BDSM: Πώς θα πρεπε να μας αγα(π/μ)άνε...

Καποιοι μπερδευουν την Αγάπη με την κατοχή. Κάποια μπερδεύουν την Αγάπη με την καυλα. Σύνηθες φαινομενο.

 

Αγάπη είναι ο @underherfeet    
Ψέματα, δεν είναι αγάπη, είναι λατρεία!
Καλώς ήρθες αγαπημένε μας, μάς έλειψες πολύ! 

 

Εγώ λέω πως αυτό δεν έχει να κάνει με "αυτό που το λένε αγάπη, τι 'ναι αυτό, τι 'ναι αυτό?", που αναρωτιέται και ο άσμας...
Ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, είναι μέσα σε αυτό, εμπεριέχεται, είναι συστατικό του, αλλά δεν είναι αυτό καθεαυτό αγάπη, είναι η αμοιβαία εκδήλωση που προϋποθέτει αγάπη...
Και ουσιαστικά μιλάμε για το μέτρο, που διέπει μια σχέση αγάπης συνειδητή κι απ όλα...
Θα έλεγα πως είναι απλο να κατανοηθεί αν στο μυαλό μας το δούμε ως υπόθεση εργασίας, το τραβάμε μια από την μια, μια από την άλλη...
Αν πάει από την μια "βράστα" αν πάει από την άλλη "χέστα" ...
Το μέτρο είναι που μετράει, δηλαδή η δυναμική της σχέσης...

 

Κατ' αρχήν αγαπητέ Μου @underherfeet να σου πω πόσο χαίρομαι που σε ξαναβλέπω εδώ, πόσο Μου έλλειψες ακόμα και όταν καμμιά φορά στη λέω ή Μου τη λες, ή σε πειράζω και Με πειράζεις, και να σου πω ότι εύχομαι να πηδήξεις πολλούς πολλούς πολλούς πολλούς χειμώνες   ... Πράγματι αυτή τη στιγμή που σε βλέπω εδώ νιώθω μία μεγάλη, μεγάλη, μεγάλη χαρά και ανακούφιση μαζί. Δημόσια φιλάκια, αγκαλιές και καλωσορίσματα... Σμουτς...   

Για Εμένα μιλώντας και πως αντιλαμβάνομαι στη μέχρι εδώ πορεία αντιληπτικότητας Μου, το να πατιούνται τα σωστά κουμπιά μας ή το να μην πατιούνται τα λάθος μας, δεν δημιουργεί αγάπη. Η αγάπη είναι ενέργεια και είναι πέραν από αυτά. Η αγάπη είναι εκεί παρούσα. Απλά είτε με πατημένα τα λάθος κουμπιά, είτε χωρίς να πατιούνται τα σωστά, ο νους μας κάνει πάρτυ, τα συναισθήματα κάνουν πάρτυ και μας εμποδίζουν να δούμε ότι η αγάπη είναι εκεί και υπάρχει, άρα ενώ είναι διαθέσιμη, για εμάς είναι σα να μην είναι διαθέσιμη... Ενώ μπορεί ο άλλος να μας αγαπά, εμείς -όντας σε εγκεφαλοσυναισθηματικό αμόκ επειδή έχουμε μάθει/προγραμματιστεί να αντιλαμβανόμαστε την αγάπη μόνο όταν την παίρνουμε με συγκεκριμμένους τρόπους, και μη μπορώντας να έχουμε εποπτεία, να καταλάβουμε δηλαδή το μηχανισμό μας, τον προγραμματισμό μας, κι έχοντας επίσης ταυτίσει το μηχανισμό μας με εμάς και την ύπαρξή μας, ενώ ο μηχανισμός δεν είναι παρά μέρος της ύπαρξής μας, - εμείς λοιπόν δεν το βλέπουμε ότι ο άλλος μας αγαπά... Και το αντίστροφο... Μπορεί εμείς τον άλλον να τον αγαπάμε κι εκείνος να μην το βλέπει...

