Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή
να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου,
είναι να ‘χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα,
είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.
Την αγάπη μας αύριο,
θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία,
πλάι στα ονόματα των άστρων
και τα καθήκοντα των συντρόφων.
Αν μου χάριζαν
όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα,
θα προτιμούσα
μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου,
φλογερά και μεγάλα,
σα δυο νύχτες έρωτα,
μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω,
πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα,
γιατί σ’ α γ α π ώ.
Κλείσε το σπίτι.
Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί
και προχώρα.
Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται
ένα ψωμί στα οκτώ,
εκεί που κατρακυλάει
ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων.
Σ’ όποιο μέρος της γης, σ’ όποια ώρα,
εκεί που πολεμάνε
και πεθαίνουν οι άνθρωποι
για ένα καινούργιο κόσμο…
εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου!

Τάσος Λειβαδίτης


 

 

ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΧΡΥΣΟΥ

Σαν κοιταζόμαστ’ εμείς
Σεντόνια σπιθοβολούν χιονιού
Κάτω από τον ήλιο που όλο και ζυγώνει

Παράθυρα ανοίγουν τις αγκάλες τους
Σ’ όλο το μέγα μάκρος της οδού της καλοσύνης
Ανοίγονται χέρια και πουλιά
Ανοίγονται μέρες ανοίγονται νύχτες
Και των παιδικών χρόνων τ’ αστέρια
Στις τέσσερεις γωνιές του απέραντου ουρανού
Από μεγάλη ανάγκη τραγουδάνε σιγανά

Σαν κοιταζόμαστ’ εμείς
Ο φόβος αφανίζει το φαρμάκι δια παντός
Σβήνει στο δροσερό χορτάρι απάνω

Οι βάτοι μέσα στους νεκρούς ναούς
Τραβάν έξω απ’ τον ριζοβολημένον ίσκιο
Τους ζέοντες άλικους και μελανούς καρπούς τους
Το κρασί της αφρισμένης γης
Πνίγει στο απόγειο της πτήσης τους τις μέλισσες
Και οι χωρικοί αναθυμούνται τότε
Χρόνια που ’χαν τις σοδειές τις πιο γεμάτες

Σαν κοιταζόμαστ’ εμείς
Τις φλέβες της πιάνει και χαράζει η απόσταση
Και των νερών το φούσκωμα όλους τους γιαλούς αγγίζει

Οι λέαινες οι περιστέρες οι ελαφίνες
Στον καθαρόν αγέρα τρέμοντας κοιτάζουν που γεννιέται
Τ’ όμοιό τους σαν την άνοιξη
Και η άφθονη γυναίκα και μητέρα
Τη ζωή στην ασωτεία συντονίζει
Αλλάζει ο κόσμος χρώμα
Η γέννηση με την απουσία εναλλάσσεται

Σαν κοιταζόμαστ’ εμείς
Οι τοίχοι φλέγονται όλοι από παλιά ζωή
Οι τοίχοι φλέγονται όλοι από ζωή καινούργια

Η κλίνη της φύσεως έξω
Έχει στρωθεί καλά με αθωότητα
Λυκόφωτος ο ουρανός και λούζει
Τη λυγμική και μειδιώσα
Μορφή της μουσηγέτιδος
Πάντοτε γυμνότερη εκείνη σκλάβα και άνασσα
Φυλλώματος διηνεκούς και εσαεί

Όποτε κοιταζόμαστ’ εμείς
Εσή η λυμφατική ο ζοφερός εγώ
Η όραση είν’ ολούθε αύρας πνοή και πόθου

Που ζωογονεί το πρώτο και το ύστατο όνειρο.

Paul Eluard
(Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής)

 

«Θα το νηστέψω το φιλί ώσπου να με φιλήσεις»

(Μ. Γκανάς, Άσμα ασμάτων)

 

 

ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΓΚΗ

Βλέπω έναν άδειο χώρο στο τραπέζι.
Ποιανού ; Ποιανού άλλου ; Ποιόν κοροϊδεύω ;
Η βάρκα περιμένει. Καμία ανάγκη για κουπιά
Ή έναν αέρα. Έχω αφήσει το κλειδί
Στο ίδιο μέρος. Ξέρεις που.
Θυμήσου με και όλα όσα κάναμε μαζί.
Τώρα, κράτα με σφιχτά. Αυτό είναι. Φίλα με
Δυνατά στα χείλη. Εκεί. Τώρα
Άσε με να φύγω, αγαπημένη μου. Άσε με να φύγω.
Δεν θα συναντηθούμε ξανά σ’ αυτή τη ζωή,
Φίλα με λοιπόν τώρα για το αντίο. Εδώ, ξαναφίλα με.
Άλλη μια φορά. Εκεί. Αρκετά.
Τώρα, αγαπημένη μου, άσε με να φύγω.
Είναι καιρός να βρίσκομαι καθ’ οδόν.

