24/7 - πραγματικότητα ή φαντασία?

Θα ζητήσω συγγνώμη που δεν έχω το κουράγιο να διαβάσω όλες τις σελίδες του νήματος θα κατανοήσω απόλυτα αν τα ερωτήματα μου έχουν ήδη απαντηθεί.
Διάβασα μόνο κάποια εξ'αυτων προς το τέλος και έχω τις εξής απορίες:

Προφανώς αντιλαμβάνομαι ότι το ερωτικό κομμάτι ενός ζευγαριού δεν αφορά ένα παιδί, όχι λόγω ενοχής αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι επί του παρόντος, νομίζω είναι και αυτονόητο άλλωστε.
Η δομή όμως της σχέσης των γονιών του το αφορά.
Και όταν λέω δομή δεν αναφέρομαι σε συνδυασμούς, είμαι άλλωστε υπέρ του να μεγαλώνουν ομόφυλα ζευγάρια παιδιά.

Σε μια σχέση M/s ή D/s ομως όπου το Κυρίαρχο μέλος είναι άντρας (θα εξετάσω αυτή τη περίπτωση) αυτός παίρνει τις απόφασης και η γυναίκα υποτακτική ακολουθεί. Έχω διαβάσει σε άλλα νήματα στο παρελθόν ότι αυτό μπορεί να γίνεται με έναν ήπιο τρόπο και με σεβασμό μπροστά στο παιδί και απλά να μην υπάρχουν οι γνωστές διαμάχες και εντάσεις που μας είναι τόσο γνώριμες στα βανιλα ζευγάρια. Πολύ ωραία. Και πάλι όμως, αν αναγνωρίσουμε ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα από όσα τους αναγνωρίζουμε σίγουρα θα αντιληφθεί σε κάποιο επίπεδο ότι τελικά οι αποφάσεις παίρνονται από τον άντρα. Ο άντρας αποφασίζει πότε θα συζητηθεί ένα θέμα, σε τι πλαίσιο και η γυναίκα ακόμα και αν διαφωνεί θα ακολουθήσει. Το βλέπω πολύ πρακτικά, είτε θα πρέπει να μπει νερό στο κρασί της διαδικασίας, της δομής του M/s είτε το παιδί θα μεγαλώσει με αυτή την αντίληψη μέσα στο σπίτι και στο δεύτερο κομμάτι βρίσκεται το θέμα μου.
Γιατί μπορείς να εξηγήσεις τις επιλογές σου όταν το παιδί είναι σε ηλικία να καταλάβει και να επεξεργαστεί πλέον ώριμα κάποια πράγματα αλλά το να πιστεύει το παιδί μου ότι ο άντρας αποφασίζει και η γυναίκα ακολουθεί θα με τρελαινε ως ιδέα και θα το φοβόμουν απίστευτα.

Μπορούμε να τα έχουμε όλα; Είναι τόσο κακό να αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε και ότι κάπου θα πρέπει να γίνουν σκληρες εκπτώσεις;

Δεν είμαι κλειστή στο θέμα, γράφω τις σκέψεις μου σε αυτή τη δεδομένη στιγμή της ζωής μου.
Απλά είμαι και πολύ επιφυλακτική ανάμεσα στη θεωρία των ανθρώπων που δεν έχουν βιώσει μια τέτοια κατάσταση και σε αυτών που την έχουν.

 

Εγώ παιδιά δεν έχω, οπότε δεν μπορώ να καταθέσω την εμπειρία σε αυτό. Πιστεύω πως όποιος ζει κάτι, επειδή αυτό επέλεξε και τον καλύπτει απόλυτα και όχι από περιέργεια ή από μια φαντασίωση, μπορεί να το εντάξει μέσα στην καθημερινή του ζωή με τα παιδιά του ή χωρίς. Ο τρόπος που θα το κάνει είναι δική του υπόθεση.

Θέλω να βάλω στη συζήτηση και την περίπτωση του υπόλοιπου κοινωνικού περίγυρου, οικογένεια, φίλοι, γείτονες κτλ. Προσωπικά δεν έχω καμία διάθεση να εξηγώ στον καθένα πως περνάω τις προσωπικές μου στιγμές, δεν τους αφορά άλλωστε, αλλά μου είναι άκρως διεγερτικό να ζούμε τη D/s σχέση μας, μέσα στον κόσμο που μας περιβάλλει. Προσυμφωνημένες εντολές που ενεργοποιούνται με ένα βλέμμα, έκτακτες που ψιθυρίζονται
στο αυτί σε ανύποπτο χρόνο, ρόλοι που πρέπει να παιχτούν μπροστά σε φίλους, δημιουργούν αμηχανία και έκπληξη στους μη γνωρίζοντες, αλλά ανεβάζουν την αδρεναλίνη σε μας. Η εφευρετικότητα που πρέπει να έχει κάποιος για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα με λογικοφάνεια, είναι επίσης ένα δυνατό σημείο του παιχνιδιού. Το συνιστώ ειδικά σε όσους πιστεύουν πως το βδσμ είναι μόνο γαμάω και δέρνω.

 

συμφωνω σε ολα μαζι σου αλλα απομονωσα αυτο το κομματι γιατι αναφερουμε το παιδι σαν γενικο ορο και δεν δινουμε μεγαλη εμφαση στην ηλικια.
αλλο να ειναι 5 και αλλο 15+.γιατι στην πρωτη περιπτωση μπορει τα παιδια να αντιλαμβανονται πολλα αλλα το κανουν με τον δικο τους τροπο.
στην δευτερη περιπτωση πιο πιθανο βλεπω να σοκαρει το παιδι εμενα παρα το αντιθετο 

 

Αυτό ακριβώς εννοουσα.