...Δε μας αρκεί λοιπόν να μας αγαπά ο άλλος αλλά θέλουμε να μας αγαπά με τον τρόπο που έχουμε μάθει να θέλουμε να αγαπιόμαστε για να μην είμαστε σε εγκεφαλοσυναισθηματικό αμόκ. Εφ όσον η σχέση είναι ερωτική και ο στόχος της είναι ηδονιστικός, αν δεν γαμιόμαστε και όπως χρειαζόμαστε, πάλι εγκεφαλοσυναισθηματικό αμόκ παθαίνουμε και νομίζουμε ότι δεν αγαπιόμαστε, ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να αγαπιόμαστε πολύ. Έχουν πέσει τα πέπλα και τα φίλτρα του χαμού που δεν μας επιτρέπουν να δούμε ότι η αγάπη είναι εκεί. Η αγάπη ούτε αυξάνεται ούτε μειώνεται. Αυτό που αυξάνεται ή μειώνεται είναι η ικανότητα μας να την αντιλαμβανόμαστε, να την απολαμβάνουμε και να τη διαχέουμε ή τέλος πάντως να μην της εμποδίζουμε τη ροή της...

Στον ήδη δηλαδή "προβληματικό" μας γενικό τρόπο να νιώθουμε και να εισπράτουμε την αγάπη μπαίνει στη μέση και το ερωτικό κομμάτι και γίνεται τοοο μπάχαλοοοοο....

Αν η σχέση δεν είναι ερωτική, δεν έχει στόχο ηδονής, την αγάπη τη νιώθουμε ή δεν την νιώθουμε βάση άλλων κουμπιών άλλων κέντρων... Πάλι η αγάπη είναι εκεί και ούτε αυξάνεται ούτε μειώνεται από την ύπαρξη και το πάτημα των διάφορων κουμπιών. Πάλι αυτό που αυξάνεται ή μειώνεται είναι η ικανότητα μας να την αντιλαμβανόμαστε και να την απολαμβάνουμε...

Με βάση λοιπόν την αρχική Μου τοποθέτηση ότι η αγάπη δεν είναι συναίσθημα αλλά είναι ενέργεια, ότι η ίδια η αγάπη ως ενέργεια δεν αυξομειώνεται αλλά αυτό που αυξομειώνεται είναι η δυνατότητα μας να την αντιλαμβανόμαστε, και σε μία ερωτική σχέση με ηδονιστικό σκοπό η δυνατότητα μας να την αντιλαμβανόμαστε επιρρεάζεται και από το πως γαμιόμαστε, αυτό που κατανοώ είνανι ότι υπάρχουν επίπεδα στη μύηση μας, στη συνειδητότητα μας ως προς την αγάπη όπως και προς όλα τα αντικείμενα της γνώσης, της αίσθησης, της διανόησης, της ύπαρξης, κλπ...

Εν αρχήν είναι η άγνοια του μηχανισμού... Δεν τον βλέπουμε, είναι αόρατος για εμάς, είμαστε προγραμματισμένα ενεργούμενα...

Στη συνέχεια είναι η συνειδητοποίηση ότι υπάρχει μηχανισμός και μάλιστα ότι ο μηχανισμός μπορεί να μας κάνει και κουμμάντο, και να μας καταστρέφει και να μας εμποδίζει από το να έχουμε πρόσβαση στη βαθύτερη ύπαρξή μας...

Στη συνέχεια είναι η κατανόηση του πως ακριβώς λειτουργεί, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι επειδή έχουμε πλέον επίγνωση της λειτουργείας και της μηχανικής του μπορούμε και να τον καταργήσουμε, να τον ελέγξουμε, να τον υπερβούμε... Εκεί αρχίζει κοπιώδης εξάσκηση. Υπάρχει περίπτωση και η εξάσκηση να εγκαταληφθεί.

