Kinky Poetry

«Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με –
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται….»
(Κ. Καβάφης)

 

The Nature of the Game (lyrics)


Dithering unceasingly amongst divergent paths
A rivalry that enhances my long committed will

Pretentiously unexpected gifts to ignite the fire within
A tantalizing flavor of all those yet to come

Yes, I know you are a pro
But this is an entirely different deal
You cannot change the nature of the game
You cannot turn this to a simple quid pro quo

Lingering protractedly in sensations that don't last
Devouring indiscreetly all the juices of your lust

Preliminary courses in a play without an end
Setting up the casting by changing out of the roles

Yes, I know you are a pro
But this is an entirely different deal
You cannot change the nature of the game
You cannot turn this to a simple quid pro quo

Pulverized complacency, a decadent caprice
Titillated helplessness, a volatile whim

Flailing in sordid prurience, writhing in your hands
To your searing touch and rut I serenely succumb

Foraging I for your rampant yearning squirming out of your eyes
Feasting You on me melting drop by drop into your voracious mouth

Yes, I know you are a pro
But this is an entirely different deal
You cannot change the nature of the game
You cannot turn this to a simple quid pro quo


Alexander Vorris

 

Ένα πλάσμα πλησίαζε από το νερό, αλλά δεν γλύκανε τη μοναξιά μου γιατί, παρόλο που ήταν ολοφάνερα ζωντανό, δεν έδειχνε να ήταν μια μορφή ζωής όπως η δική μου. Θα πρέπει να κοκάλωσα στήνοντας αυτί όλος δέος, σαν να περίμενα το αγνωστο να γρατσουνίσει τα νύχια του πάνω στο τσόφλι του κόσμου. Φοβόμουν. Όταν πλησίασε περισσότερο είδα ότι ήταν κύκνος. Ένας μαύρος κύκνος. Δεν μπορείτε να διανοηθείτε πόσο άσχημος ήταν, ούτε και πόσο υπέροχος. Τα άνοστα μάτια του απείχαν ελάχιστα το ένα από το άλλο και είχαν μια έκφραση αλόγιστου κακού, που όμως δεν ανέδινε καμία αίγλη. Ο μακρουλός λαιμός του δεν είχε ίχνος από τη χάρη που χαρακτηρίζει τους λαιμούς των κύκνων αλλά κρεμόταν ηλίθια πότε δω και πότε κει σαν μάνικα. Κολυμπούσε ακάθεκτος προς το μέρος μου αλλά όταν δεν μας χώριζαν παρά μερικά μέτρα υδάτινης επιφάνειας σταμάτησε και ξεδίπλωσε τα φτερά του σαν να άνοιγε μια εραλδική ομπρέλα. Ποτέ μου δεν είχα δει τόση μαυρίλα, τόσο απαλό, φτερωτό, απεριόριστο μελανό, το μαύρο της απώλειας των αισθήσεων. Ο κύκνος τέντωσε τον λαιμό του σαν φίδι έτοιμο να χτυπήσει, άνοιξε το ράμφος του και άρχισε να τραγουδάει, από το λαρύγγι του βγήκε ένα συγκλονιστικό ερωτικό κοντράλτο, ένα άγριο μοιρολόι χωρίς λόγια, μια στοιχειακή μελωδία...

[Κάρτερ Αντζελα, Οι Κολασμένες Ερωτικές Μηχανές του Δρ. Χόφμαν]

 

ΕΡΩΤΑΣ

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

 

Η σαγηνευτική περιδίνηση της ενοχής



Αρώματα μεθυστικά, απολαύσεις διαχρονικές

Κι αν τις βαπτίσω αναχρονιστικές θα καταφέρω να υπεκφύγω;

