Υποταγή και συναισθηματισμός

Α να γεια σου.

 

Πολύ καλά τα λες αγαπητέ, για σένα, όπως διευκρινίζεις.
Μακράν εμού όμως τα "πρέπει".
Με τις κεραμίδες στο κεφάλι έχω θέμα, με τα ανεξέλεγκτα πάθη, με τις εξιδανικεύσεις και τις λοιπές παρεκτροπές.
Η διανοητικοποίηση συνίσταται στο να μένει το μυαλό στο κεφάλι μας και να μην βιώνουμε ούτε καν προσωρινή απώλεια εαυτού. Το συναίσθημα δεν εξαλείφει την λογική.
Μετά λόγου γνώσεως.

 

Η διανοητικοποίηση συνίσταται στο να μένει το μυαλό στο κεφάλι μας και να μην βιώνουμε ούτε καν προσωρινή απώλεια εαυτού. Το συναίσθημα δεν εξαλείφει την λογική. ( brenda )

Η διανοητικοποίηση , αποτελεί έναν ενδοψυχικό μηχανισμό άμυνας που αντανακλά την προσπάθεια του υποκειμένου να ορθολογικοποιήσει τις ψυχικές του συγκρούσεις και συγκινήσεις , σκοποθετώντας στον έλεγχο των αγχογόνων ενορμήσεων κ συνακόλουθα στην αυτοπροστασία. ( Και ο έρωτας , ενόρμηση είναι )

Στην πραγματικότητα η έκφραση των συναισθημάτων εμποδίζεται. Αν εκδηλώνεται κάποιο συναίσθημα , αυτό είναι χλιαρό, άνευρο , απαθές.

Η διανοητικοποίηση , συναρτάται με τη μόνωση κ τη διάσχιση ( για την οποία έγινε λόγος σε άλλο νήμα )

Συχνάκις , το κινδυνώδες των ενορμήσεων, οδηγεί σε διανοητικούς άθλους , καθώς κ στην ανάπτυξη της ευφυίας. ( Σεξουαλικοποίηση της γνώσης κ της σκέψης )

Μολονότι το συναίσθημα λοιπόν,συνήθως δεν εξαλείφει τη λογική , η λογική πολλάκις διαστρεβλώνει το συναίσθημα.

Επιμύθιο : Μέτρον άριστον .

Α, και όπως διάβασα σε έναν τοίχο : Ερωτευτείτε ρε , καλοκαίριασε !

 

κάθε προσπάθεια που βασίζεται στο : "ας προσπαθήσω να γίνω υποτακτική, μήπως και μ' αγαπήσει..", είναι τελείως ασύμβατη με τον έρωτα που ως αποδιοπομπαίο τράγο επικαλείται, στην αναμενόμενη επίγευση ματαίωσης.
στην πραγματικότητα, ο "έρωτας" αυτός είναι τυφλόπεισμα σε άρνηση και ανάγκη για παραμύθα

υ.γ
κάποια ελαφρυντικά δίνονται σε σπάνιες περιπτώσεις "φευγάτων"
οχι για πολύ, ωστόσο.

 

Απάντησα σε ένα σχόλιο το οποίο προτρέπει σε μια συνέχιση της συζήτησης επειδή ακριβώς αφήνει ενδεχόμενα στο κατά πόσον είναι επεξήγηση θέσης ή διακωμώδηση της, άρα φράζω τη ροή δεν τη συνεχίζω. Απ' την άλλη η επισήμανση σου που διαφέρει παρά να βάλει άλλο ένα λιθαράκι στο ατέρμονο της κουβέντας και των παραλλαγών κι επεξηγήσεων;

 

So true

 

Κι όμως μπορούν να καταλήξουν κι οι δυο κουρέλι για διαφορετικούς λόγους ο καθένας γιατί είναι διαφορετικός ο χειρισμός του "θύματος" και του "θύτη" ο ένας μπορεί να μασάει την εξάρτηση του κι ο άλλος τον εγωισμού του άστο άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου

 

Δεν με ενδιαφέρει πραγματικά η ψυ ερμηνεία, βρίθει ερμηνειών που θεωρώ άσχετες.
Παραπάνω κατέθεσα την προσωπική μου εξήγηση, την οποία δεν βάζω στο ζύγι με κάτι άλλο.
Δεν ήταν γενικόλογη τοποθέτηση και δεν περιμένω από κανέναν να την ασπασθεί, ούτε να την αντικρούσει.
Δεν είναι προς κρίση άλλωστε.

 

Γενικά όταν η συζήτηση εμπεριέχει συναισθήματα και ασυμμετρία, καταλήγει να γίνεται "τζιζ κακό"!


Καταλαβαίνω τη θέση σου @Arioch , πως η υποταγή δεν μπορει να ειναι βασισμένη αποκλειστικά σε συναισθηματα ή καλύτερα απόρροια ή εκμετάλλευση συναισθημάτων.