Αν με την εξάσκηση καταφέρουμε να ελέγχουμε εμείς το μηχανισμό μας και να μη μας ελέγχει τότε σαφώς αρχίζουμε και αυξάνουμε τη δυνατότητα μας να βλέπουμε αγάπη, να νιώθουμε αγάπη, να εισπράτουμε αγάπη, να δίνουμε αγάπη, να είμαστε αγάπη με άλλους τρόπους, με πολλούς περισσότερους από τους μέχρι τότε λίγους και συγκεκριμμένους... Έχουμε ολοένα και μεγαλύτερη σχέση με την αγάπη, έχουμε περισσότερη αγάπη, ζούμε περισσότερη αγάπη, όχι γιατί εκείνη έχει αυξηθεί, αλλά γιατί οι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να την πάρουμε και να την δώσουμε έχουν αυξηθεί. Έχει υπάρξει υπέρβαση...

Φαντάζομαι ότι σε αυτήν την πορεία, αν προλάβει κανείς στο χρόνο της ζωής που του αντιστοιχεί να συνεχίζει να μυείται στην αγάπη, κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται ότι δε χρειάζεται να την αναζητάει πλέον γιατί όχι μόνο ζει μαζί της, έχει γίνει και ένα μαζί της...

Ως προς το ερώτημα σου τώρα, αν σε μία σχέση που είναι ερωτική, οι άνθρωποι που την απαρτίζουν, έχουν ταυτίσει την αγάπη μόνο με την ανταλλαγή της ερωτικής ηδονής με συγκεκριμμένους τρόπους, και αν ένας από τους δύο, για τους όποιους λόγους και όχι μόνο λόγο υγείας, δεν δύναται να συνεχίζει να δίνει ή να εισπράτει ερωτική ηδονή με τους συγκεκριμένους τρόπους, ενδέχεται να υπάρξουν έντονα συναισθήματα που να φτάνουν να γίνονται και πεποιθήσεις από το ότι ο άλλος "δεν με αγαπάει πια" αφού δε συνεχίζει να με ικανοποιεί, έως ότι ο ένας λέει " ο άλλος δεν με αγαπάει πια ή δεν είμαι άξιος αγάπης επειδή δεν μπορώ να τον ικανοποιώ πλέον όπως κάποτε μπορούσα", έως " ποτέ δεν με αγάπησες" εκκατέρροθεν, κλπ... Αυτού του είδους οι αλλαγές φέρνουν μπέρδεμα και πόνο και στρες από μόνες τους ούτως η άλλως... Τί είναι εκείνη η ενέργεια που μπορεί να διδάξει ότι αυτά τα συναισθήματα και τα συμπεράσματα που προκαλούν σαν τα παραπάνω, ότι τόσος πόνο, μπέρδεμα, οργή, απογοήτευση και όλα τα συναφή δεν είναι αληθινά και δεν έχουν και σημασία; Η ίδια η αγάπη...

Ανάλογα το πόσο έχει προχωρήσει κανείς στη μύησή της, θα είναι και η αντίδραση, οι σκέψεις, οι ποιότητες, τα συναισθήματα που θα έχει σε μία τέτοια περίπτωση που αναφέρεις... Εικάζω...

Άντε βρε ατιμούλη, δεν πρόλαβες να σκάσεις μύτη και Με έβαλες σε δουλειές κι έχω ένα νεροχύτη πιάτα να πλύνω... Ξέρεις πόσο καιρό έχω να γράψω κατεβατά;

Στα αφιερώνω λοιπόν είτε σου αρέσουν είτε δε σου αρέσουν...

Με όλη μου την αγάπη       

Α.

 

 
Αγάπη είναι να βάζεις τον άλλο και τις ανάγκες του, πάνω από τις δικές σου.
Η ενσυναίσθηση προς τον εαυτό μας είναι μία μορφή αυταγάπης, απαραίτητη για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τους άλλους και ν´αγαπηθούμε.
Στην αγάπη δεν υπάρχει φλυαρία, υπάρχει η λυτρωτική σιωπή, δεν υπάρχουν κενά για να γεμίσουν, μιλάνε τα μάτια, οι καρδιές χτυπούν μαζί, οι ψυχές χορεύουν αρμονικά.
Η ενέργεια ρέει απρόσκοπτα και ενδυναμωτικά, νιώθουμε όμορφα, σα να πετάμε, δυνατοί, υγιείς, φωτεινοί.
Αυτή η αγάπη δεν είναι μόνο η ερωτική.
Είναι η ανθρώπινη!
Αυτήν αξίζει να μοιραζόμαστε θαρρώ.

