Υποταγή και συναισθηματισμός

Αυτό λέγεται φετίχ...
Ομοιόσημο με το "είμαι ερωτευμένος/η με τον έρωτα" κι έτσι...
Συντάσσεται τσουβαληδόν με άπαντα τα παραφερνάλιά του, πχ φεγγάρια, μαλλιά, χέρια, βόλτες, κεριά, βιολιά, σοκολατάκια, σαμπάνιες και κανάς πήδος να μας βρίσκεται -αλλά ο πήδος της 15ης Ιουλίου από τις 02:48 έως τις 03:04, να ξηγιόμαστε, αλλιώς δεν μ' αγαπάς, με γούτσου-γούτσου και τρια νιάου στο τέλος, λήξις συναγερμού και όπως έρχεσαι σταμάτα στον φούρνο και πάρε μισό κιλό τουλουμπάκια από την γωνία του ταψιού, όμως, ναι?

 

  βιολιά?
  σαμπάνιες?
Οκ θα πάρω τα τουλουμπάκια !!!
Θα θρέψω το συναίσθημα και θα πορευτώ χα χα χα
Αλλά ναι άλλο έρως άλλο είμαι εδώ για σένα επειδή αποφάσισα ότι θέλω να το κάνω

 

Υπάρχει και η έτερη οπτική γωνία του θέματος:

Εκείνη που βλέπει κανείς σε ανθρώπους που πάνω στην επιθυμία τους να ικανοποιήσουν την επιθυμία τους για Κυριαρχία/υποταγή ή σαδισμό/μαζοχισμό, ή οποιαδήποτε άλλη, παρασύρονται από αυτή και παραβλέπουν άλλα χαρακτηριστικά σε εκείνον με τον οποίο επιλέγουν να τις ικανοποιήσουν.

Αν αυτό ισχύει σε κάποιες σχέσεις, που όπως αφήνετε να εννοηθεί θα μπορούσε να συμβεί, αυτές δεν έχουν τον κίνδυνο, είτε ασύμμετρες είτε όχι, να οδηγήσουν σε στενοχώρια ή και εκμετάλλευση; Σε τέτοιες περιπτώσεις τι περιεχόμενο έχουν πλέον οι έννοιες "Κυριαρχία" και "υποταγή";

Ένας ο οποίος μπορεί να κρύβει τις προθέσεις του καλά και στην επιθυμία του να χαρεί κάτι για τον εαυτό του, που το έτερο μέλος δεν το ιεραρχεί ως πρώτο, προσποιείται πειστικά και έτσι μόλις ικανοποιηθεί απλώς παραγνωρίζει το τι επιθυμεί ο άλλος προκαλώντας του αρνητικά αισθήματα, δεν είναι κατά μία έννοια "θύτης"; Και ο άλλος "θύμα";

Η ασυμμετρία μπορεί να όντως να ενισχύσει τα συναισθήματα, σε εκείνους που την αναζητούν, αλλά τα συναισθήματα γεννούν προσδοκίες επειδή γεννούν εικόνες. Ανεξάρτητα αν έχει κανείς την επιλογή να εξετάσει τις εικόνες και τις προσδοκίες αυτές μέσα του για να αποφασίσει τελικά αν θα προσπαθήσει να τις αναζητήσει ή για άλλους λόγους να τις αγνοήσει.

Προσωπικά, σε αντίθεση με τη δική σας θέση, έχω πειστεί πλέον ότι αυτή η τετριμμένη λέξη "ενήλικας" δεν αρκεί για να προσδώσει ούτε απόλυτη ευθύνη σε κάποιον λόγω αυτής, ούτε ισότιμη συνευθύνη στα πάντα.

Είναι σωστό μεν και καλό κάνει να υπενθυμίζεται συνέχεια αυτό που λέτε: "...είναι χρήσιμο να μάθει να μπορεί να επιλεγεί και να αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί. Να ξεπερνά στερεότυπα, δυσκολίες, κτλ. Με δική του προσπάθεια ο καθένας. Χωρίς να περιμένει ή να ψάχνει σωτήρες.",
αλλά αυτό αφορά "ιδανικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας" που μας έλεγαν στη Φυσική (που δεν συναντούνται όμως σχεδόν πουθενά στο Σύμπαν, μας έλεγαν επίσης),
μοιάζει δηλαδή περισσότερο σαν ευχολόγιο κενό περιεχομένου όπως εκείνα τα υπόλοιπα εξίσου σωστά που αναφέρονται ότι είναι χρήσιμο να έχουμε Παγκόσμια Ειρήνη και να βιώνουμε την Αιώνια Αγάπη,
αν παραγνωρίζουμε ότι αυτά τα ιδεατά και αυτονόητα ούτε εμείς οι ίδιοι μπορούμε να τα υπηρετούμε συνέχεια και με ευλαβική πιστότητα σε όλες τις περιόδους της ζωής μας, ούτε τα αναζητούν ή τα υιοθετούν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο ζήλο με εμάς, όπως αποδεικνύει η αμείλικτη πραγματικότητα εκεί έξω καθημερινά,
και έτσι δεν εξυπηρετεί κάπου να εμμένουμε στην αξιολόγηση των άλλων με βάση αυτά με άτεγκτο τρόπο.

