Υποταγή και συναισθηματισμός

Εαν δεν βασιζεται, τοτε μιλαμε για ΚΑΘΑΡΟ bottoming.

Για μια θεμελιωμενη σχεση D/s -M/s ειναι βασικη προϋποθεση να υπαρχει ερωτας,
Ξερω, μεγαλη κουβεντα, αλλα πανω σ αυτο χτιζεται η Κυριαρχια.

 

Το να υποτάσσεται κανείς λόγω συναισθηματικού εκβιασμου, με κάνει να αναρωτιέμαι σε ποιον υποτάσσεται εν τέλει. Στο κυριαρχικό ή στα συναισθηματα;

Φυσικά και ένα υποτακτικό ατομο μπορεί να αγαπάει, να είναι ερωτευμένο, να λατρεύει το κυριαρχικό του. Και καλά κάνει!

Δεν είμαι κατά των συναισθημάτων, όποια και αν είναι αυτά. Τα θεωρώ εξ άλλου, αναπόσπαστο κομμάτι μιας σχέσης.
Παρόλα αυτά, θεωρώ, πως η υποταγή λόγω έρωτα συνήθως, τελειώνει νωρίς και άσχημα. Βασίζεται σε προσδοκίες. "Εγώ σε υπηρετώ γιατί σε θέλω και εσύ δεν το αναγνωρίζεις, δεν κάνεις ότι θέλω για να μου το ανταποδώσεις, δεν με θες οπως εγώ, κοκ".

Για μένα η υποταγή είναι τρόπος σχετιζεσθαι. Κομματι του ατόμου. Τρόπος έκφρασης μέσα στη σχέση. Προς το κυριαρχικό και μόνο.
Θέλω και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Υποτάσσομαι και ακολουθώ. Μαθαίνω πως με θελει.
Όχι για να μην τον χάσω, αλλά γιατί έτσι είμαι χαρούμενη. Γιατί αυτό ειμαι.

 

Δεν ισχύει αυτό που λες.
Μπορεί να ισχύει για τις δικές σου σχέσεις και το αν θες εσύ το υ σου να είναι ερωτευμένο.
Αλλά αυτό που λες ούτε στέκει, ούτε ισχύει σαν κανόνας.

μην λέμε πάλι ο,τι να ναι.

 

Ακριβώς αυτό λέω. Ακριβώς.

 

Ισχυει.Και σε δικες μου και σε σχεσεις αλλων.
Το "μην λέμε πάλι ο,τι να ναι" θελει προσοχη. Κατατασσεται στο "τσουβαλιασμα"
Ποτε ειπαμε ΠΑΛΙ κατι, ο.τι να'ναι ? και ποιο ηταν αυτο ?

 

μόνο το ένα;

 

Κι εγώ δυστυχώς έχω καταλήξει να πιστεύω ότι η υποταγή βασισμένη στη φοβία είναι υποταγή. Έστω προσωρινή μέχρι να ξεπεράσει το θύμα τη φοβία, έστω μερική αν η υποταγή δεν φτάνει μέχρι το πνεύμα του υποταγμένου κι έχει μείνει στις πράξεις του που οδηγούνται από το φόβο, έστω όχι συναινετική δηλαδή ελεύθερα επιλεγμένη.
Παραμένει πάντως υποταγή.

Φυσικά δεν είναι υγιής ασύμμετρη συναινετική σχέση κάτι τέτοιο, το αναφέρω όμως γενικά επειδή το έφερε εμμέσως η συζήτηση.

Μπορεί να μην είναι μόνο υπόγειος χειρισμός αλλά φανερή και απροκάλυπτα ωμή άσκηση βίας, λεκτικής ή/και σωματική ή/και ψυχολογικής.
Μπορεί να μην είναι λαμογιά αλλά συνειδητή επιλογή του "κυρίαρχου" όχι βασισμένη στην πονηριά αλλά στην απληστία και στην εγωπάθεια, και σε όσα άλλα βέβαια κρύβονται κάτω από αυτά τα δύο.

Και για το εκατέρωθεν διατηρώ προσωπικά σοβαρές επιφυλάξεις για πολλές περιπτώσεις. Τουλάχιστον στο μέγεθος ευθύνης.
Δεν έχουν την ίδια ευθύνη εκείνος που κάθεται ήσυχος και έλκεται από κάποιον άλλο ανυποψίαστος ή αφελής ή παρασυρμένος, μόνο και μόνο για να καταλήξει να γίνει θύμα του.
Ούτε έχουν το ίδιο μέγεθος ευθύνης εκείνος που δεν είναι αρκετά ισχυρός ή έτοιμος να αντιμετωπίσει τους φόβους του με εκείνον που μόλις τους αντιληφθεί αυτούς ορμά σαν θύτης να τους εκμεταλλευτεί σε βάρος του άλλου.
Για μένα είναι σαν να εξισώνουμε τον κακοποιητή με τον κακοποιημένο, που είναι σοβαρό λάθος.

