Το bdsm ως επικοινωνιακη κραυγη της αναγκης του σχετιζεσθαι

Να εισαι καλα @tithon, συμφωνω με την αποψη σου και παρολα αυτα εξακολουθω να απορω με τον ιδιο μου τον εαυτο μου ως υποκειμενο αυτου του ιδιοτυπου "διπολικου" συναισθηματικου και ψυχικου γιγνεσθαι.

 

Έχω νιώσει κι εγώ έτσι, δηλ. όπως ο @nkbsk όσον αφορά την διαστροφική - φετιχιστική πλευρά του αθλήματος. Όταν ικανοποιείται η επιθυμία αυτή τότε χλωμιάζει η ένταση της αναζήτησης ενώ όταν έμενε ανικανοποίητη όλο αυτό σκεπτόμουν! Αν δεν κάνω λάθος, ίδιον του φετιχιστή είναι να θέλει όλο και περισσότερο από το φετίχ του όσο αυτό ικανοποιείται και να μην καταλαγιάζει ποτέ η ανάγκη του. Για μένα είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είμαι φετιχίστρια - διαστροφική όσον αφορά τις επιθυμίες μου αλλά σε ήπιο βαθμό, με αποτέλεσμα να επέρχεται κορεσμός όταν έχω ευχαριστηθεί κάτι. Μπορώ άνετα να ζήσω έτσι   Άλλη ερμηνεία είναι ότι επιθυμίες που έχουν βάση σε μια φαντασίωση δοκιμάζονται και αν φέρουν απόλαυση τότε μένουν, αν η δοκιμή δεν ήταν σπουδαία τότε ίσως να μπαίνουν στην άκρη.

Δεν έχω νιώσει έτσι όσον αφορά την έκφραση υποταγής και την ανάγκη να μου ασκείται Κυριαρχία. Εκεί η αναγκαιότητα γίνεται πιο έντονη όσο βιώνονται η υποταγή και η Κυριαρχία αλλά η ικανοποίησή τους - μοιραία - επέρχεται με περισσότερο ήπιους (και εξίσου επίμονους) τρόπους, ψυχική και καθημερινή οικονομία συστημάτων…

 

Υπάρχει και πιο πεζή εξήγηση: Όταν το έχεις παύει να σου λείπει.

 

Ευχαριστω για την αποσαφηνιση @-Volt-.

Αν και κραταω παντα μια επιφυλαξη για τη καθαροτητα της οποιας "φυσης" μας καταλαβαινω την αποψη σου και ομολογω οτι και εγω εχω καποιες φορες σκεφτει το ενδεχομενο που αναφερεις.

Βεβαια ακομα και με δεδομενο οτι δεχομαστε αυτη τη βασικη ιδεα ως γενικα ορθη το ερωτημα που παραμενει για να σκεφτω και να απαντησω ειναι γιατι να ειναι οι περβ φαντασιωσεις το συναισθηματικο και ψυχικο "απαγκιο" μου οπως το λες και να μην ειναι ας πουμε να μεταμορφωνομαι και εγω σε ενα υπερηρωα αλα Κλαρκ Κεντ που θα ηταν και πιο ευκολο να το "πουλησω" στον εαυτο μου ως κοινωνικα αποδεκτο προτυπο και ρολο...

 

Συμφωνω με οσα πολυ σωστα ειπε η gaby_m ο κορεσμος ειναι στασιμοτητα
να μη σταματανε οι φαντασιωσεις κ να δημιουργουμε νεες αναγκες
μπορει να ναι μια λυση.
Απαραιτητο ειναι να υπαρχει προσωπικος διαλογισμος κ να μπορεσουμε να
ξερουμε το προς τα που θελουμε να χαραξουμε πορεια.
Σε μια σχεση παντα υπαρχει χρονος να μεινεις μονος κ να κανεις ενα ρισταρτ
αποθηκευοντας στο μυαλο μας μονο τις χρησιμες κ θετικες πληροφοριες
Στο τελος ολα εξαρτιονται ποσο μπορεις να τα επικοινωνησεις ολα αυτα
στη σχεση σου.

 

