Αυτοκυριαρχία για Κυρίαρχους

Κυρίαρχος του εαυτού του είναι εκείνος που είναι συνεπής με τη μάπα του.
Λανθασμένα η αυτοκυριαρχία ταυτίζεται με ρομποτική νιρβάνα.

 

Αυτοκυριαρχία είναι να είναι κανείς σταθερός σε αυτά που πιστεύει, χωρίς ούτε να αποτραβιέται φοβισμένα για να τα διαφυλάξει ούτε να αρπάζει από τον σβέρκο εκείνον που τα αμφισβητεί και να του τσακίζει τα παΐδια, αν δεν έχει πρώτα εξαντλήσει άλους τους άλλους διαθέσιμους τρόπους ανταπόκρισης.

Λανθασμένα η αυτοκυριαρχία συγχέεται με τη σταθερότητα στις απόψεις ή παρεξηγείται σαν αποχαυνωμένη απάθεια.

 

Ανταπαντάς σε άσχετα πράγματα από αυτό που θίγω.

 

Κάνεις λάθος.

 

Ε άμα το λες εσύ... τέλος τώρα με την κολοκυθοσυζήτηση.

 

Σόρρυ, δουλειά, άργησα να το δω.

Το "κάνεις λάθος" ήταν η απάντησή μου στο δικό σου "Ανταπαντάς σε άσχετα πράγματα από αυτό που θίγω.".

Και όχι, εγώ τουλάχιστον δεν τη θεωρώ "κολοκυθοσυζήτηση", αλλά όπως θέλεις.

 

Αναρωτιέμαι γιατί οι Κ (πρέπει να) χρειάζονται την αυτοκυριαρχία πιο πολύ από τους υ.

Υποσημείωση: Για μένα η αυτοκυριαρχία είναι στάση ζωής.

 

Μήπως το θέμα θίγεται εδώ με πρωτογωνιστές της συζήτησης τους Κ απλά και μόνο επειδή αυτή είναι η επικεφαλίδα του νήματος και τίποτα άλλο; Δεν ξέρω.

Πάντως σε αυτό που υποσημειώνεις συμφωνώ κι εγώ.

 

Αυτο το εκλαμβανουν πολλοι/πολλες σαν "αδυναμια", καθως για καποιο -ανεξηγητο- λογο εχει επικρατησει σαν προτυπο η νοοτροπια του λαχαναγορίτη κλεφτοκοτά....

 

Η Αυτοκυριαρχια αυξανει το επιπεδο της ενεργειας που συσσωρευεται, με αποτελεσμα οταν παροχετευεται ελεγμενα να εκτονωνεται με μεγαλυτερη ενταση.

Ειναι μια διαδικασια οπως π.χ. η Νηστεια και Αποχη, που αυξανει το επιπεδο στης συνειδητοτητας της Πραξης, οταν ερθει η Ωρα της.

 

Η (σκέτη) ηπιότητα είναι δείγμα αυτοκυριαρχίας. Αναγκαία συνθήκη αλλά όχι ικανή.

Γενικά όμως, η αυτοκυριαρχία παραπέμπει σε καταστάσεις όπου το άτομο προσπαθεί να τιθασεύσει τις επιθυμίες του. Να μην εκδηλωθούν δηλαδή. Σε καταστάσεις "μη πράξης"
Ο Κ όμως καλείται να πράξει έχοντας πάντα υπο τον έλεγχό του την κατάσταση. Δεν θα δαμάσει τις επιθυμίες του, απλώς θα τις ελέγξει μέχρι τον βαθμό που το υ μπορεί να ανταποκριθεί.

Νομίζω πως ο αυτοέλεγχος είναι πιο δόκιμος όρος. Εξασφαλίζει μια ικανοποιητική γκάμα έκφρασης συμπεριλαμβανομένης και της ηπιότητας (σε αντίθεση με την μόνιμη ηπιότητα που ανέφερες) και μια ασφάλεια οτι δεν θα ξεφύγουν τα πράγματα με ανεπιθύμητα αποτελέσματα.

 

Και εκείνος που έχει μάθει να αντιδρά με χριστοπαναγίες, μπινελίκια ή μπουνίδια κάθε φορά που τα παίρνει στο κρανίο συνεπής είναι, συνεπέστατος με τη μάπα του.
Κυρίαρχος όμως δεν είναι.
Άρα συνεπής με τι;
Ποιος άραγε μίλησε για ρομποτική νιρβάνα;
Τα ρομπότ δεν χρειάζονται τη νιρβάνα, καθώς δεν έχουν να διαχειριστούν συναισθήματα.
Γνωρίζει άραγε κανείς πόσο δρόμο και πόση δουλειά χρειάζεται ένας άνθρωπος για να φτάσει σε νιρβάνα;
Ουδεμία σχέση με την παθητικότητα, την απάθεια και την αδιαφορία, προφανώς.