Η κρίσιμη στιγμή που λες το ΟΧΙ

Εξαιρετικά ευχάριστο το blog που έφερες λάρα, το απόλαυσα με την ψυχή μου, ευχαριστώ!  

Η αλήθεια είναι ότι δίνει κάποιες πολύ γενικές ερμηνείες για το πώς θα μπορούσε να γεννηθεί το όχι, από την ερμηνεία "ήταν δίκαιο και έγινε πράξη" δηλαδή η αρχή της ευχαρίστησης ωθεί την σκλάβα στην απόρριψη του ως τότε τρόπου ζωής της ως αποβλέποντα στην ένταση και άρα ενορμητικό θανάτου - κατά Ζίζεκ πάντα, στην ερμηνεία ότι η σκλάβα αρνούμενη τη σχέση που της προσφέρει ο Αφέντης, στρέφεται κατά του εαυτού της από θανατερή ενόρμηση, αλλά και πολλές ενδιάμεσες.

Έχει να κάνει και με το γιατί η σκλάβα δεν λέει όχι, επειδή έτσι επιθυμεί και με αυτόν τον τρόπο γίνεται ευτυχισμένη ή επειδή έτσι έχει μάθει.

 

Ίσως και αυτή να είναι μια κάποια εξήγηση

 

Tο είπε ποιός; Ο David Hume

 

Η απώλεια δεν είναι πάθος, είναι συμβάν. Μπορεί να γεννήσει το αίσθημα της θλίψης, του θυμού, της απελπισίας και μερικές φορές της ανακούφισης, αλλά η ίδια δεν είναι αίσθημα, είναι αίσθηση ενός κενού που πριν δεν υπήρξε.

 

Να υποθέσω ότι σχολιάζεις την ανάρτησή μου; Ευχαριστώ, χαίρομαι που σ έφερα ως εδώ  

Καταλαβαίνω ότι πρόκειται για συλλογιστική δική σου; Μια χαρά!

Ερώτηση, αν χάσω την πίστη μου σε κάτι, οτιδήποτε, είναι συμβάν; Αν πάψω να αγαπώ είναι συμβάν; Ένα βίωμα βασίζεται στο συμβάν ή είναι το πώς αντιλήφθηκε κάποιος το συμβάν;

 

Δεν είναι;

Το δεύτερο.

Ωστόσο δεν κατανοώ τι σχέση έχουν τα παραπάνω με την ποιητική δήλωση ότι η απώλεια είναι πάθος.

 

Η δήλωση ήταν ότι το μεγαλύτερο πάθος είναι η απώλεια. Συμφωνήσαμε μεταξύ μας ότι απώλεια σημαίνει το τι εξέλαβε ο παθών ως απώλεια.
Η διαφοροποίησή μας βρίσκεται στο ότι υποστήριξα πως η απώλεια επιφέρει άμεσα το μεγαλύτερο πάθος ενώ εσύ λες ότι η απώλεια είναι μια αίσθηση που προέρχεται από διάφορα πιθανά αισθήματα. Συνεχίζοντας τον συλλογισμό μου ισχυρίζομαι ότι η απώλεια χτυπάει κατευθείαν παντού αυτόν που τη νιώθει (πάθος) και ότι τα συναισθήματα (υπό-πάθη) έρχονται μετά, όταν το πάθος καταλαγιάζει κάπως και είναι πιο βατά, δηλ. διαχειρίσιμα κάπως πάθη και ακόμα πιο μετά έρχεται η λογική.

Η κατ εσέ ποιητικότητα της δήλωσης έγκειται, καταλαβαίνω, στο ότι δεν ανέπτυξα. Αντ αυτού έκανα την αναφορά στον Hume. Σύμφωνα με τον Hume

 

Σύμφωνα με τον Hume πάλι

 

Τι με έπιασε; Το ερώτημα του νήματος μπορεί να γίνει αντιληπτό και ως γρίφος. Το κοιτάζω από διάφορες οπτικές, με έναυσμα τα του blog που προαναφέρθηκε  

 

Ναι.. Τελικά θα συμφωνήσω με τον Hume και με σένα γιατί το πάθος έχει πολλαπλούς ορισμούς και με την έννοια του οδυνηρού συμβάντος η απώλεια μια χαρά πάθος μπορεί να είναι.

 

Όχι είναι το έναυσμα αυτού που λέμε φιλοσοφία...

