Υποταγή και συναισθηματισμός

υπάρχει όμως μια προδιάθεση σε κάποιες απ' αυτές τις περιπτώσεις που εξωτερικεύτηκε με το μόνο τρόπο που ήταν εφικτό. Δεν είναι σωστό προφανώς, αλλά δε μπορείς να την απορρίψεις ούτε να την ξεχωρίσεις. Και γι' αυτό σε κάποιες απ' αυτές τις περιπτώσεις παραμένει η θέληση για μια συνεπή ζωή με αυτό. Και βέβαια εκεί έγκειται η διαφορά, άλλο βρίσκω ανθρώπους που συναινούν κι άλλο επιβάλλω και γι' αυτό πρέπει τα συναισθήματα και η χημεία να ακολουθούν κι όχι να προηγούνται της εμπιστοσύνης.

 

ρε συ συγγνώμη, πάλι δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι θες να πεις.

μου ταυτίζεις την προδιάθεση του μαλάκα που κακοποιεί τη γυναίκα του με το έτσι θέλω και το παίζει μαγκιά κλανιά με έναν άνθρωπο που θέλει να έχει τον έλεγχο και το επικοινωνεί συνειδητά και ώριμα; και μου λες να μην το απορρίψω και να μην το ξεχωρίσω;

Φυσικά και έγκειται διαφορά..όχι, βασικά, είναι ΤΕΛΕΙΩΣ διαφορετικά πράγματα.

Νοιώθω οτι μερικές φορές, για κάποιο λόγο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πράγματα που ( βλακωδώς ) θεωρούσα δεδομένα για τον κόσμο του Bdsm και ειλικρινά δεν την έχω την υπομονή.

 

Αν ο έρωτας είναι ''γνώση, ευγένεια και αρχοντιά'', όπως ορίστηκε από κάποιον σπουδαίο άνθρωπο, τότε δεν βρίσκω τον λόγο γιατί να περιπλέκει τα πράγματα σε μια ασύμμετρη σχέση.
Μήπως η δική μας νοηματοδότηση του έρωτα είναι αυτή που μάς κάνει να τον θεωρούμε αποσυντονιστικό για την υποταγή?
Ένας ερωτευμένος υποτακτικός ή ακόμη και Κυρίαρχος, δεν παύει να είναι ένας ερωτευμένος άνθρωπος.
Πράγμα που για μένα δεν είναι εξ΄ορισμού κακό.
Δαιμονοποιούμε τον έρωτα καμιά φορά, μέσα από το πρίσμα των δικών μας συναισθημάτων, του πάθους, της απώλειας ελέγχου, της ερωτικής τρέλας, αλλά όλα αυτά ξανά θα πω, δεν είναι απαραίτητο να είναι ακριβώς έτσι.
Μπορεί ο έρωτας να είναι ένα εξαίσια ευγενές συναίσθημα που εξυψώνει και τελειοποιεί.
Μην κοιτάτε που μπορεί να μην το απαντήσαμε στην ζωή μας έτσι.
Ποιος εμποδίζει τον ερωτευμένο Κυρίαρχο να μαστιγώνει και να απολαμβάνει μία εξαίσια ένωση?
Να διατηρεί τον έλεγχο και την ευθύνη του?
Ποιος εμποδίζει την ερωτευμένη υποτακτική να υπακούει και να φλέγεται η ψυχή της μαζί με τις άμυνές της που έχει παραδώσει?
Να ακολουθεί όμορφα και αβίαστα, φυσικά και με χαρά?
Γιατί ο έρωτας να είναι πάντα αποπροσανατολιστικός και όχι πηγή έμπνευσης και συνταιριάσματος δύο ανθρώπων που γουστάρουν αυτό που κάνουν και το κάνουν εντελώς συνειδητά?

 

Σημειώνοντας προκαταβολικά ότι έχω χαρακτηριστεί πολλάκις ως μη ρομαντική και δεν μπορώ να ταυτιστώ με το τι νιώθει ένας ερωτευμένος όπως περιγράφεται συχνά κι ούτε έχω μέσα μου το μελόδραμα, αν εξαιρέσω μια-δυο καψούρες τρίμηνης διάρκειας στα δεκαοκτώ μου, θα έλεγα ότι είναι σημαντικό για μένα ο υποτακτικός να έχει υποτακτικές τάσεις πριν σχετιστούμε. Είτε είναι συνειδητοποιημένος είτε ξεκινάει μόλις, θεωρώ ότι πρέπει να επιλέγει την υποταγή ως τρόπο σχετισμού, επειδή τον ευχαριστεί, επειδή το αποζητάει, επειδή τον καυλώνει, προτού προχωρήσουμε. Επομένως, αυτή η διατύπωση με καλύπτει περισσότερο από το αρχικό ποστ:

Από κει και πέρα όμως, ούτε οι a la carte υποτακτικοί, όπως τους χαρακτήρισε η @brenda , με καλύπτουν. Κάποιος δηλαδή που προσφέρει την υποταγή του ανεξαιρέτως και αδιακρίτως σε όλες τις κυριαρχικές -άρα και σε μένα- , κάποιος που είναι έτοιμος να υποταχθεί όχι επειδή όντως ένιωσε να εμπνέεται αλλά επειδή αποζητάει να καλύψει την υποτακτικότητά του με οποιονδήποτε τρόπο (ή να καλύψει ο,τιδήποτε άλλο), δεν μου είναι ελκυστικός.

