Η αμήχανη στιγμή που ...

φυσιολογικο! ισα- ισα σε πολλουs αντρεs αρεσει! να ακουνε αυτον τον ηχο κατα τη διεισδυση!.....

 

δεν εχω ακουσει ποτε τετοιους ηχους.

 

κολπικεs συσπασειs ειναι αγορι μου

 

Δεν τις έχω ακούσει ποτε

 

Ε! τι να σου αναλυσω τωρα....

 

H αμήχανη στιγμή που ανοίγεις το στόμα σου να πεις μια κουβέντα, αλλά συνειδητοποιείς πως ο άλλος δεν θα καταλάβει ντιπ τίποτα από αυτά που σου'ρχονται στο μυαλό και το αφήνεις να πέσει κάτω, ενώ χρησιμοποιείς το πιο γλυκό σου χαμόγελο ταυτόχρονα και κάνεις την δική σου, προσωπική υπέρβαση...

 

Η αμηχανη στιγμή που..
Αυτα για τα οποία κλαιγεστε κάνετε and then i'm like

 

 

η όπως λέει ο Pikachu.
“Piiika Pika Pikaa”   

 

Η τοπ αμήχανη στιγμή μου ήταν μάλλον στο γυμνάσιο σ' ένα άσχετο μάθημα που είχαμε.
Ήταν πολύ δευτερεύον μάθημα.Τεχνολογία λεγότανε μάλλον,αν θυμάμαι καλά.

Ο καθηγητής μας είχε βάλει να γράφουμε πράγματα που έλεγε,κι έλεγε πολλά και πολύ γρήγορα,είχε κουραστεί το χέρι μου να γράφει αλλά και το μυαλό μου να παρακολουθεί τι λέει...από ένα σημείο κι έπειτα αποφάσισα να κάνω ότι γράφω.Φανταστείτε πόσο απελπισμένη ήμουν...

Έγραφα αλλά δεν έγραφα λέξεις,ό,τι να 'ναι έκανα στο χαρτί απλώς για να φαίνεται και καλά ότι γράφω γιατί έκοβε βόλτες στην αίθουσα ταυτόχρονα.

Μετά από λίγη ώρα όμως στάθηκε ακριβώς πάνω απ' το κεφάλι μου,αγχώθηκα εγώ,προσπάθησα να κρύψω διακριτικά το τετράδιο αλλά το κακό είχε γίνει,το είχε δει ήδη.

Είπε με χαμόγελο "τι είναι αυτά;Γράφεις τώρα;" και τι να έλεγα,ντρεπόμουν να παραδεχτώ τη μαλακία μου κι είπα "ναι"
Άλλαξε ύφος κι είπε "δε τα καταλαβαίνω.Είναι γράμματα αυτά;Τα καταλαβαίνεις εσύ;"
η τάξη όλη μέσα στην ησυχία,ένιωθα τα βλέμματα όλων σ' εμένα και συνέχισα να υποστηρίζω αυτό που είχα πει απ' την αρχή ελπίζοντας να μην υπάρξει συνέχεια στο θέμα λέγοντας "ναι,είναι απ' τη βιασύνη μου...γι' αυτό είναι έτσι..." και δυστυχώς το συνέχισε με το χειρότερο τρόπο,είπε "διάβασέ τα." εκεί κι αν καταντράπηκα,ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί...
Δε μπορούσα να υποστηρίξω το ολοφάνερο ψέμα άλλο,δεν είχα τι να πω,κοίταζα το τετράδιο μόνο λες και θα έβγαζαν νόημα όσα είχα σχεδιάσει στο χαρτί,κι είπε "γράφε" (κοπανόντας ταυτόχρονα το χέρι του στο τετράδιό μου) "και πάρε σημειώσεις απ' τη διπλανή σου μετά" και συνέχισε το μάθημα κι ανακουφίστηκα αλλά είχα αισθανθεί πολύ ρεζίλι.

Ήταν διδακτικό όμως,ποτέ μη λέτε ψέματα που δε μπορείτε να υποστηρίξετε.

 

...διαβάζεις πως όταν ο κόλπος συσπάται, βρυχάται.

ω!

 

η αμηχανη στιγμη που βριζεις τη τοστιερα γιατι αργουν να ψηθουν τα τοστ και παραλληλα συνειδητοποιεις (λογω του ηχου που κανει η καφετιερα οταν ειναι στο ον χωρις νερο) οτι εχεις βαλει στη μπριζα λαθος συσκευη τοση ωρα