Επιχειρήματα

αυτή η μηχανιστική αντίληψη για το λογικοφανές αναμενόμενο, σπανιότατα οδηγεί σε βάσιμα συμπεράσματα.

 

Ποια μηχανιστικη αντιληψη;

 

Μπορεί να το βλέπεις ως μηχανιστικη αλλα.είναι ουσιαστικη. Ένα μορφωμένος και έξυπνο υ θα βαριέται θανασιμα έναν αμόρφωτοι και χαζό Κ. Οπότε και σκόντο να κάνει και να πει το ναι σε λίγο θα την κάνει αλλά γαλλικα.

 

η επανάληψη του ισχυρισμού είναι διαφωτιστική.

 

Ένα μορφωμένο και έξυπνο υ, είναι αρκετά έξυπνο ώστε να επιλέγει βάσει κριτήριων, τα οποία στο δικο του αξιολογικο συστημα κρίνονται έως και αυτονόητα στο να αρχίσει καν ένα διάλογο, πόσο μάλλον σχέση Κ/υ. Θα μου πεις λάθη γίνονται, εγώ προτιμώ να τα λέω εμπειρίες που μελλοντικά προσθέτουν δικλείδες ασφαλείας στις επόμενες προσπάθειες.

 

 

Mε άρωμα δεκαετίας '70 ο Αρκάς στο συγκεκριμένο του σχόλιο και μιαν αναφορά στον Κορνήλιο Καστοριάδη....
Στο τέλος της δεκαετίας αυτής δημιουργήθηκε η λέξη "κουλτουριάρης"...
Μεταξύ της οδού Ακαδημίας και της οδού Αθηνάς...
Με μυρωδιά από Aqua Velva και ιδρώτα από πλαστική καφέ παντόφλα...
Με το μπαρδόν...

 

Αυτό που με μπερδεύει είναι η χρήση της λέξης "δικαιούται". Υπάρχουν σχέσεις όπου το ένα μέλος απαγορεύει στο άλλο να είναι σκεπτόμενο; Εκτός εάν αυτό που δεν δικαιούται είναι να εκφράσει τις σκέψεις του. Απαράδεκτο.
Ο διάλογος, η ανταλλαγή απόψεων, η επιχειρηματολογία είναι αναγκαία (και ερεθιστικά) συστατικά μιας σχέσης.

Στην περίπτωση που επιχειρηματολογήσει ο Κυρίαρχος και η υπό είναι σε θέση να αποδομήσει την επιχειρηματολογία του, θα πρέπει να το κάνει. Στην περίπτωση που δεν το κάνει, θα έχει απέναντί της έναν Κυρίαρχο η άποψη του οποίου είναι λάθος(σύμφωνα με εκείνη). Και αν πιστέψουμε πως κανείς δεν μπορεί να είναι τίποτα πάρα μόνο όταν οι άλλοι τον αναγνωρίζουν ως αυτό, τότε υπάρχει η πιθανότητα να σβήσει η Υπεροχή του για εκείνη (υπερβολικό; )
Από την άλλη, μπορεί με τον διάλογο, να αντιληφθεί πως τελικά η δική της άποψη είναι η λάθος, οπότε και πάλι θα υπάρξει κέρδος.
Το ίδιο ισχύει για στην περίπτωση που η επιχειρηματολογία είναι η αιτιολογία μιας απόφασης.

 

Και θα ξερει πως δεν εχει καμιά σημασια ( το συμφωνα με εκείνη) και το αποτέλεσμα ή το τι θα γίνει θα εχει να κανει με την αποψη του Κ της, οσο λάθος σωστη η ο,τι είναι κατά τη γνώμη της.

Μπαίνω στην κουβεντα, μαρεσει  

 

Και ακριβώς επειδή έχει σημασία, θα πρέπει να υπάρξει αποδόμηση.

 

Χαθήκαμε. Νομιζω

 

O Κ δεν επιβάλλει γνώμη, αλλά πείθει.
Η πειθώ του όμως δεν βασίζεται τόσο στο μορφωτικό του επίπεδο και στα επιχειρήματα, αλλά κυρίως στις πράξεις, τη στάση και τη συμπεριφορά του.

Σημ.: όπου μόρφωση = αντίληψη + κριτική ικανότητα, όχι τίτλοι σπουδών.