Είναι απλό, ακουμπά την καθημερινότητα και είναι κοινωνικό αγαθό... τι είναι;

Ο @Libertine SD λοιπόν έθεσε τον ακρογωνιαίο λίθο μίας συζήτησης που θεωρεί ως την πλέον σημαντική:
"Εν αρχή ην ο Σαδισμός και εις το πέρας πάλιν ο Σαδισμός είναι, διότι τούτος περιγράφει την Κυριαρχία και δύναται να ερμηνεύσει αυτήν".

Θα παραθέσω τις δικές μου προσωπικές σκέψεις με αφορμή και βάση αυτόν τον θεμέλιο λίθο της παρούσας συζήτησης, όπως έχουν προκύψει από τη δική μου τη ζωή, τη μέχρι τώρα μελέτη μου, μέχρι τώρα γνώση μου και τα μέχρι τώρα βιώματά μου,
πάνω σε αυτόν αλλά και λιγάκι πέρα από αυτόν.

Το είχα γράψει και παλαιότερα εδώ σε αυτό το site σαν εναρκτήρια τοποθέτηση ενός νήματος που είχα ανοίξει και αυτή τη φορά θα το επεξεργαστώ ελαφρά και επιμέρους μόνο για να ταιριάζει στη συζήτησή μας και να ενσωματώσει και ό,τι τυχόν έχει αλλάξει στον τρόπο που βλέπω το θέμα από τότε μέχρι τώρα.
Στην πραγματικότητα αυτό που ακολουθεί είναι κατά το συντριπτικά μεγάλο κομμάτι του πιστή αντιγραφή του παλαιότερου.

Καθώς πρόκειται για τοποθέτηση ενός ανθρώπου, εμού, είναι φαντάζομαι αυτονόητο ότι δεν αποτελεί θέσφατο.
Το ξαναβάζω εδώ ώστε να διαβαστεί, να συζητηθεί, να διορθωθεί αν χρειαστεί, να αμφισβητηθεί με τεκμηριωμένες έτερες απόψεις είτε στο σύνολό του είτε επιμέρους, να διευρυνθεί, να δώσει αφορμή να διατυπωθούν άλλες απόψεις, και γενικά να φουντώσει αν τα καταφέρει μία ευρύτερη συζήτηση,
πάντα με θεμέλιο λίθο την αρχική τοποθέτηση του νηματοθέτη.

 


Ακολουθεί τεντόπανο, ούτε καν σεντόνι:


Σαδισμός:

Κατ΄ αρχή, κατ΄ εμέ

Ο σαδισμός όντως είναι το συναίσθημα ευχαρίστησης από την οδύνη του άλλου και αποτελεί μία από τις δυνάμεις της Φύσης, σε επεξεργασμένη μορφή, με την οποία αυτή έχει προικίσει τον άνθρωπο ώστε να τον διευκολύνει να υπερβαίνει, όποτε το πνεύμα του καθενός κρίνει, άλλα συναισθήματα που θα εμπόδιζαν να τελεστεί μία συγκεκριμένη πράξη-αντίδραση απαραίτητη για ένα συγκεκριμένο σκοπό.


Στην εγκληματολογία και στον χώρο των συναισθημάτων για να περάσει κανείς από τη σκέψη σε μία σαδιστική πράξη ή συμπεριφορά, όταν υπάρχουν άλλες ιδιοσυγκρασιακές αντιστάσεις μέσα του, χρειάζονται δύο συστατικά:

Η οργή και η περιφρόνηση. Αν και το καθένα μπορεί να γεννήσει ή/και να τροφοδοτήσει το άλλο, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Και κανένα από τα δύο δεν αρκούν μόνα τους για να γίνει η σκέψη δράση σε τέτοιες καταστάσεις.

Η οργή μόνη της, χωρίς ικανή ποσότητα περιφρόνησης θα εκτονωθεί σε άλλες κατευθύνσεις, ενδεχομένως δημιουργικές αλλά ενδεχομένως και καταστροφικές για το άτομο που την αισθάνεται.

Η περιφρόνηση μόνη της χωρίς ικανή ποσότητα οργής θα οδηγηθεί σε στείρα αυταρέσκεια που στην συνέχεια, όπως και η νικοτίνη που σε μικρές συγκεντρώσεις αποτελεί διεγερτικό του ΚΝΣ (Σ.Σ.: Κεντρικό Νευρικό Σύστημα) αλλά σε μεγαλύτερες κατασταλτικό,
σε μεγαλύτερες δόσεις, θα οδηγήσει στο αντίθετο αποτέλεσμα, τη μελαγχολική απαρέσκεια.


Η οργή παράγει ενέργεια, ζωντάνια.
Η περιφρόνηση ευχαρίστηση, κίνητρο.

Οργή-περιφρόνηση, ενέργεια και ευχαρίστηση, ζωντάνια και κίνητρο, αυτό είναι το δίπολο που μπορεί να οδηγήσει σε έμπρακτο σαδισμό.

(Σημ.: Η εγκληματολογική προσέγγιση του σαδισμού έχω τη γνώμη ότι ενώ μεν έχει πολλά και σημαντικά κοινά με την ερωτική, έχει όμως και ουσιαστικές διαφορές. Θα προσπαθήσω να τις ψηλαφίσω προς το τέλος του μηνύματός μου αυτού.)