Αφού ξεκάθαρα το ξέρεις ήδη πως δεν μπορώ ν’ αντισταθώ

Το άγγιγμα θα πεις και οι αχνές, αδρές προθέσεις



Μελωδικά τερτίπια, απρόσμενα παιχνίδια

Απρόσμενα; Δε μάθαμε επαρκώς να κρύβουμε την αλήθεια

Πάντως, μία κάποια επιτήδευση πάντα συνδράμει τη στιγμή

Το απαιτούνε, άλλωστε, τέτοιου είδους περιστάσεις



Μικρή, τάχα ευάλωτη φλογίτσα

Φωτάκι τυχοδιωκτικό, υπόκωφη αρμονία

Πρόφαση κι επίφαση για περιπλανήσεις

Αφήνεται σε ηδονές, αρπάζεται απ’ τα πρέπει



Όλες οι αισθήσεις εξεγείρονται

Όχι, μη σε εγκολπώνει ο ενθουσιασμός! Απλά οξύνονται

Μη, περίμενε! Μήπως ξεπερνούμε τα όρια;

Όχι, μη σταματάς! Άσε τη φωτιά να καίει



Ερωτεύτηκες, λοιπόν, κι εσύ τους ενδοιασμούς μου

Δε φταις, όμως, εσύ γι’ αυτό, συγχώρεσέ με

Υπαίτια είναι η βυζαντινή κληρονομιά μου

Το βλέμμα αυτό το αυστηρό που στοχεύει στο ημίφως



Πολύτιμοι λίθοι, ζαφείρια, κιμπερλίτες

Υγρά, ζαμπανιζέ, αχάρακτα διαμάντια

Στάζουνε ζεστά μια ζωηρή πορεία

Ζεύξη ονείρου φαντασίας



Χαντρούλες, πέρλες, μαργαριταράκια

Βασανιστικό γαργάλημα το κύλημα τους

Μια ύπουλη ευφορία, μια δήθεν αδυναμία

Κι αυτό το ρίγος που με πάει πίσω, πολύ πίσω


AlexanderVorris

 

ΘΥΜΗΣΟΥ ΣΩΜΑ

Σῶμα, θυμήσου ὄχι μόνο τὸ πόσο ἀγαπήθηκες,
ὄχι μονάχα τὰ κρεββάτια ὅπου πλάγιασες,
ἀλλὰ κ΄ἐκεῖνες τὲς ἐπιθυμίες ποὺ γιὰ σένα
γυάλιζαν μὲς στὰ μάτια φανερά,
κ΄ἐτρέμανε μὲς στὴν φωνὴ - καὶ κάποιο
τυχαῖον ἐμπόδιο τὲς ματαίωσε.
Τώρα ποὺ εἶναι ὅλα πιὰ μέσα στὸ παρελθόν,
μοιάζει σχεδὸν καὶ στὲς ἐπιθυμίες
ἐκεῖνες σὰν νὰ δόθηκες - πῶς γυάλιζαν,
θυμήσου, μὲς στὰ μάτια ποὺ σὲ κύτταζαν
πῶς ἔτρεμαν μὲς στὴν φωνή, γιὰ σέ, θυμήσου, σῶμα.

Κ.Π Καβάφης

 

 

Σ’ ένα βιβλίο παληό

Σ’ ένα βιβλίο παληό — περίπου εκατό ετών —
ανάμεσα στα φύλλα του λησμονημένη,
ηύρα μιαν υδατογραφία άνευ υπογραφής.
Θάταν το έργον καλλιτέχνου λίαν δυνατού.
Έφερ’ ως τίτλον, «Παρουσίασις του Έρωτος».

Πλην μάλλον ήρμοζε, «—του έρωτος των άκρως αισθητών».

Γιατί ήταν φανερό σαν έβλεπες το έργον
(εύκολα νοιώθονταν η ιδέα του καλλιτέχνου)
που για όσους αγαπούνε κάπως υγιεινά,
μες στ’ οπωσδήποτε επιτετραμμένον μένοντες,
δεν ήταν προωρισμένος ο έφηβος
της ζωγραφιάς — με καστανά, βαθύχροα μάτια·
με του προσώπου του την εκλεκτή εμορφιά,
την εμορφιά των ανωμάλων έλξεων·
και τα ιδεώδη χείλη του που φέρνουνε
την ηδονή εις αγαπημένο σώμα·
με τα ιδεώδη μέλη του πλασμένα για κρεββάτια
που αναίσχυντα τ’ αποκαλεί η τρεχάμενη ηθική.