Και όσο χρήσιμο είναι: "...να σταματήσουμε να βλέπουμε γύρω μας παλιανθρωπους και αλήτες κυριαρχικους, που εκμεταλλεύονται την θέση τους για να επιβληθούν στα ανόητα, άβουλα και ηλίθια υποτακτικά.",
εξίσου χρήσιμο είναι να σταματήσουμε να βλέπουμε γύρω μας και το αντίθετό του ακραίο και ανύπαρκτο, δηλαδή μόνο Κυριαρχικούς με μόνο αρετές, και μόνο υποτακτικά με μόνο πλήρη συνειδητοποίηση μέσα τους.
Καθώς, κατ΄ εμέ, ο κόσμος δεν είναι μόνο των άκρων, αλλά λειτουργεί με άπειρες αποχρώσεις και δόσεις χαρακτηριστικών, επιθυμιών και πράξεων.

Όπως επίσης είναι χρήσιμο, όταν κάποιος αναφέρει σκέψεις σαν τις παραπάνω, να μην το παρεξηγούμε αυτό σαν δήθεν τυφλή συνολική επίθεση εναντίον της έννοιας της Κυριαρχικότητας και της υποτακτικότητας.

Ούτε να απαξιώνουμε συλλήβδην και άκριτα τέτοιες κριτικές νομίζοντας ότι εκείνοι που τις ασκούν το κάνουν επειδή δεν έχουν τάχα καμία ικανότητα να δουν τίποτα άλλο από "θύματα και βλήματα υποτακτικά και αλήτες κυριαρχικούς",
ή νομίζοντας ότι όσοι τις ασκούν δεν μπορεί στο μυαλό μας να είναι τίποτα άλλο παρά άνθρωποι που: "...ουδεμία σχέση έχουν με ασύμμετρες σχέσεις ή ... προσπαθούν τις δικές τους λάθος επιλογές να τις φορτώσουν στους άλλους και να θρέψουν ακόμη περισσότερο την ματαιοδοξία τους.".

Προσωπικά, φερ' ειπείν, από δική μου εμπειρία έχω καταλήξει πως ό,τι και αν επιθυμεί ή δηλώνει ή αναζητά να βιώνει κάποιος, είτε την Κυριαρχικότητα είτε την υποτακτικότητα είτε τον σαδισμό είτε τον μαζοχισμό είτε οτιδήποτε, δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος με τις δικές του αρετές και ελαττώματα.
Γι΄ αυτό ούτε εξιδανικεύω ούτε δαιμονοποιώ επιθυμίες και ιδιοσυγκρασιακές τάσεις, ούτε όμως πιστεύω ότι οι άνθρωποι που αρέσκονται ή εξασκούν κάτι υπερέχουν ή υστερούν συνολικά σαν άνθρωποι έναντι των υπολοίπων λόγω ακριβώς του ότι ανήκουν σε συγκεκριμένη κατηγορία επιθυμιών ή τάσεων.
Προσπαθώ δηλαδή χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς αμυντική νοητική ακαμψία να κρίνω τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και κατά περίπτωση.

 

η κυριαρχία-υποταγή (η ασυμμετρία) είναι τρόπος σχετίζεσθαι, δεν υφίσταται ως αποσπασμένη επιθυμία, δεν είναι φετιχ, δεν είναι κινκιά. το γεγονός οτι την αντιλαμβάνεστε σαν αιρετική κι επιλήψιμη απόκλιση έχει ξανασυζητηθεί.

ένας, ο οποίος κρύβει ή μετονομάζει τις προθέσεις του ή τις προσδοκίες του, από όποια θέση κι αν βρεθεί σε μιά σχέση, σε όποια σχέση, σε όποιου τύπου σχέση, είναι ένας που προκαλεί και καλλιεργεί παρεξηγήσεις και ασάφειες. μια παρεξήγηση, για παράδειγμα, μιά σκόπιμη ασάφεια, είναι να συνδέει το κρύψιμο ή τη μετονομασία των προσδοκιών και των προθέσεων με έναν συγκεκριμένο ρόλο, ώστε να νοιώθει ασφαλέστερος ο ίδιος, βεβαιώνοντας ταυτόχρονα πως δεν δαιμονοποιεί ούτε τον επιλήψιμο ρόλο, ούτε τον τρόπο σχετίζεσθαι, αλλά επισημαίνει κινδύνους υπαρκτούς σε οποιονδήποτε τύπο σχέσεων.

 

Να ξαναπώ. Η κυριαρχία και η υποταγή, δεν είναι επιθυμία. Ειναι τρόπος να είσαι σε σχεση.

Ο άνθρωπος που παρουσιάζετε, που έχει παρασυρθεί από την καύλα του, δεν καταλαβαίνω από ποιον έπεσε θύμα εκμετάλλευσης. Επέλεξε να είναι με όποιον να ναι. Δεν του φταίει ο όποιος να ναι. Η στενοχώρια θα έρθει αναποφευκτα και θα την έχει δημιουργήσει ο ίδιος στον εαυτό του. Κανείς άλλος.