Αυτά τα δύο συναισθήματα δεν είναι απαραίτητο να πυροδοτούνται από συγκεκριμένο ερέθισμα κάθε φορά. Μπορούν να ενυπάρχουν ζωντανά και αδιόρατα, σαν υπόβαθρο, και να σιγοβράζουν μέσα μας γλυκά κι ευχάριστα με αίσθημα θαλπωρής, σχεδόν ανεπαίσθητα, ως συστατικά συμπεριφοράς που αν γίνει επαναλαμβανόμενη ή φαντασιώνεται ως τέτοια επαναλαμβανόμενα έστω και υποσυνείδητα ή αντανακλαστικά, γίνονται έξη, συνήθειο αντίδρασης, χαρακτήρας.

Λίγο ή πολύ όλοι ανεξαιρέτως τα έχουν μέσα τους όπως και όλα τα άλλα συναισθήματα. Η διαφορά βρίσκεται στην ένταση και στην έκταση-υποβάθρου, δηλαδή πόσο το κάθε συναίσθημα διαποτίζει τον εγκέφαλο συνολικά ακόμα και σε συνθήκες ηρεμίας. Πόσο δεσπόζει έναντι άλλων.


Οι ίδιοι μηχανισμοί μέσα μας γεννούν την αρχέγονη ευχαρίστηση, το απίστευτο συναίσθημα της θαλπωρής της πρωταρχικής μήτρας που μεγαλώνει το έβρυο, απ΄ όποια κέντρα-συνάψεις του εγκεφάλου και αν αυτή προέρχεται. Στην πρώτη, αρχέγονη, ακατέργαστη μορφή.
Στον άνθρωπο αυτό το στάδιο διαρκεί από κλάσματα δευτερολέπτου μέχρι να εμπλουτιστεί και με άλλα συναισθήματα και να μεταμορφωθεί έτσι στη συνέχεια από ελάχιστα ως θεμελιωδώς.

Γι΄ αυτό και η σαδιστική τάση μπορεί μεν να παραμείνει αρχέγονη και ωμή, αλλά μπορεί και να μεταβληθεί σε ένα ιδιότυπο και λεπτεπίλεπτο ή σφοδρά πάλλον ερωτικό συναίσθημα, μπορεί να γίνει δύναμη δημιουργίας, ή απόγνωσης, υπερβατικής αντίληψης ή έμπνευσης, μπορεί να γίνει πολλά.


Η αναπαραγωγή και η επιβίωση, στην πρωτόγονη μορφή τους, αποτελούν τις πρωτεύουσες τάσεις του ανθρώπου. Αυτές υπάρχουν σε όλα τα ζώα.

Στον άνθρωπο κατοικούν στον λεγόμενο "ερπετικό εγκέφαλο", ένα μικρό, όρθιο, μακρόστενο και διακριτό κομμάτι του μυαλού λίγο πιο μπροστά και δίπλα στην παρεγκεφαλίδα, στο πίσω μέρος δηλαδή του κρανίου, εξελικτικά για λόγους προστασίας, ως τα πλέον θεμελιώδη και πολύτιμα για να υπάρξει και να συνεχιστεί η ζωή του οργανισμού, που πρέπει να είναι όσο πιο μακριά γίνεται από ενδεχόμενες απειλές που δυνητικά μπορεί να αντι-μετωπίσει ο οργανισμός.
Εξελικτικά επίσης, αυτό το κομμάτι του μυαλού είναι και η πρώτη δομή ανώτερης εγκεφαλικής οργάνωσης κυττάρων που παρατηρήθηκε στα έμβια, δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Λογικό, χωρίς αυτά που διαχειρίζεται αυτό ως θεμέλιο, όλα τα άλλα είναι για πέταμα και ήδη νεκρά σε όρους επιβίωσης.

Ο σαδισμός λοιπόν, πριν γίνει αντιληπτός συνειδησιακά ως τέτοιος σε όποια τελική μορφή πάρει, ακόμα και αν καταλήξει αγνώριστος σαν συναίσθημα από την αρχική μορφή του, από εκεί γεννιέται.
Μία αρχέγονη και ακατέργαστη δύναμη της Φύσης που υπάρχει μέσα μας ως εργαλείο επιβίωσης σε δυνητικά απειλητικές ή αδιέξοδες προκλήσεις του περιβάλλοντος.
Και το τόσο ευχάριστο αίσθημα ισχύος και ζεστασιάς που τον συνοδεύει επίσης.

Υπάρχουν φυσικά και άλλες δυνάμεις, μεταγενέστερες εξελικτικά, εξίσου και περισσότερο ισχυρές και ενσωματωμένες με φυσικό και αξερίζωτο τρόπο μέσα στους ανθρώπους, ορισμένες μάλιστα εξελικτικά έχουν αποδειχθεί όχι απλά λίγο αλλά απείρως ισχυρότερες,
όπως πχ. η τάση για κοινωνικοποίηση και η τάση για παρατήρηση και ενόραση του περιβάλλοντος και της Πλάσης που οδηγούν σε Ανώτερες Σφαίρες Συνείδησης και παράγουν απείρως περισσότερη ισχύ,
αλλά σαν πρωτεύουσα δύναμη αυτή και εκείνη της τάσης για αναπαραγωγή, που στην ουσία είναι αδερφές δυνάμεις άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους ως θεμελιώδεις απαντήσεις στην προαιώνια υλική πρόκληση "επιβίωση-διαιώνιση" (δηλαδή επικράτηση επί της φθοροποιού επίδρασης του αμείλικτου χρόνου),
ζει και βασιλεύει σε μόνιμη βάση μέσα μας, σαν ένας αβυσσαλαίος, σχεδόν ξένος από εμάς, μεγαλειώδης και φοβερός ορίζοντας που περιβάλλει και καλύπτει τα πάντα μέσα μας και για πάντα, έστω και αμυδρά σαν φόντος υποβάθρου,
και χωρίς αυτές δεν νοείται ζωή, ούτε μπορούν να εκφραστούν οι υπόλοιπες δυνάμεις μας που έχουν περισσότερο ή αμιγώς εξελικτική αποστολή.

