"υποταγή με εσωτερικό κίνητρο"

Α, ΟΚ, τότε.. Για την βούληση ομοφρονώ, δεν υπάρχει αναγκαιότητα. Επίσης, διάλεξα να διαβάσω το αρχικό ποστ με χιούμορ, κι όχι με την κυριολεξία της Θείας Κρίσης και της έγκλησης προς υπογραφή ομολογίας. Οψόμεθα λοιπόν  

 

Ως καλή Σαμαρείτιδα που είμαι, μια φορά το χρόνο, καλοκαίρι και να ρίχνει χαλάζι, προσπαθώ να εξηγήσω:

Το νήμα είναι 5 σελίδες ακόμη, οπότε έκανα ένα Ctrl-F και τον όρο "συνειδητό κίνητρο" τον βρήκα μόνο στο δικό σας ποστ, οπότε πώς να το ορίσω; Πόσο μάλλον να δείξω κάποια αντίθεση με το "εσωτερικό κίνητρο"...

Αν εννοείτε "συνειδητοποιημένο κίνητρο", έχω ένα απλοϊκό παράδειγμα που ίσως βοηθήσει. Διατηρώ το σκωπτικό ύφος και εγκαλώ το χίούμορ σας:

Τα φασόλια που τρώμε σε ένα γεύμα ίσως είναι "εσωτερικό κίνητρο", ο μετεωρισμός που ίσως τα ακολουθήσει ίσως γίνει "συνειδητοποιημένο κίνητρο" και η έξοδος αερίων που συχνά ακολουθεί ίσως είναι "συμπεριφορά", εκφρασμένη από το ορθόν.

Προφανώς:

* η παραπάνω διαδικασία δεν είναι κατά τόπους μονοσήμαντη, π.χ. τα αέρια ως συμπεριφορά δεν προέρχονται πάντα από φασόλια, άρα δεν έχει, ει μη μόνον στατιστικά, ερμηνευτική αξία.

* με τα αέρια, ακόμη κι αν συνειδητοποιηθεί ο ερχομός τους, δεν υπάρχει ουσιαστική επιλογή, παρά το πολύ ένας ελάχιστος χρόνος απομάκρυνσης από την ομήγυρη, αλλά αυτό είναι κάτι σαν το gender, κοινωνική επιβολή, που λένε.

Αντιθέτως, για την υποταγή, εξέφρασα την γνώμη ότι αν τα εσωτερικά κίνητρα έχουν συνειδητοποιηθεί υπάρχει επιλογή: η αποδοχή αυτού του τρόπου λειτουργίας ή η επιδίωξη ενός άλλου τρόπου λειτουργίας, ουδέτερου ή Κυριαρχικού. Αν με ρωτάτε προσωπικά, θα μπορούσα να ζήσω και αλλιώς, και κάποιες στιγμές το προσπάθησα. Δεν ζούσα καλά.

Ελπίζω να βοήθησα ή έστω να ...ανακούφισα   (από το άγχος κατανόησης, ντε..)

 

Αγαπητή @elfcat,

Σ' ευχαριστώ για την επίδειξη μεγαλόψυχης διάθεσης προσφοράς, έστω και αν συμβαίνει σε καλοκαιρινή μέρα με χαλάζι!

Η απορία δεν ήταν προς την καθ' εαυτόν εννοιοδότηση του συνειδητού/συνειδητοποιημένου κινήτρου (να υποθέσω ότι τα διαφοροποιείς με κριτήριο το χρονικό σημείο ή κάποιο άλλο χαρακτηριστικό?). Ήταν ως προς το πως το αντιλαμβάνονται τα μέλη, διότι ο διάλογος ρέει, αλλά είχα την αίσθηση ότι μου λείπουν οι "κωδικοί" κατανόησης για να μπω στην παρέα. Μάλλον φταίει το ότι δεν μπορεί ο εγκέφαλος μου να προσλάβει την έννοια της "εσωτερικής" υποταγής, ως αυθόρμητη (?) έκφανση ή έκφραση τίνος πράγματος? Εγγενώς/φύσει υποτακτικοί και εγγενώς/φύσει κυριαρχικοί? Δε μου κάθεται καλά. Δε βοηθάει ο απολογισμός των ανθρωπίνων πράξεων για να προβώ στην αποδοχή αυτού του δίπολου... Άρα μόνο τη συνειδητή μπορεί ο ταλαίπωρος ο εγκέφαλός μου να αντιληφθεί.

Παρεμπιπτόντως, μου άρεσε αρκετά το παρακάτω σχόλιό σου (η εξ εμού χρήση του ενικού δε στοχεύει στο να μειώσει¨ το αντίθετο, θα υποστήριζα):

  

 

I like you. Δε νομίζω ότι έχω πετύχει (μέχρι στιγμής) κείμενό σας που να μη μου αρέσει.

 

Διάλειμμα ολίγων λεπτών...

