"υποταγή με εσωτερικό κίνητρο"

αν αντικατασταθεί το «γιατί» με «οτι» θα παραχθεί μια επαρκώς στιβαρή αντιληπτική δομή. πράγματι τα βαφτίσια του κινήτρου είναι αδιάφορα, είναι μάλλον ένα πρόσκαιρο άλλοθι στις παρούσες ηθικές συνθήκες.

στο (πρωθύστερο και αποσπασματικό) σαδομαζοχιστικό μοντέλο, είναι γεγονός οτι ο τοπ κάλλιστα μπορεί να ενεργεί ως εκτελεστής ή υπηρέτης της αλγολαγνείας της μποτομ, ή ως υποτακτικός σε πλατύτερο πλαίσιο. έχει υποστηριχθεί, ανεπιτυχώς, και στο φορουμ, οτι ειναι εκδήλωση κυριαρχικότητας να δέρνεις την «υποτακτική» κατά παραγγελίαν, από λίστα που έχει προεγκρίνει ή από την οποία επιλέγει, πριν ή μετά το λούσιμο των μαλλιών της. αφορά σε επιθυμίες, γούστα, βίτσια, χαριτωμενιές κλπ.

αποποπροσανοτιλιστική μου έπεσε η έκφραση «εσωτερικό κίνητρο» διότι με παρέπεμψε σε κάτι πηγαίο ή εγγενές, ενώ έχει εδώ την έννοια του υποκρυπτόμενου. βάσιμη η επιφύλαξή σας για τους ρόλους στο σαδομαζοχιστικό πλαίσιο, υπ' αυτήν την ανάγνωση. είναι πολλές φορές διατυπωμένο οτι παρ' οτι μοιάζουν αρκετά σε ορισμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά ο σαδομαζοχισμός με την ασυμμετρία, εν τούτοις δεν συγγενεύουν, αλλά οπωσδήποτε δεν ταυτίζονται.

 

Τους μη σοβαρούς και σώφρωνες φοβάμαι. Πες πες όμως... θα το πεις κι αλήθεια. Κατά τα άλλα:

"Αμαρτία ομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία ..." όπως λέει και ο θείος μου ο Βρασίδας.

 

Περί τα μέσα του προηγούμενου αιώνα (1950 -1980), ένα από τα πιο συχνά θέματα συζήτησης στον χώρο των Τεχνών ήταν "η Τέχνη για την Τέχνη" (l' Art pour l' Art).
Ιστορικά ο προβληματισμός ξεκίνησε όταν κάποιος καλλιτέχνης-άνθρωπος είπε ξεκάθαρα πως η Τέχνη δεν είναι για να υπηρετεί το όποιο πολιτικό ή θρησκευτικό ζητούμενο, να πα να γαμηθείτε ως ζητούμενα, ευχή σας δίνω.
Με τον καιρό το θέμα επανήλθε, ένεκα οι συνθήκες, με κάτι ερωτηματικά τύπου "ποια είναι η ευθύνη του καλλιτέχνη σε σχέση με τα τεκταινόμενα και το γίγνεσθαι" που με τη σειρά του κατέληξε σε διάφορες χαριτωμενιές του στιλ "να κατέβει η Τέχνη στον λαό", "τι σχέση έχει η Τέχνη με την μορφή και το περιεχόμενο", "παλιά ήταν καλά", "μπορεί η Τέχνη να είναι στρατευμένη", "τι θέση παίρνει το τάδε καλλιτεχνικό κίνημα απέναντι στο δείνα κείμενο" και τέτοια όμορφα...
Το θέμα προσεγγίστηκε ποικιλοτρόπως και διεξοδικότατα από πολύ μεγάλα μυαλά καταλήγοντας σε αυτό που σήμερα, πολύ-πολύ χοντρικά, θα λέγαμε "υπεύθυνος για το έργο του είναι ο καλλιτέχνης, κριτής του το κοινό" και πάπαλα. Τα μεγάλα μυαλά, σοφοί άνθρωπες γαρ, συνόδευσαν την "ετυμηγορία" τους κατά περίπτωση και με απίθανα "μπινελίκια", του χουμ ιτ μέι κονσέρν, έτσι για να σφίγγουν οι κώλοι.
Βεβαίως και ακόμα υπάρχουν κάτι ρηχά απόνερα, που με την πρώτη ευκαιρία αναζητούν φιλτράρισμα/εξωραϊσμό, για λόγους συγγνωστά υπόπτους...

