Είναι απλό, ακουμπά την καθημερινότητα και είναι κοινωνικό αγαθό... τι είναι;

Ευχαριστω πολυ

 

Αγαπητή μου θα προσπαθήσω να είμαι σαφής.

Αποτύπωσης ¨ψυχο-κοινωνιο-ανθρωπολογικά" τίνος;
Επιπλέον, χρήσιμο είναι να θυμάται κανείς το ιστορικό πλαίσιο, τα έργα του Μαρκησίου γράφτηκαν σε μία εποχή που η ανθρωπολογία και η ψυχολογία ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτες ως επιστήμες...

προηγουμένως συμφώνησες πως δεν πρόκειται για συναίσθημα ή για ένστικτο, μπορείς να μου προσδιορίσεις σε ποιες εγγενείς ανθρώπινες ενορμήσεις αναφέρεσαι;
Πρόσεξε εκ νέου το ιστορικό πλαίσιο διότι το να αποκρυσταλλώνει κανείς κάτι το οποίο δεν έχει ως τότε οριστεί είναι μάλλον άτοπο...
Επιπροσθέτως, οι πρώτοι Ψ του περασμένου αιώνα διέκριναν αυθαίρετα τα ένστικτα εκ των ενορμήσεων διότι δεν είχαν ιδέα από μοριακή βιολογία...

Γράφεις επίσης: "Δεν πιστεύω πως είναι φιλοσοφική θεώρηση". Αν εγώ δεν πιστεύω στη σχάση του ατόμου, αυτό δεν σημαίνει ότι η Χιροσίμα έγινε λιγότερο στάχτη και μπούρμπερη από την ατομική βόμβα, ή δεν έγινε καθόλου... Η επίκληση στην πίστη δεν νομίζω ότι προσήκει σε ένα διάλογο και σε κάθε περίπτωση δεν αποτελεί επιχείρημα.
Από την άλλη ο ίδιος ο Μαρκήσιος μάλλον θεωρούσε ότι φιλοσοφούσε όταν έγραφε τη "Φιλοσοφία του Μπουντουάρ". Σε αντίθετη περίπτωση θα έδινε τίτλο "Άγρια ένστικτα στο Μπουντουάρ" ή κατά την οπτική σου "αποκρυστάλλωση εγγενών ενορμήσεων -το παράδειγμα του Μπουντουάρ". Απορώ πως του διέφυγε!

Θα παραθέσω κάτι που έγραψε κάποτε, κάποιος που ουδεμία σχέση είχε με τη φιλοσοφία (εκτός από ότι την είχε πιάσει γκόμενα για καμιά 40 χρόνια) και το οποίο είχα προσυπογράψει τότε και εξακολουθώ να το προσυπογράφω.

" Όποιος αναγιγνώσκει τον Μαρκήσιο θαρρώντας ότι οι φιλοσοφικές διοράσεις του αποτελούν "προτροπές" για έναν "καλύτερο σεξουαλικό κόσμο", λόγω του περιβλήματος τους και του έντονα "εριστικού" ύφους των πρωταγωνιστών, αθώων ή "διεφθαρμένων", δεν έχει καταλάβει τίποτα."

Εν προκειμένω ενσκήπτω (επανέρχομαι) στην Ιστορία μια και προηγουμένως "μυθολογούσα".

 

Νομίζω πως δεν σχετίζεται η φιλοσοφία με την σχάση του ατόμου, παρόλο που έχω έναν θείο πυρηνικό φυσικό που ασχολήθηκε με την σχάση και συμπτωματικά σπούδασε και φιλοσοφία.
Δεν θα διαφωνήσουμε γι αυτό εν πάσει περιπτώσει.