Σε μένα ταιριάζει πρώτα να γνωρίζομαι και να σχετίζομαι σε ανθρώπινο επίπεδο, γνωρίζοντας και τις υποτακτικές τάσεις που έχει ο άλλος ήδη μέσα του (και δεν τις παρουσίασε μόνο επειδή πιστεύει ότι θα τον απορρίψω λόγω προτιμήσεων) και μετά να επιχειρούμε D/s.

Τώρα πού χωράει εδώ μέσα ο έρωτας; Αν με ενδιέφερε να ορίσω τον έρωτα ή αν με ενδιέφερε ο έρωτας γενικώς ίσως να είχα κάτι να απαντήσω σ' αυτό. Ειλικρινά, πολύ περισσότερο με ενδιαφέρει να νοιάζεται κάποιος από το να τον χαρακτηρίσει κανείς ως ερωτευμένο. Και το νοιάξιμο και το συναισθηματικό δέσιμο έρχονται σταδιακά στην πορεία ενός συσχετισμού, χτίζονται πάνω σε βάσεις πιο αληθινές και ειλικρινείς από τον έρωτα και θέλουν χρόνο. Μέσα σ' αυτόν τον χρόνο λοιπόν, υπάρχει το περιθώριο να εξετάσει κανείς αν ταιριάζει κι αν μπορεί να σχετιστεί πρώτα ανθρώπινα και στη συνέχεια βδσμικώς.

Αν όμως, λάβω υπ' όψιν μου τον έρωτα ως κατάσταση εκρηκτικού συναισθήματος και ανασφάλειας, με μεταβαλλόμενη διάθεση και αντιφατικές αντιδράσεις, θα έλεγα ότι δεν βοηθάει στο χτίσιμο του D/s και μπορεί να οδηγήσει και σε μεγάλες απογοητεύσεις.

 

παιδιά να ξεχωρίσουμε αυτούς που καυλώνουν σε σχέσεις που υπάρχει συναίσθημα και απ τις δυο πλευρές και σε αυτούς που τους αρέσει η έλλειψη αυτού? θα διευκολυνθεί το πράμα νομίζω...

 

δε σου ταυτίζω αυτό, σου ταυτίζω ότι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ο μαλάκας που σακατεύει τη γυναίκα του απ' αυτόν που θεωρεί τον εαυτό του Κ και ποτέ δεν μπήκε στον κόπο ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙ τη γυναίκα με την οποία έχει μπλέξει για τις προτιμήσεις του αλλά κρύβεται πίσω απ' τα συναισθήματα της για να την παρασύρει σε κάτι που για 'κεινη ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΕΙ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ δε θα έχει καμιά διαφορά απ' την κακοποίηση.


Kαι κάτι ακόμα, δε χρειάζεται να γίνεσαι εριστική ή προσβλητική. Αν δεν καταλαβαίνεις, μπορεί να φταίω εγώ, μπορεί να φταις εσύ, ή μπορεί να φταίμε και οι δύο.

 

Γιατί να υπάρξει τέτοιος διαχωρισμός , δεν υπάρχει νόημα.

 

Σε μια σχέση, όποια σχέση, θα αναπτυχθεί συναίσθημα στην πορεία της, κι αν δεν αναπτυχθεί βράστα Χαράλαμπε. Το θέμα, αν διαβάζω καλά, είναι αν η επιλογή του D/s εξαρχής ως τρόπος σχετίζεσθαι έχει να κάνει με κάποια προσωπική επιθυμία ή αν πηγάζει από το συναίσθημα προς έναν άνθρωπο που το έχει επιλέξει ο ίδιος για τον εαυτό του και συμπαρασύρει και τον ερωτευμένο ή, τέλος πάντων, τον αισθηματία, που από το αίσθημά του είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα, ακόμα κι αν δεν του ταιριάζουν.

 

Να, διαβάζω αυτά και λέω, ρε μήπως; Μήπως να το ξαναδώ το θέμα; Καλό ακούγεται. Τα λες κι ωραία άτιμη @brenda  
Και μετά θυμάμαι κάτι βρασμούς ψυχικής ορμής, την_σκότωσε_γιατί_την_αγαπούσε, και μια φίλη που κλαίει εδώ και πέντε χρόνια για τον τύπο που την παράτησε στα 25 γιατί "είμαι ερωτευμένη Janine, εσύ δεν καταλαβαίνεις από αυτά, δεν ήσουν ποτέ έτσι", και λέω, ρε δε γαμιέται.
Mε το μπαρδόν και μετά συγχωρήσεως δηλαδή.

Οι πράξεις μιλάνε κι αν μιλήσουν οι πράξεις και τα πουν καλά, είτε έρωτα το πεις, είτε μπριάμ, εγώ ευχαριστημένη θα είμαι.

 

Το συναίσθημα μια χαρά χωράει, χωρίς να είναι απαραίτητο.

 

Κάτι κάνω λάθος όταν προσπαθώ να αναλύσω τη θέση μου, δεν εξηγείται αλλιώς.

Δεν λέω να μην υπάρχει συναίσθημα στη σχέση. Δεν λέω ότι απαγορεύεται ο Κ να είναι ερωτευμένος με το υ του και αντιστρόφως. Αυτό που λέω είναι η απόφαση στο να πάρει αυτή την τροπή η σχέση ΔΕΝ πρέπει να βασίζεται στο συναίσθημα. Αυτή είναι η προσωπική μου θέση, από εκεί και πέρα ο καθένας ας κάνει ό,τι καταλαβαίνει.

 

Όπως είχε πει κι ο Αθηνόδωρος Προύσαλης:

"Φέρε τον έλεγχο να σου βάλω άριστα",

και κατά τη δική μου οπτική.