Κ.Π. Καβάφης

 

 

"Whisper softly
Against my ear
Tell me things
I want to hear

Let's do it again
Day and night
Pull my hair
Make me fight

Touch me more
Add whip cream
Make me moan
In this sex dream"

Jackeline Chacon

 

" .....
Στο όνομα των τρυφερών όρκων
Που απ’ αυτούς, τίποτα να μας αποδεσμεύει δεν μπορεί
Για να μας συμφιλιώσει
σαν τότε στου μέθυσου, την ωραία εποχή

Ικέτεψα μια συνάντηση από κείνη
το δειλινό, σε έναν δρόμο σκοτεινό
Εκείνη ήρθε – Όν τρελό!
Όλοι λίγο ως πολύ είμαστε τρελοί.

Ήταν ακόμα όμορφη,
αν και αποκαμωμένη! κι εγώ
την αγαπούσα πολύ! Να γιατί
της είπα: Βγες απ’ αυτή τη ζωή!

Κανείς δεν μπορεί να με κατανοήσει. Έστω κι ένας
Ανάμεσα σε αυτούς τους ανόητους μπεκρήδες
Μήπως σκέφτηκε μες τις νοσηρές νύχτες
Να κάνει ένα σάβανο από κρασί;
. . . . . .
Με τις μαύρες μαγείες της
Με την καταχθόνια συνοδεία των επικλήσεών της
Τις φαρμακερές φιάλες, τα δάκρυά της
Τους θορύβους της, αλυσίδας και οστών!

Να ’μαι λεύτερος και μοναχικός!
Θα ’μαι απόψε στουπί
Τότε δίχως φόβο και δίχως τύψη
Θα ξαπλωθώ πάνω στη γη.

Θα κοιμηθώ σα σκύλος!
Το κάρο με τις βαριές ρόδες
Φορτωμένο πέτρες και λάσπες
Το λυσσασμένο βαγόνι μπορεί καλά

Να συντρίψει το ένοχό μου κεφάλι
Ή να με κόψει στη μέση . . . .. " // το κρασί του δολοφόνοy Charles Baudelaire

 

Εορτασμός

Σε βορεινόν δωμάτιον ξενοδοχείου
Οι ερασταί παρομοιάζουν τα τελούμενα
Με τόμον χονδρόν της ιστορίας
Περιλαμβάνοντα πορίσματα και πεπραγμένα
Αναριθμήτων εποχών.

Οι σπίθες των ματιών της νέας
Και πριν κατακλιθή ακόμη
Πριν εξομοιωθούν οι αναπάλσεις της
Με τα σκιρτήματα των νεαρών δορκάδων
Που έβλεπε η κορασίς στα δάση
Οι σπίθες των ματιών της νέας
Φωτίζουν το δωμάτιον απλέτως.

Και ιδού που κατεκλίθη
Τώρα σκιρτούν οι σφαίρες των μαστών της
Σαν τόπια παιζόμενα με περιπάθειαν
Σαν μπάλες πιεζόμενες με ηδυπάθειαν
Εν μέσω ζωηρών παλμών καρδίας
Εν μέσω αναφωνήσεων λαγνείας
Εν μέσω αλληλουχίας πράξεων
Που ισοδυναμούν με περιδέραιον του οποίου
Εκάστη χάνδρα αντιστοιχεί σ’ ένα κεφάλαιον
Των γεγονότων που περιλαμβάνουν οι ιστορίες
Οι πλούσιες σε πράγματα σαφή ή και ακαθόριστα
...