Υποστήριξα πως αυτή είναι η άποψή μου, απλά, απλούστατα.
Ο Σωκράτης δίδαξε ψυχολογία, την ονομασία που έδωσαν δηλαδή οι άνθρωποι σχετικά πρόσφατα στην μελέτη της ανθρώπινης ψυχής, πολύ προτού αυτή πλασαριστεί ως επιστήμη.
Άρα το χρονικό πλαίσιο δεν αφαιρεί κάτι από την υπόσταση και την δυνατότητα (δικής μας) ερμηνείας αυτού που διατυπώνεται.
Όταν χρησιμοποίησα την λέξη "αποκρυσταλλώνει", εννοούσα πρωτοδιατυπώνει, λεκτικοποιεί, αυτό που σίγουρα ενυπήρχε σε αυτόν και προϋπήρχε σαν ενόρμηση σε πολλούς ανθρώπους, αν όχι σε όλους.
Δεν είμαι φιλόσοφος, ούτε καλλιτέχνης, οπότε χρησιμοποιώ τα δικά μου απλοϊκά κριτήρια για να ερμηνεύσω, δεν υποστηρίζω πως η δική μου θεώρηση είναι η σωστή, είναι απλά η δική μου, με σεβασμό σε όλες τις υπόλοιπες, χωρίς χλεύη ή ειρωνεία, για ο,τιδήποτε είναι έξω από το αντιληπτικό μου πεδίο ή δεν χωρά στο εντελώς προσωπικά διαμορφωμένο αξιακό μου σύστημα.

Φυσικά και μπορούμε να εγκύπτουμε στα θέματα αυτά, αλλά όταν ενσκήπτουν διαφωνίες, μαθαίνουμε μέσα από αυτές.

Σας ευχαριστώ για τον διάλογο.

 

Νομίζω ότι με τη λέξη "σαδισμός" νοηματοδοτούμε πολλές πράξεις και πολλές έννοιες, μία από τις οποίες είναι και κάποια φιλοσοφική θεώρηση που μπορεί να ανιχνευθεί στα έργα του Ντε Σαντ.

Αν θεωρήσουμε ότι η λέξη "σαδισμός" περιορίζεται στο να περιγράφει μόνο μια φιλοσοφική θεώρηση, τότε αυτομάτως ο "σαδισμός" ανάγεται σε κάτι συνειδητό ή τουλάχιστον συνειδητοποιημένο, αφού δεν μπορεί να υπάρχει "φιλοσοφική θεώρηση" (δλδ. κάτι ολοκληρωμένο) ασυνείδητη.

Ομως τότε, τί θα πούμε για το παιδί που "σαδίζει" μια γάτα; (δλδ. απολαμβάνει από τον πόνο και την ταλαιπωρία που της προκαλεί) Οτι έχει το παιδί μια τέτοια "φιλοσοφική θεώρηση" των πραγμάτων; Συνειδητή;

Χώρια το άλλο: αν "σαδισμός" είναι μόνον η συνειδητή ή συνειδητοποιημένη "φιλοσοφική θεώρηση" πώς θα ξεφύγουμε από τον υποκειμενικό και αυτοαναφορικό ορισμό του σαδιστή; "Δεν το κάνω συνειδητά, δεν εχω κάποια φιλοσοφική θεώρηση, άρα δεν σαδίζω";

Αν τέλος πρέπει να είμαστε πολύ πιστοί στην υφιστάμενη ιστορική πραγματικότητα, ο ντε Σαντ έγραψε βιβλία, κατά πολλούς λογοτεχνικά, διανθισμένα με φιλοσοφικές σκέψεις, καθώς η φόρμα της λογοτεχνίας το επιτρέπει. Στο ιστορικό του πλαίσιο, πρέπει να γνώριζε πολύ καλά πώς γράφεται ένα δοκίμιο ή μια πραγματεία φιλοσοφίας. Και δεν το έγραψε. Αν κάποιος ψάχνει για έναν φιλόσοφο του υλιστικού ηδονισμού μπορεί να στραφεί στον χωριάτη λα Μετρί, ο οποίος επιπροσθέτως, τίμησε τα λόγια του και μια μέρα, στα 42 του, όταν βρήκε ένα εξαιρετικά ηδονικό πατέ φασιανού με τρούφες έφαγε τόσο πολύ που έσκασε!!!

Φυσικά, τίποτα από τα παραπάνω δεν εμποδίζει κανέναν, και σίγουρα όχι τον νηματοθέτη, να επικεντρώσει στις (υπαρκτές) φιλοσοφικές αναζητήσεις του ντε Σαντ και να προκαλέσει μια συζήτηση σε αυτήν την όψη του Σαδισμού, που σίγουρα μπορεί να εμπλουτιστεί και να επεκταθεί σε φιλοσοφική θεώρηση.

