Αποπλάνηση, Τώρα!

Στο Thread Ωραία λοιπόν! Πώς την / τον πείθεις για εντός; είχα γράψει ότι ο καλύτερος τρόπος είναι η αποπλάνηση. Η ιστορία Διαφθορικός λογισμός το οποίο βασίζεται σε προσωπικά βιώματα δίνεται από την οπτική του πρωταγωνιστή της. Πώς θα φαινόταν η BDSMική αποπλάνηση στα μάτια μιας γυναίκας;

Ιδού η απόπειρά μου.

~.~​

Από μικρή που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν αντιδραστική με όλο τον κόσμο. Για να είμαι ακριβής, σχεδόν με όλο τον κόσμο, εξαιρούνταν ο πατέρας μου τον οποίο τον έτρεμα. Δεν είχε σηκώσει ποτέ το χέρι του πάνω μου ωστόσο κάτι στη φωνή του, κάτι στο ύφος που με κοίταγε, μου έκοβε τα πόδια. Τον έτρεμα αλλά ταυτόχρονα τον λάτρευα.

Δε στερήθηκα ποτέ την γονική στοργή και ενθάρρυνση, ούτε εγώ ούτε και τα δύο αδέρφια μου. Ωστόσο εγώ, η δεύτερη, η μεσαία, ήμουν το παιδί του μπαμπά της ενώ τόσο ο μεγάλος μου αδερφός όσο και η μικρότερη αδερφή μου ήταν πιο προσκολλημένα στη μητέρα μας.

Με όλους τους άλλους ήμουν Θεός φυλάξει αν μου πατούσαν τον κάλο και είχα διαπιστώσει από μικρή ότι έχω εξαιρετικά ευαίσθητους κάλους. Χάρη στους γονείς μας και οι τρεις μας είχαμε καλλιεργήσει το λόγο μας αφού από μωρά ακόμα όταν κάναμε κάτι καθόντουσαν υπομονετικά να μας το εξηγήσουν ξανά και ξανά και ξανά μέχρι να το καταλάβουμε.

Βέβαια όντας άνθρωποι που και που έπεφτε και καμιά φωνή, και αν αυτή ήταν από τον πατέρα μου, μου κοβόντουσαν τα γόνατα, πολύ περισσότερο απ’ ότι τα δύο μου αδέρφια.

Έζησα χαρούμενη τα παιδικά μου χρόνια και την εφηβεία την πέρασα χωρίς πολλά-πολλά δράματα και συγκρούσεις. Όχι ότι δεν υπήρξαν και αυτά αλλά όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι τις πέρασα αναίμακτα.

Η μόνη διαφορά που είχα με τα αδέρφια μου ήταν στις σχέσεις. Ο μεγάλος μου αδερφός, όντας πολύ όμορφος σε όλο το διάστημα από μικρό αγόρι μέχρι άντρας, ήταν περιζήτητος -και εδώ που τα λέμε και άμυαλος, μέχρι που βρήκε τη Σοφία -ευλογημένη η ώρα και η στιγμή που τη συνάντησε- και τον συμμάζεψε. Δηλαδή του έβαλε τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι και ο φανατικός γυναικάς που τις άλλαζε σαν πουκάμισα έγινε σκυλάκι σαλονιού, με την καλή έννοια και πολύ καλός οικογενειάρχης.

Η μικρή μου αδερφή είναι ομοίως τσαχπινογαργαλιάρα σαν τον αδερφό μου και σε όλη την εφηβεία της, ούσα η μεγάλη αδερφή, πέρασα μαζί της όλα τα μεγάλα της «δράματα». Τα σκέφτομαι τώρα και γελάω, πόσο αλλάζει η οπτική ενός ανθρώπου μέσα σε λίγα χρόνια ενηλικίωσης. Σε κάθε περίπτωση η μικρή, τσαχπινογαργαλιάρα ή όχι, «απώλεσε ό,τι πολυτιμότερο έχει μία κόρη» σχετικά αργά σε σχέση με το πλήθος των αγοριών που είχε.

