BDSM: Πώς θα πρεπε να μας αγα(π/μ)άνε...

Μη κάνεις καμιά αηδία από κανά μπαλκόνι, πρόκειται περί συνωνυμίας!

 

χωρίς πρέπει, αβίαστα
αληθινά κι ατέρμονα
με λέξεις, κι ακόμη περισσότερο, με πράξεις

 

 

'Ελα ν’ αγαπηθούμε
σε πεδιάδες ανάλυσης μηδενικής
μόνο σημείο επαφής
τα ψευδοπόδια του εγώ μας

'Ελα ν’ αγαπηθούμε
στις παρυφές της ηθικής
χωρίς το στίγμα της ντροπής
των μικροαστικών των ενοχών μας

Αποδομητικά πουλιά
σκίζουν τους ουρανούς της πόλης
κι αν πεις πως ήμουνα καριόλης
κάτι δεν έπιασες σωστά

Αποδομητικά πουλιά
θα πει αγάπη στο περίπου
κι αν έψαχνες το ακριβώς
κουκλίτσα μου Διαφωτισμός,
Διαφωτισμός

Έλα ν’ αγαπηθούμε
στον μέσα χώρο της στιγμής
στο κλείσιμο μιας εποχής
στο επέκεινα των εαυτών μας

'Ελα ν’ αγαπηθούμε
στις παρυφές της ηθικής
χωρίς το στίγμα της ντροπής
των μικροαστικών των ενοχών μας

[Αποδομητικά πουλιά...]

Έλα ν’ αγαπηθούμε
μέχρι να βαρεθούμε
έλα ν’ αγαπηθούμε
αλλά όχι και πάρα πολύ [χ2]

 

Μ αρεσουν οι ειλικρινεις ανθρωποι.
Καυλωνω με τις κοκκινομαλλες.
Ταξιδευω με καλες μουσικες.
Απολαμβανω μια καλη οινοποσια.
Μεθαω κ με τις μυρωδιες της φυσης.
Με ιντριγκαρουν τα υψη.
Χαμογελω οταν βλεπω παιδια.
Θαυμαζω μια καλη φωτογραφια.
Λατρευω τρελα τις μαζοχιστριες.
Κ τοσα αλλα τελειωμο δεν εχουν μη κανω κ ολο το συναισθηματικο μου χαρτη.
Αν ολα αυτα τα ρηματα τα αντικαταστησω με το αγαπω
αλλαζει κατι καμια εννοια οχι φυσικα κ τις κοκκινομαλλες αγαπω κ τους ειλικρινεις
ανθρωπους κ ολα τα αλλα.
Σιγουρα στην αρχαιοτητα που δεν υπηρχε καθολου η εννοια αυτη γιατι θα την ειχαν κανει καμια θεα
οπως ολα τα αλλα δεν επαθαν κ τιποτα.
Αγαπη ειναι μια παλετα θετικων κ μονο συναισθηματων κ ο καθενας ζωγραφιζει οτι του δινει ενεργεια
κ τον κανει να αισιοδοξει για το αυριο... ειναι ενα συνολο κ οχι καποιο συναισθημα συγκεκριμενο οπως ο
ερωτας η στοργη κλπ...κ μονο θετικα μισος οργη κ τα υπλοιπα δε κολλανε οπως κ να χει.
Πως θα με αγαπησουν οπως θελουν κ εγω πως οπως θελω κ ξερω.
Αν μ αρεσουν οι κλωτσιες κ θελει μπουνιες δε γινεται.
κ με κλωτσιες κ με μπουνιες κατι μπορει να γινει.
Ευτυχως που το πανουργο μας μυαλο μετατρεψε τη χριστιανικη αγαπη
σε προσωπικη μας υποθεση κ ετσι...
αγαπη μπορει να ειναι κ να βαζεις τις επιθυμιες αναγκες η τα θελω του αλλου πανω απο τις δικες σου γιατι αυτο σ δινει ενεργεια.
Μπορει να ειναι κ να κανεις τις επιθυμιες του δικες σου.
Ακομα κ να μη δεχεσαι κ καμια επιθυμια αλλα να επιβαλεις τις δικες σου.
γιατι απο αυτο παιρνεις ενεργεια κ αμα παιρνεις δινεις κιολας
αλλιως δε θα ξαναπαρεις.