Κι ένα σχόλιο για το βιβλίο του ντε Σαντ που αναφέρθηκε: ίσως δεν παίζει ρόλο γι αυτο το νήμα, αλλά έκρινα σκόπιμο να το καταγράψω. Το βιβλίο στα Γαλλικά εκδόθηκε το 1795 με τον τίτλο La Philosophie dans le boudoir και η πιο παλιά μετάφραση που έχω είναι από Καλλιπολίτη στον Εξαντα, 1979, με τίτλο "Η Φιλοσοφία ΣΤΟ μπουντουάρ". Τον ίδιο τίτλο, αποδίδοντας το γαλλικό "dans", κρατησε και το Μεταίχμιο στην έκδοση του 2016.

Καμμία σχέση με Η Φιλοσοφία "του" μπουντουάρ, όπως λέγεται και γράφεται συχνά, με την έννοια ότι δεν υπονοείται κάποιο "του" της ιδιότητας ή της προέλευσης κλπ. Δηλαδή, η φιλοσοφία "μπαίνει" στο μπουντουάρ - δεν "βγαίνει", δεν "παράγεται", δεν "προέρχεται" από αυτό. Aλληλεπιδρά προφανώς και εξωτερικεύεται.

Το σχόλιο περί τίτλου, προς επίρρωση της γνώμης του νηματοθέτη ότι χωρεί φιλοσοφία στην κρεβατοκάμαρα, όχι προς απόρριψη.

 

Λοιπόν αν θέλουμε να συνεννοηθούμε δεν θα καταφεύγουμε σε φθηνά τεχνάσματα, το να παραφράζεις είναι εξαιρετικά φθηνό τέχνασμα... Έδωσα ένα παράδειγμα για για το αυτονόητο: το τι κανείς ΠΙΣΤΕΥΕΙ δεν σημαίνει ότι ανταποκρίνεται και στην αλήθεια. Και για να μην σου μείνει άλλη δυνατότητα παράφρασης το ότι δεν "πιστεύεις" ότι ο Σαδισμός κατά Σαντ αποτελεί φιλοσοφική θεώρηση (την οποία άλλωστε θα έχουμε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε πιο κάτω) δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι είναι και αληθές...

Όταν η άποψη ταυτίζεται με την πίστη στερείται τεκμηρίωσης συνεπώς ουδεμία υποστήριξη διαθέτει άλλης της προσωπικής αναφοράς...

Ο Σωκράτης δίδαξε συνειδητά κοινωνική φιλοσοφία. Να μην το πιάσουμε και αυτό...

Το ότι κάποιος μπορεί να διακρίνει εκ των υστέρων - και ενόσω ο ίδιος πλέον γνωρίζει- ψήγματα σημερινών γνώσεων ή διατυπώσεων σε ιδέες παλαιότερων, δεν σημαίνει ότι εκείνοι ασχολήθηκαν συνειδητά με το θέμα. Και για να γίνω πιο κατανοητός με ένα παράδειγμα: ο Δημόκριτος όρισε με καθαρή σκέψη το άτομο ως το μικρότερο αδιαίρετο μέρος της ύλης, ως φυσικός Φιλόσοφος αυτό ήταν το έργο του κι αυτό έκανε. Ο Πλάτων με τη θεώρηση περί της προελεύσεως μας από τον κόσμο των ιδεών και την επιστροφή μας σε αυτόν δεν έκανε φυσική Φιλοσοφία, παρόλα αυτά περιέγραψε ένα ενεργειακό κύκλο. Με τις σημερινές μας γνώσεις θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι είχε συλλάβει την "Αρχή διατήρησης της ενέργειας"!! Σε καμία περίπτωση όμως δεν συνέβει αυτό, γιατί απλούστατα δεν ήταν αυτό το ΚΙΝΗΤΡΟ του. Υπάρχει ένα τεράστιο λογικό άλμα μεταξύ αυτού που είπε ο Πλάτωνας και αυτού που ο σημερινός παρατηρητής μπορεί να του αποδώσει, κι αυτό το λογικό άλμα πατάει πάνω στη γνώση που αποκτήθηκε σχεδόν 2μιση χιλιάδες χρόνια μετά...
Με τέτοιου είδους λογικά άλματα ο Σωκράτης μίλησε για ψυχικά φαινόμενα και για ότι άλλο μπορεί κανείς να σκεφτεί...

