Υποταγή και συναισθηματισμός

πιστεύω ότι το συναίσθημα προηγείται της υποταγής, το ερώτημα είναι αν εκλείψει το συναίσθημα υπάρχει μόνο η υποταγή ; πιστεύω ότι κάποιος υποτάσσεται σε συγκεκριμένο πρόσωπο που εμπιστεύτηκε και ένιωσε πράγματα προηγουμένως...

 

αυτό που χαρακτηρίζει έναν κυριαρχικό είναι η ικανότητα του, αυτή καθ' αυτή. το γεγονός, δηλαδή, οτι μπορεί και είναι σε θέση να το υποστηρίξει.
το ίδιο, έναν υποτακτικό, τον χαρακτηρίζει η ικανότητά του αυτή καθ' αυτή. το γεγονός οτι μπορεί και ειναι σε θέση να το υποστηρίξει.

η ηθικολογική αξιολόγηση, το αν δηλαδή το κάνουν κατά τα γούστα μας, είναι ύποπτη συζήτηση. δεν είναι θύτες οι κυριαρχικοί, ούτε θύματα οι υποτακτικοί.
ύποπτη την καθιστά η επιμονή να ονομαστούν θύτες οι μεν και θύματα οι δε.

επιπλέον, το οτι τα γούστα μας μπορεί να είναι ο κυριαρχικός να εξυπηρετεί τον υποτακτικό με πνεύμα αλτρουισμού και προσφοράς μπορεί να αποτελεί μια θαυμάσια ενοχική προσδοκία, αλλά δυό εκ παρεξηγήσεως σούμποι δεν χωρούν σε ασύμμετρη σχέση.

 

Η ηθικολογική αξιολόγηση πάντως παίζει πρωταρχικό ρόλο, σε εμένα τουλάχιστον. Όχι για την ερμηνεία του τι είναι τι ετυμολογικά, αλλά του τι θα εκφραστεί στην πράξη.

Για εμένα, αντιστρόφως με όσα αναφέρεις, η απουσία τέτοιας αξιολόγησης, όπως επίσης και το να προσδίδεται ενοχική καταγωγή στο πνεύμα αλτρουισμού και προσφοράς, είναι που καθιστούν τη συζήτηση ύποπτη.

 

Αυτό που περιγράφετε δεν έχει σχέση με υποταγή.
Πρόκειται για υστερόβουλη χειριστικότητα - το κλασικότερο παράδειγμα είναι "θα του κάνω τα χατήρια όσο να μπει η κουλούρα".
Να διευκρινίσω ότι η υστεροβουλία δεν ενέχει απαραίτητα ρητή βλαπτική πρόθεση, περιμένει όμως αντάλλαγμα ή είναι προσδοκία. Δεν είναι το ίδιο με την θέση της υποτακτικότητας.

 

απαξιώνετε το χαρακτηριστικό, επίμονα. δεν κρίνετε ενέργειες και παραλήψεις. δαιμονοποιείτε.
συνδέετε, αυθαίρετα και σκόπιμα, τον κυριαρχικό με τον κακοπροαίρετο και τον υποτακτικό με τον αφελή.

 

Όχι. Εσείς τα κάνετε αυτά που λέτε, απλά με τις αντίθετες ερμηνείες.

 

Moίρα του φόρουμ όλες οι συζητήσεις να ανακυκλώνονται... 

 

Το τελικό αποτέλεσμα ωστόσο είναι υποταγή στη βούληση του άλλου. Δεν είναι BDSM και δεν κρατάει γιατί αργά ή γρήγορα είτε ο αρχικά "θύτης" θα τυλιχτεί είτε το ένστικτο αυτοσυντήρησης θα κάνει το θύμα να κόψει ρόδα μυρωμένα.

Δεν ισχυρίζομαι ότι το παραπάνω έχει καθολική ισχύ, κρίνω από αυτά που έχω αντιμετωπίσει εγώ. Το έβλεπα και απολάμβανα αυτή την εσωτερική πάλη, που πολλές φορές ξεπέρναγε τα όρια της πάλης και έμπαινε στα όρια του κομματιάζω τη σάρκα μου με τα ίδια μου τα δόντια. Όποιες και αν ήταν οι προθέσεις του "θύματος" στο τέλος της σχέσης εκείνο μάζευε τα κομμάτια του.

"Μα γιατί δεν λειτουργεί το friends with benefits; Αφού ήμουν από την αρχή ξεκάθαρος."

Υποκρισία του κερατά, μέσα μου ήξερα τι έκανα αλλά φόρτωνα την ευθύνη στην άλλη. Ευτυχώς η τελευταία "ξεπέτα" που είχα με έκανε και είδα.

Στο τέλος της ημέρας το αποτέλεσμα μετράει.

But that's just me.

 

Κ πάντως δεν ήσουν. Ούτε εκείνη υ σου.
Αυτό λέμε.

 

Με τη BDSM έννοια, όχι, αλλά νομίζω ότι αυτό το είπα πρώτος. Οι όροι όμως Κ/υ υπάρχουν και εκτός BDSM.

 

οχι.
Και χαίρομαι υπερβολικά που με αφορμή αυτό, ίσωςςς καταφέρω να εξηγήσω ποιο είναι το θέμα μου και άλλων..με τους ορισμούς και γιατί τους υποστηρίζω.
Οι ορισμοί είναι σαφείς. Κ και υ, Αφέντης και σκλάβα υπάρχουν ΕΝΤΟΣ Bdsm και είναι ξεκάθαροι ( μην τους επαναλάβω)
Αν η άλλη ζει τη δεκατη εντολή στο χωριό της, ο άλλος ερωτέυτηκε και τα γαμάει όλα ή έχει μέσα του θυμό, ή αν σε κάποιο χωριό κάπου έχουν σκλαβάκι στο σπίτι τους δεν έχει καμία σχέση με bdsm, καμία σχέση με Κ με υ με s που συζητάμε εδώ.

Ονομάζονται..
κακοποιημένη γυνάικα, ερωτευμένη αυτοκαταστροφική κτλ κτλ κτλ
Εντιτ: Bασικά στις περισσότερες περιπτώσεις ονομάζονται εγκληματίες και τέλος.

 

Και επαναλαμβάνω, οι όροι Κ/υ προϋπήρχαν του BDSM.

Κυριαρχώ σημαίνει επιβάλλω τη θέλησή μου και υποτάσσομαι σημαίνει ότι υπακούω τη θέληση του άλλου.

Για εμένα (το τονίζω, πως αυτό αφορά εμένα) στα πλαίσια του BDSM η σχέση πρέπει να είναι συναινετική και να μην βασίζεται στο συναίσθημα (και αυτό είναι τελείως διαφορετικό από το να μην υπάρχει συναίσθημα)

Αυτό.