 

Αφού προσπεράσω όλες τις απόψεις που αναγάγουν την αγάπη από ανθρώπινη συναισθηματική κατάσταση σε μεταφυσική είτε ως ενέργεια είτε ως ένα χωρίς όρια και άνευ όρων αίσθημα και άρα κάθε αντίλογος σε μια τέτοια άποψη έχει την ίδια αξία με έναν αντίλογο στην άποψη ότι υπάρχουν φαντάσματα.

Προσωπικά έχω καταλήξει ότι η αγάπη είναι μια διυποκειμενική συναισθηματική κατάσταση μεταξύ τουλάχιστον δύο συγκεκριμένων ανθρώπων. Έχω εγκαταλείψει από χρόνια την άποψη ότι η αγάπη είναι ένα ατομικό συναίσθημα, το οποίο φέρει ο καθένας σπό μόνος του και το απευθύνει προς κάποιον/κάποιους. Θεωρώ ότι η αγάπη είναι μια συναισθηματική κατάσταση που χρειάζεται τουλάχιστον δύο συγκεκριμένους ανθρώπους για να γεννηθεί, να αναπτυχθεί, να ωριμάσει και στο τέλος να πεθάνει όπως όλα στο σύμπαν που ζούμε. Είναι δηλαδή μια κοινή συναισθηματική κατάσταση η οποία γεννάται στο μεταξύ των ανθρώπων, δεν είναι δύο ατομικές αγάπες, οι οποίες απευθύνεται η μια στην άλλη αλλά ένα κοινό δημιούργημα των δύο/περισσοτέρων. Γι αυτό είναι πάντα αμοιβαία. Η ερωτική αγάπη, όπως την εννοώ, δεν μπορεί λοιπόν, παρά να αφορά συγκεκριμένους ανθρώπους, που γνωρίστηκαν,, ερωτευτήκαν και αγαπήθηκαν για συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τους, συμπεριφορές, προσωπικότητες και συνεχίζουν να ερωτεύονται και να αγαπάνε και να γνωρίζονται.

Στο ερώτημα λοιπόν του @underherfeet, η μόνη ειλικρινή απάντηση, που μπορώ να δώσω είναι 'Δεν ξέρω". Αν δηλαδή ο σημαντικός άλλος μου γίνει ένας τελείως άλλος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που δεν θα ξέρω, έστω και χωρίς τη θέλησή του, δεν μπορώ να γνωρίζω σήμερα αν αυτό που έχουμε θα συνεχίσει να υπάρχει γιατί και αυτός όπως και εγώ συμμετέχουμε ως αυτοί που είμαστε σε αυτήν την αγάπη, η οποία δεν είναι έξω και πέραν από εμάς τους ίδιους.

 

@elfcat
Ωραίο κείμενο και οι απόψεις μου συμπίπτουν, στα γενικά περί αγάπης, ειδικά με την υπερβατική αντίληψη περί αγάπης.
Μετά εισάγετε τον όρο "ερωτική αγάπη", ο οποίος μάλλον μου φαντάζει σαν αδόκιμος. Θεωρώ ότι η αγάπη που εμπεριέχει ερωτική έλξη είναι έρως.
Επίσης δεν μπορώ να αποκλείσω την μονομερή αγάπη. Κάποιος μπορεί να αγαπά ένα χρυσόψαρο που εκείνο δεν τον αγαπά ή και να συμβαίνει δεν μπορεί να του το δείξει.