Κανονικά, όλοι οι παραπάνω εξελικτικοί μηχανισμοί, αν και πολλές φορές συγκρούονται μεταξύ τους με άπειρες εκβάσεις και ζυμώματα, λειτουργούν συνεργατικά πάνω στην ίδια υπαρξιακή αποστολή. Την επιβίωση, τη διαιώνιση και μετέπειτα την εξέλιξη του είδους ως την Υπέρτατη Απάντηση, τουλάχιστον εξ΄ όσων μπορούμε μέχρι στιγμής να αντιληφθούμε, στο Μυστήριο της Ζωής και της Φύσης και τη θέση του Ανθρώπου σε αυτή.


Από εκεί φυσικά και μετά η υπόθεση περνά στα χέρια των Ανώτερων πνευματικών λειτουργιών που ενυπάρχουν στον άνθρωπο και μεταμορφώνουν τις απαντήσεις του οργανισμού στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος ή στην ίδια την αντίληψη της Πλάσης, φαινομενικά χαοτικά και με άπειρες τελικές αποχρώσεις.
Ο υπόλοιπος ανθρώπινος εγκέφαλος και ειδικά το μετωπιαίο τμήμα του.


Οργή και περιφρόνηση λοιπόν, οι μητέρες του σαδισμού για εμένα.

Πρώιμες Φυσικές Δυνάμεις απάντησης στις προκλήσεις του περιβάλλοντος.

Και κάτω από αυτές ο Φόβος.

Το πρώτο χονδροειδές και ασυνείδητο αλλά μεγαλοφυές ερέθισμα που έβαλε η Φύση στα έμβια, σαν Φύλακα-Προειδοποιητή ότι κάτι παρεκκλίνει γύρω της Ασφάλειας ή στέκεται εμπόδιο στα σχέδια του μυαλού εκεί έξω οπότε δίδεται σήμα επιφυλακής.

Ο Φόβος γεννά την αντί-δραση στα εκλαμβανόμενα ως άγνωστα ή απειλητικά εξωτερικά ερεθίσματα αντανακλαστικά, μία αντί-δραση που πολλές φορές μεταφράζεται σε οργή, αντι-μετώπιση του ερεθίσματος με μαχητικό τρόπο.

Φόβος - Οργή/πιθανή περιφρόνηση για έμπρακτη απελευθέρωση της Οργής - ... - Σαδισμός.

(Σ.Σ.: οι τρεις τελίτσες "-...-" αναφέρονται στις υπόλοιπες διεργασίες που ακολουθούν και δίνουν την τελική μορφή στην εκδήλωση, πολύ προσωπική υπόθεση ανάλογα τον άνθρωπο που μπορεί μεν να μεταμορφώσει κυριολεκτικά την όψη της αρχικής αντίδρασης αλλά δεν αλλάζει τον αρχικό, θεμελιώδη χαρακτήρα της. Αποτελεί απλώς γέννημα και προέκταση αυτού σε ευφάνταστη έστω μορφή.)


Επιπλεόν χαρακτηριστικό: Ο Φόβος και η Οργή μόνες τους δεν είναι εξελικτικές Δυνάμεις. Είναι αμυντικές, συντηρητικές, να φροντιστεί να μείνουν τα πράγματα ως έχουν στην οικεία ασφαλή ρουτίνα τους που δείχνει να απειλείται από μία αγνώστων ακόμα συνεπειών εξέλιξη, να μην αλλάξουν.
Μπορούν να συμμετάσχουν στην εξέλιξη του φορέα τους ΜΟΝΟ ως συνοδευτικό-υποστηρικτικό υπόβαθρο στις Ανώτερες Φυσικές Πνευματικές λειτουργίες, τις έλλογες και φαντασιακές.


Με αυτή την έννοια θα μπορούσε να πει κανείς σε αδρές γραμμές ότι ο σαδιστής κατ΄ έξην είναι ένας άνθρωπο που στο βάθος έχει Φόβο μέσα του, και απαντά στον έμφυτο Φόβο που έχουμε όλοι σε μόνιμη βάση μέσα μας από ένστικτο αντιμετωπίζοντάς τον αμυντικά-συντηρητικά και όχι εξελικτικά-διαμορφωτικά με τον σαδισμό, μεταξύ άλλων, σαν εργαλείο.


Φυσικά το συναίσθημα ισχύος και ανωτερότητας που προσφέρει ο σαδισμός είναι τόσο υπέροχο, τόσο γοητευτικό, και τόσο μεγαλειώδες, ορισμένες φορές αβυσσαλαία μυστηριώδες και θαυμαστό, σε σημείο που προκαλεί δέος και σεβασμό και οδηγεί σε καταστάσεις υπέρβασης της αίσθησης της στιγμής σαν στιγμή (αξέχαστη εμπειρία σε όποιον την έχει βιώσει έτσω και μία και μοναδική φορά στη ζωή του),
που μπορεί έτσι να επισκιάσει τη γενεσιουργό καταγωγή του.
Και φσικά σαν εργαλείο της Φύσης είναι τυφλό. Ούτε καλό ούτε κακό. Το πρόσημο που παίρνει θα εξαρτηθεί στον καθένα ξεχωριστά από τη χρήση του.