Έτσι, όταν υπάρχει μη συναινετική άσκηση εξουσίας δεν διακρίνω τίποτα το "ανήθικο" στον υποτασσόμενο σε αυτή και για εμένα όλη την ευθύνη και την ανηθικότητα τη ρίχνω στην "θύτη". Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του ευεργετικά και όχι καταπιεστικά, κανείς δεν του το απαγορεύει. Δεν το κάνει και καθίσταται βλαβερός σε τρίτον. Φταίει και δεν έχει καμία δικαιολογία ούτε μπορεί για εμένα να κρυφτεί πίσω από κανενός είδους πονηρή ενοχοποίηση του θύματος για να γλιτώσει τις ευθύνες του.

Βέβαια, επαναλαμβάνω ότι ίσως τα παραπάνω είναι άλλου είδους κουβέντα για άλλα θέματα, δεν αφορούν δηλαδή τόσο πολύ συζήτηση πάνω σε υγιείς ασύμμετρες συναινετικές σχέσεις που έχουν συναφθεί με καθαρό μυαλό και καλή γνώση του τι θέλουμε και τηρούμε συνέπεια πάνω σε αυτό, έστω και όταν κάποιες τέτοιες σχέσεις εξοκείλουν στην πορεία.

Αλλά ήθελα να πω τη γνώμη μου πάνω σε αυτά γενικά, κυρίως επειδή έχω γνωρίσει εμπειρικά πολλούς παλιάνθρωπους να επιχειρούν, όταν συλληφθούν να διαπράττουν τις παλιανθρωπιές τους, να κρυφτούν πίσω από δήθεν "ευθύνες" των θυμάτων τους και άλλα τέτοια πρόστυχα, και πάντα αυτό με εξοργίζει αφάνταστα και το θεωρώ επικίνδυνο και εγκληματικό όταν τυχόν το δω να γίνεται.
Αυτό για εμένα είναι η επιτομή της ανηθικότητας, είναι ασυγχώρητο και πρέπει να καταπολεμάται αμείλικτα, επειδή είναι σημάδι ότι εκείνος που το κάνει είναι αμετανόητος, οπότε αν του δωθεί η ευκαιρία θα το επαναλάβει πάνω και σε άλλους.

 

Μιλώντας επί προσωπικού, ναι, μόνο ένα κατέληγε στο τέλος της οποίας σχέσης.

Του θύτη του πήρε κάμποσα χρόνια να συνειδητοποιήσει τι κάνει με αυτό το παιχνίδι, να φτύσει τον καθρέφτη και να το κόψει μαχαίρι.

Και ο θύτης ήταν πολύ τυχερός γιατί βρήκε την τρέχουσα σύντροφό του που τον είδε και τον δέχτηκε όπως ήταν.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

 

πρέπει να είναι πολύ κακοί άνθρωποί αυτοί οι κυριαρχικοί, τελικά. γεμάτοι συμπλέγματα και υστεροβουλίες. καλύτερα να τους αποφεύγουμε και να κοιτάξουμε να βρούμε κανένα καλό παιδί.

 

 

Όχι. Το παρεξήγησες. Το αίσθημα ευθύνης τόσο για τον εαυτό του όσο και για τον άλλο, όταν επιβάλλεται, είναι αυτό που κάνει έναν κυρίαρχο χαρακτήρα άξιο στο να του υποτάσσεται κάποιος άλλος. Όχι η δύναμή του να επιβάλλεται αυτή καθ΄ αυτή.

Και μπορεί να ακούγεται αυτονόητο και να θεωρείται δεδομένο, αλλά επειδή νομίζω ότι ίσως να μην είναι για όλους, γι΄ αυτό το αναφέρω, κι ας είναι ενδεχομένως εκτός θέματος του νήματος.

 

Κάθε ανθρωπος είναι διαφορετικός. Σε αυτό το κομμάτι δεν υπαρχουν κανονες.
Τα έχω ζήσει και τα 2.
Ο υποτακτικός χαρακτηρας βιώνει όπως εκείνος αντιλαμβάνεται την σχεση.

 

δοκίμασε το ως συναισθηματικός εκφοβισμός. Πάντα ο ένας θέλει περισσότερο, εκείνος που θέλει λιγότερο χρησιμοποιεί καλύτερα τη λογική όχι μόνο στην αντίληψη αλλά και ως εργαλείο, ή όπλο για να φέρει τα πράγματα εκεί που θέλει. Το παλιό κλασικό με τα κακά παιδιά που έχουν μεγαλύτερη πέραση και που αν το καλοσκεφτούμε δεν είναι κάποια συγκεκριμένα, όλοι μπορεί να έχουμε βρεθεί στη θέση αυτή και να το εκμεταλλευτήκαμε ή όχι.

όχι όχι όχι πολλές φορές γραμμένο και πολλές φορές τονισμένο και γι' αυτό νομίζω ξεκίνησε κι ο Arioch αυτό το θέμα μέσα στο Θέτοντας κανόνες: ειδικά σε ό,τι συμπεριλαμβάνει συναισθήματα είναι απαραίτητο να υπάρχουν κανόνες για να προστατεύονται τόσο τα άτομα όσο και τα συναισθήματα τους.