 

Αγαπητή @elfcat χαίρομαι να σας διαβάζω ανεξαρτήτως του αν υπάρχει ή δεν υπάρχει ταύτιση στον τρόπο σκέψης και ανάλυσης. Πάντα κάτι χρήσιμο παίρνω από εσάς όπως και τώρα με την παρέμβασή σας.

Μερικές μικρές επισήμανσεις επιθυμώ να κάνω. Δεν είναι απαρραίτητο η χρήση της λέξης "ενέργεια" να αναφέρεται οπωσδήποτε σε "μεταφυσική". Μπορεί και να αναφέρεται σε "φυσική"... Όπως και το ότι υπάρχει ένας ολόκληρος αθέατος κόσμος για τους δικούς μας φυσικούς οφθαλμούς ή και τις αισθήσεις μας που επιδρά διαρκώς επάνω μας ή μας διαπερνά διαρκώς ενώ δεν τον βλέπουμε ούτε τον αισθανόμαστε, δεν αναφέρεται αποκλειστικά σε "φαντάσματα", δεν είναι δοξασία αποκλειστικά των "μεταφυσικών" αλλά αποτελεί και επιστημονική διαπίστωση των κάθε λόγης της επιστήμης των "φυσικών"... Μην πάτε μακριά. Μόνο τα μικρόβια που κουβαλάμε είναι αρκετά... Επίσης να επισημάνω ότι τις έννοιες/ιδιότητες του "αιώνιου", του "άχρονου" και του "άπειρου" ενώ τις χρησιμοποιεί και η μεταφυσική και η θρησκεία, τις χρησιμοποιεί επίσης και η φυσική για να περιγράψει μεγέθη, κλίμακες και ιδιότητες όπως και η ποίηση λόγω και των περιορισμών της γλώσσας για να δώσει την αίσθηση και την περιγραφή σε κάτι που δεν την χωρά και την υπερβαίνει χωρίς απαρραίτητα να μιλάει μεταφυσικά αλλά ανθρώπινα, είναι ίδιον και του ανθρώπου να μην "χωρεί στον εαυτό του" κάποιες στιγμές όπως και το να μένει άλαλος μπροστά στο θαύμα του κόσμου τούτου, το λογικό αλλά και το παράλογο του και κάπως να προσπαθεί να περιγράψει αυτό το βίωμα...

Τέλος να επισημάνω ότι και η λέξη "μύηση" ενώ επίσης χρησιμοποιείται για "μυστήρια" μεταφυσικής και τελετές, χρησιμοποιείται και για την περιγραφή της διαδικασίας της σταδιακής εισαγωγής και μετά εμβάθυνσης στην απόκτηση γνώσης οιουδήποτε γνωστικού πεδίου, και των σχετικών δεξιοτήτων/τεχνικών που πάνε πακέτο με αυτό, έως ότου κανείς "αυτονομηθεί" θεωρήσει δηλαδή ότι τώρα έχει κατακτήσει αρκετά για να μπορεί να είναι είτε τεχνίτης, είτε σε επόμενο στάδιο δημιουργός... Και ότι και ως προς τη διαδικασία της απόκτησης γνώσης, πάλι έρχεται η έννοια του άπειρου που το μόνο που τη σταματά από το να είναι αιώνια και άχρονη είναι ο φυσικός θάνατος εκείνου εκεί του εραστή που την κηνυγά...

Πιθανολογώ ότι υπάρχει περίπτωση να αλλάξει λίγο το νόημα των όσων διαβάσατε από Εμένα αν αφαιρέσετε την μεταφυσική διάσταση που δεν ήταν πρόθεσή μου και μείνετε στη φυσική. Ίσως και όχι. Και όπως και να έχει όντως εδώ δεν υπάρχει κάποιος σκοπός να πείσει κανείς κανέναν. Μόνο ίσως να ερεθιστεί λίγο η σκέψη γιατί όπως και να το κάνουμε, είναι καιρός που εδώ μέσα πλέον δεν συζητούμε πέραν από το να ανταλάσσουμε φωτογραφίες, να ανταλλάσουμε κλισέ και ρητά και να διαπληκτιζόμαστε... Οπότε ως προς Εμένα, χάρηκα που είδα και μιά συζήτηση να ανάβει λίγο και να υπάρχουν και κάποιες τοποθετήσεις...