Σε έναν νοήμονα άνθρωπο που καλλιεργεί τον εαυτό του και αφουγκράζεται σαν στάση ζωής όλα του τα συναισθήματα εξίσου πάνω σε έλλογες αξίες που απηχούν όλους τους συνειδητούς και υποσυνείδητους προβληματισμούς του, ο σαδισμός μπορεί να γίνει πηγή μοναδικής απόλαυσης ή απόκτησης πολύτιμης επιπλέον συγκριτικά ισχύος για τη διαχείριση των υποθέσεών του.
Και μπορεί να τον εξασκεί έμπρακτα χωρίς πλέον να χρειάζεται την ανάγκη πυροδότησης μέσω μίας μίας ισχυρής δόσης περιφρόνησης προς τον στόχο που έχει επιλέξει. Μπορεί να τον απολαμβάνει κρατώντας τα ευχάριστα ή/και ωφέλιμα κομμάτια του χωρίς τα δυσάρεστα/επιζήμια.

Ο σαδιστής αυτός παύει πλέον να είναι ο δούλος του σαδισμού του, να διαχειρίζεται δηλαδή ο σαδισμός του ασυνείδητα και όχι ο ίδιος ο άνθρωπος τις υποθέσεις του. Γίνεται ο Κυρίαρχος αυτού. Ούτε τον καταπνίγει τον έμφυτο σαδισμό του, δεν αυτοτραυματίζεται ψυχικά δηλαδή πάνω στην απελπισία του, τον ελέγχει και τον χρησιμοποιεί με ασφάλεια, ωφέλιμα κατά το δοκούν και ελευθέρα τη βούληση.


Στο άλλο άκρο ισχύουν φυσικά τα αντίθετα, είτε με τη μορφή του αυτκαταστροφικού τυφλού σαδισμού ως Αφέντη της συμπεριφοράς, που οδηγεί το περιβάλλον να συσσωρεύσει αντί-δραση εναντίον αυτής της έκφρασης με τελικό αναπόφευκτο αποτέλεσμα την εξολόθρευση του σαδιστή,
είτε με τη μορφή του καταπιεσμένου σαδισμού που δεν βρίσκει κανέναν άμεσο τρόπο να εκφραστεί ως πηγαία και ισόβια Δύναμη του ψυχισμού,
οπότε και είτε σκεδάζεται σε άσχετες κατευθύνσεις εσωστρέφειας και πνευματικής δημιουργίας ως ζωογόνος Δύναμη που είναι,
είτε διαστρεβλώνεται στο αντίθετο του εαυτού του, στον εαυτό του δηλαδή αλλοιωμένο ως τελείως αλλαγμένο, πχ. τον μαζοχισμό μέσω των ενοχών και της καταπίεσης έκφρασης, σε ψυχικό επίπεδο, ή/και σε άπειρες άλλες μορφές-συμπτώματα σωματικής φύσεως.


Όλα τα παραπάνω ισχύουν πρώτιστα, αλλά όχι μόνο, στον ερωτικό σαδισμό. Καθώς υπάρχει σπανιότερα κι εκείνος ο σαδισμός που στοχεύει ή συνοδεύεται από άλλους σκοπούς και ερεθίσματα. Που μπορεί να προκαλεί διέγερση, όπως κατά κανόνα κάνει, αλλά η συγκυρία γέννησής του να απομακρύνει εντελώς τον σαδιστή από ερωτικά συναισθηματικά πεδία.


Αυτά από εμένα περί του σαδισμού/μαζοχισμού συνολικά και όχι εστιασμένα αποκλειστικά και μόνο στην ερωτική έκφρασή τους.


BDSM:


Ο σύγχρονος Δυτικός Πολιτισμός, όπως και όλοι οι Πολιτισμοί στην Ιστορία λίγο ή πολύ, κάνει αέναες και άοκνες προσπάθειες να ελέγξει και να εκλογικεύσει ή αξιοποιήσει προς όφελος της δικής του αποστολής τη χειραγώγηση του ανθρώπου από τα βασικά αρχέγονα έκστικτά του, με πρώτο και κύριο τον Ακατέργαστο Πρωτόγονο Φόβο (Οργή ή καθηλωτική παραίτηση).

