Υποταγή και συναισθηματισμός

Μπορεί, αλλά δεν είναι χειραγώγηση, είναι επιλογή έχοντας σωας τας φρενας.

 

*°• moderator's notice *°*

Μεταφέρθηκε η παραπάνω κουβέντα εδώ, σε νέο νήμα καθώς ενδιαφέρουσα αλλά "άσχετη" με το νήμα στο οποίο ξεκίνησε.

 

Υπάρχει όμως και η περίπτωση να επιλέξει συνειδητά να υποταχθεί επειδή κρίνει ότι της αρέσεις τόσο που αξίζει να ακολουθήσει ένα τέτοιο μονοπάτι για να είναι δίπλα σου.

Εντάξει, φαντάζομαι θα είναι μερικές φορές δυσδιάκριτα τα όρια για πολλά άτομα, ειδικά στην αρχή, οπότε κι εγώ δεν είμαι βέβαιος για όσα σκέφτομαι σε αυτό για όλους.

 

Είναι διαφορετικό όμως το πλαίσιο για συνειδητοποιημένο υ και άλλο για νέο στο χώρο, ή και άσχετο με το χώρο που έτυχε να σε γνωρίσει

 

Υπαρχει η προδιαθεση...

 

Το ιδιο

 

Πως νοείς τη "συναισθηματική υποταγή" ;

 

Δε θεωρώ καν ότι υπάρχει συναισθηματική υποταγή.Όλο αυτό το εκλαμβάνω ως αβάσιμη καχυποψία,να πρέπει να είναι ολοφάνερος ο λόγος που το υ βγάζει υποταγή, και αν υπάρχουν παράγοντες που κατά τη γνώμη του μπορούν να εχουν επηρρεάσει στο αποτέλεσμα που βλέπει τότε δεν είναι καλό και το βαφτίζει ως κάποιο είδος υποταγής που δε δέχεται και δε θέλει.

Κι αν έχει συναίσθημα για το κ,τι μ' αυτό; είναι λιγότερο υ; δε βγαίνει με καλό τρόπο η υποταγή του; μόλις αλλάξει το συναίσθημα θα σταματήσει να βγάζει την υποταγή του; Όλα αυτά δε μοιάζουν με ανασφάλειες;

 

Ναι.

 

Δεν είπαμε να μην υπάρχει συναίσθημα βρε παιδιά, λέμε να μην είναι αυτό ο λόγος της υποταγής, να μην προσφέρεται επειδή φοβάσαι μη χάσεις τον άλλον.

 

Το συναίσθημα είναι υπέροχο όταν είναι αυθεντικό, εδράζεται στην πραγματικότητα και την ποιότητα της σχέσης/αλληλεπίδρασης και της συνολικής εικόνας των προσώπων (το ποιοί είναι, -ούτε το πως νομίζουμε πως είναι, ούτε το πως θα θέλαμε να είναι, ούτε το πως νομίζουμε ότι θα αλλάξουμε αυτό που είναι-) και δεν αποτελεί άλλοθι ( υ: παρασύρομαι, κάνω πράγματα που δεν επιθυμώ αλλά τί να κάνω, ο έρωτας βλέπεις, γίνομαι κάτι που δεν είμαι και δε θέλω να είμαι _τί να κάνω, ο έρωτας φταίει κλπ- αυτό κάποιες φορές μπορεί να είναι αληθές, συνήθως όμως δεν είναι. Πχ. ενώ θέλω τον εξευτελισμό, κι ενώ ο Κ μου τον παράσχει, έχω τόσες ενοχές γύρω από αυτόν που αρνιέμαι να παραδεχτώ ότι εγώ τον θέλω και τον επιθυμώ και πήρα αυτό που ήθελα, κι έτσι τα ρίχνω στο Κ και μάλιστα μεταχρονολογημένα.../ Κ: δεν Μου καλύπτει αυτά που χρειάζομαι αλλά ο έρωτας βλέπεις, δεν πάω προς τα εκεί που χρειάζομαι κι Επιθυμώ αλλά ο έρωτας βλέπεις κ.λ.π. Πάλι ο κίνδυνος είναι να τα ρίξουμε στον άλλον και όχι να δούμε την πραγματικότητα ότι δεν είχαμε το σθένος, την ετοιμότητα και την καθαρότητα στη σκέψη να αποκτήσουμε από τον άλλον αυτά που θέλουμε, ή ότι φανταζόμαστε ότι είμαστε κάποιοι που τελικά δεν είμαστε ή τη δύναμη να μην συμβιβαστούμε, ή την δύναμη να είμαστε σαφείς και ξεκάθαροι σε αυτά που απαιτούμε και να τα τηρήσουμε ) Μετά είναι δεδομένο ότι θα προκύψουν ένα σωρό προβληματικές καταστάσεις για τον κάθε ένα από τη δική του πλευρά που περιλαμβάνουν : κατηγορίες προς το άλλο πρόσωπο (δεν είσαι αυτό που έλεγες ότι ήσουν, με εκμεταλεύτηκες, δεν είσαι Κ - δεν είσαι υ, με παράσυρες, δε με φρόντισες, με κούρασες, με ξεγέλασες, είσαι εγωιστής, με χειραγώγησες κ.λ.π.)

