτό τους γύρω από τις πληγες που σκάλισε η μανία μου. Ο ακτίνες είχαν καψει το δέρμα στους αστραγάλους, οι γλουτοι μελανιασμένοι από τα αδιανόητα ραπίσματα…οι καρποι σημαδεμένοι από το δέσιμο, και η πλάτη σμιλεμένη από ένα αντικείμενο που αδυνατούσα να καθορίσω την προέλευση του.

Η Ντόρα έμοιαζε και ήταν μοναδική. Δεμενη πισθάγκωνα ξεκουραζόταν αποκαμωμένη και αξιαγάπητη σα να ξεπετάχτηκε από ένα ενιαίο κομματι μάρμαρο της Καραρα.

Εκανα δυο βήματα και βρεθηκα από πάνω της. Κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του πρέπει με το ξύπνημα να προσέχει την υγιεινή του. Και η Ντορα δεν έπρεπε να αποτελέσει εξαίρεση. Τράβηξα το μποξεράκι μου και στόχευσα αρχικα στον αυχένα της..Η Ντορα τινάχτηκε, γύρισε το κεφάλι της με μια ωδή στην απέχθεια. Οι μορφασμοί της, μελέτη στην ανθρώπινη συμπεριφορά, μου έδωσαν την γλυκιά αίσθηση που αποκτα κάποιος όταν καταστρέφει κάτι όμορφο.

Καλημέρα της είπα και η απειλή έμεινε να ταλαντεύεται διάχυτη στον αέρα.


14:00 στο σαλόνι

Η Ντορα ειχε βαλει μπροστα γενική καθαριόττα και με την γλώσσα της γυάλιζε το πατωμα.

Εγώ ελλείψη πορτοκαλάδας έπινα τον καφέ μου και έκανα τις απαραίτητες υποδείξεις των σημείων που είχαν παραληφθεί καθώς παντα υπήρξα ιδιαίτερα σχολαστικός με τις εργασίες των άλλων , όταν χτυπησε το τηλεφωνο στο οποίο ηταν ο Νέστορας..Βρίσκοταν κάπου στην Αφρική και αγόραζε όπλα από το δημοκρατικό καθεστως μιας απίθανης χώρας για να τα πουλήσει στους κατατόπους επαναστατες.

- Θα αργησω μια βδομάδα ακόμα..Ξερεις πως είναι αυτά Μάριε πρέπει να δοκιμάζουμε απο πρωτο χέρι τα εμπορεύματα..Σαν την ηρωίνη, αν δεν την ακούμπησεις στα δοντια δεν ξέρεις αν είναι καλή..

Σκέφτηκα να του αντιτείνω ότι η ηρωίνη σκοτώνει αλλα το βρηκά αρκετά γελοίο..οποτε έκλεισα με συνοπτικες διαδικασίες και στράφηκα στην Ντόρα.

- Απόψε το σπίτι πρέπει να αστράφτει θα έχουμε καλεσμένους.

Η Ντόρα σταμάτησε αμήχανα και τα ματια της τρεμόπαιξαν όλους τους φόβους..


17:00

Η Ντόρα αναπαυτικα γονατιστή επάνω στο τραπεζάκι σαλονιού χάιδευε την κλειτορίδα της, η γλώσσα την ήταν επιδεικτικά έξω και από τις ρώγες της κρέμονταν δυο χριστουγεννιάτικα καμπανάκια…Όταν ήθελε να χύσει απλα κουνουσε το στηθος της για να με ειδοποιήσει και να λάβει την πρέπουσα αρνητική απάντηση. Από την αλλή εγω προσπαθουσα να κρατησω ακμαία τα κυτταρα μου κι αν ημουν τυχερός να πληθύνω τις εγκεφαλικές συνάψεις λυνοντας ένα sudoku επιπέδου 2.