 

 

Και όμως αυτό ακριβώς κάνει το εσωτερικό κίνητρο, καταργεί πλήρως την "υποταγή"...
Εφόσον υπάρχει εσωτερικό κίνητρο, το οποίο ωθεί στην υποταγή (πρόθυμος υποταγή), τότε η υποτακτική εξ εσωτερικής αναγκαιότητας υποτάσσεται, και συνεπώς ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ τον "κυρίαρχο" προκειμένου να καλύψει την δική της αναγκαιότητα. Το γεγονός καθιστά αυτομάτως τον οποιονδήποτε αποδέχεται αυτή την "υποταγή" χρηστικό υποχείριο της πρόθυμης υποτακτικής και συνεπώς όλα αυτοκαταλύονται. Ναι λοιπόν η υποταγή που εκκινεί από την όποια αναγκαιότητα της υποτακτικής δεν είναι γνήσια γιατί ο "κυρίαρχος" απλά επωμίζεται ρόλο στο δικό της θεατρικό δρώμενο. Πρόκειται για την πλέον ύπουλη αλλά και συνηθέστερη μορφή toping from the bottom...

Και για να μην μπερδευόμαστε δεν υπάρχει καμία εκ γενετής υποταγή ούτε άλλα εξωτικά ψυχο-βιολογικά τερτίπια.
Η υποταγή είναι γνήσια όταν είναι αποτέλεσμα της επικυριαρχικής δράσης του Κυρίαρχου, και μόνον τότε. Η υποταγή δεν είναι αυθύπαρκτος κατάσταση. Δεν σηκώνεται καμία "υ" το πρωί και αναφωνεί "σήμερα η υποταγή μου είναι ίσαμε 5 κιλά, που να την ακουμπήσω;;" Ο Κυρίαρχος επάγει την υποταγή και ουδείς άλλος.

 

Διαφωνώ σχεδόν κάθετα.
Θεωρώ σημαντικότερη την κυριαρχική παρουσία (μπορώ και θέλω) από την κυριαρχική δράση (θέλω και επιδιώκω).
Η υποτακτική προδιάθεση μιας γυναίκας δεν καθιστά κάποιον Κυρίαρχο, αν αυτός δεν μπορεί και δεν θέλει να είναι Κυρίαρχος.
Στο S/m θα μπορούσε να είναι όπως τα λέτε, στο D/s ποτέ, γιατί τότε θα ακυρώνονταν ο χαρακτήρας της σχέσης.

 

Που διαβάσατε στην παράθεσή μου κάτι τέτοιο;
Το απολύτως ενάντιο ισχυρίζομαι και πολύ ξεκάθαρα μάλιστα: "Το γεγονός καθιστά αυτομάτως τον οποιονδήποτε αποδέχεται αυτή την "υποταγή" χρηστικό υποχείριο της πρόθυμης υποτακτικής και συνεπώς όλα αυτοκαταλύονται."

Αν ο κυρίαρχος δεν την σύρει στην υποταγή, αλλά δηλώσει παρόν στην πρόθυμη υποταγής της, τότε δεν την υποτάσσει αλλά παίρνει μέρος στο δικό της παιχνίδι. Συνεπώς, χρησιμοποιείται εξ αυτής και φυσικά δεν μπορεί να λογίζεται ως κυρίαρχός της...

Το νήμα δεν ανοίχτηκε τυχαία στη γενική θεματολογία "σαδομαζοχισμός" και η πρόθεσή μου είναι να ομιλήσω μόνο σε ότι αφορά τη Σαδική θεώρηση (ο μαζοχισμός μου είναι απολύτως περιττός, και κακώς αναφέρεται δίπλα στο Σαδισμό). Το D/s και οι λοιπές χαριτωμένες μπιντιεσεμικές κατασκευές έχουν αποδομηθει εντός του παρόντος από το 2006-2007, μάλλον δεν έχετε διαβάσει τα προηγούμενα...

 

Πρώτον, ομίλησα για τα τα κακά κορίτσια που η γκρίνια μου με αποτρέπει να κάνω παρέα. Δεν μίλησα για τον "όποιον" αλλά για μένα, συνεπώς εσύ γενικεύεις κι όχι εγώ
Δεύτερον, Αν ήθελα να σε αποστομώσω θα χρησιμοποιούσα gag ή άλλα πιο πρόσφορα μέσα   Δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας μου να φιμώνω τους συνομιλητές μου ακόμη και όταν έχουν επικριτική διάθεση.
Τρίτον και σημαντικότερον, απεδέχθειν την θέση σου ότι γκρινιάζω, προς τι ακκίζεσαι;;

 

 

" κι αν χρειαστεί θα παλέψουμε για τη σκλαβιά μας"!!

 

Ό καθένας αντιλαμβάνεται μέχρι εκεί που μπορεί.
Μερικές φορές, κάποια πράγματα, μόνο όταν τα ζει.

 

Ε, αφού αποδομήθηκε εντός του παρόντος δεν υπάρχει αμφιβολία, έτσι είναι!
Δεν μας το λέγατε νωρίτερα να μην μπλέξουμε σε φαιδρές καταστάσεις, κυριαρχίες και υποταγές και πράσιν' άλογα...

Απορία.

Αφού όπως λέτε δεν σας ενδιαφέρει η προθυμία, δεν θέλετε δηλαδή να θέλουν, αφήστε τις υποταγές, πώς ξανάρχονται δεύτερη φορά;

Είναι πραγματικά διασκεδαστική η θέση "αφού αυτό ξέρω και κάνω, τίποτε άλλο δεν ισχύει, να, το είπαν και άλλοι".