Εγώ πάλι όντας αγοροκόριτσο και τσαμπουκαλού οι σχέσεις μου και με τα δύο φύλλα ήταν προβληματικές. Τις συνομήλικές μου ήθελα να τις πλακώσω στα χαστούκια. Γενικά η μόνη που ανεχόμουν ήταν η κατά δύο χρόνια μικρότερη αδερφή μου οπότε αναγκαστικά και μη επωμίστηκε το ρόλο της καλύτερής μου φίλης.

Με τα αγόρια το ίδιο δράμα. Αν ήθελα να πλακώσω τις συνομήλικές μου μία φορά στα χαστούκια, τους συνομήλικούς μου ήθελα να τους ανοίξω το κεφάλι με γκασμά όταν το προσπαθούσαν να το γυρίσουν στο ερωτικό. Από την άλλη όντας αγοροκόριτσο και αθλητικός τύπος σε φιλικό επίπεδο έβρισκα περισσότερα κοινά στοιχεία με τα αγόρια παρά με τα κορίτσια.

Ακούγεται παράξενο αλλά ευτυχώς αν και έχουμε τον ίδιο σωματότυπο δεν φτάνω την ομορφιά που έχει η μικρή γιατί με τα μυαλά που κουβαλάω θα είχα περάσει αρκετά δυσάρεστα την εφηβεία μου. Μπορείς να με πεις γλυκιά αλλά ως εκεί, σε καμία περίπτωση δεν είμαι σαν τη μικρή που από τότε που άρχισε να μεγαλώνει όπου περνάει βλέπεις τα σαγόνια να πέφτουν κάτω.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασα την εφηβεία και έφτασα μέχρι τα 20 και η μόνες φορές που είχα φιληθεί ήταν σε χαζοπαιχνίδια τύπου Πυθία ή μπουκάλα.

That is μέχρι που γνώρισα τον Μανώλη που μου έφερε τον κόσμο κωλοτούμπα.

Ήμασταν στο κλειστό γυμναστήριο και παίζαμε βόλεϊ με τους συμφοιτητές μου. Φυσικά πάντα με τους άντρες γιατί οι σχέσεις μου με το φύλο μου εξακολουθούσαν να είναι προβληματικές. Εγώ από μικρή ήμουν αθλήτρια του βόλεϊ οπότε η συμμετοχή μου στο παιχνίδι ήταν αρκετά παραπάνω από διακοσμητική, αυτά για όσες/όσους διέδιδαν ότι έπαιζα με τα αγόρια μόνο και μόνο για να θαυμάζουν τον άπαυτό μου. Και ψηλή είμαι, και άλμα έχω και δύναμη στα χέρια, όπως διαπίστωναν διάφοροι καλοθελητές τρώγοντας τη μπάλα από το καρφί μου κατακέφαλα.

Ναι, έχω και σημάδι και ζοχάδα. Όχι παίζουμε.

Εκεί λοιπόν σκάει ένας τύπος ξερακιανός με γυαλάκια και κατσαρό μαλλί, γύρω στα 30. Τον χαιρέτησαν δύο-τρεις, οι υπόλοιποι ψαχνόμασταν ποιος είναι.

Παρά την nerdy εμφάνιση του ο τυπάς το κατείχε το άθλημα πράγμα το οποίο διαπίστωσα με το σκληρό τρόπο όταν μου έβγαλε μονή άμυνα σε απόπειρα για καρφί και μου ήρθε η μπάλα στο κεφάλι για να ξεπληρώσω τις αμαρτίες μου.

«Ωχ» είπα και βγήκα nock-out λες και περίμενα το σφύριγμα του διαιτητή για να έρθουν να με μαζέψουν από το ring. Την έφαγα στα μούτρα και αγοροκόριτσο ή όχι ήταν τέτοιος ο πόνος που δάκρυσα.

Ήρθε ανήσυχος δίπλα μου ενώσω εγώ έβλεπα ακόμα πεταλουδίτσες, πουλάκια και αστεράκια.

