Υποταγή και συναισθηματισμός

Όσα ξέρεις εσύ..., δεν τα ξέρει κανείς!

 

ποιά τροπή;
ποιά είναι η ντηφολτ τροπή ;

 

πες τα bikys γιατί πήξαμε στην αμπελοφιλοσοφία...

 

Ουουουουου...
Κι απ' αυτό είναι....
Το θέλει δυο για το ταγκό, δεν φέρει πρόσημο...
Οποιδήποτε μαλακιασμένο μπορεί να βρει το άλτερ έγκο του για ένα ταγκό...
Τόσες σχολές ταγκού πούχουν ανοίξει, κάποιο λόγο θάχουν...
Πολλές ...σχολές!

 

https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/Αγαπας-και-υποτασσεσαι-ή-υποτασσεσαι-και-αγαπας.5424/

 

Λοιπόν πήρα μια συναισθηματική απόφαση να λειτουργώ από δω και στο εξής με τη λογική. Ή μήπως ήταν το αντίστροφο... Γαμώτο πάλι μπερδεύτηκα.

 

και όμως τις περισσότερες φορές που αποφασίζουμε να πορευόμαστε με τη λογική βασιζόμαστε σε συναισθηματικά κριτήρια και βιώματα.

 

Όλα αυτά τα δυαδικά ερωτήματα, τελικά έχουν να κάνουν το πώς αντιλαμβανόμαστε πράγματα, γεγονότα και καταστάσεις...
Είμαστε εμείς που μπλοκάρουμε, διότι δεν μπορούμε να διαμορφώσουμε, ας πούμε, ένα αξιολογικό σύστημα, καταλήγοντας έτσι στο σύνηθες "η κότα έκανε τ' αυγό" κλπ κλπ...

 

Είναι βασικό να αντιληφθούμε πως η επί σκοπόν περιπτωσιολογία δεν αποτελεί επιχείρημα αφού είναι μη συνειδητή και ως εκ τούτου, πέραν της ύπαρξής της per se, μη "μετρήσιμη".
Το να κρίνουμε επί της ουσίας, όπως οφείλουμε να κάνουμε, τέτοιες περιπτώσεις ή μας αναγορεύει σε αυτόκλήτους σωτήρες (φτου κακά) ή καταδείχνει την αδυναμία μας να διακρίνουμε τα πράματα.
Επί της ουσίας οτιδήποτε δεν είναι συνειδητά αντιληπτό ή απεμπολεί την ευθύνη σε μιαν "ασύμμετρη" σχέση, δεν μπορεί να μας απασχολεί με κανένα τρόπο.
Η "διείσδυση" τέτοιων περιπτώσεων σε "δημόσιους χώρους" (το φόρουμ αυτό π.χ) είναι ευθέως ανάλογη της "μικροκουλτούρας" που δημιουργείται.
Όσον η κατά συνθήκην ελευθεριότητα επιτρέπει την ενεργή συμμετοχή τους, στο όνομα "δεν-ξέρω-γω-τι" ελευθερίας έκφρασης ή αυτοαναγόρευσης σε κάτι, κάνει ακόμα επιτακτικότερη την σαφή κατάδειξή τους, με σοβαρότητα και εγκυρότητα είτε αυτή εκφράζεται διαλεκτικά είτε δια πλήρους αδιαφορίας.
Το να κρίνουμε δεν σημαίνει πολεμική ούτε αντιπαράθεση μέσω ορισμών, αυτά είναι επιπέδου δεκαπενταμελούς και βγάλε.
Η κρίση μας καλό είναι να περιορίζεται στην κατάδειξη.
Η ζωή και τα βιώματα άλλωστε δεν κατοικούν στην διαδικτυακή επικοινωνία.
Ζούν εκεί έξω...
Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, με ό,τι συνεπάγεται κλπ κλπ...

 

Αν το καταλάβει κάποιο άτομο που το αφορά ας το λύσει.
Αν όχι, προς τι η διαπίστωση..?
Για να κουβεντιαστεί έτσι στο γενικό κι αόριστο..?
Ποιό το όφελος, πέραν μιας ακατάσχετης άσκοπης ανεστίαστης κουβέντας..?

 

Δεν θα διαφωνήσω, ουτε με την ανωτέρω κατακλείδα ούτε και με την ολη τοποθέτηση, αλλά να... συνήθως ο έρωτας και πολύ περισσότερο ο "έρωτας" δεν χτυπάει την πόρτα -aka εποπτεία -για να μπεί, εισβάλλει ορμητικά και σε κατακυριεύει.
Αν συμβεί μονομερώς, μπορεί να σωθεί ίσως το πράγμα, υπάρχει η εποπτεία απο τον άλλο, αν είναι όμως αμοιβαίο, τότε μοιραία η σχέση θα υποστεί το ρίσκο του παράδεισου ή της κόλασης ,όσον αφορά την πορεία που
θ 'ακολουθήσει.

Υπάρχει άραγε έρωτας χωρίς μάγευση?...
Αυτή η "διανοητικοποίηση" του έρωτα σε τι συνίσταται? Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά της?

Γενικότερα, σ΄αυτές τις οκτώ σελίδες του νήματος διάβασα αρκετά "πρέπει", ένοιωσα μια επιφυλακτικότητα έως και αρνητισμό στην εμπλοκή του συναισθήματος στην επιλογή της υποταγής σε κάποιον, συσχετίστηκε το συναίσθημα με χειριστικότητα, κρυμμένο εγωισμό, ακόμα και λαμογιά!
Για μένα πουλάκια, τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα:
Σε ενα βδσμικό πλαίσιο σχέσης, η -θέληση για- υποταγή είναι συνειδητοποιημένη τάση της σεξουαλικότητας ενος ατόμου.
Η επιλογή όμως του κυριάρχου ή, αν σας πέφτει βαριά η λέξη "επιλογή" για ένα υποτακτικό άτομο, η συναίνεση στην υποταγή σε κάποιο κυρίαρχο , δεν μπορεί να είναι απαλλαγμένη ύπαρξης συναισθήματος,( όχι απαραίτητα έρωτα), εκτός αν μιλάμε για ξεπέτα και ξεμπούκωμα.

 

Πολύ καλό αυτό διγιότι γλυτώσατε και οι δυο πολλάαααα βράδια γύρω-γύρω όλοι προσεχώς...
Ανεξάρτητα από την οπτική του καθενού, "σωστό - λάθος, δίκιο - άδικο, καλό - κακό" και λοιπές μεγαλοϊδεατικές παπαριές, ανεξάρτητα από συνέπειες, επιπτώσεις κλπ...
Στο κάτω - κάτω ο καθένας μας απολαμβάνει το μέτρο της προσέγγισής του, όποιο κι αν είναι αυτό, και με αυτό πορεύεται και κάνει ό,τι μπορεί και χαίρεται όταν το κάνει συνειδητά την συγκεκριμένη στιγμή, ακόμα κι αν αναθεωρήσει αργότερα, δατς λάιφ...
Α, τι ωραία..!