Υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια: Υπέρ;... κατά;...

Γιατί αυτά τα στερεότυπα υπάρχουν, αυτές τις ...αναλογίες μπορούν να αναπαράγουν.
Ώπα κι ως εκεί, που λένε...
Έδιτ: Ακόμα κι η άλτερα παρς εκεί εξαντλεί την στόχευσή της..!

 

Είμαι κατά. Όχι λόγω ηθικής, δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Και συμφωνώ ότι πολλά ετερόφυλα ζευγάρια δεν κάνουν για γονείς και με την ίδια ακριβώς λογική πολλά ομόφυλα ζευγάρια κάνουν για γονείς.

But that's not the point.

Η οικογένεια δεν είναι αυστηρά προσωπική επιδίωξη, αλλά και τεχνικό ζήτημα. Η οικογένεια, ως ιδέα, έχει περάσει από πολλά στάδια, πάντα όμως έβγαζε νόημα για βιολογικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς λόγους. Για αυτό και πέρασε ο κόσμος αυτός από εποχή κατά την οποία ένας ομοφυλόφιλος μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ήταν υποχρέωσή του να κάνει και συμβατική οικογένεια, υποχρέωσή του προς το κράτος. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσει. Διότι έτσι είχε όσα ήθελε και συνεισέφερε και στο κοινωνικό σύνολο. Απλά με δυο «κινήσεις», αντί για μία.

Άρα γιατί δηλώνω κατά; Διότι κάθε επιλογή, μοίρα, συγκυρία (δεν έχει σημασία ο όρος και η θεωρία, διότι το αποτέλεσμα είναι αυτό που είναι) έχει θετικά κι αρνητικά ή, να το θέσω καλύτερα, κόστος ευκαιρίας που καλό είναι να μπορούμε να αποδεχθούμε σε κάποιο βαθμό. Δεν μιλάω για παράλογα πράγματα, οπότε παρακαλείται όποιος θεωρεί εαυτόν μεγάλη «μαφία» και θέλει να ρωτήσει αν αυτό σημαίνει ότι οι επιθέσεις και η αδικία προς ομοφυλόφιλους είναι κάτι που πρέπει να καταπιούν, να κουνήσει λίγο το κεφάλι του πρώτα και να καταλάβει τι γράφω αντί να ψάχνει ευκαιρία για να κάνει τον φοβερό και τρομερό.

Κάποιος γεννιέται πλούσιος. Έχει άλλες ανέσεις και άλλες προβλήματα. Κάποιος γεννιέται φτωχός, έχει άλλες προτεραιότητες, άλλα προβλήματα. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν για γονείς και δεν θα γίνουν ποτέ λόγω στειρότητας. Ή, πιο συχνά, λόγω οικονομικής αδυναμίας (αυτό κι αν έχει προτεραιότητα ως ζήτημα σε «ανεπτυγμένα» κράτη). Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι ευχάριστο. Αλλά ο καθένας παίζει με τα χαρτιά που του έτυχαν. Για μένα λέει πράγματα να αντιλαμβάνεται κανείς πως καθετί είναι ταυτόχρονα πλεονέκτημα και μειονέκτημα, ανάλογα με την περίπτωση. Το να το δέχεται (δεν λέμε να μην προσπαθεί να βελτιώσει μια κατάσταση, λέμε για απλή αποδοχή γεγονότων) είναι, για μένα, σημάδι ξεχωριστού χαρακτήρα. Και προτιμώ τέτοιους. Κι ας είναι ετεροφυλόφιλοι, ομοφυλόφιλοι or whatever else.

Αν το θέμα μένει στην «ηθική» (ξεράσογλου) από τη μία και στο «μα γιατί εκείνοι κι όχι εγώ;» από την άλλη, σκουντήξτε με όταν χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα. Να προλάβω και το κυλικείο.