«Είσαι καλά;» με ρώτησε.

«Τα ύστερα του κόσμου» του είπα.

«Κουράγιο, γερο-Πατριαρχέα» μου απάντησε εντυπωσιάζοντάς με.

«Κατερίνα» του απάντησα μειδιώντας.

«Μανώλης» μου απάντησε μειδιώντας ομοίως και συνεχίζοντας «ή Μανωλιός για να ήμαστε στο κλίμα του Καζαντζάκη.»

«Λοιπόν Κατερίνα, είσαι εντάξει; Να συνεχίσουμε;»

«Πονάν μωρέ τα παλικάρια;» του απάντησα κερδίζοντας το γέλιο του.

Συνεχίσαμε το παιχνίδι κανονικά. Του έβγαλα άμυνα και γλώσσα σε καρφί του και τον έστειλα για ψάρια σε δικό μου καρφί. Έτσι για να δείξω ποιος είναι το αφεντικό.

Ναι… Τελικά δεν ήμουν εγώ. Μπορεί στα νιάτα μου να ήμουν αθλήτρια του βόλεϊ αλλά το ίδιο υπήρξε και αυτός στα δικά του και ας είχαν προηγηθεί μια δεκαετία των δικών μου. Με λίγα λόγια μ’ έκανε άλογο.

Δε με πείραξε αυτό. Παίζοντας τα εφηβικά μου χρόνια σε ομάδα είχα μάθει και να χάνω χωρίς περιττά δράματα.

Κάποιο σαββατόβραδο καμιά δεκαριά μέρες μετά από αυτό το επεισόδιο υποχωρώντας στην γκρίνια της μικρής βγήκαμε μαζί με το αγόρι της. Είχαμε κάνει συμφωνία να μην μου κουβαλήσουν κανένα για έκπληξη γιατί θα τους έπαιρνε και θα τους σήκωνε. Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ εκεί που κουβεντιάζαμε περί ανέμων και υδάτων βλέπω το Μανώλη να μπαίνεις το μπαρ συνοδευόμενος από μια όμορφη κοκκινομάλλα.

Μην έχοντας αφιερώσει ούτε καν μια δεύτερη σκέψη για την πάρτη του όλο αυτό το χρονικό διάστημα το η χαρά που ένιωσα βλέποντάς τον ήταν το ίδιο ξαφνική και απροσδόκητη όσο το κέντημα της ζήλειας όταν συνειδητοποίησα ότι συνοδευόταν.

Τα ύστερα του κόσμου. Κυριολεκτικά.

Ενώ το ζοχαδιακό μέσα μου είχε στήσει πάρτι η υπόλοιπη κοκάλωσα. Η μικρή με πήρε αμέσως χαμπάρι αλλά δεν το συνέδεσε με την είσοδο του Μανώλη και της συνοδού του.

«Κατερίνα;» με ρωτάει η μικρή.

Το κορόιδο εγώ.

«Κατερίνα» μου έκανε ξανά στον ίδιο τόνο που φώναζε η Καρέζη την ξαδέρφη της στο Δεσποινίς Διευθυντής.

Και εκεί με είδε ο Μανώλης. Τόμπολα.

«Βρε βρε, βουνό με βουνό δε σμίγει» μου είπε χαμογελώντας κάνοντάς με να θέλω να του φέρω το τραπέζι στο κεφάλι.

Η ματιά μου πήγε διαδοχικά σε αυτόν, την αδερφή μου, τη συνοδό του, την αδερφή μου και ξανά σε αυτόν. Η μικρή το έπιασε και χασκογέλασε, βάζοντας υποψηφιότητα να συνοδεύσει το Μανώλη στο παιχνίδι «τραπέζι στο κεφάλι».

«Ναι, είδες μικρός που είναι ο κόσμος;» κατάφερα να απαντήσω βρίσκοντας τη μιλιά μου.

«Λοιπόν, χάρηκα που σε είδα. Τα λέμε» είπε και έφυγε παίρνοντας αγκαλιά από τη μέση τη συνοδό του και αφήνοντάς με στο έλεος του ιεροεξεταστή.