Όχι. Αν μιλάμε για ασύμμετρη σχέση, το πρώτο του κ, είναι και δικό μου πρώτο. Και αυτό οκ καλά το λέω, αλλά χρειάζεται πολύ χρόνο για να γίνει. Και χρειάζεται το υποτακτικό να το ξέρει ότι εκεί θέλει να φτάσει.

Αν μιλάμε γενικα, θα ξαναπώ ότι μαλάκες μπορεί να είναι. Θύματα και θύτες δεν βλέπω. Στις σχεσεις μας, χρειάζεται να μάθουμε να βλέπουμε και να κρίνουμε. Είπα και πριν. Όταν βλέπουμε, και πάντα βλέπουμε, αλλά μένουμε, τότε φέρουμε ευθύνη. Εμεις είμαστε και ο θύτης και το θύμα. Κανείς δεν μας θυματοποιησε.

Εδώ έχω άλλη άποψη για τα συναισθήματα. Τα συναισθήματα δεν γεννούν προσδοκίες. Υπάρχουν και τα προσφέρω επειδή τα νιώθω. Δημιουργήθηκαν και τα νιώθω, λόγω της αλληλεπιδρασης με το άλλο άτομο, όχι από μόνα τους.
Sorry, αλλά ανήκω στην κατηγορία αυτών που ακόμη και ο έρωτας έρχεται κατά την εξέλιξη της σχέσης και όχι από πριν.

Δεν καταλαβαίνω γιατί εκείνοι που δεν την αναζητούν, την ασυμμετρία, καταπιάνονται τόσο.

Εδώ δεν μιλάμε για ιδεατά, μιλάμε για σχέσεις και συμπεριφορές. Και εγώ τις βλέπω να υπάρχουν εκεί έξω κατά κόρον. Εσείς όχι.
Μάλλον κοιτάμε αλλού.

Αυτό είναι δικό σας συμπέρασμα, μην μου το φορτωνετε. Δεν ανέφερα πουθενά για κυριαρχικους με αρετές. Μίλησα για ενήλικες και συνειδητές επιλογές. Και αυτός είναι ο κόσμος. Δραματοποιημένα μπορούμε να βλέπουμε κατακαημενους και αλήτες.

Συνεχίστε την καλη προσπάθεια  

 

Καλά, όλα τροφή για σκέψη είναι.

Εγώ θα σας σύστηνα και στους δύο να μην είστε τόσο απόλυτοι σε όσα πιστεύετε εσείς,
αλλά να ακούτε και λίγο και να βάζετε και κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σας και αυτά που ακούτε.

 

Η εμπιστοσύνη από μόνη της είναι ένα συναίσθημα.απιστευτα δυνατό κ εξαιρετικά σπανιο

 

Το "πότε ο κώλος μου πονεί, πότε ο Γιάννης δεν μπορεί" υπάγεται στα άρρητα, τα άφατα ή τα άατα..?

 

Το θέμα είναι να μάθει να ξεχωρίζει κανείς πότε έχει ερωτευθεί τις φαντασιώσεις του και πότε τον άνθρωπο με τον οποίο είναι μαζί, έστω και μαζί με τις φαντασιώσεις του.

Στα λόγια μοιάζει εύκολο μα δεν είναι πάντα, και ο καλός ο καπετάνιος, τόσο για τον εαυτό του όσο και για τη σχέση του, στη φουρτούνα φαίνεται.

 

Νομίζω ότι συνήθως ερωτευόμαστε τον έρωτα η ακόμα χειρότερα τον εαυτό μας μέσα από τα μάτια του αγαπημένου ανθρώπου

 

'Οταν κάποιος ερωτευτεί μπορεί η υποταγη να ειναι απόρροια του έρωτα του. Αυτή η υποταγή θα κρατήσει όσο κρατάει κι ο έρωτας. Για όσους πιστεύουν πως ο έρωτας είναι κάτι πέρα από βιοχημική μαγεία και είναι δυνατόν να κρατήσει αιώνια, τότε μπορεί να ασπαστεί την θεωρία πως η υποταγή θα κρατήσει για πάντα. Αλλά είναι υποταγή στον έρωτα προς το άτομο και οντας ερωτευμένος κάποιος δεν βλέπει. Όλα διυλίζονται μέσα από τα ροζ γυαλιά της βιοχημίας και του ουσιαστικά παιγνιδιού της φυσης προς ώφελος της διαιώνισης του είδους.

Πώς μπορεί λοιπόν κάποιο Κ άτομο να είναι βέβαιο πως η υποταγή του υ, δεν είναι παρά επέκταση του παιγνιδιού της βιοχημείας του και στο που ακριβως υποτασσεται το υ, στον έρωτά του, στην εγωκεντρικοτατη αναγκη για υποταγη γενικά κι αόριστα ή προς τον ίδιο;

 

Ναι. Ισχύει κι αυτό συχνά. Το συναντά κανείς κατά κανόνα σε ανθρώπους ισχυρογνώμονες ή πικραμένους που τους φταίνε όλα.