Κατά τα άλλα, Εγώ αφήνω στην άκρη παντελώς τα όσα είπα και βυθίζομαι αποκλειστικά στον κόσμο του δικού σας κειμένου.

Είναι όμορφη η εικόνα και το θεώρημα ότι η αγάπη είναι εκείνο που δημιουργούν μεταξύ τους δύο άνθρωποι, εκείνο το κοινό διυποκειμενικό συναισθηματικό δημιούργημα. Κάτι νέο και ξεχωριστό που ανήκει και εκφράζει μόνο αυτό που μεταξύ τους εκείνοι φτιάχνουν... Και όμορφο και αληθές. Αυτό που δημιουργούν μεταξύ τους δύο άνθρωποι είναι ξεχωριστό, διαφορετικό και ανεπανάληπτο και ανήκει αμοιβαία στους δημιουργούς του...

Το ερώτημα Μου αφορά σε αυτό που λέτε ως προς την ατομική αγάπη. Αν δηλαδή δεν έχουν ο κάθε ένας την "ατομική αγάπη" από τα πριν, αν αυτήν την ατομική αγάπη δε φέρνει να ενώσει ο κάθε ένας με την ατομική αγάπη του άλλου και μέσα από τη μίξη τους να φτιαχτεί το νέο δικό τους κοινό μόρφωμα που ονομάζεται η κοινή αγάπη τους, τι φέρνουν; Μόνο στοιχεία χαρακτήρα, προσωπικότητας, δεξιοτήτων, εμφάνισης, εμπειριών κλπ; Βάση ποιάς δύναμης, δυνατότητας, συγκολητικής ουσίας, ελκτικής δύναμης (προσπαθώ να μη χρησιμοποιήσω την λέξη ενέργεια) αυτά τα κομμάτια του κάθε ένα μπορούν και γίνονται θελκτικά ώστε να ενωθούν για να δημιουργήσουν κάτι;

Φέρνουν λοιπόν οι δύο στο τραπέζι μη αγάπη και με τη σύζευξη τους δημιουργούν αγάπη;

Μπορείς να αγαπήσεις, να δημιουργήσεις κοινή αγάπη, αν δεν διαθέτεις ήδη (αφήστε κατά μέρους την λέξη "ενέργεια") έστω δυνατότητα αγάπης ( ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι μέχρι τώρα είναι σε ύπνωση και δεν έχει μπει σε λειτουργία);

Και πως να την ονομάσουμε αυτήν την "δυνατότητα αγάπης" που προϋπάρχει στο κάθε άτομο, αν δεν την πούμε "ατομική" αγάπη;

Μήπως τελικά αυτό που λέτε σεις είναι πιο "μεταφυσικό" και κοντά στο θαυμαστό; το να γεννήσουν κάτι μαζί από το τίποτε;

Αν επίσης δεν προϋπάρχει η δυνατότητα και η λειτουργία της "αγάπης" εντός της κάθε ατομικότητας που εξασκείται προς διάφορες κατευθύνσεις, και όχι μόνο προς πρόσωπα, πχ αγάπη για τη φύση, τα ζώα, την τέχνη, τις ιδέες ή έστω κάποιες ιδέες, την ίδια τη ζωή, κλπ, κλπ, αν δεν έχεις μάθει ήδη να αγαπάς, να σχετίζεσαι με την αγάπη, μπορείς να δημιουργήσεις αγάπη με κάποιον άλλον άνθρωπο, ή αν έστω δεν διαθέτεις τη δυνατότητα της αγάπης από τα πριν; Και από πότε την διαθέτεις; Από τη μήτρα; Από τη γέννησή σου ως ανθρώπινο ων; Την μαθαίνεις στην πορεία και την αποκτάς εξωγενώς; Πως το αντιλαμβάνεστε;

Αν φυσικά έχετε χρόνο και διάθεση απαντάτε...