Ο στριφνός ήχος του κουδουνιου διέκοψε την εορταστικη ατμόσφαιρα, τα καμπανακια και τα μουγκρητά διαδεχτηκε μία απόκοσμη ησυχία ωστόσο προέτρεψα την Ντόρα να συνεχίσει με το ακράδαντο επιχείρημα ότι λατρεύω τα χριστούγεννα.

Ο ντελιβεράς, ένας άσχημος μεσήλικας που ειχε ξοδέψει όλη του την περιουσία για να να εξελιχθει επαγγελματικα αγοράζοντας ένα παπακι έφερε τις 4 μεγάλες πσρτοκαλάδες.

Μέχρι να βρω το αντίτιμο στις τσέπες μου τα συνεχόμενα βογγητα της Ντορας τον έκαναν να επεξεργαστει κλεφτα τον χώρο και τα ματια του να βρουν την καταλληλη διοδο στο σαλόνι. Ο λαιμός του ανεβοκατέβηκε ανάγωγα και αίφνης, όπως συνέβη ανάλογα και στους μελοντικούς αντιπάλους μου στην λιστα forbes, συνειδητοποίησα την επαγγελματική ευκαιρία, και τον προσκάλεσα μέσα.

Την αραξα σε μια πολυθρόνα και άναψα ένα πολύ λεπτό σιγαρέτο σύμβολο αυτάρεσκης οικονομικής ανέλιξης ενώ ταυτόχρονα ο ντελιβερας έμοιαζε ηλίθιος να κανει την παραμικρη κίνηση πέρα από το να χαζεύει..Σκέφτηκα για μια στιγμη ότι ισως αυτός ο ανόητος ξεχασει πάνω στην λαχτάρα του τις βασικες βιολογικές λειτουργίες όπως να αναπνευσει και προθυμοποιήθηκα να τον σώσω από βέβαιο θάνατο.

Διέταξα την Ντόρα να κατέβει από το τραπέζι και να γονατισει μπροστα του.Να ανοιξει το φερμουαρ και με τα επιδέξια χέρια της να αρχίσει να παίζει τον κανονικό σε μέγεθός αλλά σίγουρα αν κρίνω από την δυσωδία, βρωμικο πούτσο..
Και όση ώρα η Ντόρα κοιτωντας τον στα μάτια θώπευε με αηδία το πουλί του αποφάσισα να τακτοποιήσω το οικονομικο μέρος της σχέσης μας με τον δυστυχή αυτό άνθρωπο.

Δέκα ευρω για μια μαλακία είναι μια καλη συμφωνία του πρότεινα και μιας και δεν ηταν σε θέση να διαφωνίσει άνοιξα το τσαντακι του και μέτρησα την διαφορα από τις πορτοκαλάδες. Κρατούσα στα χέρια επίσημα το πρωτο ευρώ της νεοσύστατης επιχειρησης μου το οποίο πέταξα ως γενναιοδωρος εργοδότης στην Ντόρα.

- Κοίτα Ντόρα, η σκληρη δουλεια ανταμοιβει..

Δοκίμασε να πει κάτι αλλα η φωνή καλύφθηκε από τον εκκωφαντικο βρυχηθμό του Νεάντερταλ που μόλις ειχε ανακαλύψει τον οργασμό. Τα χύσια του αντάμωσαν τα χείλια και έκρυψαν τα μάτια της, και κάποια ξέφυγαν όλογυρα γεγονός που ηταν ατράνταχτη αποδειξη ότι ο τυπος είχε να γαμήσει από την εποχή των παγετώνων.

17,30

Ο Ντελιβεράς άναψε όρθιος ένα στριφτό τσιγάρο.
Έμοιαζε με τον Ερμή αν φυσικά ο Πραξιτέλης ήταν αόμματος και κυρίως ατάλαντος
Όπως και να έχει μια βέβαιη νίκη του πολιτισμού έναντι των ντελιβεράδων.