Η απάντηση-αποστολή αυτή ήταν ανέκαθεν, λιγότερο ή περισσότερο, όχι η παθητική προσαρμογή με το περιβάλλον πλέον, όπως είναι προγραμματισμένα τα ζωώδη ένστικτα να απαντούν. Είναι η διαμόρφωση "του έξω", ο συνεχής αγώνας εξέλιξης για τον έλεγχό του περιβάλλοντος και ίσως κάποτε και την υπέρβαση από αυτό ή την τέλεια εναρμόνιση με αυτό σε όλο του το Μεγαλείο και ισότιμα σαν την Υπέρτατη Πράξη εξασφάλισης της Ύπαρξης και της Τελικού Νίκης επί του Προσωρινού (του Χρόνου, του Θανάτου, της Αλλαγής).
Η Θεϊκή Αταραξία, Η Ακινησία, το Μηδέν σαν πλαίσιο των Πάντων και όχι σαν τίποτα πια.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν μία εσωτερική τάση που τους ωθεί να επιθυμούν να εξελίσσονται, και συμβολικά ανέκαθεν αυτό αποτυπωνόταν στην τέχνη με βλέμματα ή πορεία προς τα μέσα ή πιο συχνά προς τα πάνω.
Όπου το "μέσα" καθώς και το "πάνω" σαν αλληγορίες κατεύθυνσης για προσήλωση συμβολίζουν το ένα τον εσωτερικό πλούτο και την εμπιστοσύνη στις ικανότητες του εαυτού, και το δεύτερο τον Ουρανό, τους Θεούς, το Πάνω-και-Πέρα που Δεσπόζει, Κυριαρχεί Συνυπάρχον μεν αλλά συνάμα Απρόσιτο (όπου "Απρόσιτο" θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως η επιτομή της έννοιας της "Ασφάλειας" για έναν ανθρώπινο νου).

Κάποιοι φυσικά, αρκετά εύστοχα αλλά και κυνικά προσθέττουν ότι το "πάνω" συμβολίζει συνάμα και τη δυσκολία, την υπέρβαση, την αντίθετη πορεία από εκείνη που η Φύση (Βαρύτητα ως αλληγορία των Πρωτόγονων Ενστίκτων) μας τραβά προς τα κάτω και μας καθηλώνει κάτω εκ φυσικού.

Ο ίδιος ο Πολιτισμός σαν εξελικτική απάντηση στη συνύπαρξη με το εξωτερικό περιβάλλον όμως είναι και αυτός όπως όλα τέκνο του ίδιου πρωταρχικού και πρωτόγονου ερωτήματος: "Και τώρα που βρέθηκα εδώ εγώ, έτσι όπως είμαι και αυτός που είμαι, τι κάνω από εδώ και πέρα;"
Την πιο προηγμένη και ισχυρή εξελικτικά, με διαφορά, απάντηση, μέχρι τώρα.

Πρωτοεισήχθη στην Εξελικτική Ιστορία ως απότοκος της εμφάνισης των λεπτότερων σε ποικιλία και αριθμό συναισθημάτων. Το συναίσθημα των Ανωτέρων Όντων, αυτή η άπειρη σε αποχρώσεις και εκφράσεις παλέτα εσωτερικής αυτοπραγμάτωσης σαν λειτουργία, σύμφωνα με τους Εξελικτικούς βιολόγους ήταν το σημείο καμπής της Εξελικτικής Ιστορίας.
Άνοιξε πλέον τις Πύλες για Απεριόριστους και Αφάνταστους μέχρι τότε Ορίζοντες εξέλιξης.
Το υπέρτατο εργαλείο συλλογής πληροφοριών από παντού και σχεδιασμού δράσης για το "από εδώ και πέρα".
Το απόλυτο δηλαδή εργαλείο υπεροχής και χωρίς όρια πλέον ισχύος.
Κι έτσι η ευ-αισθησία μετετράπη στη μεγαλύτερη αδυναμία και στην ισχυρότερη δύναμη, άρρηκτα, συνάμα και την ίδια στιγμή κάθε στιγμή.


Αυτό ο Νέος Δρόμος Εξέλιξης όμως έχει προϋποθέσεις και τίμημα.
Από τη στιγμή που το απόλυτο ξερίζωμα των ζωωδών ενστίκτων ως μητρικών και πρωταρχικών εργαλείων στην ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία είναι επικίνδυνο, ως απαραίτητα και αναντικατάστατα που είναι αυτά λόγω της ειδικής αποστολής που διατελούν,
αλλά και μάταιο (αδύνατο) καθώς είναι έμφυτα,
και καθώς όμως αυτά από την άλλη πλευρά, ανεμπόδιστα όταν δρουν, εμποδίζουν την έκφραση των νέων εξελικτικών λειτουργίων λόγω του ανεξέλεγκτου και χαοτικού χαρακτήρα τους που οδηγεί στην εξάρτηση-αδυναμία και στη στασιμότητα-παθητικότητα,
έπρεπε να τιθασευτούν και ίσως συγκυριακά να καταπιεστούν, όσο είναι δυνατόν, και συνάμα να συνοδεύονται από πνευματική καλλιέργεια που τα παραμερίζει ως σαφώς καλύτερη απάντηση στις προκλήσεις ή τα εντάσσει αρμονικότερα στη νέα αποστολή.
Και ταυτόχρονα έπρεπε να τους δίνεται πάντα χώρος να εκφράζονται, να εκτονώνονται όπως είναι καμωμένα και όπως συσσωρεύονται μέσα μας προς ασφαλείς διεξόδους.

Τα ένστικτα είναι αιώνια και αναλλοίωτα, όπως και η νέα πλέον ιστορικά στο προσκήνιο έφεση προς εξέλιξη. Το παιχνίδι πλέον είναι διελκυνστίνδα χωρίς τέλος, με Οικοδεσπότη και Κυρίαρχο Διαιτητή, αλλά ποτέ μοναδικό παράγοντα ή παίκτη, τη Λογική, τον Λόγο.