 

Όσο για το γνωστό ρητό ότι "Αγάπη είναι να βάζεις τον άλλο και τις ανάγκες του, πάνω από τις δικές σου", ενώ όταν το πρωτοάκουσα Μου φάνηκε πολύ ωραίο, όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν το αντιλαμβανόμουν ως αναληθές, ψευδές, υποκριτικό, υστερόβουλο και με πονηρούς σκοπούς...

Το να βάλεις τον άλλο και τις ανάγκες του κάποια στιγμή πάνω από τις δικές σου, μπορεί όντως να είναι έκφραση και προϊόν αγάπης. Πότε όμως; Όταν είναι δική σου αυθεντική ανάγκη να βάλεις την ανάγκη του άλλου μπροστά και να αφήσεις πίσω κάποια άλλα πράγματα δικά σου γιατί τα κρίνεις όντως δευτερευούσης σημασίας... Όταν το επιλέγεις να το κάνεις ενεργά γιατί θα σου δώσει χαρά κάτι τέτοιο, μία τέτοια χαρά που δε ζητάει άλλου είδους αντάλλαγμα μετά από τον άλλον...

Δεν είναι απαρραίτητο όμως να είναι πάντα αυτή η εξήγηση, η αιτία, ο σκοπός που κάποιος βάζει τις ανάγκες του άλλου/των άλλων πάνω από τις δικές του... Το να βάζεις τον άλλον και τις ανάγκες του πάνω από τις δικές σου μπορεί επίσης να είναι έκφραση και προϊόν αδυναμίας (υποχώρησης λόγω έλλειψης σθένους να στηρίξεις τις ανάγκες σου), ανειλικρίνειας προς τον εαυτό (επειδή δεν έχω το σθένος να στηρίξω τις ανάγκες μου, προσποιούμαι ότι οι ανάγκες του άλλου είναι υψηλότερες των δικών μου και γι αυτό λέω στον εαυτό μου ότι τις στηρίζω για να νιώθω και σπουδαίος για την αδυναμία μου τούτη), μπορεί να είναι δείγμα ανειλικρίνειας προς τον άλλον (επειδή δεν έχω το σθένος να μη σε φοβάμαι, ή να έρθω σε ρίξη με τις ανάγκες σου, ή να ρισκάρω τον καλό σου λόγο, ή να φάω απόρριψη αν δεν σε ικανοποιήσω, ή να δηλώσω ξακάθαρα ότι οι δικές Μου ανάγκες είναι άλλες και να τις διατυπώσω, όπως και να διατυπώσω ότι σκοπεύω να διεκδικήσω την εκπλήρωσή τους, τί να κάνω, ικανοποιώ τις δικές σου αντί για τις δικές μου), λόγω ενοχής (μου έχουν μάθει ότι αν δε βάζω τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές μου, τότε είμαι εγωιστής, αχάριστος, κακός άνθρωπος, θα πάω στην κόλαση κλπ άρα πίσω οι δικές μου, μπροστά των άλλων που το αξιώνουν αυτό από εμένα), μπορεί να είναι ακόμα χειρότερα κωλανθρωπιάση - μοχλός δημιουργίας ενοχής και χρωστουμένων προς τον άλλον, τρόπος να τον χειραγωγήσεις / δεσμεύσεις (κοίτα εγώ που έκανα πίσω τις ανάγκες μου για τις δικές σου, που θυσιάστηκα για σένα κι εσύ τώρα που... αθάνατες μανούλες...), μπορεί να είναι από υπολογιστική καριολίαση (βάζω τώρα εγώ τις δικές σου ανάγκες πάνω από τις δικές μου και αναμένω μέσω της φιλοτίμησης, της ενοχής, του χρέους που θα δημιουργήσω στον άλλον ανταλλάγματα), κλπ, κλπ, κλπ ένα σωρό...

