BDSM: Πώς θα πρεπε να μας αγα(π/μ)άνε...

Κι όμως, έχω παρατηρήσει ότι όταν πιάνεται το θέμα "αγάπη", όχι γραπτώς, σε μια συνομιλία,
πολλοί κομπιάζουν να πουν ή κοντοστέκονται, δηλαδή δυσκολεύονται να εκφραστούν σε αυτό.

Να είναι ένα δέος για τη λέξη; Να είναι ότι πιο συχνά απασχολεί το μυαλό του κόσμου τα κακά κι όχι τα καλά, οπότε όταν έρθει η ώρα να μιλήσουν για κάτι τέτοιο αισθάνονται απροετοίμαστοι; Να είναι κάτι άλλο;

Κι αυτά είναι επίσης ερωτήματα.

 

Νομίζω δεν μπορούν πλέον λόγω του είδους; δεν των σχέσεων που συναπτουν να καταλάβουν την διαφορά μεταξύ αγάπης και ενθουσιασμού /έρωτα

Επίσης, όσοι το νιώθουν πραγματικά, φοβούνται να το εκφράσουν γιατί φοβούνται/προικονομουν την αντίδραση του δέκτη του συναισθηματος.

 

Κομπλάρουμε να πούμε τι έχουμε κατά νου γιατί είμαστε όλοι μίγματα του τι βλέπαμε χρόνια στις αμερικανιές, τι βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σαν ψαράκια, των όσων έχουμε ζήσει κι έχουμε μάθει ή έχουμε κακοπάθει και της τρικλοποδιάς που βάζει ο έρωτας που συχνά τον θαρρούμε για αγάπη και θέλουμε ακόμη και σ' αυτό το ΘΕΛΩ που είναι το σημαντικότερο όλων να δίνουμε μια πρώτη ωραία εντύπωση ή να τα λέμε με ωραία και ευφάνταστα λόγια για να χρυσώνουμε το χάπι.

 

Οπότε εδώ γεννιούνται άλλες ερωτήσεις:

Κι αν οι σχέσεις πάντα ήταν όπως τώρα, αλλά τείνουμε να εξιδανικεύουμε το παρελθόν και να κατηγορούμε συγκριτικά το παρόν;

Αν τα συναισθήματα που νοιώθουμε για κάποιον άλλο είναι τέτοια που βάζουμε σε δεύτερη μοίρα το πώς θα ανταποκριθεί σε αυτά και σε πρώτη το να θέλουμε απλώς να είναι ευτυχισμένος κι αυτό να μας αρκεί;

Και ένα τρίτο: η αγάπη τελικά, όπως την αντιλαμβάνεται κανείς στο μυαλό του, γεννιέται από το κενό και μερικές φορές για λόγους που δεν μπορούμε αρχικά να διακρίνουμε; Χτίζεται; Και τα δύο;

Ατέλειωτη μοιάζει αυτή η κουβέντα.

 

Πως γίνονται οι σχέσεις του τότε να έχουν παραμείνει ίδιες με του τώρα; οι αξίες δεν αλλάζουν από την μία στιγμή στην άλλη αλλά αλλάζουν πάραυτα.

 

Η αγάπη είναι σίγουρα συναίσθημα;

 

Πείτε μας Μιστρες Λεξυ   χαχαχα εγώ και ο σαυρουλης το βλέπω, θα μας πάρει και θα μας σηκώσει  

 

Δεν ξέρω. Απλά υποθέτω ότι αφού οι άνθρωποι έχουν πάντα κάποια κοινά, ανεξαρτήτως εποχής που έζησαν, υποθέτω ότι όλα θα πρέπει να ξεκινούν αρχικά με μία δόση ακατέργαστου ενθουσιασμού για κάποιον άλλο, κάτι που δεν μπορεί να μην παίζει τον ρόλο του στη συνέχεια,
ακόμα κι αν οι συνθήκες κάθε εποχής ωθούν τους ανθρώπους στην πορεία να φέρονται με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα το περιβάλλον.
Κάτι τέτοιο μέσες άκρες.

 

Αλλά; Τι άλλο θα μπορούσε να είναι;

 

Ρώτησα, απλώς. Τα συναισθήματα -θυμός, χαρά, φόβος, λύπη - έχουν αιτία και αιτιατό. Η αγάπη, έχει;

 

.
Εγώ πάντως συναίσθημα την θεωρώ.
Και φυσικά, υπάρχουν αίτια (κατ'εμε πάντα). Όπου αίτια οι πράξεις εκείνες που κάνει ο άλλος καθώς και τα χαρακτηριστικά του που τον καθιστούν πολύτιμο για εμάς,, ένα άτομο στο οποίο αφιερώνουμε κομμάτι τον σκέψεων μας ,για το οποίο νοιαζόμαστε και προσπαθούμε   ή κάτι τέτοιο τέλος; δεν πάντων  

 

Το παρελθόν είναι ένα σχήμα με γωνίες τις οποίες επιλέγουμε να στρογγυλεύουμε.

Ούτε αίτιο, ούτε αιτιατό, έχει αιτία γι' αυτό είναι και δυσκολότερο ν' ανιχνευτεί.