 

ΚΑΤΑ. ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ.
Και για όσους θα αρχίσουν τα περί ομοφοβικου κτλ, θα τους πω το εξής :
Στο κρεβάτι του ο καθένας ας κάνει ότι θέλει. Ας πάει και με λυκόσκυλο.
Όσον αφορά όμως την παιδική ψυχολογία, πριν μιλήσετε , πηγαίνετε να διαβάσετε κανένα βιβλίο.

 

Για τους γκει γαμους ειμαι υπερ οχι ομως και για την υιοθεσία. Το παιδι θελει δυο προτυπα, οχι ενα.

 

Άρα αν πεθάνει η μάνα ή ο πατέρας ενός παιδιού να το παίρνουν το παιδί από τον γονέα που επιζεί μιας και δε θα έχει δύο πρότυπα αλλά ένα;

 

Ελεος.... απο που προκυπτει αυτη η λογικη σου; Και επειδη ξερω κοντινο προσωπο φιλικο που του ετυχε αυτο ακριβως που λες, οχι δεν θα το παρουν το παιδι απο τον γονεα, ο γονεας μπορει να ξαναπαντρευτει, και πολλες φορες συμβαινει αυτο...

 

Η λογική μου προκύπτει από τη δική σου λογική που βλέπεις πόσο εύκολα αντικρούεται με παραδείγματα από τη ζωή βγαλμένα. Σε μία μονογονεϊκη οικογένεια, μια μητέρα πχ που μένει έγκυος και ο πατέρας δε θέλει να έχει σχέση με το παιδί, το παιδί ένα πρότυπο δεν παίρνει, αυτό της μάνας; Εσύ λες ότι πρέπει να έχει ένα παιδί δύο πρότυπα, τι γίνεται αν δεν τα έχει σε μία οικογένεια που ξεκίνησε ως οικογένεια με δύο πρότυπα και αυτό άλλαξε ή ξεκίνησε εξαρχής με ένα πρότυπο;
Το μπορεί να ξαναπαντρευτεί εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, μπορεί να μη γίνει και ποτέ, μπορεί να γίνει αφού ενηλικιωθεί το παιδί, σύμφωνα με τη δική σου λογική τι γίνεται από τη στιγμή που ώσπου να γίνει αυτό έχει ένα μόνο πρότυπο;

 

Δεν εχει απολυτως καμια σχεση το ενα (που ειπα εγω) με το αλλο (που ειπες εσυ). Εγω μιλησα για το ιδανικο, εσυ λες τι θα συμβει εαν πεθανει ο ενας απο τους δυο.

Οταν δεν υπαρχει λοιπον το αλλο προτυπο, συνηθως δημιουργειται σοβαρο προβλημα. Εχω περιστατικα πολλα με μονογονικές οικογενειες (θυμαμαι συμμαθητες μου π.χ.) και τα παιδια αυτα αντιμετωπιζαν ψυχολογικα προβληματα.

Αρα προς τι το ερωτημα σου; Προφανως και ειναι ελλειματικη μια οικογενεια με ενα γονεα. Δεν το συζητω καν αυτο. Δεν ηταν αυτο το θεμα μας ομως. Η ερωτηση αφορουσε υιοθεσια απο ομοφυλα ή ετεροφυλα ζευγαρια και την αποφευγεις συστηματικα.

 

Υπέρ.

 

Γενικα να επιτρεπεται υιοθεσια μονο σε ετεροφυλα ζευγαρια που χαιρουν αμφοτεροι ακρας υγειας; Για τα υπολοιπα παιδια καλο ειναι και το ιδρυμα;

 

Απαγορεύεται η υιοθεσία σε gay, switch αριστερόχειρες.

Γιατί έτσι.

Ας μην τολμήσουν να κάνουν κανένα αστείο. Δεν τα σηκώνει αυτά η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας και των μουτζαχεντίν του Αγιατολάχ Αμβρόσιου

 

Γιατι, το ιδρυμα θα ειναι καλυτερο απο δυο μεσους/μετριους ετεροφυλους γονεις;