Σεβασμό οφείλει κανείς μόνο στον συνομιλητή ως πρόσωπο, όχι στις απόψεις που εκφράζει. Οι απόψεις δεν είναι σεβαστές αλλά υπό διαρκή αμφισβήτηση, αλλιώς είναι δόγματα και καταργούν τη χρησιμότητα του διαλόγου. Αν εισέρχεσαι σε ένα διάλογο με ΣΚΟΠΟ και ΔΕΔΟΜΕΝΟ ότι φεύγοντας από αυτόν θα έχεις κρατήσει ακέραιες τις απόψεις σου, τότε δεν διαλέγεσαι αλλά μονολογείς. Οι απόψεις εφόσον και για όσο υποστηρίζονται επαρκώς από λογικά επιχειρήματα μπορούν να "ευσταθούν" αλλιώς καταρρίπτονται.

 

Ακριβώς αυτό εννοούμε αγαπητέ! Ο Σαδιστής δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκείνος που ενστερνίζεται (λόγο ή έργο ή και τα 2) την φιλοσοφική θεώρηση του Μαρκησίου. Και αν ακολουθήσεις αυτή την αρχή τότε ξαφνικά όλα τα υπερβατικά και ανεξήγητα λύονται, γιατί απλά δεν σου μένει παρά να αντιληφθείς σε βάθος την σαδική θεώρηση...

Όχι δεν θα το πούμε γιατί αν το πούμε θα είναι μέγα λάθος... Το ρήμα "σαδίζω"- "σαδίζεις"- "σαδίζει" είναι τόσο αυθαίρετο στην διατύπωση αλλά και την έννοιά του, όσο και τα μαγαζιά της παραλιακής. Προσπερνώ ωστόσο τον νεολογισμό κι έρχομαι στην ουσία του επιχειρήματός σου: το παιδί κάνει αυτό που το ικανοποιεί να κάνει και αν ρωτούσες το Σαντ γιατί ικανοποιείται με αυτό που κάνει θα σου απαντούσε γιατί απλούστατα βιώνει την ελευθερία να το κάνει. Το παιδί δεν είναι είναι κοινωνός της Σαδικής θεώρησης, αλλά λαμβάνει την εμπειρία της επικυριαρχίας και προσλαμβάνει τους βαθμούς ελευθερίας που στερεί από το θύμα του. Πράττει κάτι που φαίνεται σαδικό, Σαδιστής όμως δεν είναι.

Όπως και παραπάνω, πιθανόν να "σαδίζει", Σαδιστής ωστόσο δεν είναι... Μιμήται ή αντιγράφει σαδικές πρακτικές, αλλά αν δεν γνωρίζει το γιατί και το πως, τότε διατηρεί μόνο το αισθητηριακό κίνητρο. Είναι σαν τον παπαγάλο που μαθαίνει να λέει λέξεις για να φάει το φιστίκι. Το λεξιλόγιο που αναπτύσσει δεν έχει απολύτως καμία άλλη χρηστική ή πνευματική αξία γι αυτόν. Μιλάει αλλά δεν επικοινωνεί στην πραγματικότητα. Κάθε φορά που το κάνει όμως τρώει φιστίκι...

Ο αυτοαναφορικός ορισμός δύναται να είναι αληθής ή εσφαλμένος ή οπουδήποτε ανάμεσα ανάλογα με το ποσοστό της συνειδητότητας που τον συνοδεύει. Αν για παράδειγμα δείξουμε σε κάποιον να κάνει μηχανιστικά μία εγχείρηση κύστης κόκκυγα, αυτό θα τον καθιστούσε ιατρό;



Αν κάποτε θέλουμε να συνεννοηθούμε θα πρέπει να ορίσουμε τις λέξεις και τους όρους με τους οποίους καλούμαστε να συνεννοηθούμε. Σκόπευα να μιλήσω για αυτό λίγο αργότερα αλλά μου έδωσες αγαπητέ την αφορμή να το κάνω τώρα, προκειμένου να ξεκαθαρίσουμε και ιστορικά μερικά πράγματα προκειμένου να μπορούμε να έχουμε κοινό κώδικα επικοινωνίας.

