Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Εσύ που πάντα κάτι διασώζεις

Σένα λατρεύω, ω αιωνιότητα,
που ξέρεις μυστικά να διακλαδίζεσαι
κυλώντας μες στης έξαψης τ’ αυλάκια,
κρυμμένη πίσω απ’ τα ινδάλματα του πάθους
και πάντα δείχνοντας στο τέλος μία πόρτα,
όταν πυκνώνουν τ’ αδιέξοδα της μοναξιάς.

Κι όταν η νύχτα συσσωρεύει ερεθισμούς
σαν προσανάμματα επάνω στο κορμί μου
κι αρκεί μονάχα ένα βλέμμα για να γίνει
παρευθύς παρανάλωμα η σάρκα,
είσαι εσύ που πάντα κάτι διασώζεις
μέσ’ απ’ τ’ αποκαΐδια της σεμνότητας.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Πόσοι άνθρωποι απόψε αυτή την ώρα κλαίνε ολομόναχοι. Πόσοι απόψε αυτή την ώρα καίγονται μέσα από μεγάλα όνειρα, κρυώνουν από λησμονιά. Πόσοι απόψε ξεκινάν περήφανοι και γυρίζουν νικημένοι, πόσοι χωρίζονται για πάντα χωρίς να ξαναϊδωθούν ποτέ. Πόσοι φωνάζουν απελπισμένα, πόσοι σωπαίνουν πιο απελπισμένα…

Τάσος Λειβαδίτης

 

Μεγάλα νοήματα με απλά λόγια. Ποίηση!

 

Η νοσταλγία γυρίζει

Η γυναίκα γδύθηκε και ξάπλωσε στο

κρεβάτι

ένα φιλί ανοιγόκλεινε πάνω στο πάτωμα
οι άγριες μορφές με τα μαχαίρια αρχίσαν

να ξεπροβάλλουν στο ταβάνι

στον τοίχο κρεμασμένο ένα πουλί πνίγηκε

κι έσβησε

ένα κερί έγειρε κι έπεσε απ' το καντηλέρι
έξω ακούγονταν κλάματα και ποδοβολητά

Άνοιξαν τα παράθυρα μπήκε ένα χέρι
έπειτα μπήκε το φεγγάρι
αγκάλιασε τη γυναίκα και κοιμήθηκαν μαζί

Όλο το βράδυ ακουγόταν μιά φωνή:

Οι μέρες περνούν
το χιόνι μένει

Μίλτος Σαχτούρης

 

Η Γυναίκα του Λωτ

Και ο ενάρετος άνθρωπος ακολούθησε του Θεού τον απεσταλμένο
Θεόρατο και φωτεινό, ψηλά στο μαύρο το βουνό
Μα η οδύνη μίλησε στη σύζυγο του βροντερά:
Μπορείς ακόμα να κοιτάξεις της είπε, δεν είναι δα και τόσο αργά

Στων οικείων σου Σοδόμων τα κόκκινα κάστρα
Στην γωνιά που τραγούδησες, στην αυλή που έκλωσες
Στου θεόρατου σπιτιού τ’ αδειανά παράθυρα
Εκεί που του λατρεμένου σου συζύγου το παιδί του γέννησες.

Εκείνη κοίταξε, παρέλυσε, πόνος θανατερός,
Τα μάτια της ποτέ δεν άνοιξαν ξανά•
Το σώμα της αλάτι, διαυγής σωρός
Τα σβέλτα πόδια της στον τόπο ρίζωσαν διαπαντός.
Κανείς δεν θα κλάψει για τούτη τη γυναίκα;
Μηδαμινή απώλεια στην κολασμένη μοίρα;
Μα η καρδιά μου πάντα θα την θυμάται για ένα
Που τη ζωή της έδωσε για ένα μονάχα βλέμμα.

ΑΝΝΑ ΑΧΜΑΤΟΒΑ

 

Όλοι μαζί

Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός,
γυρεύοντας ομοιοκαταληξία.
Μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός.

Αλλάζουμε με ήχους και συλλαβές
τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας,
δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας,
για να τιτλοφορούμεθα ποιητές.

Αφήνουμε στο αγέρι τα μαλλιά
και τη γραβάτα μας. Παίρνουμε πόζα.
Ανυπόφορη νομίζουμε πρόζα
των καλών ανθρώπων τη συντροφιά.

