Να τα δίνεις όλα ή να προσέχεις τον εαυτό σου;

Δεν είναι κακό αυτό.  

 

Χμμμ...Για εμένα φάνηκε πως ειναι κακό...

 

Δώστα όλα φίλε προσέχοντας παράλληλα τον εαυτό σου.  

 

Να τα δίνεις ολα. Για εμένα είναι το μόνο που έχει νόημα αν νιώθεις ότι θες να τα δώσεις. Αν ο/η/το άλλος/η/ο δεν απόλαυσει η δεν συνθέσει σε όλα όσα προσφέρουμε είναι δικό του θέμα και ανεπάρκεια. Όταν κάνουμε την επιλογή να βουτήξουμε (να τα δώσουμε όλα) το κάνουμε προτιστος για εμάς. Εμείς κάτι θέλουμε να νιώσουμε / κατανοήσουμε και για να αντλήσουμε το αποτέλεσμα είμαστε αποφασισμένοι να το πάμε μέχρι τέλους. Το εάν ο άλλος/η/ο θα είναι εκει στο νήμα η θα επιλέξει να απομακρυνθεί η και να ρουφήξει όλη την ενέργεια που διαχεουμε είναι δικό του θέμα απόφαση κ επιλογή.
Το να τα δίνεις όλα έχει και ένα στοπ. Το βαθύ αξιακο του καθενος η αυτό που εύστοχα στο χώρο του βδσμ ονομάζουμε σκληρά όρια. Όταν φτάνουμε σε αυτά είναι κρίσιμο αν επιλέξουμε να τα περάσουμε να είμαστε βέβαιοι ότι κάτι άλλο θα μπει στη θέση τους,αυτή τη φορά όχι ως όριο αλλά ως δυναμική αλλιώς δεν τα ακουμπάμε...

 

Να δίνεις ότι περισσότερο μπορείς...Όμως όταν νιώσεις ότι αρχίζεις να φθείρεσαι και να χάνεις σε σημαντικό βαθμό τον εαυτό σου τότε φύγε!Δε χρειάζεται να είσαι πάντα εκεί για τον άλλο όταν αυτό σε φθείρει και σε κάνει δυστυχισμένο γιατί ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον δεις ότι αυτός ο άνθρωπος δε θα είναι δίπλα σε σένα και τότε σκεφτείς ποσό πολύτιμο χρόνο έδωσες από τη ζωή σου!Όμως αυτό δε σημαίνει ότι θα φοβάσαι να δώσεις όταν το αισθάνεσαι και όπου καταλήξει τουλάχιστον σε αυτή τη περίπτωση ναι μεν θα πονέσει,αλλά θα ξέρεις ότι επένδυσες όσο περισσότερο μπορούσες...απλά ο άλλος δεν ήταν αρκετά καλός για να σε κρατήσει...

 

Σωστή σκέψη μέχρι το: .... απλά ο άλλος δεν ήταν αρκετά καλός για να σε κρατήσει...
Ας μη γινόμαστε άμοιροι των ευθυνών μας, ούτε να καβαλάμε καλάμι....
Όλοι είμαστε το ίδιο καλοί ή "κακοί" κι αυτό στις σχέσεις είναι υποκειμενικό το δικό μου πολύ καλό μπορεί για τον άλλον να μην είναι ούτε για δεύτερη ματιά και το αντίθετο  
Απλά όταν οι ενέργειες των ανθρώπων σταματούν αν έχουν σύμπλευση αλλάζουν μονοπάτι κι αν δεν το κάνουν την κατάλληλη στιγμή έρχονται τα μπλοκαρίσματα και αρχίζει να θολώνει το τοπίο.
Όλοι οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας για κάποιο λόγο κάποιοι αποτελούν σκαλοπάτι στην εξέλιξη μας, κι εμείς στη δική τους και κάποιοι άλλοι είναι σχέση ζωής. Να τα σεβόμαστε τα σκαλοπάτια μας γιατί παίζουν σημαντικό ρόλο απλά όταν έρθει η ώρα να ανέβουμε σκαλί πρέπει να έχουμε φροντίσει να έχουμε πάρει το μάθημα που μας έφερε η ζωή και να μη φοβόμαστε να ανέβουμε τη σκάλα. Όχι τίποτα άλλο αλλά κρατάμε και κατειλημμένο ένα σκαλοπάτι που πρέπει να πατήσει άλλο ποδαράκι και έτσι είμαστε και υπαίτιοι για την μη εξέλιξη τόσο τη δική μας όσο κι των άλλων.
Την καλημέρα μου

 

Αγαπαμε @lotus !

 

δίνε τον εαυτόν σου, προσέχοντάς τα όλα, ή έστω όσα σε αγγίζουν και φτάνεις.

 

 

Θα συμφωνήσω μαζί σου στο ότι έχουμε και εμείς οι ίδιοι ένα μερίδιο ευθύνης για τις επιλογές μας!Σιγουρα όμως όταν δίνεις στον άλλον πολλά και εσυ παίρνεις ως αντάλλαγμα αδιαφορία τότε ο άλλος δεν είναι αρκετά καλός για σένα.Με την έννοια ότι δεν αξίζει να μένεις σε μια τέτοια κατάσταση που σε φθείρει,δε σου δίνει αυτά που θέλεις ,ενώ μπορείς να βρεις ένα άτομο να σου τα παρέχει.Αντιστοιχα το άλλο μέρος μπορει να θέλει να δώσει περισσότερα σε ένα άτομο που ταιριάζει πιο πολύ.Δηλαδή αυτό που εμένα δε μου κάνει,με φθείρει και δε χρειάζεται να το κρατήσω (δεν είναι αρκετά καλό για μένα)κάποιον άλλον μπορεί να τον γεμιζει (είναι καλό για κάποιον άλλον)Αυτό εννοούσα με τη φραση που χρησιμοποίησα...

 

Είναι που απλά εγώ θα το έθετα ως: ζυγίζω τα πράγματα, αναζητούμε διαφορετικά πράγματα οπότε παίρνω τα κουβαδάκια μου και σ' άλλη παραλία  
Δεν θα το χαρακτήριζα

 

Τελικά οι καταστάσεις ορίζουν την επιλογή ανθρώπου η ο άνθρωπος μπαίνει πέρα και πάνω από καταστάσεις?
Αν ισχύει το πρώτο τότε ναι,να προσφέρουμε να δώσουμε τόσο όσο και χωρίς ναι με άλλα να βάλουμε Εξάρχεια τα στοπ μας.
Αν επιλέξουμε να εστιάσουμε στον άνθρωπο όμως δεν είναι ουσιαστικό να πάμε λίγο (ή πολύ ) παραπέρα και να προσφέρουμε το μεδούλι μας?