«Ειρήνη, μην πεις κουβέντα» είπα στη μικρή αγριοκοιτώντας την.

Ναι, καλά.

Μπορεί όσο ήμασταν στο μπαρ να έκανε το κορόιδο αλλά όταν πήγαμε σπίτι ποιος είδε τον ντε Τορκεμάδα και δεν τον φοβήθηκε.

Μα όσο και να πίεζε τι να ομολογήσω; Δεν ήξερα καλά-καλά τι μου γινόταν. Αλήθεια λέω, δεν του είχα αφιερώσει ούτε μια δεύτερη σκέψη, δεν μπορούσα ούτε να χωνέψω ούτε να εξηγήσω τι μύγα με είχε τσιμπήσει στα καλά καθούμενα.

Το μόνο που ομολόγησα ήταν ότι ήθελα να τον ξαναδώ. Τώρα τι θα έκανα αν τον ξαναέβλεπα εκείνο το βράδυ έμεινε σε θεωρητικό επίπεδο.

Το Σύμπαν αποφάσισε για κάποιο ξαφνικό λόγο να ασχοληθεί με την πάρτη μου. Δύο μέρες αργότερα, τον ξαναπέτυχα στο βόλεϊ.

Εκείνη τη μέρα του έδωσα και κατάλαβε. Ο φουκαράς δεν μπορούσε να διανοηθεί τη διανοητική μου φουρτούνα και το εξέλαβε ότι απλά προσπαθούσα να ρεφάρω από τον προηγούμενη ήττα.

«Σιγά ρε Κατερίνα» μου φώναξε την τρίτη φορά που έφαγε τη μπάλα σε ευαίσθητο σημείο. «Είπαμε να παίξουμε, όχι να με σκοτώσεις με τη μπάλα.»

«Α, πονάνε δηλαδή τα παλληκάρια» του είπα προκαλώντας τον.

«Αν συνεχίσω να τρώω την μπάλα σε αυτό το σημείο πολύ αμφιβάλλω ότι θα παραμείνω παλληκάρι» μου είπε κάνοντάς με να σκάσω στα γέλια και αφοπλίζοντάς με τελείως.

Το χιούμορ στους άντρες είναι το αδύνατο σημείο μου και ο Μανώλης φαινόταν ότι το διαθέτει με το κιλό. Πραγματικά με αφόπλισε και το υπόλοιπο παιχνίδι κύλισε σαφώς πιο χαλαρά.

Μετά το τέλος του παιχνιδιού ήρθε και με βρήκε στις εξέδρες. Κάθισε δίπλα μου και μου έπιασε χαλαρή κουβέντα και σε δύο λεπτά με είχε κάνει να ξεκαρδιστώ. Πρέπει να πέρασα μία από τις πιο ευχάριστες ώρες στη ζωή μου όταν ξαφνικά εμφανίστηκε η κοκκινομάλλα.

Προς τιμή μου εκείνη τη φορά αν και αιφνιδιάστηκα και πάλι κατάφερα να κρατήσω χαρακτήρα. Η δεύτερη φορά στη ζωή μου -η πρώτη ήταν στο μπαρ- που ένιωσα αντιζηλία για αντίπαλο θηλυκό πέρασε αναίμακτα τις πρώτες άβολες στιγμές.

Και ευτυχώς να λες γιατί ο Μανώλης αποφάσισε να με συστήσει.

«Από εδώ η Κατερίνα» είπε αρχίζοντας από μένα. Γύρισε και έδειξε την κοκκινομάλλα. «Από εδώ η αδερφή μου η Ελένη» είπε.

«Χαίρω πολύ» είπα μέσα μου και, Θεέ μου, πόσο το εννοούσα εκείνη τη στιγμή το «χαίρω». Αδερφή του! Αδερφή του.

Βυσσινί Θύελλα, σούζα το μεταφορικό αλογάκι.