Μόνο για μας υπάρχουν του Θεού
τα πλάσματα και, βέβαια, όλη η φύσις.
Στη Γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις,
ανεβήκαμε στ' άστρα τ' ουρανού.

Κι αν πειναλέοι γυρνάμε ολημερίς,
κι αν ξενυχτούμε κάτου απ' τα γεφύρια,
επέσαμε θύματα εξιλαστήρια
του "περιβάλλοντος", της "εποχής".

Κώστας Καρυωτάκης

 

Μπορώ να γράψω Το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε...
Την αγάπησα, και κάποιές φορές με αγάπησε κι αυτή.

Νύχτες σαν κι αυτή, την κράτησα στα χέρια μου.
Τη φίλησα τόσες πολλές φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.

Με αγάπησε, κάποιες φορές την αγάπησα.
Πως θα μπορούσα να μην είχα αγαπήσει τα μεγάλα, γαλήνια μάτια της;

Μπορώ να γράψω Το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε...
Να σκεφτώ πως δεν την έχω. Να νιώσω πως την έχω χάσει...

Να ακούσω την ατέλειωτη νύχτα, πιο ατέλειωτη χωρις αυτή...

Τι σημασία έχει που η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει.
Η νύχτα είναι γεμάτη αστέρια κι αυτή δεν είναι μαζί μου.

Αυτό είναι όλο. Μακρυά, κάποιος τραγουδάει. Μακρυά...
Η ψυχή μου είναι χαμένη χωρις αυτή...

Όπως όταν την έγερνα κοντά μου, τα μάτια μου την ψάχνουν.
Η καρδιά μου την ψάχνει κι αυτή δεν είναι μαζί μου...

Η ίδια νύχτα που χλωμιάζει τα ίδια δέντρα.
Εμείς, αυτοί που ήμασταν, δεν είμαστε πια οι ίδιοι.

Δεν την αγαπώ πια, ειλικρινά, μα πόσο πολύ την αγάπησα...
Η φωνή μου έψαξε τον άνεμο να ακουμπήσει το αφτί της.

Κάποιου άλλου... Θα είναι κάποιου άλλου. Όπως τότε
που ανήκε στα φιλιά μου.
Η φωνή της, το ανάλαφρο κορμί της. Τα απέραντα μάτια της...

Δεν την αγαπώ πια , ειλικρινά, μα ίσως την αγάπησα.
Η αγάπη είναι τόσο μικρή μα και η λήθη τόσο μεγάλη...

Γιατί νύχτες σαν κι αυτή την κρατούσα στα χέρια μου,
η ψυχή μου είναι χαμένη χωρίς αυτή...

Ωστόσο αυτός μπορεί να είναι ο τελευταίος πόνος που μου προκαλεί
και αυτό να είναι το τελευταίο ποίημα που γράφω γι' αυτή...

Pablo Nerouda

 

Το προσκλητήριο.

Το προσκλητήριο μου έπεσε απ’ τα χέρια
όχι δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν
εσύ που μου `ταζες τον ουρανό, τ’ αστέρια
τώρα στο γάμο σου με θες να `μαι παρόν.

Μπρος στην εκκλησιά μια ακόμα μαχαιριά
θέλεις να μου δώσεις
Μπρος στην εκκλησιά ακόμα μια φορά
θες να με πληγώσεις.
Μπρος στην εκκλησιά, μπρος στην εκκλησιά
θες να με τελειώσεις.

Το προσκλητήριο κοιτάζω κι ένα δάκρυ
αργοκυλάει απ’ τα μάτια μου καυτό.
Που πήγε Θεέ μου η μεγάλη σου αγάπη
πως `γιναν μίσος τα χιλιάδες σ’ αγαπώ.

Μπρος στην εκκλησιά μια ακόμα μαχαιριά
θέλεις να μου δώσεις.
Μπρος στην εκκλησιά ακόμα μια φορά
θες να με πληγώσεις.
Μπρος στην εκκλησιά, μπρος στην εκκλησιά
θες να με τελειώσεις.

Νίκος Βαξαβανέλης

 

@lizard_ είναι τοσο κλασικό και σπουδαίο που έχει μεταφραστεί και σ άλλες γλώσσες  
Δικό σου!!!!!