Όπως και να έχει ευχαριστώ που περάσατε από τα εδώ λημέρια και τα ζωηρέψατε  

Α.

 

Δεν έχει και τόση σημασία πως θα την ονομάσουμε, αυτό που μετράει νομίζω είναι πότε και και για ποιόν/ποιούς εκδηλώνεται.Δεν αγαπάμε όλον τον κόσμο, έτσι δεν είναι?
Και να δεχθούμε αυτή την "ατομική" αγάπη, αυτή εκδηλώνεται, ριζώνει, ανθίζει προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις, έχει συγκεκριμένους δέκτες, άρα η άποψη της @elfcat για συγκεκριμένα χαρακτηριστικά , συμπεριφορές, προσωπικότητες που την πυροδοτούν και την αναπτύσσουν , την βαθαίνουν με τον χρόνο θα προσθέσω, έχει ισχυρή βάση ,θεωρώ.

Κάτι ακόμα, που θα με βόλευε προσωπικά ομολογώ σαν απάντηση στο αρχικό μου ερώτημα:
Οσο βαθαίνει η σχέση σφυρηλατούμενη στο αμόνι του χρόνου που κυλάει , η αγάπη που νοιώθει ο ένας για τον άλλον ανεξαρτητοποιείται εν μέρει απο την ερωτική της διάσταση, οι δεσμοί που έχουν να κάνουν με άλλα (συν)αισθήματα όπως η η συντροφικότητα, η στοργή, η φροντίδα ,να νοιώθεις οτι κάνεις τον άλλον με την συμπεριφορά σου χαρούμενο και ευτυχισμένο, βοηθούν έτσι ώστε η αγάπη να μείνει, η σχέση να μη χαθεί.

υ.γ angel, σ'ευχαριστώ για το θερμό καλωσόρισμα!  

 

Όπως τους|μας αξίζει, ιδανικά...

 

Για μενα η αγαπη δεν ειναι καν συναισθημα ειναι μια αλυσιδωτη κατασταση πολλων θετικων
συναισθηματων ερωτας ευτυχια στοργη κλπ ..οσο πιο δυνατοι κ περισοτεροι κρικοι υπαρχουν
τοσο πιο πολυ σε δενει..αντιθετα οσο υπαρχουν αρνητικα συναισθηματα ζηλεια οργη κλπ
τοσο εξασθενει.
Ο ερωτας ειναι συναισθημα δυνατο σε κτυπαει κ κατακεφαλα αγαπη κεραυνοβολα δεν εχω δει ακομα.
Στους δυο η αγαπη χαριζεται κ δε κερδιζεται δε μπορουμε να επιβαλουμε να μας αγαπησουν μπορουμε
αντιθετα να επιβαλουμε να μας ερωτευτουν η να μας μισησουν.

διαβασα ενα ωραιο που κυκλοφορει ευρεως τελευταια...
Ενας 90χρονος λεει τη γρια του συνεχεια αγαπη μου
Καποιοι του λενε
Μπραβο παππου τοσα χρονια μια ζωη μαζι κ ακομα τη λες αγαπη σου
κ απανταει
Την λεω ετσι γιατι εδω κ καμια δεκαπενταρια χρονια εχω ξεχασει το ονομα της.
Παρολο το αστειο συμβενει κ αυτο καμια φορα.
Συμβενει κ το αλλο πολλες φορες..
Σ αγαπω...εσυ?
Ε δε ξερω δεν ειμαι σιγουρη ισως.
Πως αντιδρα ο καθενας με πολλους τροπους ο πιο συνηθες ειναι να αναθεωρησει την αγαπη του
γιατι αρνητικα συναισθηματα αρα κ αρνητικη ενεργεια τον πλημμυριζουν κ καθολου μεταφυσικα.