Ακομη όμως και αν αυτό ισχύει σε κάποιες σχέσεις, ονομάζονται ασύμμετρες; Ποιος κυριαρχεί σε ποιον; Ποιος υποτάσσεται σε ποιον;

Ακόμη και αν αυτό ισχύει σε σχέσεις, τα εμπλεκόμενα μέρη είναι θύτης και θύμα;

Η ασυμμετρία δεν εμποδίζει τα συναισθήματα. Ίσα ίσα τα ενισχύει θαρρω. Αλλά ειναι άλλο πράγμα να έχεις συναισθήματα προς τον άλλον και άλλο να χρησιμοποιείς τα συναισθήματα ως πανακεια. Αλλο εντελώς πράγμα, να συγχέεις τα συναισθήματα με τις προσδοκίες. Γιατί συνήθως αυτό γίνεται. Το ανέφερα και προηγουμένως.

Όμως, είναι υποταγμένος στο συναίσθημα κάποιος που προσπαθεί να γίνει αυτό που θες και ταυτόχρονα είναι ερωτευμενος; Μπορεί να μην μπορέσει, μπορεί να μην μπορεσει και το κυριαρχικό να το κάνει να μπορέσει. Η ευθύνη είναι και στους δύο.

Είναι θύμα το υποτακτικό που είναι γεμάτο προσδοκίες δικές του;

Είναι θύτης το κυριαρχικό που δεν μπορεί να κυριαρχήσει;

Μαλάκες μπορεί να είναι, ανεύθυνοι μπορεί να ειναι, ματαιόδοξοι μπορεί να είναι, αλλά θύτης και θύμα δεν είναι!

Είναι άκρως βολικό να ρίχνει κάνεις τις ευθύνες, να ψάχνει για ευθύνες. Να αναζητά φταιχτες. Μονο στους άλλους, ποτέ στον εαυτό του.

Είναι άκρως ενοχικό από την άλλη, να λέει κανείς πως "μόνο εγώ φταίω γιατί...".

Έχω πειστεί πλέον πως όταν μιλάμε για σχέσεις ενηλίκων, δεν υπαρχουν θύτες και θύματα. Υπάρχει το "επέλεξα, προσπάθησα, δεν τα καταφεραμε, δεν μπορεσαμε."

Ο καθένας επιλέγει στο βαθμό που μπορεί. Και είναι χρήσιμο να μάθει να μπορεί να επιλεγεί και να αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί. Να ξεπερνά στερεότυπα, δυσκολίες, κτλ. Με δική του προσπάθεια ο καθένας. Χωρίς να περιμένει ή να ψάχνει σωτήρες.

Είναι χρήσιμο να σταματήσουμε να βλέπουμε γύρω μας παλιανθρωπους και αλήτες κυριαρχικους, που εκμεταλλεύονται την θέση τους για να επιβληθούν στα ανόητα, άβουλα και ηλίθια υποτακτικά.

Είναι πιο χρήσιμο, ως υποτακτική, να είμαι σε θέση να δω αν είμαι χαρούμενη, αν αυτό μου ταιριάζει, αν μπορώ.

Αν εγώ δεν το βλέπω, μου φταίει ο άλλος; Εγώ δεν έχω καμία ευθύνη μέσα στη σχέση;

Το υποτακτικό επιλέγει να ακολουθεί, όχι να είναι ανεύθυνο. Και έχει ειπωθεί δεκάδες φορές πως έχει μεγάλη ευθύνη να ακολουθείς.

Αντίστοιχα έχει μεγάλη ευθύνη να οδηγείς.

Το ποιος την έχει μεγαλύτερη, είναι παιδιαρισματα. Είναι μη ενηλικίωση.

Αν νιώσω ότι κάτι δεν πάει καλά, έχω ευθύνη να το επικοινωνήσω. Αν το κυριαρχικό αδιαφορησει και εγώ συνεχίζω να μένω στη σχέση προσδοκώντας, τοτε φέρω μερίδιο ευθύνης ή όχι;

Πραγματικά είναι αστεία η προσπάθεια ορισμένων να προσπαθούν να προσβαλλουν υποτακτικούς και κυριαρχικους, θεωρωντας τα υποτακτικά θύματα και βλήματα και τα κυριαρχικά αλητες. Ειδικά από ανθρώπους που ουδεμία σχέση έχουν με ασύμμετρες σχέσεις ή από ανθρώπους που προσπαθούν τις δικές τους λάθος επιλογές να τις φορτώσουν στους άλλους και να θρέψουν ακόμη περισσότερο την ματαιοδοξία τους.

 

Κι αν οι λόγοι είναι συναισθηματικοί καθαρά ατομικοί και δεν σχετίζονται απαραίτητα με το Κ πρόσωπο?

 

Δεν έχω απάντηση σ' αυτό ωστόσο είναι στα μάτια μου προτιμότερο από το να μπεις σε αυτή τη σχέση έχοντας ως βάση τον έρωτά σου προς εκείνον και μόνον.

 

Μάλλον.
Επειδή τα συναισθήματα έλξης έχουν να κάνουν με εμάς σε σχέση όμως με εκείνον που μας τα ξυπνά,
ενώ τα συναισθήματα επιθυμίας ικανοποίησης των επιθυμιών μας έχουν να κάνουν με εμάς σε σχέση με εμάς μέσω κάποιου γενικά.
Το πρώτο μας κάνει να έχουμε περισσότερη ευαισθησία τόσο για τα καλά και για το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει, όσο και για τυχόν κακά ή ανησυχητικά.