«Γεια σου Κατερίνα» μου είπε η Ελένη με βραχνή φωνή που θα έκανε και τις πιο πετυχημένες ραδιοφωνικές παραγωγούς να σκάσουν από τη ζήλεια τους.

Αδερφή του, είπα μέσα μου. Αδερφή του.

Κάθισε κι αυτή μαζί μας και σε λίγο και οι τρεις είχαμε πιάσει πάλι τα περί ανέμων και υδάτων, με το Μανώλη να μας κάνει και τις δυο μας να ξεκαρδιζόμαστε από τα γέλια.

Χωριστήκαμε έχοντας ανταλλάξει τηλέφωνα και το τέλος της ημέρας με βρήκε σα ζαλισμένο κοτόπουλο.

Ερωτοχτυπημένη για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Μα που στο διάολο είναι αυτή η μικρή όταν τη χρειάζεσαι;

(Συνεχίζεται)

 

Οι συγκαιρινοί του και αρκετοί κατοπινοί κάνουν το λάθος λόγω της γρήγορης γραφής, των εκφράσεων του συρμού, του γλυκομίλητου ύφους να θεωρούν τον Ξενόπουλο, αβαθή τύπο. Κάθε άλλο όμως. Επίσης είναι μεγάλος ταξιδευτής. Μου θύμισες τον Ξενόπουλο και μου άρεσε πολύ. Αναμένω τη συνέχεια και προς το παρόν θα κάνω μια βόλτα απ' το Διαφ(θ)ορικό λογισμό, αφ' ενός επειδή περιμένω κάτι καλό και κεφάτο κι αφ' ετέρου επειδή τα μαθηματικά είναι απ' τις μεγάλες μου διαστροφές  

 

Λοιπον ειμαι σιγουρος οτι νιωθω την ανυπομονησια για τη συνεχεια που ενιωθαν και οι αλλων εποχων αναγνωστες διηγηματων που δημοσιευονταν σε συνεχειες, σε εφημεριδες η, ακομα χειροτερα, σε εβδομαδιαια περιοδικα.
Τοτε οι περισπασμοι και τα τριγυρω ερεθισματα ηταν πολυ λιγοτερα, και η ιστορια ειχε το χωρο και το χρονο να φυτευτει καλα στο μυαλο μας. Ακριβως οπως και μια αποπλανηση.
Ο χρονος κυλουσε πιο αργα, αλλα ο χρνος κυλαει παντα αργα οταν περιμενεις κατι ανυπομονα.

Τωρα, εχοντας μαθει στη στιγμιαια ικανοποιηση και στην παρηγορια με καποιον απο τους χιλιαδες διαθεσιμους περισπασμους, τεχνολογικους η κοινωνικους, εχουμε γινει ανυπομονοι. Ταινια παμε να δουμε κι αν κρατησει το πλανο πανω απο 5-10 δευτερολεπτα χωρις διαλογο και μουσικη, αρχιζουμε να στριφογυριζουμε αβολα στην καρεκλα. Και 5 λεπτα μονοι στη σιωπη ειναι αρκετα για να μας φανουν μαρτυριο.

Ποιος εχει πια την υπομονη για να αποπλανησει η να αποπλανηθει?

Αυτα, περιμενοντας σαν αναγνωστης αλλης εποχης την συνεχεια απο τον μαστορα @Arioch - ωστοσο δεν χρειαζεται πια να τρεξω να αγορασω το επομενο τευχος πριν εξαντληθει και χασω τη συνεχεια....

 

@-Volt- & @E. Dantes
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια!

 

Αχ τι υπέροχο!
Να έτσι θέλω να ερωτευτώ!
Μπαμ και κάτω! ❤

 

μαθε βολλευ πρωτα απ ολα
@Arioch το χεις με το βολλευ?Η περιγραφη δειχνει σχετικο με το αθλημα...
(ωραια γραφη μπραβο)

 

Πολύ ωραίο περιμένω τη συνέχεια

 

@Sandra1984, @whisperer, @poepoe1800 σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

@whisperer
Η μόνη σχέση που έχω με το βόλεϊ είναι ότι μ' αρέσει σαν άθλημα.