Κ’ οι στεναγμοί της νεάνιδος νέφη ελαφρά
Νέφη λευκά σαν πούπουλα της ευφροσύνης
Καθώς προ του ξενοδοχείου περνά
Με εμβατήρια με μπάντες
Στιλπνός στρατός των εθνικών εορτών
(Εικοστή Πέμπτη Μαρτίου στην Ελλάδα
Quatorze Juillet της Γαλλικής Δημοκρατίας
7 Νοεμβρίου στις πλατείες της ΕΣΣΔ
4 Ιουλίου στις Ηνωμένες Πολιτείες)
Και όλο ξεσπούν χειροκροτήματα και επευφημίες
Με κάτι στην ατμόσφαιρα που ενθυμίζει
Την έξαρσιν των ταυρομαχιών όταν ο ταύρος πίπτει
Με «κοραθόν»
Με «μπαντερίλλος»
Με παραλήρημα σφοδρόν του πλήθους
..

Η νέα βρίσκεται ακόμη στο δωμάτιον
Τα δυο παράθυρά του μένουν ανοικτά
Όπως τα σκέλη της και η ψυχή της
Παρά την ζήλεια των αντεραστών
Παρά την επαγρύπνησιν της αυστηρής μητρός της
Που θα μπορούσε κάλλιστα μάνα των Γράκχων νάναι
Ή σύζυγος καθηγητού ρωμαϊκού δικαίου
Κ’ ενώ το ρίγος επεκτείνεται
Και ο ήλιος λάμπει και πλαταγίζουν οι σημαίες
Αεροσκάφη σε πυκνούς σχηματισμούς
Διασχίζουν τον αιθέρα
Την ώρα που εκτοξεύονται αι θηλαί
Και ενδυναμώνουν αι γαμικαί ωθήσεις
Και αγάλλονται οι ερασταί στας στοναχάς των
Και ακούονται οι ερπύστριες των αρμάτων
Και διαδίδεται παντού η φήμη
Ότι ο νέος στρατός αήττητος κατέστη.

Και ιδού καθώς
Επάνω από τας κεφαλάς των θεατών
Και το διάπυρον σύμπλεγμα των λαγνουργούντων
Σκάνε τα ρόδια των ζητωκραυγών
Κ’ εντείνονται οι στεναγμοί των ηδονιζομένων
Επιταχύνονται οι κινήσεις των σωμάτων
Και ενώ αντηχεί ως ρυθμικόν στακάττο
Το ποδοβολητό του διερχόμενου πεζικού
Και ακούονται ευκρινώς οι ερπύστριες των βαρέων αρμάτων
Αίφνης με ορμήν το σπέρμα αναβλύζει
Και ενώ σείει τα σώματα σεισμός
Ο ίμερος χύνεται πυκνός
Μέσα στον δίαυλον τον ανοικτόν που τον προσμένει
Στον δίαυλον που τον δέχεται
Όπως η διψασμένη γη τον όμβρον.

Ανδρέας Εμπειρίκος

 

 

Ὁ βρυκόλακας

Καθὼς οἱ δαίμονες μὲ τ᾿ ἄγριο μάτι,
θὰ σοῦ ξανάρθω σιγὰ στὸ κρεβάτι
καὶ θὰ γλυστρήσω κοντά σου ἀχνός,
σὰν τὰ φαντάσματα τῆς νυκτός.

Ξανὰ θὰ σοῦ δώσω μελαχροινή μου
σὰν τὸ φεγγάρι ψυχρὸ τὸ φιλί μου
καὶ χάδια τέτοια σὰν τοῦ φιδιοῦ
ποὺ σέρνεται πλάι σὲ τάφο νεκροῦ.

Καὶ μόλις φέξει ἡ αὐγὴ πελιδνὴ
τὴ θέση μου θὰ ῾βρεις ἐκεῖ ἀδειανὴ
καὶ κρύα ὡς ποὺ νὰ ῾ρθει πάλι τὸ βράδυ.

Ὅπως οἱ ἄλλοι μ᾿ ἀγκαλιὲς καὶ χάδι...
στὴ νιότη σου καὶ στὴ ζωή σου ἐδῶ
θὰ βασιλέψω μὲ τὴ φρίκη ἐγώ.

Charles Pierre Baudelaire