Διαβαζοντας αυτο το νημα κ αλλα που εχουν το ιδιο θεμα εχω καποιες αποριες οποιος/α
θελει ας βοηθησει.

Γιατι η αγαπη ειναι συναισθημα?
ποια χημικη αντιδραση συμβενει κ απο ποιες ορμονες πηγαζει?
Γιατι οι αρχαιοι πολιτισμοι σιγουρα ο δικος μας κ νομιζω κ οι οι αλλοι γνωστοι δεν χρησιμοποιουν αυτη
τη λεξη κ ουτε την αντιλαμβανοταν ως συναισθημα η κατι παρομοιο... εχασαν κατι?

 

φαίνεται, ισως, να συνδέεται με το γεγονός οτι η αγάπη είναι κάτι ιδιαίτερα ασαφές. πολυσήμαντος όρος.
σε πηγές της αρχαίας γραμματείας έχει εμφανιστεί με έννοιες σαν "αυτόβουλη ανιδιοτελής φροντίδα" ή σαν "απεριόριστη στοργή", αλλά όχι μόνον.
στα αλεξανδρινά χρόνια εμφανίστηκε με την έννοια της αλληλεγγύης στη βάση κάποιας κοινότητας (ιδεολογικής για παράδειγμα στο "αγαπάτε αλλήλους") αλλά και στο μοίρασμα κοινής αδυναμίας και αλληλοϋποστήριξης, έννοιες που έχει διατηρήσει ως τις μέρες μας, μαζί με τις νεότερες, του θαυμασμού ή και της έλξης. της ανικανοποίητης έλξης, στους ρομαντικούς. μαζί με τα περιεχόμενα που παρέλειψα γίνεται φανερό οτι πρόκειται για όρο δύσχρηστο και δεν μου κάνει εντύπωση που αποφεύγεται η χρήση του, τουλάχιστον στον δημόσιο λόγο, όταν πραγματικά έχει πρόθεση κάποιος να επικοινωνήσει κατι με σαφήνεια, αντί να καλλιεργήσει συγχύσεις.

 

Αγάπη είναι ο τρόπος που συνδέεται ο σκύλος μου με εμένα και έρωτας είναι ο τρόπος που συνδέεται ο σκύλος μου με την αχνιστή ζουμερή μπριζόλα που κρατώ στο χέρι μου.

Τα συναισθήματα είναι ενέργεια. Ο έρωτας έχει μέγιστη ενέργεια, μας απορροφά ολοκληρωτικά. Αν δεν είναι τόσο απόλυτα καθολικό (έως "αποχαύνωση"), δεν είναι έρωτας. Μπορεί να είναι πολλά και όμορφα πράγματα αλλά δεν είναι αυτό.

Ακριβώς επειδή η τάση αυτής της ενέργειας είναι τόσο δυνατή.. διαρκεί λίγο, ευτυχώς για το είδος μας. Επανέρχεται σε φάσεις της ζωής μας άλλα είναι πάντα μια περιορισμένης διάρκειας "θέωση".. Δεν υφίσταται μακροχρόνιος έρωτας, μπορεί να υπάρχει "ιδεατά". Αλλά το ορίτζιναλ πράγμα δεν είναι, γιατί αν ήταν, θα είχε καεί το κρανίο μας από τη ντόπα.

Όσο υπάρχει αυτή η μπριζολίτσα στο πιάτο μου, ο σκύλος μου δεν είναι στην γη, βρίσκεται σε άλλη διάσταση, αυτός και η μπριζολίτσα μόνο και τίποτα άλλο, ακόμα και εγώ είμαι για εκείνον ανύπαρκτη.
Αφού εξαφανιστεί η μπριζολίτσα και γίνει μια κοινή μας απόλαυση, ο σκύλος επανέρχεται στην φυσιολογική του κατάσταση... μέχρι την επόμενη λιχουδιά.