Καθώς μιλούσαμε για το πώς θα εφαρμόσω λογιστική κόστους στην επιχείρηση μου η Ντορα με ένα σφουγγάρι στο χέρι καθαριζε τον πεσμένο πουτσό δίνοντας ιδιαίτερη εμφαση στα αρχίδια του..Μόλις τελείωσε έδωσε ένα απροθυμο φιλί στο κεφαλάκι και είπε ένα κατανυκτικό ευχαριστω που σχεδον το εννοούσε.

Ο τύπος είχε πια στο προσωπό του την ίδια ανάγκη που έχουν τα παιδιά όταν κλέψουν από το περίπτερο την πρωτη τους σοκολάτα..Ήθελε να τρέξει να το μοιραστεί, να διαδωσεί στους φίλους την απίστευτη τύχη του..Όμως κάτι είχε ξέχασει, που κανένας τζεντλεμαν δεν θα προσπερνούσε..το φιλοδώρημα…έβγαλε από την τσεπη του αυτή την φορά ένα κέρμα των 20 λεπτών όσα ίσχυριστηκε δηλαδή ότι λαμβάνει συνήθως και το εναπόθεσε σαν λόρδος στην γλώσσα της Ντόρας..


17:40

Η μέρα έδειξε τις διάθεσεις της.
Η νύχτα έχει τα δόντια.
Φασματικές σκιές στους τοίχους παίζουν με κλαρινέτα ύμνους του μεσοπολέμου και η Ντόρα μετανιώνει για όσα μπουρμπουαρ έχει αμελήσει γλειφωντας όσα χυσια του ντελιβερα ξέπεσαν στο τραπεζι.

Συνεχίζεται….

 

Καταπληκτικο

 

για να πω την αληθεια εμενα ολοι αυτοι οι υπανιγμοι οι αναφορες σε προσωπα κ γεγονοτα κ οι συνδυασμοι αυτων με το οτι συνεβαινε εκει με κουρασαν πολυ ... γιατι δεν νομιζω να ξερουν ολοι πχ τα μαρμαρα της ταδε την λογιστικη κοστους η τους υμνους με κλαρινετα του μεσοπολεμου ... οι πολλες παρομοιωσεις με κουρασαν κ αποσπουν την προσοχη απο την ουσια ... ειναι πολλες δηλαδη σαν πολυ αλατισμενο φαγητο ...που ενω ειναι καλο δεν μπορεις να το φας απο το πολυ αλατι ... συν τις υπερβολες ...που επισης το χαλανε

 

Εγώ από την άλλη βρίσκω την διήγηση εξόχως διασκεδαστική.

Το πας πολύ καλά, keep walking!

 

Η άποψη/κριση σου ειναι απόλυτα σεβαστη. Σκέψου ότι μια διηγηση μπορει να ακολουθήσει πολλούς και φαινομενικά αντίθετους δρόμους ως εκ τουτου ειναι αδύνατον να ικανοποιήσει άπαντες.

 

Κι επειδή το είδος και η ποιότητα της αφήγησης δεν έχει σχέση με το είδος και την ποιότητα του περιεχομένου, λογοτεχνικά μιλώντας, σημασία έχει η αφήγηση.
Εκεί, τα πας καλά, για να το θέσω μαζεμένα. 
(Τώρα το περιεχόμενο δεν το συζητάμε, είναι πάλι, θέμα γούστου).

 

φυσικα ειναι διαφορετικη η καθε αποψη .. το παραξενο θα ηταν να αρεσουν ολα σε ολους ... απλα ειπα την γνωμη μου ...χωρις να θεωρω οτι οι αλλες ειναι λαθος κ η δικη μου μονο η σωστη

 

να πω ενα παραδειγμα ... εγω αν δνε ξερω τα μαραμαρα ταδε η πρεπει να ψαξω νΑ βρω τι ειναι για να καταλαβω τι νοημα βγαινει η απλα συνεχιζω χωρις να ξερω τι εννοει με τα μαρμαρα ... οπως κ με πολλα αλλα που σε καθε προταση υπαρχουν ... δηλαδη η Αφηγηση απευθυνεται σε συγκεκριμενο ''κοινο'' που τα γνωριζει ολα αυτα που τυχαινει να γνωριζει ο αφηγητης ... αφηνοντας αδιαφορους τους υπολοιπους