Στις αρχές του περασμένου αιώνα επιτελέσθει ένα σοβαρότατο επιστημονικό ατόπημα, με την συστηματική κατάχρηση του όρου "σαδιστής", που έως τότε περιέγραφε αμιγώς τον κοινωνό των θεωριών του De Sade, για να περιγραφεί ψυχιατρικά ο πάσα ένας βιαιοπραγών, που δεν διέθετε άλλο εμφανές κίνητρο για τις πράξεις του από την καύλα του.
Αν σκοτώσει κάποιος την γυναίκα του με 55 μαχαιριές για να την κληρονομήσει, δεν επιτελεί "σαδιστικό" φόνο στα μυαλά των εν λόγω ουτιδανών, άπλα την μισούσε πολύ τη σκύλα που είχε τα φράγκα και τον κρατούσε από τα παπόρια. Αν όμως το κάνει στην φτωχή του σύζυγο κάπου στο Harlem είναι ένας σαδιστικός φόνος με κίνητρο την εγκαυλότητα. Αν πάλι αυτή τον κεράτωνε είναι άπλα έγκλημα πάθους... Τέλος αν γδάρεις ζωντανό τον Τουρκαλά που στην έπεσε να σου πάρει τη βραχονησίδα, είσαι ένας "ήρωας" με λίγο υπερβάλλον ζήλο!

Τι καθορίζει την εκάστοτε διαφοροποίηση; μα φυσικό το κίνητρο. Η πράξη βίας σε κάθε περίπτωση είναι πράξη βίας άλλα οι βαθμοί της κοινωνικής αποδοχής της διαφοροποιούνται.

Ας επιστρέψουμε όμως στο ατόπημα των "Ψ" των άρχων του 20ου αιώνα. Οι εν λόγω "σοφοί" έθεσαν σε θέση απολογίας κάθε υποστηρικτή της σαδιστικής φιλοσοφίας, αναρτώντας του την ταμπέλα του βίαιου ψυχάκια, που βιαιοπραγεί καθ' έξιν και για την πλάκα του. Δυστυχώς ο τόπος είναι γεμάτος και από τέτοιους, άλλα ανάθεμα αν έστω και ένας εξ αυτών έχει πραγματική σχέση και επαφή με την φιλοσοφία του De Sade.
Το χειρότερο όμως είναι ότι υπάρχουν αναφορές και υπόνοιες, πως οι εν λόγω "σοφοί" έπραξαν δολίως στην καταστρατήγηση του όρου, προκειμένου να εξουθενώσουν, να δυσφημήσουν και να περιθωριοποιήσουν το επαναστατικό καθ όλα πνεύμα της "ελευθεριότητας", που είχε αρχίσει να κατακλύζει τις τάξεις των λογίων και των καλλιτεχνών της εποχής τους.

Ο Σαδισμός είναι κάτι τελείως διάφορο της Βίας. Η βία μπορεί να αποτελέσει μέσο Κυριαρχίας αλλά δεν είναι το μόνο. Επιπλέον η βία δεν συνεπάγεται την Κυριαρχία ούτε και η Κυριαρχία τη βία απολύτως. Το πραγματικό κίνητρο του Σαδιστή δεν είναι ούτε καν η Κυριαρχία, η οποία αποτελεί κι αυτή μέσο για την Ελευθερία.

 

Αρχικά θα ήθελα να πω ότι η χιουμοριστική διάθεση του αρχικού post δεν μου έδωσε κάποιο ένευσμα να σχολιάσω περαιτέρω διότι δεν με βρίσκει σύμφωνη αυτή η απλοποίηση των πραγμάτων.
Οπότε διατήρησα σιγή ιχθύος μέχρι να καταλάβω τι εννοεί το ποιητή!

Καλώς κακώς όταν ανοίγει μία κατάσταση, σε οικονομικούς και ποπ κουλτούρας όρους, μαζεύει κόσμο κι απ'όλα έχει ο μπαξές.