Και αυτή είναι η διαφορά του σκύλου με τον άνθρωπο που έχει την τάση να θέλει να διατηρήσει αυτήν την ενέργεια ενώ έχει πάψει να υπάρχει και βαυκαλιζόμαστε με την μνήμη μιας υπέροχης, ανυπέρβλητης παράφορης εμπειρίας,ίσως μέχρι την επόμενη. Ερωτευόμαστε την "ιδέα" του έρωτα, αλλά ούτε αυτό είναι το πραγματικό. Δεν έχει τις συγκεκριμένες οργανικές χημικές αλληλεπιδράσεις στον εγκέφαλό μας που συμβαίνουν στον πραγματικό.

Λέμε ότι ερωτευόμαστε την ζωή, την τέχνη, θεό και γενικά ιδέες.. νοπ! Ο έρωτας αυτός είναι επίσης "ιδέα" του έρωτα..και επίσης οργανικά δεν συμβαίνει. Το αυθεντικό παράφορο και καθολικό μπορεί να συμβεί με σάρκα και οστά με έναν άλλον άνθρωπο..και για όσο συμβαίνει ..ω!

Η αγάπη είναι μια φυσική δια βίου κατάσταση. Η έμφυτη τάση που έχει κάθε νοήμον ον να συνδέεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Δεν είναι ακαθόριστο είναι καθημερινό και ανήκει στις βασικές λειτουργίες μας.. τόσο απλό και δεδομένο όσο το περπάτημα και η αναπνοή . Πολλοί μπερδεύονται και νομίζουν ότι είναι κάτι σπάνιο γιατί δεν βλέπουν "πεταλουδίτσες και λουλουδάκια".

Ο σκύλος μου θα έδινε και την ζωή του για μένα, μια μάνα για το παιδί της, ένας άντρας για την γυναίκα του κτλ κτλ..απλά και φυσικά.

Ποιητικά λέμε ότι η αγάπη είναι αθάνατη ..και ισχύει. Η γιαγιά μου για παράδειγμα, έχει πεθάνει εδώ και 20 χρόνια, πάντα όμως υπάρχει η μνήμη της σε ένα πλαίσιο αγάπης. Αυτό επίσης σημαίνει ότι είναι ατομική, διότι δεν υπάρχει πλέον η γιαγιά και η μνήμη της είναι δική μου. Είναι τόσο ατομική λειτουργία όσο το περπάτημα και η αναπνοή. Και θα διαρκεί για όσο υπάρχω. Μπορεί να την θυμάμαι σπάνια..αλλά η σύνδεση μας υπάρχει δεδομένα και αδιαπραγμάτευτα και λέγεται αγάπη.

Ποιητικά λέμε ότι η αγάπη είναι δημιουργία..και ισχύει. Και ως γνωστόν η δημιουργία είναι ζωή. Το πιο επίκαιρο παράδειγμα, ο σχωρεμένος μπάρμπα Χωκινς, κόντεψε να φτάσει τα 80, κυριολεκτικά "ρομποτοποιημένος" για 5-6 δεκαετίες (νομίζω) με μοναδικό κίνητρο ζωής, την αγάπη του για το σύμπαν και τις μαύρες τρύπες.

Όλοι αγαπάμε. Μπορούμε να αγαπήσουμε ιδέες, μνήμες, ζώα, φυτά, γονείς, παιδιά, συντρόφους, φίλους, σε διαφορετικές εντάσεις κλίμακες και κατηγορίες. Μοναδικό κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών, η πρωταρχική σύνδεση ζωής.. Φύση!..
..Και για να το θέσουμε πιο "αστροφυσικά", τιμής ένεκεν στο σχωρεμένο... Cosmos!..