Επειδής λοιπόνανε, η πιο βαρειά Τέχνη είναι η τέχνη του σχετίζεσθαι και κατά μείζονα λόγο της συμβίωσης, στην οποία όλοι είμαστε ως έναν βαθμό εκτεθειμένοι, από ρολίστες έως πρωταγωνιστές έως χουατέβα, ας παραμείνουμε τουλάχιστον πιστοί στο έργο μας, στο οποίο είμαστε και δημιουργοί και κρινόμενοι εν ταυτώ.

Το αποτέλεσμα δεν θα μας πει ποτέ "ψέμματα", είναι το μέτρο μας, είμαστε εμείς, λογοδοτούμε στην πάρτη μας και το έτερο μέλος (άντε νάναι και καναδυό ακόμα) και φινίτο λα μούζικα, πασάτα λα φιέστα...
Αλλιώς μασουλάμε αυτάρεσκα παστίλιες για τον "πόνο" των άλλων, ενώ το ποπ άσμα το λέει απλούστατα: "πάρε πασά μου την οδοντόβουρτσά μου"...
Ή αλλιώς "του κακού γαμιά..." κλπ κλπ...

 

Όχι. Οι βασικές ανάγκες ειναι αυτές που κάποιος είτε δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτές, είτε είναι δυστυχισμένος χωρίς αυτές.

Και για τον καθένα, πέραν των βασικών βιολογικών αναγκών, μπορεί να είναι διαφορετικές.

Στο αρχικό ποστ του νηματοθετη, κατατάχθηκαν οι άνθρωποι με βάση θεολογικά και καθαρά προσωπικά κριτήρια. Εντελώς ενοχικά και απαξιωτικά.

Οι προβληματικοι γίνανε υποτακτικοί γιατί αλλιώς δεν τους γαμαει άνθρωπος! Και μόνον αυτοί εχουν συνειδητή υποτακτικοτητα.

Γνωστή θεωρία, η οποία έχει αποδομηθει πλήρως και παντελώς άσχετη με το δικό μου ποστ το οποίο αναφέρεται σε ανάγκες.

Ψυ θεωρίες οι οποίες προσπαθούν απεγνωσμένα να εξηγήσουν την υποτακτικοτητα και κυριαρχικοτητα ως τραύμα, είναι αστείες.

 

Να σημειωθεί ωστόσο ότι αυτή δεν είναι η θέση του νηματοθέτη αλλά απόπειρα ερμηνείας του σκεπτικού του από τη μεριά μου, απόπειρα που απέτυχε παντελώς όπως φάνηκε από τις απαντήσεις που έδωσε σε δικό σας ποστ λίγο παρακάτω.

 

...ειναι που φαντασιώνονται συνεχόμενους βιασμούς...

Αγαπητή μου, δεν μιλάμε για sessions και μπιντιεσεμικά παρτάκια εδώ...

Σας το λέω τώρα που μου δίδεται η ευκαιρία. Όταν πραγματικά θέλεις να γνωρίζεις διαβάζεις, όλα γραμμένα είναι...

Αυτό είναι το μόνο σίγουρο αγαπητέ, χαίρομαι που το αντιλαμβάνεστε!