 

Δε νομίζω πως να μην ξέρεις τα μάρμαρα τάδε επηρεάζει την δυνατότητα κατανόησης του κειμένου στο σύνολό του.
Και δεν είναι δα και τόσο κακό να ψάξεις να βρεις εκ των υστέρων και δυό πράγματα.
Αλλιώς θα ήταν όλες οι αφηγήσεις, Λόλα να ένα μήλο.
Αυτό όμως δεν έχει ενδιαφέρον, το να φτιάχνεις λόγο, σημαίνει να δημιουργείς εικόνες.
Αν δεν τις έχουν οι άλλοι, τόσο το καλύτερο.
Τους ωθείς να τις φτιάξουν.
Ο φίλος μας ο @WillyF έχει ταλέντο σ΄αυτό.
Δεν υπάρχει συγκεκριμένο κοινό για την λογοτεχνία. Εσύ, γενικώς διαβάζεις? Και αν ναι, τι?
Βλέπω ότι κουοτάρεις Αριστοτέλη στην υπογραφή σου. Τον καταλαβαίνεις από το αρχαίο πρωτότυπο ή έψαξες να δεις τι σημαίνει αυτό που είπε στα Νέα Ελληνικά?
Αυτό που θέλω να πω, είναι πως το αφήγημα δεν ορίζεται ως αξία από το πόσο κατανοητές είναι οι λεπτομέρειες των αναφορών του στον καθένα.
Φυσικά, αυτό δεν ισχύει για όλους.

 

Έκαστος παιρνει απο καθε κέιμενο αυτο που τον ενδιαφέρει, αν φυσικα δεν μπουκωσει απο την πληθώρα πληροφοριών ή τον τρόπο γραφης..Εγω για πχ βαριεμαι αφόρητα τους ρομαντικους..4 σελιδες περιγραφη για πχ ενός σπιτιου..ωστόσο πλεον θεωρουνται καποιοι εξ αυτων κλασικοι. Υπό αυτη την εννοια και μόνο δεν φταινε οι κλασικοι που με απωθουν, εμένα απλά ως αναγνώστη δεν μου ταιριάζουν. Επίσης δεν μιλαμε για λογοτεχνικο έργο κατι τετοιο θα αδικούσε την λογοτεχνία. Θα ηταν παντως πολύ ενδιαφέρον να διαβασεις κάποια στιγμη Ουίλιαμ Μπάροουζ. Ίσως μεσα απο την αναγνωση κάποιου εργου του σου δωθουν οι απαντησεις ειδικά για τις πολλές πληροφοριες.

 

Προσωπικα βαριεμια τους συγγραφεις που δινουν τα πάντα στο πιάτο..Το κορμι της Ντόρας εμοιαζε με γλυπτο, σαν να το σμίλεψε ο ΜΙχαήλ αγγέλος σε ενα ενιαίο κομματι μαρμαρο απο την Καραρα..αυτός θα ήταν ένας τρόπο οποτε θα είχαμε σχεδον απευθειας αναφορα στο επικό θαυμα του Δαυιδ..το να αποκρυψω τον δαυιδ ή τον μιχαηλ αγγελο ισως το καθιστα πιο δυσνοητο αλλα από την αλλη προσφερεις σε οποιον αρέσει να αναζητα την έκπληξη της ανακάλυψης

 

Ένας απ' τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς είναι ο Άγγελος Τερζάκης. Ποτέ δε με σταμάτησαν οι δεκάδες λέξεις που δεν αναγνωρίζω, συνέχισε να με παρασέρνει.

Μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις και το περίβλημα μερικές φορές κάνει τη διαφορά, ίδιον της εικόνας που τίκτει ο συγγραφέας με το δικαίωμα που διατηρεί να θέλει να γεννηθεί μια συγκεκριμένη εικόνα μέσα μας.