Σε αυτό με βρίσκετε απόλυτα σύμφωνη. Το μεγάλο "στοίχημα" για εμένα ήταν -αρχικά- να μπορέσω να κατανοήσω γιατί μου αρέσει ό,τι μου αρέσει και δευτερευόντως σε τι συνίσταται αυτή η αρέσκεια.
Καλώς ή κακώς οι άνθρωποι που έχουν κάποια διάθεση για αυτοανάλυση δεν σταματούν να ψάχνουν τέτοιου είδους ζητήματα μέσα τους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πατάνε ένα pause στα πάντα επ'άπειρον... είπαμε δεν υπάρχει η απόλυτη αλήθεια.
Αλλά όταν υπάρχει η γνώση του γιατί κάνω ό,τι κάνω που τρέχει στο back του εγκεφάλου, αυτή την γνώση δεν μπορείς να την φας...

Πάμε λοιπόν, το bdsm ως κοινωνικό αγαθό (sic). Δεν είμαι σίγουρη εάν θα πήγαινα την σκέψη μου μέχρι εκεί, δεν νομίζω ότι έχουμε φτάσει να το θεωρούμε ως τέτοιο.

Για εκείνους που αρέσκονται να δένονται με χειροπέδα γουνάκι είναι απλώς ένα κάτιτις το spicy. Ένα μικρό αμαρτωλό μυστικό για να ανάβουν τα αίματα που λένε.

Για τους υπόλοιπους take your pick. Από lifestyle choice, για την κάβλα, γιατί κάποιος/α τους έμπασε και άρχισαν να γουστάρουν μέχρι μονόδρομος για μερικούς.
Εν ολίγης: Ακόμα το ψυχανεμιζόμαστε το πράγμα, υπάρχουν πολλά θέματα προς συζήτηση που κακώς -κατ'εμέ- θεωρούνται λυμένα.

Η συζήτηση άνοιξε, το πως θα προχωρήσει όμως μπορώ μόνο να εικάσω.

 

Ευχαριστώ για την δωρεάν διδασκαλία, αλλά θα σάς επιστήσω την προσοχή σε δυό-τρία σημεία, προς αποφυγή παρεξηγήσεων και δικών σας λογικών επί κοντώ.

Πρώτον, τις άσχετες αναφορές στην σχάση του ατόμου εσείς τις κάνατε, εγώ απλά τις διασκέδασα, οπότε θεωρώ πως καταχρηστικά και μονομερώς αναφέρεστε σε "τεχνάσματα".

Αν έχετε στα χέρια σας την απόλυτη ΑΛΗΘΕΙΑ, οφείλετε να την παραδώσετε στην υπηρεσία της ανθρωπότητας.
Εγώ, τολμώ να πω, πως κατέχω, κι αυτό με δυσκολία, μη νομίζετε, μόνο την δική μου.
Αυτήν μπορώ να επικοινωνήσω, λυπούμαι που δεν σάς αρέσει, αλλά έχει και τέτοια πράματα η ζωή, τι να κάνουμε;
Πάμε παρακάτω.
Λογικά επιχειρήματα, βασισμένα σε τίνος της λογική;
Την δική μου, την δική σας ή κάποιου τρίτου;
Μεγάλο θέμα ανοίγετε με τα "λογικά επιχειρήματα", τύπου ότι ο ντε Σαντ ήτο φιλόσοφος, αφού έγραψε την Φιλοσοφία του ·ή στο, whatever- μπουντουάρ.
Και ναι, δεν προτίθεμαι να σας κακοκαρδίσω, εγώ είμαι τέρμα οπαδός του "έτσι είναι αν έτσι νομίζετε", αλλά βδελύσσομαι το "κάτσε κάτω να σε πείσω, γιατί τα δικά μου επιχειρήματα είναι τα σωστά".
Σε ότι αφορά την διεξαγωγή ενός διαλόγου, το πλαίσιο προφανώς δεν το καθορίζει εις εκ των συμμετεχόντων, αλλά διαμορφώνεται από τους συνομιλητές ομού, σε περίπτωση, βεβαίως, ειλικρινούς επιθυμίας διαλόγου.
Αλλιώς γίνεται ένα disclaimer τύπου "όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου, δεν είναι Άξιος να συμμετέχει σε διάλογο μαζί μου".