 

ΖΩΓΡΑΦΙΣΤΑ ΛΟΓΙΑ

Για να νιώσεις το παν
Ακόμη
Και το δέντρο με την πρωραία ματιά
Της σαύρας και της κληματίδας
Το δέντρο τ’ αξιολάτρευτο
Τη φωτιά, τ’ αδιέξοδο

Για να σμίξεις δρόσο και φτερούγα
Σύννεφο και καρδιά, νύχτα και μέρα
Παράθυρο κι όποια να ’ναι χώρα

Για να καταργήσεις
Του μηδενικού τον μορφασμό
Που θα κυλήσει μεθαύριο στο χρυσάφι

Για να ξεκόψεις
Με τις μικροπρέπειες
Των θρεμμένων απ’ τους ίδιους των εαυτούς γιγάντων

Για να δεις όλα τα μάτια έτσι ωραία
Όσο κι εκείνα που ατενίζουνε
Θάλασσα που τα πάντ’ αφομοιώνει

Για να δεις τα μάτια ν’ αντικαθρεφτίζουνε
Μέσα τους πάλι όλα τα μάτια

Για να γελάς που κάποτε
Ιδροκόπησες ξεπάγιασες
Και πείνασες και δίψασες

Για να ’ναι και το να μιλάς
Όσο και να φιλάς
Γενναιόδωρο

Για ν’ αναδέψεις κολυμβήτρια και ποτάμι
Κρύσταλλο και χορεύτρια θύελλας
Χαραυγή και καρδιάς άνοιξη
Φρονιμάδες και πόθους παιδιάστικους

Για να δώσεις στη γυναίκα
Τη μοναχική και τη συλλογισμένη
Τη μορφή των χαδιώνε
Που ονειρεύτηκε

Για να ’ναι η έρημος μες στη σκιά
Κι όχι διόλου μες στη σκιά
Μου

Όλα ορίστε
Δίνω
Τ’ αγαθά μου
Όλα
Τα
Δικαιώματά μου.


Paul Eluard ( Μετάφραση:Οδυσσέας Ελύτης)

 

Το Μεθυσμένο καράβι

Μες στον τρελό τον παφλασμό των παλιρροιών, τον άλλο
Χειμώνα, πιο απειθάρχητο κι απ” τα παιδιά, είχα τρέξει!
Κι όσα χερσόνησα άφησα στο δρόμο μου ποτέ τους
Δεν είχαν νιώσει σαματά πιο θριαμβικό από κείνο.
Η καταιγίδα ευλόγησε τους πελαγίσιους μου όρθρους.
Από φελό αλαφρότερον ορχήθηκα στο κύμα,
Αιώνιο, όπως λεν, παγιδευτή θυμάτων, δέκα νύχτες,
Χωρίς των φάρων τα χαζά να νοσταλγήσω μάτια.
Πιο αβρό παρ” όσο στα παιδιά του άγουρου μήλου η σάρκα,
Το κύμα πράσινο, έλουσε το ελάτινο σκαρί μου
Κι έπλυνε κάθε μου κηλίδα από κρασιά γαλάζια
Κι από εμετούς, σκορπίζοντας άγκυρες και τιμόνι.
Και μες στο ποίημα το πλατύ, από τότε, είμαι λουσμένο
Του πόντου, αφέψημα γλυκό από τους χυμούς των άστρων,
Πίνοντας πράσινο γλαυκό, όπου, ωχρό κι έκθαμβο σκάφος,
Ένας πνιγμένος, κάποτε, κυλάει συλλογισμένος.
Όπου, την όψη αλλάζοντας των γαλανών χρωμάτων,
Τρέλα, ρυθμοί απαλοί κι αργοί κάτω απ” το φως της μέρας,
Πιο δυνατά και από το αλκοόλ και πιο πλατιά απ” τις λύρες
Του έρωτα υπόκωφα οι πικρές πυκνάδες αναβράζουν.
Ξέρω ουρανούς που σ” αστραπές σκίζονται, και σιφούνια,
Ρέματα κι αντιμάμαλα· ξέρω το βράδυ ακόμη,
Την οιστρωμένη χαραυγή, λαό από περιστέρια,
Και κάποτε είδα ό, τι ο άνθρωπος φαντάστηκε πως είδε.

Αρθούρος Ρεμπώ