Δεν ήταν ιστορικά πάντα επιτυχής η παραπάνω προσπάθεια. Κάθε άλλο. Και πολλές φορές φέρνει αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που προσδοκεί, καθώς τα ένστικτά μπορούν να καταπιεστούν μόνο ως ένα σημείο, και από εκεί και πέρα η περαιτέρω καταπίεση προκαλεί δυσάρεστες ατομικές ή συλλογικές παρενέργειες.
Και δεν τελειώνει ποτέ. Απλώς αλλάζουν, προσαρμόζονται και εξελίσσονται οι μέθοδοι πάντα με πορεία προς τα εμπρός σε βάθος χρόνου και σε μακρινή παρατήρηση της γενικής τάσης, με συνεχή συγκυριακά ιστορικώς πισωγυρίσματα και επαναφορές σε κοντινότερη παρατήρηση.


Το BDSM (Bondage-Discipline-Sadism-Masochism ή Bondage-Dominanse-Submissiveness-Masochism ή πεδίο που πλαισιώνει συμπεριφορές και διαθέσεις B-D, D-S, S-M), με θεμέλιο-βάση τον έμφυτο σαδισμό-μαζοχισμό που εμφυλλοχωρεί μέσα στους πάντες ανεξαρτήτως μεριδίων-ποσοστών του καθενός στη συνολική συμπεριφορά,
αποτελεί τρόπο εναλλακτικής και ασύμμετρης σε όρους ισχύος έκφρασης ερωτισμού που ενώ υπήρχε ανέκαθεν στην Ιστορία, ως έμφυτο συστατικό της αντανακλαστικής έκφρασης των ανθρώπινων παθών της Μάχης και της Αναπαραγωγής,
(Σ.Σ.: που αλληλοσυνδέονται αγαστά και προέρχονται/πυροδοτούνται σχεδόν πάντα μαζί χέρι-χέρι σαν δίδυμα αδέλφια, και κατοικούν και στο ίδιο σημείο του εγκεφάλου λες και η Φύση με τον τρόπο της έτσι μας διδάσκει πράγματα που δείχνουν περισσότερα απ΄ όσα αρχικά αντιλαμβανόμαστε),
μόνο στη σύγχρονη εποχή απέκτησε διακριτή ταυτότητα, χαρακτηριστικά και ρόλο.

Σε παλαιότερες εποχές και ηθικές-επίκτητες πολιτισμικές καταβολές, όπου πχ. η θανάτωση-σφαγή εχθρών-αιχμαλώτων ή ο βασανισμός τους ιδιωτικά ή δημοσία θέα, οι αρένες αιματηρών αγώνων σε πρωτόγονες προκλήσεις και άγριες μάχες-δοκιμασίες ήταν συστημική, νόμιμη, κοινά αποδεκτή και διαδεδομένη, και επίσημη διαδικασία έκφρασης και εκτόνωσης των έμφυτων ανθρώπινων ζωωδών παθών στις εκεί και τότε Ανώτερες Δομές Κοινωνικής Οργάνωσης,
η ανάγκη έκφρασής και εκτόνωσής τους ιδιωτικά ήταν ήδη επαρκώς ικανοποιημένη και νομιμοποιημένη ώστε να μην καθίσταται πιεστική συλλογική ανάγκη ούτε να εκλαμβάνονται σαν κάτι το διάχωρο από τη συνολική σεξουαλική συμπεριφορά ούτε να αξιολογούνται ως κάτι το εξαιρετικό.


Αυτά επί της αρχής κατ΄ εμέ.


Επί των επιμέρους τώρα, όσο γίνεται καθώς αυτό το κεφάλαιο των επιμέρους είναι χωρίς τέλος:

Η Κυριαρχία, που σύμφωνα με τις σεβαστές απόψεις κάποιου άλλου μέλους αποτέλεσε μετέπειτα ξένο στοιχείο εισχώρησης στο καθαρό BDSM, και αποτελεί κάτι όχι εξίσου αυθεντικό όσο ο καθαρός σαδισμός κατά τον ίδιο,
για εμένα αποτελεί απλώς άλλου είδους έκφραση του καθαρού ενστικτώδους σαδισμού, ενδεχομένως τόσο διαφορετική στην όψη της που να νομίζει κανείς ότι αποτελεί κάτι το εντελώς διαφορετικό συνολικά.

Στη βάση όμως για εμένα δεν είναι. Παρόλο που υπάρχουν πολύ μεγάλες διαφορές μεταξύ τους στην όψη.

Και δεν είναι κατά την κρίση μου καθώς:

Πρώτον η Κυριαρχία για να επιβληθεί θα χρειαστεί ενδεχομένως σαν μέσο τον σαδισμό σε αρκετά σημεία της διαδρομή της μέχρι την επιβολή και διατήρησή της. Φυσικά εκεί ο σαδισμός είναι το μέσο, όχι ο σκοπός, αλλά αυτά τα δύο τελικώς θα προχωρήσουν χέρι-χέρι.

Και δεύτερον η Κυριαρχία είναι για πολλούς εκ των κυριαρχουμένων μία άλλη έκφραση σαδισμού. Η απόγνωση και η υποταγή στα μάτια του κυριαρχούμενου απλά και μόνο λόγω της αντίληψης της θέσης του, έχουν την ίδια υφή είτε κάποιος χ. είναι δεμένος και βασανίζεται, είτε βασανίζεται απλά, είτε εξευτελίζεται σωματικά ή ψυχολογικά. Η αποδοχή ή μη αυτής της κατάστασης από τον κυριαρχούμενο είναι αδιάφορη για το προκείμενο. Η απώλεια ελέγχου, η υποταγή, είναι η δεσπόζουσα κατάσταση.