Δηλαδή χρειάζεται να τα ελέγχουμε και λίγο αυτά τα ρητά που κυκλοφορούν ευρέως ως αποσταγμένη σοφία. Κάτι έχουν να μας δώσουν, αλλά αν δεν τα ελέχξουμε μπορεί και να μας οδηγήσουν σε μεγάλες προσωπικές καταστροφές λόγω ταύτισης με πεποιθήσεις που είναι βλαπτικές για την ολοκλήρωση μας και δεν δημιουργήθηκαν για να μας βοηθήσουν να πάμε σε αυτήν...

Προσωπικά μιλώντας πάντα, δε θεωρώ ότι αγάπη είναι να βάζω τις ανάγκες του άλλου πάνω από τις δικές Μου... Όλος μας ο πολιτισμός αυτή τη στιγμή μας διδάσκει πως να βάζουμε τις ανάγκες όλων των άλλων πάνω από τις δικές μας ενώ ταυτόχρονα μας λέει κοίτα μόνο την πάρτη σου... Πως να μη σαλέψει κανείς με αυτό το σχίσμα και μη πραγματοποιήσιμο πλάνο;... Από τη μία βάλε την ανάγκη του κράτους και των τραπεζών να μαζεύει φράγκα και να σε ληστεύει, πάνω από την ανάγκες που έχεις για την επιβίωση και την ψυχαγωγία σου, απέδειξε πόσο καλά ξέρεις να αγαπάς την πόλη, τη χώρα, το κόμμα, κλπ... Βάλε την ανάγκη της εταιρείας σου να κάνει περισσότερα κέρδη πάνω στη δική σου 12ωρη και πλέον και μη αμοιβόμενη εργασία, πάνω από την ανάγκη σου να έχεις και κάποιο χρόνο για σένα, για τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τις καύλες σου, την ξεκούραση ή την ψυχαγωγία σου και απέδειξε την αγάπη σου για την εταιρεία σου... ταυτόχρονα σου λέει πάτα επί πτωμάτων, μην εμπιστεύεσαι κανέναν, κοίτα το συμφέρον σου κλπ... Μία σχέτη σχιζοφρένεια... Ταυτόχρονα, είναι ένας πολιτισμός που σου δημιουργεί ανάγκες που δεν έχεις, σου αφαιρεί από την παιδεία και το χρόνο κάθε δυνατότητα να προλάβεις να συνομιλήσεις με τον εαυτό σου και να ανακαλύψεις, προσδιορίσεις, διεκδικήσεις τις πραγματικά δικές σου ανάγκες, να μην προλάβεις να αρθρώσεις καν κάτι διαφορετικό από τις ανάγκες που σου επιτρέπει να έχεις η μηχανή για να δουλεύεις εργαλειακά, λειτουργικά και αποδοτικά ως μηχανή του συστήματος...

Και έχει βλάψει και θολώσει την δυνατότητα του ανθρώπου να ανακαλύπτει ανεμπόδιστα τις πραγματικές του ανάγκες και η περίφημη χριστιανική αγάπη να θυσιάζεσαι για τους άλλους λες και τους το χρωστάς κι έχεις πολλές ζωές να ζήσεις και όχι τη μία τωρινή αυθεντική δική σου, που είναι ιερό δικαίωμα να τη ζήσεις ως δική σου και ως κανενός άλλου... Προσωπικά τη θεωρώ επικίνδυνη δοξασία κόντρα στο να βιώσεις την ενέργεια της αγάπης προς τον εαυτό σου για να μπορέσεις να την απλώσεις και στους γύρω σου...