Συμφωνώ με το δεύτερο κομμάτι, αυτό που αναφέρεται στον προσωπικο διαλογισμό.
Πας εκεί που κοιτάς, άρα καλό είναι να κοιτάς προς τα εκεί που θέλεις να πας.
Όσο δεν ξέρει κανείς που θέλει να πάει, τόσο λιγότερο προχωρά γενικώς, γιατί δεν έχει στόχο.
Ο στόχος και άπιαστος να είναι, σε οδηγεί προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Αλλιώς είναι κανείς ανερμάτιστος και πάει όπου να΄ναι.
Και όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων.
Θέλεις @nkbsk το bdsm κατά προτεραιότητα στην ζωή σου?
Ή θέλεις μία συντροφική σχέση?
Είναι το ένα πιο σημαντικό από το άλλο?
Μπορούν να συνυπάρξουν πρώτα απ΄όλα μέσα σου και μετέπειτα σε μία και μόνη μορφή?
Υπάρχουν άλυτα θέματα, (ενοχές, ντροπές, ανέκφραστα συναισθήματα, εσωτερικές εντάσεις) που σε πνίγουν και δεν έχουν πλήρως επιλυθεί, σε σχέση πρωτίστως με τον εαυτό σου και δευτερευόντως με το bdsm?
Αν ναι, τότε, γνώμη μου είναι πως πρέπει με αυτά να ασχοληθείς κατά προτεραιότητα και να παρατηρήσεις τον εαυτό σου, τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τις ανάγκες και τις φαντασιώσεις σου.
Καλό είναι να διαχωρίσεις μάλιστα, τι αποτελεί τι.
Αφού το κάνεις αυτό, παίρνοντας την αναγκαία για την παρατήρηση απόσταση και για τα δύο, τότε ίσως ξεκαθαρίσει το τοπίο μέσα σου καλύτερα.
Τα μπερδέματά μας δεν βοηθιούνται όταν μπαίνουμε σε σχέση και δεν βοηθάνε ούτε την ίδια την σχέση, αντιθέτως, λειτουργούν αποπροσανατολιστικά σε όλα τα επίπεδα.
Καλό είναι να τα λύνουμε μένοντας μόνοι, για όσο χρειαστεί, λίγο ή πολύ!
Τα λέω σε σένα για να τ΄ακούω κι εγώ.
Μη νομίζεις... 

 

η λειτουργικότητά μας αναδεικνύεται από τη σχέση μας με το γύρω μας, με τους άλλους κατ' επέκταση.
η ομφαλοσκόπηση, η συναλλαγή με τον εαυτόν μας, η αυταναφορική ενδοσκόπηση, καλλιεργεί και ενισχύει την στέρηση, τον περιορισμό και την δυσπροσαρμοστικότητα· την ανεπάρκεια. τα άλυτα συμπιέζονται κι εκβιάζουν εκτόνωση.
η εσωστρέφεια είναι ανυπαρξία εξ αισθήματος ασημαντότητος. συχνά εκδηλώνεται με αγωνιώδεις κραυγές προσέλκυσης προσοχής, επιδεικτικά!

 

Έτσι είναι όταν είμαστε μόνοι οι φαντασιώσεις γίνονται πιο έντονες, πιο πλούσιες, πιο σύνθετες...
Δεν σημαινει ότι είναι κακό αυτό επειδή δεν γίνονται μετά και πραγματικότητα. Κι αν κάποια γίνει τότε είναι ωραία και την απολαμβάνεις, απλά δεν νιώθεις και την ανάγκη να την πραγματοποιήσεις κάθε φορά που έχεις συντροφιά.
Όπως πάει κάθε φορά.
Νομίζω αυτό είναι το σημαντικό να συνηδητοποιείσουμε πώς είμαστε μια σύνθεση, μια επαλληλία πολλών διαφορετικών καταστάσεων, συναισθημάτων.

 

Απ' όσα έχω διαβάσει από σένα να γράφεις κατά καιρούς,
αυτό είναι ίσως από εκείνα που συμφωνούν όσο λίγα με όσα έχω κι εγώ διαπιστώσει.
Υπάρχει πάντως και μία εναλλακτική γενεσιουργός αιτία:
Η ψυχρή ενδοσκόπηση ως κομμάτι μεθοδευμένου σχεδιασμού.
Επιθετική με μέτρο αλλά αδιαπραγμάτευτη, λογική και πειθαρχημένη. Ισχυρή και με σκοπό ανάλυσης και εκγύμνασης εαυτού για εξυπηρέτηση σκοπού.

 

Θα θελα να ξερα, όλοι όσοι βαφτίζουν την ενδοσκόπηση ομφαλοσκόπηση, πως έχουν λύσει (αν έχουν λύσει) τυχόν θέματά τους? Σε συνεργασία? Μέσα σε σχέση? Με την βοήθεια των άλλων? Ποιων άλλων? Τι κατάφεραν?

 

υπάρχουν τρεις διακριτές καταστάσεις, η εσωστρέφεια που δεν είναι αυτό που περιγράφεις, η ντροπή που είναι αυτό που περιγράφεις και η αυτάρκεια που επίσης δεν έχει καμία σχέση. Οι πρώτες δύο δουλεύονται και μπορούν να ξεπεραστούν εν μέρει παρότι δουλεύονται με διαφορετικούς τρόπους, η τρίτη πρέπει να είναι συνειδητή επιλογή κι όχι δικαιολογία των άλλων δύο.

 

Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι θέλει να πει ο τίτλος του νήματος...