Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

σε περίμενα εσενανε  

 

Σαν ο έρωτας σε μαγέψει ακολούθησε τον, όσο κι αν οι δρόμοι του είναι τραχιοί κι απότομοι.
Κι όταν οι φτερούγες του σε τυλίξουν, γείρε πάνω του, όσο κι αν το σπαθί που κρύβει το φτέρωμά του
μπορεί να σε πληγώσει…

Κι όταν σου μιλάει πίστεψέ τον, όσο κι αν η φωνή του γκρεμίζει τα όνειρά σου,
όπως ο βόρειος άνεμος τον κήπο σου κουρσεύει..
Γιατί όσο κι αν ο έρωτας σε στολίζει, άλλο τόσο σε σταυρώνει…

Όσο κι αν σε βοηθάει ν’ ανθίσεις, τόσο από την άλλη κλαδεύει τα κλώνια σου..
Όσο κι αν σκαρφαλώνει ψηλά για να σε φτάσει, τα τρυφερά κλαδιά σου να χαιδέψει, που λικνίζονται
στον ήλιο, έτσι ως τις ρίζες σου θα κατέβει, να τις ταρακουνήσει καθώς αγκιστρωμένες είναι μες το χώμα…

Κι αν μες το φόβο σου γύρευες απ’ τον έρωτα μόνο γαλήνη και η ηδονή,
τότε είναι καλύτερα τη γύμνια σου να κρύψεις και να περάσεις μακριά απ’ του
έρωτα τα αλώνια, να βγεις στον κόσμο που δεν έχει εποχές, εκεί που θα
γελάς, μα θα είναι το γέλιο μισερό, κει που θα κλαις, μα θα ναι λειψά τα δάκρυά σου…

Χαλίλ Γκιμπράν

 

Όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει.
Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορυφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου, που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο, έτσι κατεβαίνει και ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.

Σαν δέματα σταριού σε μαζεύει κοντά της.
Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχυάσει. Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου. Σε αλέθει για να σε λευκάνει. Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.
Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.

Όλα αυτά σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιά σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.
Αλλά αν από φόβο σου γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης, τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις την γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στο χωρίς εποχές κόσμο, όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου, και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.

Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της, και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της.
Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.
Η αγάπη δεν είναι καμιά άλλη επιτυχία εκτός από την εκπλήρωση της.
Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:

Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στην νύχτα.
Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.
Να πληγωθείς από την ίδια την γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.

Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρει ευχαριστίες για μια ακόμη μέρα αγάπης.
Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης. Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο μ' ευγνωμοσύνη στην καρδιά.

Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ' έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.

Χαλίλ Γκιμπράν

 

Αλλά εγώ μιλώ για την άλλη αγάπη. Την υπερβατική.
Αυτή που ντύνει με βελούδο την ψυχή.
Αυτή που διώχνει τους σκορπιούς από τη σκέψη.
Αυτή που σπάει το συρματόπλεγμα του εαυτού σου.
Αυτή που δε βγαίνει από το στόμα.
Ξεχύνεται από την αφή και την ανάσα.

Αλκυόνη Παπαδάκη

 

 

 
Μια τρέλα είναι από μόνος του, όταν γίνεται και παράφορος, παραγίνεται το πράγμα....

 

Όταν ερωτεύεσαι τρελαίνονται οι ορμόνες όταν είναι και παράφορος είναι σκέτη τρέλα και οδηγεί σε παράλογες πράξεις.
Κάποιοι το βρίσκουν χαριτωμένο... κάποιοι και λογικό!!!

 

..Κ᾿ ἦταν μία νύχτα ὡραία καὶ στὴ ματιά σου
καὶ στὰ τραγούδια σου. Ἤτανε γλυκιὰ
μία νύχτα στὰ τραγούδια τὰ παληά σου
γεμάτη ἀστέρια, νύχτα ξωτικιά.

Ἡ μόνη ἀγάπη μέσ᾿ στὴ μοναξιά σου,
τόσο ὄμορφη, τόσο ὑποβλητικιά,
ἔγινε πάθος μέσα στὴν καρδιά σου,
μέσ᾿ στὴν καρδιά σου τὴν ἐρημικιά.