Οπότε προσωπικά μιλώντας πάλι, για Εμένα ένδειξη, εφαρμογή και προϊον της ενέργειας της αγάπης προς τον εαυτόν είναι το να καταφέρεις να σταματήσεις όλη τη γύρω γύρω φασαρία από τα θέλω, τα πρέπει και τις ανάγκες των άλλων (ανθρώπων, ιδεών, θεσμών, -ισμών) και να μιλήσεις με τον εαυτό σου αληθινά. Να μην του πεις εσύ ποιές είναι ή ποιές πρέπει να είναι οι ανάγκες του αλλά να ακούσεις αυτό που έχει να σου πει. Να τον βοηθήσεις να ξεχωρίσει αν κάποια από αυτά που λέει είναι εμφυτευμένα μπαρμπούτσαλα και ποιά είναι αυθεντικά δικά του. Να απαιτήσεις από εκείνον να κάνει ό,τι χρειάζεται για να εκπληρωθεί και να εκπληρώσει... Και ένδειξη, εφαρμογή και προϊόν της ενέργειας της αγάπης προς τον άλλον, δεν είναι να βάλεις τις δικές του ανάγκες πάνω από τις δικές σου, αλλά να μιλήσεις με όλη την αλήθεια σου για τις δικές σου και να ακούσεις χωρίς προσωπικό συμφέρον τις δικές του. Και αν νιώθει ότι χρειάζεται τη δική σου βοήθεια για να τις ανακαλύψει και θέλεις και μπορείς, να σταθείς δίπλα του στο δρόμο της ανακάλυψης, να μην λες ποιές θα έπρεπε να είναι οι δικές του ανάγκες αλλά να βοηθήσεις να ξεχωρίσει αν κάποια από αυτά που λέει είναι εμφυτευμένα μπαρμπούτσαλα και ποιά είναι αυθεντικά δικά του. Να τα σεβαστείς. Και αν κάπου θέλεις και μπορείς να είσαι δίπλα στην πορεία του προς την εκπλήρωσή τους να είσαι. Αν δε θέλεις ή δεν μπορείς να κάνεις στην άκρη να περάσει και να συνεχίσει τη διαδρομή του...

Διάλλειμα τέλος. 'Έχουν μείνει κατσαρόλες και ταψιά...

Α.

 

Για να τελειώνουμε κανένας δεν πρέπει να μας αγαπάει προτού μάθουμε οι ίδιοι ν' ακούμε τον εσωτερικό άνθρωπο γιατί έτσι περιμένουμε να μάθουμε τον εαυτό μας απ' την αγάπη και την αποδοχή των άλλων, θέλουμε να είμαστε η ιδέα των άλλων, πριν γίνουμε η ισορροπία μας. Αμ έτσι δεν είμαστε τίποτα.

 

Για μένα είναι το παρακάτω, όχι σαν ερωτικό τραγουδάκι αλλά σαν κύκλο, ταινία, εξέλιξη

Αγαπάω και αδιαφορώ

και κρατάω τον κατάλληλο χορό
Το λοιπόν θα αγαπάω και μένα
όπως εσένα
Μην παρανοείς τα λόγια που ’χω πει
είν’ η πιο απλή του κόσμου συνταγή
Νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν’ πανάκριβο στο λέω ν’ αγαπάς
Κοίτα με στα μάτια με υπομονή
διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή
Νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν’ πανάκριβο στο λέω ν’ αγαπάς

Αγαπάω και αδιαφορώ
και μαζί σου το ’χω μάθει και αυτό
παραδόξως ν’ αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Την εικόνα αυτού του κόσμου δεν μπορώ
ούτε μέσα στη σκιά του θα χαθώ
Μάγεψαν και σένανε τα ξωτικά
κάνεις πάλι κύκλους σ’ άλλη αγκαλιά
Και μη μάς τρομάζουν φως μου οι πληγές
στις χρυσές στιγμές μας πλάι και αυτές
Νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν’ πανάκριβο στο λέω ν’ αγαπάς

Αγαπάω και αδιαφορώ
κι έχω φτιάξει έναν καινούργιο εαυτό
τώρα πια με αγαπάω και μένα
όπως εσένα

@underherfeet εδώσες μεγάλη χαρά σήμερα   με αγάπη λοιπόν, για σένα!