Ειδικά όταν ένας είναι "νέος" στο χώρο, άπειρος ή τρελαμένος πλέον να βιώσει κάποια πράγματα γιατί δεν μπορεί άλλο χωρίς αυτά και θα σκάσει, είναι πολύ εύκολο να τα κάνει όλα ένα αχταρμά εντός του, έχοντας έντονα συναισθήματα που μπορεί να μοιάζουν και με δυνατό έρωτα...

Επίσης να πούμε ότι άλλο πράγμα είναι ο συναισθηματισμός και άλλο είναι τα αυθεντικά συναισθήματα γιατί τα αυθεντικά έχουν σημαντικές πληροφορίες να μας δώσουν για το που βρισκόμαστε εκείνη τη στιγμή ενώ ο συναισθηματισμός πάντα συσκοτίζει και είναι χειριστικός, πρώτα προς το ίδιο το πρόσωπο που έχει τον συναισθηματισμό και κάτα συνέπεια, έπειτα και προς τον άλλον με τον οποίον σχετίζεται...

Υποτίθεται ότι ξεκινούμε αυτές τις σχέσεις για να Ε/είμαστε σε έναν πιο αρμονικό ταιριαστό συσχετισμό για Ε/εμάς και για να εξοικονομούμε την ενέργεια που συνήθως χάνουμε όταν είμαστε σε συσχετισμούς που δεν είναι ταιριαστοί για Ε/εμάς.

Ο λόγος που τελικά μπορεί να μην αποβεί πιο αρμονικός, πιο ταιριαστός και πιο "οικονομικός" αυτός ο συσχετισμός είναι είτε επειδή:

1) νομίζαμε ότι αυτού του είδους το συσχετισμό θέλαμε αλλά τελικά αυτό δεν είναι η αλήθεια - και δεν τρέχει κάτι, μπράβο που κάτι ανακαλύψαμε και ας το πάρουμε να πάμε παρακάτω

2) νομίζαμε ότι είμαστε συμβατοί με τον άλλον και δεν είμαστε - και δεν τρέχει κάτι, μπράβο που κάτι ανακαλύψαμε και ας το πάρουμε να πάμε παρακάτω

3) δεν είμαστε έτοιμοι να δούμε ούτε τη δική Μ/μας αλήθεια και κατ' επέκταση και του 'Α/άλλου, τα ρίχνουμε στον "έρωτα", τη "χημεία", την "έλξη", και εδώ όχι μπράβο γιατί και θα φάμε το κεφάλι Μ/μας και θα ταλαιπωρήσουμε στ' αλήθεια και τον Ά/άλλον και θα συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη, τις ίδιες λούπες βασισμένες στα ίδια ψέμματα που είμαστε όλοι μανούλες στο να τα λέμε στον εαυτό μας και να τα πιστεύουμε για "αλήθειες" και για "συναισθήματα" και είναι η πιο σοβαρή τρικλοποδιά που μπορεί να μας παίζει το κεφάλι μας αν δεν έχουμε την επίγνωση ότι τα κεφάλια εκτός από το να διαφωτίζουν μπορούν και συσκοτίζουν...

Καλύτερα λοιπόν να κρατάει κανείς τα μεγάλα συναισθήματα χώρια και για αργότερα, αφού πρώτα έχει εξασφαλίσει τη δική του προσωπική καθαρή ματιά:

Θέλω να σχετιστώ έτσι και μέχρι που;
Ο άλλος είναι ικανός να σχετιστεί έτσι και το μέχρι που έχει γίνει αντιληπτό και μπορεί να το σεβαστεί;
Δεν ξέρω τι θέλω και τι μου γίνεται γιατί ακόμα ψάχνω. Αναλαμβάνω την ευθύνη ότι αφού ψάχνω θα βρω πράγματα για τον εαυτό μου που μπορεί να μου αρέσουν έως να με φρικάρουν και δε φέρει ευθύνη ο άλλος γι αυτά, αναλαμβάνω συνειδητά και ψύχραιμα ότι παίρνω ρίσκο και ως γνωστό το ρίσκο έχει δύο πιθανότητες, να βγεί θετικά ή αρνητικά...

Ο "έρωτας" ή ο έρωτας, δε βοηθάει να υπάρξει αυτή η απαρραίτητη κατ' αρχήν εποπτεία. Όταν κι αφού υπάρξει αυτή η εποπτεία, τότε είναι καλοδεχούμενος να χαρίσει τα δώρα του, να τα φωτίσει όλα με τη δική του ένταση και τη δική του χάρη...

Α.

 

Δηλαδή μιλάμε για μια κατάσταση που το υ είναι ερωτευμένο και μάλιστα με αρρωστημένο τρόπο.Γιατί να διευκρινιστεί αυτό σαν είδος υποταγής;