 

Απολάνηση, Τώρα!,

Πράξη β'
~.~
​

«Άντε, θα μου πεις ή θα με σκάσεις;» με ρώτησε εκνευρισμένα η μικρή. Σχεδόν της είχα ορμήσει όταν μπήκε μέσα στο σπίτι οπότε -και δικαιολογημένα εδώ που τα λέμε- της έκατσε στραβά η βουβαμάρα μου.

«Θα με πάρεις με τις πέτρες» της είπα.

Έβαλε τα γέλια.

«Άσε...» μου λέει «Κατάλαβα, Ο Μανώλης»

Χρουμφ έκανα μέσα μου. Ωραία, τώρα έγινα και ανοιχτό βιβλίο για να γελάει το μικρό μαζί μου.

«Όχι, δεν είναι ο Μανώλης» της είπα φουρκισμένη.

«Τότε τι είναι ρε Κατερίνα; Με γκάστρωσες».

«Ο Μανώλης» της είπα κινδυνεύοντας να φάω το λαμπατέρ στο κεφάλι, τα γονίδια βλέπετε. Την πρόλαβα κάνοντας τη δήλωση του αιώνα.

«Νομίζω πως είμαι ερωτευμένη.»

Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ο πατέρας μας που μόλις είχε επιστρέψει από τη δουλειά και ήρθε να μας χαιρετήσει.

«Μπαμπά, η Κατερίνα είναι ερωτευμένη με κάποιο Μανώλη» είπε η μικρή σκάζοντας στα γέλια. Πρέπει να μου ανέβηκε η πίεση γύρω στο 30 αλλά πριν προλάβω να πω οτιδήποτε με πρόλαβε ο πατέρας μου.

«Τώρα εγώ ως πατέρας τι να πω;» και συνέχισε αμείλικτος «Πολλή και καλή του τύχη».

Παύση δευτερολέπτων.

«Το φουκαρά…»

Και βγήκε από το δωμάτιο.

«Μην το παίρνεις έτσι» είπε η Ειρήνη. «Χάρηκε. Είχε αρχίσει να πιστεύει πως είτε είσαι λεσβία είτε θα πρέπει να σου βρει κάποιο ράφι».

Θεέ μου, τι λέγανε για μένα πίσω από την πλάτη μου και δεν είχα πάρει χαμπάρι!

Ποιος είδε την Κατερίνα και δεν την φοβήθηκε.

Η μικρή εξαφανίστηκε τρέχοντας και γελώντας από το δωμάτιο και έμεινα μόνη στο δωμάτιο έτοιμη να εκραγώ με τέτοια ένταση που θα έκανε το Krakatoa να μοιάσει με στράκα-στρούκα.

Το τηλέφωνο που χτύπησε μας γλύτωσε από το να βγούμε στις ειδήσεις ως οικογενειακή τραγωδία. Ήταν ο Μανώλης.

«Καλησπέρα Κατερίνα, ο Μανώλης είμαι. Ενοχλώ;»

Και που υπάρχεις σκέφτηκα μέσα μου και μετά θυμήθηκα τα λόγια του πατέρα μου… «Το φουκαρά»

Ενώ μέσα μου γινόταν της πανικοτρίφιλλης ο Μανώλης περίμενε απάντηση.

Και περίμενε…

«Κατερίνα, μ’ ακούς;»

«Καλησπέρα Μανώλη, σ’ ακούω. Όχι, όχι δεν ενοχλείς, μου έφυγε το Bluetooth» είπα ψέματα. «Ωραία, αρχίσαμε» σκέφτηκα μέσα μου.

«Λοιπόν, πώς πάει;»

Παρίσι-Ντακάρ σαν την καρδιά μου που άρχισε να χτυπάει σαν τρελή.

«Ήσυχα, εδώ ήμουν με την αδερφή μου και τα λέγαμε. Οικογενειακά»

Και που να ‘ξερες αθώε Μανώλη.