Και από την πλευρά του Κυρίαρχου, η ηδονή και η αυτοεκπλήρωση που αισθάνεται ως Απόλυτος και Κύριος της μοίρας επί των κυριαρχούμενων, είτε πχ. τους μαστιγώνει δεμένους, είτε τους βασανίζει σωματικά ή/και ψυχολογικά, είτε τους εξευτελίζει,
και ηδονίζεται "μυρίζοντας" στα θύματά του τον φόβο, την απόγνωση και την υποταγή,
είτε δεν τους αγγίζει καν (και ενδεχομένως και να μην τον γνωρίζουν καν ότι υπάρχει) αλλά μέσα του αισθάνεται αυτάρεσκα και με απόλυτη βεβαιότητα και αυτοπεποίθηση ένας μικρός Θεός που ορίζει τις μοίρες των άλλων, έρμαιων στα μάτια του, σύμφωνα με τις ορέξεις του,
είναι σαν συναίσθημα το ίδιο και το αυτό στη βάση του.
"Φοβάμαι. Και σαν απάντηση σε αυτό θέλω να Κυριαρχώ με την ελπίδα ότι αφού θα Κυριαρχώ δεν θα υπάρχει έτσι πια λόγος να φοβάμαι. Ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω."


Και μία σημαντική παρατήρηση επίσης δική μου που χρήζει ειδικής περιγραφής:

Το ίδιο το σεξ σαν πράξη, από την προσέγγιση μέχρι την τελική πράξη, αποτελεί μία από κατασκευής ασύμμετρη διαδικασία στην καθαρή ζωώδη μορφή του, τουλάχιστον για τα ανώτερα θηλαστικά.

Και τα δύο φύλα είναι εξαρτημένα και χειραγωγούνται από το ένστικτο της αναπαραγωγής και δεν μπορούν να ελευθερωθούν από αυτή τη δεσπόζουσα πάνω σε αυτά έφυτη τάση.

Στην προσέγγιση της πράξης τα αρσενικά όμως, κατά κανόνα, επιζητούν την έκφρασή-εκτόνωσή της με ενεργητικό και διεκδικητικό τρόπο. Μάχονται φανερά, επιδεικνύονται ανενδοίαστα, διεκδικούν με ενεργητικό τρόπο και εν τέλει κυνηγούν τον σκοπό του να εκτονωθούν σεξουαλικά δίνοντας.

Την ίδια ώρα τα θηλυκά κάθονται παθητικά και αναμένουν υπομονετικά, χωρίς να ενεργούν πέραν της εκδήλωσης της διαθεσιμοτητάς τους να δεχτούν.

Και στην ίδια την πράξη, δε, το αρσενικό δίνει και το θηλυκό δέχεται. Το αρσενικό πλησιάζει, ερωτοτροπεί, ψιλαφεί, επιτίθεται και διεισδύει. Το θηλυκό υποχωρεί, ανταποκρίνεται και δέχεται.

Οι ενστικτώδεις αγκαλιές που δίνουν με διεκδικητικό τρόπο οι άνδρες, τα τραβήγματα από το μπράτσο ή τη μέση του θηλυκού, το αντανακλαστικό φούσκωμα του στήθους για επίδειξη σωματικής ρώμης και υγείας, τα ερωτικά δαγκώματα στον λαιμό (συμβολική ζωώδης κίνηση κυριαρχίας και επιβολής του θηρευτή επί του θύματος), τα έντονα, κυριαρχικά και αχόρταγα βλέμματα, η διείσδυση του οργάνου επί της υποδοχής του εσωτερικού του θηλυκού,
και από την άλλη πλευρά η συστολή στο διψασμένο βλέμμα, το αδιόρατο κατέβασμα του βλέμματος, το ρίξιμο του κεφαλιού από τη μία πλευρά ώστε να εκτεθεί απροστάτευτος ο ευαίσθητος ανατομικά λαιμός ως συμβολική κίνηση αποδοχής της υποταγής, το χάιδεμα του στήθους ή των γλουτών ως ενστικτώδης κίνηση του "πού θέλω να αισθανθώ άγγιγμα και πώς", το άνοιγμα των ποδιών ή η κύρτωση των γλουτών ως πρόσκληση και υποδοχή,
και τόσες άλλες ενστικτώδεις, ασυναίσθητες, αλλά και αδιόρατες πολλές φορές κινήσεις του σώματος και εκφράσεις του προσώπου,
έχουν μία ξεκάθαρη αλλά τέλεια στην αμοιβαία συμπληρωματικότητά της και αρμονική στην με φυσικό τρόπο ταιριαστή δυαδικότητά της ασυμμετρία.

Όλα τα παραπάνω υπάρχουν πριν, πάνω, γύρω, μέσα και πέρα είτε του επονομαζόμενου ως vanilla σεξ είτε εκείνης της ερωτικής έκφρασης που ονομάζεται BDSM. Είναι έμφυτα και ασυνείδητα, πανίσχυρα δηλαδή και αναπόδραστα.

Στο δεύτερο, το BDSM, αυτή η ταυτότητα της ίδιας της πράξης, από την προσέγγιση ως την ίδια την πράξη, εκπληρώνεται και εμπλουτίζεται περαιτέρω στην αυθεντική, ακατέργαστη μορφή της, απενοχοποιημένη και δοξασμένη ως αυτή που είναι.