Αυτό ισχύει όταν το αντιληπτικό σου μέγεθος, περιορίζεται στο στενό βιωματικό σου "σύμπαν".
Ευτυχώς, η ανθρώπινη αντίληψη και διανόηση εκτείνεται πολύ πέραν του βιωματικού σύμπαντος του εκάστου εξ ημών και έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε και να γνωρίζουμε πχ κβαντική μηχανική ήδη από το 1924 και δώθε...

 

Μπορείς να είσαι απολύτως βέβαιος για αυτό φίλε μου, όταν διαγνώσεις από πρώτο χέρι το εσωτερικό κίνητρο;;; και πόσο σοφός είσαι αν αποδεχθείς ελαφρά την καρδία, "έλα μωρέ δεν με χρησιμοποιεί, ποιος χρησιμοποίησε ποτέ Εμένα; τον Μαστορα το σωστό"!

 

Ω, μοντιέ, εννοείτε ότι θέλουν; Και πώς τους θέλετε εσείς τότε;  

Όσο και να σας φαίνεται περίεργο, διάβασα όλα τα εδώ γραμμένα, ευθεία και εγκάρσια, δρακόντεια και μη, πειστικά και έωλα.

 

ΙΔΑΝΙΚΑ για έναν και μόνο λόγο (εφόσον θα εξαιρέσουμε την βία), ότι αναγνώρισες την υπεροχή του και συνεπώς κατά τον αγαπητό σου, όπως γνωρίζω Πλάτων, επειδή Ερωτεύτηκες...

 

Θα χαιρόμουν κι εγώ, αν μπορούσατε να το αντιληφθείτε κι εσείς.

 

Φίλτατε, χαίρομαι που και θυμάσαι και κατανοείς τι σημαίνει "τα περί bdsmίου τα έχουμε αποδομήσει στο παρόν από παλιά". Το νήμα μου ναι, δεν είναι καινούριο, είναι review και πραγματεύεται όσα έχουν ξεχαστεί με τα χρόνια αλλά που ουδέποτε έπαψαν να είναι επίκαιρα και ζωντανά στην σκέψη όσων θέλουν να ασχοληθούν σοβαρά με την κυριαρχία (η υποταγή δεν απασχολεί γιατί είναι αποτέλεσμα) και τα μασκαρέματά της (δάνειο από τον Σιχαμερότατο)...
Όσα αναφέρεις είναι δηλωτικά της αέναης μάχης μεταξύ του ιδανικού και του εφικτού. Ισχυρίζομαι, ότι ως αναζητητές της Αριστείας (κατά τον Αριστοτελικό ορισμό) οφείλουμε να στρεφόμαστε πάντα προς το ιδανικό και να παλεύουμε για να φέρνουμε το εφικτό μας πλησίον του. Σε αντίθετη περίπτωση σταματούμε εις το υπάρχον εφικτό (bdsm ή ότι άλλο) και βιώνουμε το τέλμα. Ισχυρίζομαι ακόμη, ότι υπάρχουν τρόποι (πέραν της ωμής βίας) να μην είμαστε ως Κ "οι εξυπηρετητές των υποτακτικών" - συνεπώς μη κυρίαρχοι- και σε αυτό αποσκοπεί η παρέμβασή μου με το νήμα αυτό. Για να επιτευχθεί ωστόσο έστω και μικρή πρόοδος σκέψης επ αυτού, προαπαιτείται να γνωρίζουμε το ΠΡΟΒΛΗΜΑ (έκφανση, αιτίες, συνέπειες).

 

Ένα ή και περισσότερα άλλοθι φίλτατε, όχι μόνο ηθικά αλλά κι εσωτερικά (ψυχικά, διανοητικά κλπ) τα οποία δεν χρησιμοποιούνται μόνο εκ των "υποτακτικών" αλλά και εκείνων που τις υπηρετούν μασκαρεμένοι σε "Κ"...
Δια τούτον και η σαδική θεώρηση πρωτίστως αποδομεί την Ηθική και κάθε άλλη προκατάληψη, προκειμένου να εμπεδωθεί γνήσια Κυριαρχία...
Με τις υγείες μας.