Αφού ήμουν τσιμπημένη μαζί του και εφόσον κατά τα φαινόμενα ήταν ελεύθερος και επίσης κατά τα φαινόμενα του άρεσα αποφάσισα στα γρήγορα ότι μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει.

Στο κάτω-κάτω της γραφής πυρ, γυνή και θάλασσα λένε. Ε, εγώ είμαι και τα τρία μαζί. Ας πρόσεχε!

Σε πέντε λεπτά γελούσα σα χαζή.

Σε δεκαπέντε λεπτά κοιτούσα το ταβάνι χωρίς να με νοιάζει το χρώμα του.

Σε εικοσιπέντε λεπτά πέταξα το μαξιλάρι στην Ειρήνη που με κοίταζε χαζογελώντας από την πόρτα.

Στα εικοσιέξι λεπτά σηκώθηκα να μαζέψω το μαξιλάρι γιατί δε βολευόμουν ξαπλωμένη χωρίς αυτό. Δράση και αντίδραση που έλεγε και ο μπάρμπα Νεύτωνας, πανάθεμά τον και αυτόν.

Ναι, δε μου αρέσει η φυσική. Όχι, δεν μπορώ να κάνω χωρίς αυτή όντας φοιτήτρια στο Μηχανολόγων-Μηχανικών του ΕΜΠ.

Ο Μανώλης είναι χημικός-μηχανικός, 32 χρονών, είχε τελειώσει το post doc του στο Berkeley και είχε επιστρέψει στην μαμά πατρίδα για να την υπηρετήσει.

Κρίμα το σγουρό του το μαλλί σκέφτηκα μέσα μου.

«Καλά βρε άνθρωπέ μου, παράτησες ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και τη ζωή σου στην Αμερική για να γυρίσεις και να πας στρατό;»

«Δεν είσαι η πρώτη που το λέει αυτό» μου απάντησε. «Ναι, έξη μήνες από τη ζωή μου, το ξέρω. Έφυγα στα 17 μου με την ενθάρρυνση των γονιών μου για να πάω να σπουδάσω αυτό που μου άρεσε. Ήρθε η ώρα να δώσω πίσω αυτό που πήρα. Και πες με ανόητα ιδεολόγο, δε με πειράζει, αλλά εφόσον και οι υπόλοιποι άρρενες υποχρεούνται να πάνε στρατό, το ίδιο υποχρέωση είχα κι εγώ.»

Μου έκοψε τα πόδια αυτό. Αν πήγαινε στρατό πόσο εύκολα θα βλεπόμασταν για έξη μήνες;

«Και πότε παρουσιάζεσαι;» τον ρώτησα δαγκωμένη.

Έβαλε τα γέλια. Αν και μου άρεσε το γέλιο φουρκίστηκα. Μέχρι που κατάλαβα γιατί γελούσε και η φούρκα αντικαταστάθηκε από απέραντη ανακούφιση.

«Έχω ένα χρόνο που έχω απολυθεί Κατερίνα.»

Συζητήσαμε για λίγη ώρα ακόμα και μετά μπήκε στο ψητό.

«Λοιπόν, βασικά σε πήρα αν ενδιαφέρεσαι να βγούμε για ένα ποτό μαζί»

Τζον Τραβόλτα, πυρετός το Σαββατόβραδο, you should be dancing. Νομίζω ότι περιέγραψα πλήρως αυτό που ένιωσα.

«Ναι, πολύ θα το ήθελα» του είπα. Ήταν Δευτέρα βράδυ.

«Σε βολεύει αύριο κατά τις 21:00;» με ρώτησε.

Τετάρτη τα μαθήματά μου άρχισαν στις 12:00. Αύριο είχα μάθημα μέχρι τις 14:00 το οποίο σήμαινε ότι θα μου έμενε καιρός να ετοιμαστώ. Δηλαδή να πάρω από τα μαλλιά τη μικρή και να τη βάλω να με σουλουπώσει σα γυναίκα.

«Ναι, μια χαρά είναι» του απάντησα. Δώσαμε ραντεβού κάτω από το σπίτι μου και κλείσαμε το τηλέφωνο.