 

Η σκλάβα πέρα από σκλάβα είναι και άνθρωπος.Οταν λοιπόν ένας άνθρωπος αισθάνεται πως θέλει να πει όχι,σημαίνει πως η σχέση κάπου αρχίζει να μπάζει.Κατι δεν τον καλύπτει η ίσως κάτι του δημιουργεί αμφιβολίες η κενά.Για να φτάσεις στο σημείο να πεις το όχι σημαίνει ότι το έχεις επεξεργαστεί πολύ καιρό πριν μέσα σου,δε βρήκες κάποια κίνητρα για να πεις το ναι.πιστεύω ομως ότι το όχι δε σηματοδοτεί οπωσδήποτε και τη λήξη της σχέσης καθώς ένας σωστός Κ μπορεί μετά από συζήτηση είτε να καταλάβει τους λόγους που έκαναν τη σκλάβα να πει όχι κ άρα να τους σεβαστεί και να προσπαθήσει να διορθώσει τις καταστάσεις είτε να της εξηγήσει,να κάμψει τυχόν αντιστάσεις και να την οδηγήσει ξανά στο ναι.Τελος πιστεύω ότι το να πεις το όχι είναι καλύτερο από το να το κρατήσεις μέσα σου κάτι το οποίο θα σε φθείρει σιγά σιγά και θα φθείρει και την όλη σχέση...

 

Καμια φορα αναρωτιεμαι τι να μου πουν οι ψυχολογοι επιστημονες οταν ενα τραγουδι
περιγραφει εξοχα το ζητουμενο παρ ολα αυτα κατανοω οτι αφιερωσαν τη ζωη τους σε
ολο αυτο οποτε τους ακουω προσεχτικα χωεις να επηρεαζουν τη κριση μου.


Η απωλεια ειναι ενα συνολο συναισθηματων κ ειναι ισως το μονο που που τα υποσυνολα του
λειτουργουν θεραπευτικα καποιες φορες μετα απο επικες μαχες αρνητικων οπως θλιψη απογνωση
με θετικα οπως ελπιδα κ αλλα γιατι ναι η απωλεια γενναει ελπιδα η απαισιοδοξια σε βρισκει την
αισιοδοξια πρεπει να τη βρεις εσυ.
Η πρωτη μας μεγαλη απωλεια ειναι η αποκολληση απο τον ομφαλιο λωρο η πιο σημαντικη κ ανεπανορθωτη
οποτε οποιες κ να ερθουν στη συνεχεια εχουμε τα εφοδια να ξεπερασουμε την οποια απωλεια κ να βγουμε πιο
δυνατοι φτανει να τα αξιοποιησουμε.
Αυτο που περιγραφεται ως ενορμηση θανατου πιστευω οτι τρεφεται με συναισθηματα οπως η απωλεια
απο προσωπικη μου εμπειρια η απωλεια επιδιωκεται συνειδητα το οχι ερχεται για να γινει μετα καπου αλλου
ναι χωρις αυτο να ειναι κυκλος αλλα ακανονιστες καμπυλες.
Μια σκλαβα κ μονο για αυτο μιλαω κ οχι γενικα για το D/s λεγοντας οχι αρνιεται την ιδια της τη φυση η υποκρινοταν
στον ιδιο της τον εαυτο οτι αυτη ηταν η φυση της ουτε εχει σημασια σε τι θα πει οχι ουτε αν με τον Α της εχει υπαρξει
φθορα κ τετοια.
Μια σκλαβα εξ ορισμου ειναι ιδιοκτησια απο επιλογη της το οχι σημενει οτι η ιδια εκανε λαθος επιλογη.
Ακουω για σκλαβες που θελουν πλουσιους ομορφους ψωλαραδες καλους ευγενικους να λενε ωραια παραμυθια να να να... κ αναρωτιεμαι καμια φορα μηπως τελικα ψαχνουν σκλαβο.
Το οχι στρεφεται κατα του εαυτου της πανω απο ολα εστω κ σαν σκεψη
σημενει ελειψη εμπιστοσυνης κ ολα εχουν παει περιπατο ακομα κ η ψυχοσυνθεση της.
Η απωλεια μπορει να ειναι πελωριο συναισθημα μα δε πρεπει να χωρα στο μυαλο μιας σκλαβας
ουτε κ το οχι που οδηγει μαθηματικα σε αυτην.

 

Πολύ δύσκολο και πολύ ζόρικο.
Για να φτάσεις στο όχι- αντίο, έχεις ματώσει πολύ και συνεχίζεις να ματώνεις για καιρό μετά.
Στο βίωμα μου ήταν έξοδο από το αδιέξοδο.
Το μετά, ήταν τρομακτικό.

 

Che fece .... il gran rifiuto

Σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους ἔρχεται μιὰ μέρα
ποῦ πρέπει τὸ μεγάλο Ναὶ ἢ τὸ μεγάλο τὸ Ὄχι
νὰ ποῦνε. Φανερώνεται ἀμέσως ὅποιος τὤχει
ἕτοιμο μέσα του τὸ Ναί, καὶ λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στὴν τιμὴ καὶ στὴν πεποίθησί του.
Ὁ ἀρνηθεὶς δὲν μετανοιώνει. Ἄν ρωτιοῦνταν πάλι,
ὄχι θὰ ξαναέλεγε. Κι’ ὅμως τὸν καταβάλλει
ἐκεῖνο τ’ ὄχι — τὸ σωστὸ — εἰς ὅλην τὴν ζωή του.

K. Kαβάφης