Έχω φάει τις κοτσίδες μου πολλές φορές στην ζωή μου και έχω αναθεωρήσει πολλάκις πολύ σοβαρά για μένα πράγματα, οπότε δεν θα κωλώσω στα περί σαδισμού, που δεν το συγκαταλέγω στους ακρογωνιαίους λίθους της ζωής μου, παρά στο ευρύτερο φάσμα των ενδιαφερόντων μου. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κατάπτυστο ή όχι, πάντως, αυτό είναι!
Αυτό όμως για να γίνει, το να αναθεωρήσω δηλαδή, θα πρέπει να το δω αυτό το υπεργαμάτο επιχείρημα, το βίωμα, το παράδειγμα μέσα από το οποίο έρχεται η τυραννία της νέας επίγνωσης, που άλλοτε χτίζεται κομμάτι-κομμάτι μέσω ανταλλαγής απόψεων, γνώσεων και εμπειριών και άλλοτε ως μία αποφένεια, σαν από το πουθενά.
Μέχρι τότε, λοιπόν, κρατώ το μικρούλι μου το καλαθάκι και δεν πολυψήνομαι με απόλυτες αλήθειες.
Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι μα ό,τι θέλει. Σαφώς, σαφέστατα.
Το ποιον πείθει, πως, με ποια μέσα και σε ποιον βαθμό, κρίνεται συνήθως μετά το πέρας του διαλόγου, αν αυτός επιτευχθεί.
8 Λακάν και 16 Βίτγκενστάιν που λέει ο λόγος, δεν θα με έπειθαν να πιστέψω κάτι, αν αυτο το κάτι δεν με άγγιζε και δεν αντανακλούσε σε κάτι μέσα μου, σε κάτι απτό ή κάτι άυλο.
Είναι που έχω εσωτερικό κέντρο ελέγχου μάλλον και εμπιστεύομαι πολύ την βιωματική μάθηση, μαζί με την εξωαισθητηριακή μου αντίληψη.

Στα περί κινήτρου διαφωνώ καθέτως μαζί σας, γιατί ούτε ο ντε Σαντ έγραφε για το bdsm, αλλά δεν λείπει από καμία ανάλογα συζήτηση, είτε αφορά τον σαδισμό, είτε όχι.

Anyway, εγώ απαρέσκομαι τα δόγματα, αλλά έχω κι ένα μάτι τσακίρικο, ευαίσθητο στις στρεβλώσεις, οπότε ναι, πολύ ευχαρίστως, αλλά όχι, δεν βλέπω νόημα στην συνέχιση αυτού του είδους διαλόγου. Δεν βλέπω να βοηθά κανέναν μας να γίνεται σοφότερος, καλύτερος ή να διαφωτίζεται για τα "σκοτεινά" θέματα της σαδιστικής μας φύσης.

Όταν κλείνει το φως, το βράδυ, μόνοι και "γυμνοί" ξέρουμε πολύ καλύτερα ποιοι πραγματικά είμαστε και ποιο κομμάτι μας θέλουμε να θρέψουμε και να διατρανώσουμε, εκείνες τις μικρές, πολύτιμες στιγμές πριν κοιμηθούμε.
Για όλες τις άλλες, επιφυλάσσομαι, μηδενών εξαιρουμένων και των "δημόσιων" διαλόγων μας, που ενίοτε λειτουργούν προσχηματικά για να εμμείνουμε στις όποιες απόψεις μας, όπως κι εσείς άλλωστε βιαστήκατε να καταλογίσετε.
Και τώρα, μεταξύ μας, πείτε μου, μιας και μάλλον είστε κι εσείς σαδιστής όπως κι εγώ, βλέπετε πέρα από την ύπαρξη μίας περίπου κοινής ιδιότητας, έστω και ίχνη συναντίληψης στο εν λόγω θέμα;
Εγώ προσωπικά, όχι.
Καλή εξέλιξη εύχομαι στην συζήτησή σας, ολόψυχα!

 

Το ξανακάνω quote γιατί πολύ σοφά ο OP (=Original Poster) βάζει τα όρια όχι μόνο στη θεματολογία της συζήτησης αλλά και στους συμμετέχοντες κάτι που φαίνεται να έχει αγνοηθεί.

Ομολογώ ότι βρήκα εξαιρετικά χιουμοριστικό και ..."βλάσφημο" (παρακαλώ προσοχή στα εισαγωγικά) το αρχικό του post εξ ου και η απάντησή μου περιορίστηκε στον πίνακα "O Bruno στην πυρά" συνοδευόμενη από emoticon που υποδηλώνει ότι και καλά σφυρίζω αδιάφορα.