«Ειρήνηηηηηηηηηη» φώναξα τόσο δυνατά που ο σκύλος άρχισε τα γαυγίσματα.

Η μικρή εμφανίστηκε στην πόρτα. Ο σκύλος ακόμα γαύγιζε.

«Τι συμβαίνει Frau Blucher;» με ρώτησε αλλά ήμουν πολύ χαρούμενη για να το προσέξω.

«Αύριο. Ραντεβού για ποτό στις 21:00. You make Hulk woman μέχρι τότε»

Η μικρά ωστόσο ήταν πολύ περισσότερη έμπειρη από εμένα.

«Hold your horses» μου είπε. «Πέρα από εκείνο το βράδυ στο Escoba και το volley που παίζεις τα απογεύματα, έχετε βρεθεί αλλού;»

«Όχι» της απάντησα μην καταλαβαίνοντας που το πάει.

«Άρα» μου εξήγησε το σκεπτικό της, «του αρέσεις όπως είσαι. Και πέρα από την πλάκα, μια χαρά είναι η θηλυκότητά σου, κανείς δεν θα σε μπέρδευε με το Χουλκ. Θα φορέσεις ένα φόρεμα που τονίζει το σώμα σου χωρίς να προκαλεί και απλά θα περιποιηθείς λίγο περισσότερο τα μαλλιά σου. Από δέρμα δόξα το Θεώ είσαι μια χαρά οπότε ένα πολύ απαλό βάψιμο και θα είσαι εντάξει.»

Και μετά σα να της ήρθε δεύτερη σκέψη στο μυαλό

«Δεν θυμάμαι καλά, τι ύψος έχει;»

Είμαι 1,78 οπότε λογικά αυτός θα πρέπει να ήταν 1,85+ αλλά αυτό το «+» εκείνη την ώρα δεν μπορούσα να το εκτιμήσω. Της το είπα.

«Εντάξει τότε, όχι δωδεκάποντα» μου είπε λες και είχα φορέσει εγώ ποτέ στη ζωή μου δωδεκάποντο.

Εντάξει, είχα τις κατάλληλες γόβες που μέχρι τώρα τις φορούσα σε γιορτές/γάμους/βαφτήσια και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις που απαιτούσαν επίσημη ένδυση.

Βέβαια όντας αυτή που είμαι είχα όλα και όλα τρία φορέματα τα οποία δεν ταίριαζαν σε αυτό που είχε η μικρή στο μυαλό της. Εδώ μας έσωσαν τα γονίδια, καθώς όπως είχα πει και πριν με την αδερφή μου είχα τον ίδιο σωματότυπο. Πράγματι, βρήκαμε το κατάλληλο φόρεμα και αν και ήταν δύο πόντους πιο κοντό -καθότι είμαι ελαφρώς ψηλότερη από τη μικρή- τη δουλειά του την έκανε.

Βέβαια όντας φόρεμα της μικρής ήταν λίγο πιο προκλητικό από τα γούστα μου αλλά η Ειρήνη με διαβεβαίωσε ότι ήταν από τα πιο σεμνά της που τηρούσαν τη γραμμή «τονίζω σώμα, δεν τα βγάζω όλα στη φόρα.»

Το να είσαι γυναίκα δεν είναι απλά φύση. Στα 20μου κατάλαβα ότι είναι και τέχνη.

Κι εγώ αρχάρια…

 

Δυστυχώς ναι. "Τέχνη" πολυφορεμένη.

Και αυτή η οπτική είναι υπό τους ίδιους οφθαλμούς.

 

Χμμμ... Ίδιοι οφθαλμοί, απόπειρα διαφορετικής οπτικής. Τώρα απ' ότι φαίνεται δεν τα κατάφερα και η γνώμη σου έχει μεγάλη σημασία καθότι γυναίκα.
Έχω κάποια ελπίδα λες ή τσάμπα το παλεύω;

 

Οι κλακαδορισμοί δεν είναι της αρεσκείας μου.