 

Υπάρχουν κι άνθρωποι που δεν αγαπάνε ούτε τ´άντερά τους, σαφώς.
Οπότε, ποιον να αγαπήσουν και πως να μοιραστούν πράγματα;
Όταν βλέπω τον εαυτό μου στον άλλον, τότε τον αγαπώ γι αυτό που είναι, αλλά και γι αυτό που είμαι, με όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες που έχει και που έχω.
Η αγάπη είναι από τα λίγα πράγματα στον κόσμο που όταν μοιράζεται πολλαπλασιάζεται κι όσο την μετράς λιγοστεύει.
Τι θα πεις;
Σε αγάπησα 10, με αγάπησες 5;
Δεν υπάρχει τέτοιο ζύγι.
Δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος, είπαμε, ο καθένας έχει τον δικό του.
Υπάρχει απλά η ώριμη αγάπη, η μεστή, με την καθολικότητα που την διέπει, άνευ όρων και ορίων.
Δεν φτάνει ως εκεί ο καθένας μας.
Θέλει πολύ προσωπική δουλειά για να υπερβεί ο άνθρωπος το γαμωεγώ του.
Όπως δεν μπορείς να βάλεις μία σαύρα να πετάξει, έτσι δεν μπορεί να απαιτείς κι από έναν άνθρωπο να νιώσει πράγματα που τον υπερβαίνουν.
Η ουσία είναι πως ο μόνος τρόπος να αγαπηθούμε, είναι να αγαπήσουμε εμείς πρώτα.
Δεν υπάρχει απαίτηση αγάπης, ούτε εγγύηση αγάπης.
Πάντα, αυτά λέγονται στα πλαίσια των ανθρωπίνων σχέσεων.
Το προσωπικό επίπεδο καθορίζει και το συλλογικό.
Σε μία χώρα δυστυχισμένων ή αναγάπητων ανθρώπων είναι πιο δύσκολο να επιτευχθεί η προσωπική ισορροπία, γιατί συγχρονιζόμαστε μεταξύ μας σε χαμηλές δονήσεις.
Ο μικρόκοσμος, πάντα συνδέεται με τον μεγαλόκοσμο.
Αλλά κι ο δεύτερος δεν αλλάζει αν δεν αλλάξουν πρώτα πολλοί μικρόκοσμοι, πολλών ανθρώπων.
Το bdsm είναι έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερος τρόπος συσχετισμού.
Γιατί θα πρέπει να το χωρέσουμε σε ένα στενό παπούτσι;
Η αγάπη μου, η αγάπη σου κι η αγάπη του;
Ο κόσμος δεν αλλάζει από την μια μέρα στην άλλη, ειδικά αν εμείς δεν θέλουμε ν´αλλάξουμε στο παραμικρό και ν´αποχωριστούμε τις παρωπίδες μας.
Αγάπη μόνο λοιπόν.  
24/7

 

you' d be surprised...  

 

Vera F.

Από το ημερολόγιο της Συλβί
Ζούμε ελπίζοντας να βρούμε κάποιον να μας αγαπήσει όσο η μητέρα μας ή εμείς να αγαπήσουμε τόσο όσο το παιδί μας. Κάποιον όμως που δεν μοιραζόμαστε τίποτα μεταξύ μας παρά τη διάθεση αυτή. Στο τέλος καταλήγουμε ακόμη πιο μόνοι μας, γιατί η προσπάθεια αυτή είναι που μας γερνάει, μας συρρικνώνει, μας τρομάζει πιο πολύ από όλα. Τα αμφίβια των συναισθημάτων λειτουργούν έτσι. Μπαίνεις με μία ανάσα, βγαίνεις με καμία, ξανά από την αρχή βουτιά και τελικά μαύρο λείψανο.


[O πίνακας είναι του Marc Chagall, Les amoureux, 1916]