(Σ.Σ.: Όλα τα παραπάνω αναφέρονται και περιγράφουν τη μέση ανθρώπινη συμπεριφορά. Επιμέρους και περιπτωσιολογικά είναι βέβαιο ότι ανά άτομα ή ομάδες ατόμων μπορούν να εμφανιστούν αποκκλίσεις/μεταπτώσεις σε υπαρκτά άκρα από αυτά, από μικρές ως τεράστιες.
Όποια μορφή όμως και αν πάρει η έκφραση, ακόμα και τελείως διαστρεβλωμένη ή απροσδόκητα ξένη και διαφορετική, όλες γεννιούνται από την ίδια μήτρα στη βάση τους, την έκφραση και εκτόνωση των βασικών ενστίκτων μάχης-αναπαραγωγής,
αλλά και την εξελικτική ανάγκη να βρίσκονται συνεχώς ολοένα και περισσότερο αποτελεσματικοί και διακριτικοί, καίτοι πανίσχυροι, τρόποι να αλληλεπιδρούμε με το περιβάλλον και να ξεδιψάμε την ακόρεστη όρεξη για εξέλιξη δική μας και κατανόηση των πάντων).

 

Συγνωμη που ρωτω, αλλα υπαρχουν πολλοι που διαβαζουν αυτα τα σεντόνια;

 

Που να διαβάσεις Λακάν.

 

δεν τον ξερω τον κυριο

 

Ακλόνητος ως Tottem αγαπητέ μου JP στέκεσαι κι εμπνέεις.
Υποβάλλω τα σέβη μου.

 

Αγαπητέ Λύσανδρε, ομολογώ εντυπωσιάστηκα από την προσπάθειά σου να ερμηνεύσεις τον Σαδισμό ως μία ενυπάρχουσα "ενέργεια" εντός εκάστου εξ ημών. Αν αναφερόταν μυθολογικά ο Σαδισμός κατά τη σκέψη σου θα ήταν ο γιος της Οργής και του Φόβου, όπως ο έρως ήταν γιος της Πενίας και του Πόρου (διδασκαλία της Διοτίμας στο Σωκράτη -Συμπόσιο). Αν σε μεταφράζω ορθώς, η οργή και φόβος, που αποτελούν συναισθήματα γεννούν το Σαδισμό ο οποίος θα πρέπει να είναι επίσης συναίσθημα και σε καμία περίπτωση ένστικτο...
Όμως αν ενσκήψει κανείς λίγο πιο προσεκτικά στην Ιστορία, θα διαπιστώσει ότι ο Σαδισμός, ούτε συναίσθημα είναι ούτε ένστικτο. Είναι απλά μία φιλοσοφική θεώρηση που έχει δημιουργό τον Marquis de Sade και του οποίου το όνομα φέρει.
Επί της θεωρήσεως αυτής θα ήταν χρήσιμο να μιλήσουμε, ως πραγματικά υφιστάμενης και ιστορικά αποδεκτής.

 

Υποθετω *προσοχη στον τονισμο και ορθογραφια, οτι οι παροντες συζητησαντες εχουν αναζητησεις πολυ βαθυτερες απο τις ευπεπτες λυσεις της τσοντοσελιδας "χτυπα την με λυσα τελεια κομ".

Ευλογο να αναλυεται σε μηκος, υψος και βαθος οτιδηποτε σχετιζεται της πρακτικης και τεχνικης αποψης, ειναι αναλογο του επιπεδου καθε συμμετεχοντα.

Εικαζω οτι η συμμετοχη σου θα ειναι αξιολογη, κρινοντας απο τις τοποθετησεις σου.

Χαιρομαι γι αυτο.

 

Όπως λέει και ο ποιητής,
"Truth is great, and shall prevail"
(Coventry Patmore).

 

Respect!

 

Αυτό μού θύμισε τον Άρη, με τον Φόβο και τον Δείμο, που τον συνόδευαν στις μάχες ως ηνίοχοί του, κάθε μορφή πολέμου ή επιθετικότητας, ή προσπάθειας επιβολής τούς εμπεριέχει.
Οπότε ναι, θα συμφωνήσω πως δεν θεωρώ ταιριαστό να είχε ζευγαρώσει με την Οργή (καλύτερα να την ονομάζαμε Αληκτώ, μιας και αυτή η προσωποποίηση παίζει μυθολογικά), αλλά με την Ενυώ ή την Έριδα, θα κάνανε καλύτερο ζευγάρι, αλλά και πάλι, δεν θα φτάναμε στον Σαδισμό, όχι με αυτήν την συλλογιστική.
Άλλες οι ισορροπίες δυνάμεων τότε, με εντελώς άλλους συσχετισμούς, τραβάμε την μυθολογία από τα μαλλιά.
Επίσης συμφωνώ πως δεν είναι ούτε συναίσθημα, ούτε ένστικτο, παρά προσπάθεια αποτύπωσης, ψυχο-κοινωνιο-ανθρωπολογικά, με μία καλλιτεχνική εσάνς (σενιάν κατά το πλείστον).
Δεν πιστεύω πως είναι φιλοσοφική θεώρηση, παρά προσωποποιημένη αποκρυστάλλωση κάποιων εγγενών ανθρώπινων ενορμήσεων, που βαφτίστηκε ορθώς από αυτόν που τις ανέδειξε, με αδρό, αλλά σαφή οπωσδήποτε τρόπο.
Επίσης, ενσκήπτω ή εγκύπτω στην Ιστορία? 

 

Μαθητής του Φρόϊντ και συνεχιστής του.