Ἄχ, τὰ παληὰ τραγούδια σου ποὺ κλαίγαν
Κ᾿ ἤτανε τόσο ἀνείπωτα γλυκὰ
καὶ τὄκρυβαν σεμνὰ καὶ δὲν τὸ λέγαν.

Ἄχ, τὰ παληά σου τὰ τραγούδια ποὖνε
θλιμμένα σὰν ἀγάπης μυστικά,
σὰν ἄνθη δακρυσμένα ποὺ σιωποῦνε.

Μαρία Πολυδούρη

 

..Όταν ερωτευόμαστε οι μπάρες
του χρόνου σημαίνουν στάση στη λήθη
η δυστυχία γεμίζει θαύματα
ο φόβος μεταμορφώνεται σε τόλμη
και ο θάνατος δεν βγαίνει απ’ τη σπηλιά του
ερωτεύεσαι και είναι ένας οιωνός δωρεάν
έν’ ανοιχτό παράθυρο που βλέπει νέο δέντρο
είναι των συναισθημάτων κατόρθωμα
καλοσύνη σχεδόν ανυπόφορη
και εξάσκηση κόντρα στην όποια αναποδιά
αν αντίθετα πάψεις να ερωτεύεσαι
βλέπεις το σώμα όπως είναι και όχι
όπως το επινόησε το άλλο βλέμμα
επιστρέφεις φτωχότερος στο πανάρχαιο αίνιγμα
και μες στον καθρέφτη ανταμώνεις τη θλίψη.

Mario Benedetti

 

 

Κλείσε τα παράθυρα

Κλείσε τα παράθυρα μη βλέπουν οι γειτόνοι,
και την πόρτα σφάλισε και σβήσε το κερί.
Η αγκαλιά μου πύρωσε σαν το κερί και λιώνει,
για σφιχταγκαλιάσματα κι όλο καρτερεί.

Κλείσε μη μας βλέπουνε λοξά οι ματιές του κόσμου,
δώσ’ μου το χειλάκι σου, πούναι απαλό, νωπό.
Έχω κάτι ολόγλυκο για σένα απόψε, φως μου,
έχω κάτι ολόγλυκο σα μέλι να σου πω.

Έλα πέσε απάνω μου και μην κοιτάς με τρόμο.
Το κερί μας έσβησε, δεν μας θωρεί κανείς.
Ξέχασε πως βρίσκονται κι άλλες ψυχές στο δρόμο,
κι άσε να κυλήσουμε σε πέλαγα ηδονής.

Έλα, ως τα μεσάνυχτα θα σε φιλώ στο στόμα,
έλα, κι είναι οι πόθοι μου τρελοί, τόσο τρελοί,
που το γλυκοχάραμα θα μας προλάβει ακόμα
στο πρώτο μας αγκάλιασμα, στο πρώτο μας φιλί.

Κι όταν σε ρωτήσουνε τη χαραυγή οι γειτόνοι,
για ποιο λόγο σφάλισες, αχ! πες τους, να χαρείς,
πες τους πως στην κάμαρα φοβάσαι άμα νυχτώνει,
κι έπεσες και πλάγιασες νωρίς, τ’ ακούς; Νωρίς

Ναπολέων Λαπαθιώτης

 

«…ακούγοντάς σε να γλυκομιλείς και να γελάς τόσο όμορφα · αυτό, στ’ αλήθεια κάνει την καρδιά μου να σκιρτά μέσα στα στήθη.
Γιατί, κάθε που σε κοιτάζω έστω για μια στιγμή, λέξη δεν μου έρχεται στα χείλη, αλλά η γλώσσα μου παγώνει στη σιωπή,
ευθύς μία λεπτή φλόγα αρχινά να τρέχει κάτω από το δέρμα μου, τα μάτια μου παύουν να βλέπουν και τ’ αυτιά μου αρχίζουν να βουίζουν.
Ιδρώτας με πλημμυρίζει και ένα τρέμουλο με συνεπαίρνει ολόκληρη,
γίνομαι πιο χλωμή κι από τη χλόη
και, στο σκοτισμένο λογικό μου,
μού φαίνεται πως πάω να ξεψυχήσω…»

Σαπφώ