Ρέυμοντ Κάρβερ

 

 

Αγάπα με!

Φίλα με . Έχω καιρό να σε νιώσω.
Να με αγγίξει σαν χάδι η φωνή σου.
Κράτα με. Γίνομαι σκιά καπνός βροχή.
Απομακρύνομαι σαν δυνατός άνεμος.
Στροβιλίζομαι στα σύννεφα.
Γυρεύοντας την ένωση, τον σύντροφο.
Τ΄άλλο μου μισό. Το ιδανικό ταίρι.

Στήριξε την ιδέα, τον παλμό και το πάθος μου
την ορμή και την τόλμη μου, να ζω μέσα σου.
Κρυμμένη χρόνια στις σκιές του μυαλού σου
προλαβαίνοντας τους φόβους σου, γεννώντας την ελπίδα.

Αγάπα με. Αγάπα με όπως εγώ χρειάζομαι
με τον δικό μου τρόπο. Όπως το έχω άνάγκη.
Όπως θέλω νιώθω αισθάνομαι.

Αγάπα με σαν την τελευταία σου ανάσα.
Κράτα με βαθιά μέσα σου, όσο πιο πολύ μπορείς
Αγκάλιασε τρυφερά το άπλετο φως μου
μην το γεμίζεις σκοτάδια κρύο παγωνιά.

Πιάσε μου το χέρι, γιατί στ΄όνειρο βαδίζω μόνη
σε μαύρες θάλασσες, και γκρίζους ουρανούς.
Σε ξερούς αγρούς με νεκρές παπαρούνες.
Πρόσφυγας στο ίδιο μου το σώμα. Μετανάστης

Κράτα με σφιχτά μέσα στα χέρια σου, σαν πουλί.
γιάτρεψε τις λαβωμένες μου φτερούγες .
Μάθε μου ξανά να πετώ, να νιώσω τη γεύση της ελευθερίας.
Να κοιμάμαι στα σκαμπανεβάσματα του καιρού.
Ξαποσταίνοντας στο ήρεμο ζεστό σου βλέμμα.
Θα βρώ το σπίτι το λιμάνι τη φωλιά την αγάπη μου.
Αγάπε με λοιπόν. Αγάπα με κι εγώ θα ξαναγεννηθώ,
σαν τον Φοίνικα μέσα απο τις σταχτες της αγάπης που σου είχα.

Κατερίνα Μπέση

 

 

Όχι απέναντι.
Δίπλα μου σε θέλω.
Ν' αγγίζονται οι ώμοι μας.
Και οι μικρές φτερούγες
που ξετυλίγονται
όταν δεν μας βλέπει κανείς.
Πλάι μου να 'σαι.
Εκεί που έχουμε ράψει
μισοσκισμένες
τις παλιές μας υποθέσεις
και τα τεκμήρια
για όσες μικρές σιωπές
γίνηκαν ποιήματα.
Όχι απέναντι.
Δίπλα μου σε θέλω.
Σε θέλω.

Ελένη Μαυρογονάτου
"Στο ω της πιο γενναίας λέξης"

 

"Πριν να σε γνωρίσω, αν άνοιγες την καρδιά μου θα έβλεπες ένα άγριο βουνό κι απάνω του έναν άνθρωπο ν’ ανηφορίζει.
Αφότου σε γνώρισα, αν ανοίξεις την καρδιά μου θα δεις δύο ανθρώπους ν’ ανηφορίζουν. Αυτό τα λέει όλα."

...Νίκος Καζαντζάκης...
(Μάρτης 1956)

 

 

«Η κύρια προϋπόθεση για να φτάσουμε στην αγάπη είναι το ξεπέρασμα του ναρκισσισμού μας..»

Erich Fromm

 

 

..κι εκείνο το κόκκινο που τις νύχτες έρχεσαι και μου δίνεις
εκείνο το κόκκινο του πάθους
Στάζει πάνω σ' αυτή την αόρατη κλωστή
που με δένει μαζί σου
Και νομίζω πως το συνήθισα πια
Ίσως αυτή η 'λείπη' να είναι η κλωστή μας

 

 

Κόκκινο...
Σαν το αίμα που έσταξε η Αηδόνα για χάρη εκείνου του ερωτευμένου...

 

ADIEU

«Είσαι δική μου ακόμα;»
Ρωτούσε πάλι και πάλι
ήταν χαμένος ολόκληρος
μέσα στη σκέψη της
«Θάλασσά μου»
«Μη χαμογελάς»
«Μη λες αντίο»
Κρατώντας το σταυρουδάκι της σφιχτά στην παλάμη του.

Μ. Συμεωνίδου