Από εκεί και πέρα η ένστασή μου -που είναι θεμελιώδης όπως θα φανεί παρακάτω- είναι στον ορισμό του Σαδισμού που δίνει γιατί καλώς ή κακώς ταυτόχρονα ορίζονται και οι αρχικές συνθήκες του λογικού συστήματος από το οποίο τα επιχειρήματα προκύπτουν ως λογικές επαγωγές, με τον ίδιο τρόπο που σε ένα μαθηματικό σύστημα τα θεωρήματα προκύπτουν με επαγωγές από τις αρχικές παραδοχές του συστήματος (ορισμοί/αξιώματα)

Συνεπώς για έναν σαν εμένα που ο ορισμός που αποδέχομαι για το σαδιστή είναι αυτού που του αρέσει απλά να προκαλεί δυσφορία σε ΚΑΠΟΙΟΝ (ο οποίος κάποιος είναι η ελεύθερη μεταβλητή του συστήματος) και όχι αυτός που ακολουθεί -την όποια- φιλοσοφία του Ντε Σαντ η περαιτέρω συζήτηση δεν έχει νόημα.

However, έχει ένα σοβαρό point και αυτό είναι πως ίδιο το όνομα αυτού που προσπαθούμε να ορίσουμε ως Σαδισμό προκύπτει από το όνομα του Μαρκησίου.

Η θέση του OP (αν τελικά την κατάλαβα καλά) είναι ότι Σαδιστής μπορεί να αυτοαποκαλεστεί κάποιος όχι απλά επειδή του αρέσει να προκαλεί δυσφορία αλλά το κάνει συνειδητά και με επίγνωση του τι σημαίνει φιλοσοφικά η πράξη του.

Ένα αντίστοιχο παράδειγμα: αν διάγεις χριστιανικό βίο χωρίς ωστόσο να γνωρίζεις και να ασπάζεσαι το χριστιανικό δόγμα μπορεί (ή όχι) ο παράδεισος να σε περιμένει στο τέλος του αλλά χριστιανός δεν είσαι.

@Libertine SD Κατανόησα ορθώς τη θέση σας;

 

Σαν να λέμε να παίρνεις επάξια το 2πλο στο Μπερναμπέου αλλά οι αθλητικογράφοι να σου "τη λένε" την άλλη μέρα γιατί για εκείνους δεν ήτανε μπάλα αυτό που έπαιξες;  

Το κάρφωσες βιρτουόζικα στο Δόξα Πατρί Μίστερ, pour moi.  

 

Δεν είχα σκοπό να καρφώσω κάτι/κάποιον. Το παράδειγμά μου είναι για να καταδείξει αν έχω καταλάβει *σωστά* τη θέση του OP.

Έχει μεγάλη σημασία γιατί διαφωνώ με τον ορισμό του αλλά δεν μπορώ να διαφωνήσω με τα λογικά συμπεράσματα που προκύπτουν αν δεχτείς τον αρχικό ορισμό όπως τα έχει παραθέσει σε διάφορες απαντήσεις που έχει δώσει.

Είναι σα να λέει "ο χώρος είναι θετικά κυρτός" και εγώ να λέω "όχι, είναι αρνητικά κυρτός" και κάποιος τρίτος να λέει "όχι, είναι επίπεδος".

Σύμφωνα με τον πρώτο το άθροισμα των γωνιών ενός τριγώνου είναι πάντα μεγαλύτερο των 180 μοιρών.
Σύμφωνα με εμένα το άθροισμα των γωνιών του τριγώνου είναι πάντα μικρότερο των 180 μοιρών.
Σύμφωνα με τον τρίτο το άθροισα των γωνιών του τριγώνου είναι ακριβώς 180 μοίρες.

Ο καθένας στο σύστημά του έχει δίκιο.

 

Όχι ότι κάρφωσες τον άνθρωπο! Παρεξηγήθηκα, σόρυ!  

"Το κάρφωσες" εννοούσα το περιέγραψες στο τέλος αυτό που έλεγες σούπερ παραστατικά, με δυο λόγια, και χρωματισμένα με πολύ εύστοχη εικόνα!

Μου άρεσε ρε γμτ έτσι όπως το είπες! Πώς να το πω;...

Αυτό.