 

Γιατί στον φιλο μου με τους βανίλα γονείς που η μαμά του άφησε σπουδές και τα πάντα για να είναι με τον πατέρα του και να μεγαλώσει αυτόν και τα αδέρφια του μέσα στο σπιτι, ποιος εξήγησε τι, και τι έπαθε ο φίλος μου,;, ( Διαφορετικο από ότι παθαίνουμς όλοι) η μια άλλη οικογενειακή φίλη δεν έτρωγε τυρί και είχε επιβάλει έτσι σε άντρα και παιδιά να μην ακουμπάει κάνεις τυρί, γιατί δεν το γουστάρει. Η ο μπαμπάς που είναι όλο γύρα και έξω και βόλτα και η μάνα δουλειά και μετά σπίτι; Εκείνα τα παιδια τι;

Μην τρελαινόμαστε. Αλλωστε εγώ αν είχα ποτέ την ευτυχία να κάνω οικογένεια με τον Αφεντη μου πχ στα περισσότερα δεν θα χρειαζόταν καν να φανεί ότι παίρνει τις αποφάσεις. Θα τον είχα μάθει θα είχα φροντίσει να τον μάθω και απλά να γίνονται όλα όπως θέλει χωρίς αυτό να κάνει κρα.

Άλλωστε κανένα παιδί ακόμα και αυτά στα 15 δεν πολυξερουν τα σοβαρά θέματα μιας οικογένειας ούτε τι παίζει οικονομικά ούτε τι παίζει στις δουλειές των γονιών ουτε τα βαριά θέματα...εγώ με γκόμενους γύριζα μονο, φίλες ρούχα και μαθηματα. Δεν καιγομουν και πολυ. Τώρα αν το παιδί μου καίγεται τοσοοο για το τι κάνω εγω, αντί να ζει την εφηβεία του ...θα ανησυχώ γιατί όντως κάτι πρόβλημα θα παίζει.

 

Και με αφορμή τις παραπάνω σκεψεις μου θελω να τονίσω κάτι που κατεληξα.

Θεωρητικα, βανίλα σχεση εμείς εδώ, ονομαζουμε την σχέση που οι αποφάσεις παίρνονται ίσα, συμμετρικη!; Θέλετε; Ισότιμη; Οκ

Πραγματικά όμως δεν είναι έτσι. Οι βανίλα σχέσεις και γάμοι δεν είναι ντε φάκτο το παραπανω .υπάρχει πολυυυυυυ ανισότητα, πολυυυυ καταπίεση, πολυυυ γενικότερα ... Είναι σχέσεις. Η διαφορα των D/s και M/s σχεσεων και για αυτο μαρεσουν στην βάση τους, είναι ότι παίρνεις όλη αυτή την ανισότητα και το αλαλούμ και του δίνεις δομή και συνέπεια . ξερεις και Ξερει και αρκεί .

Μην ακούω λοιπόν για ισσοροπιες στις παιδικές ψυχολογικές και στις εφηβικές περιέργειες και ανάπτυξη χαρακτηρα, εντος και εκτος bdsm συγκριτικά, γιατί για μενα δεν συγκρινεται.

 

Αγαπητή @kinsha no onna

Αν ξεκινούσαμε μια συζητηση για τις παθογένειες της ελληνικής οικογένειας δεν θα είχαμε τέλος.
Ούτε μπορούμε να συγκρίνουμε το γεγονός της μάνας που αφήνει τη δουλειά για να μεγαλώσει τα παιδιά της με τη κουλτούρα ασυμμετριας bdsm.
Πάμε το θέμα παραπέρα και μιλάμε για συνειδητοποιημένους ανθρώπους.
Κατά την άποψη μου δεν ενδιαφέρονται όλοι οι έφηβοι μόνο για ρούχα, γκόμενους. Ιδίως τη σημερινη εποχή που η οικονομική κρίση μαστίζει τα παιδιά είναι πιο κοντά στη σκληρή πραγματικότητα.
Και αυτό δεν το θεωρώ καθόλου προβληματικο. Το αντίθετο θα έλεγα.
Από την άλλη έχω μηδενική εμπειρια ως προς τη δομή και την εξέλιξη μιας σχέσης 24/7 όπως έχεις εσύ όπως ανέφερες μηδενική εμπειρια πάνω στη μητρότητα.
Συνεπώς και κατά τη ταπεινή μου άποψη η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Και όπως είπε και η gaby-m ξεκινάμε από την παραδοχή οτι μιλάμε για δύο ώριμους ανθρώπους.

 

το οτι πολλες βανιλα σχεσεις δεν λειτουργουν σωστα δεν ειναι αλλοθι.υπαρχουν και παρα πολλες που το κανουν..
αλλα εγω τουλαχιστον που ειμαι ατομο που κραταει παντα μικρο καλαθι οταν δω M/s D/s να λειτουργουν σωστα θα ειμαι πιο ανοιχτομυαλος μεχρι τοτε...... 

 

Το ότι υπάρχουν θέματα και στις βανιλα καταστάσεις δεν αποτελεί επιχείρημα, οχι τετοιο που να με πείθει τουλάχιστον.
Το τι έπαθαν ας το αφήσουμε να το γνωρίζουν τα ίδια τα παιδιά, το τι φαίνεται και τα εύκολα συμπεράσματα δεν με αφορούν.

Δεν πολυξερουν τα 15χρονα τα σοβαρά θέματα της οικογένειας και δεν επηρεάζονται από αυτά; Δεν ξέρω τι να απαντήσω σε αυτό ειλικρινά.

Ως γονείς υποτίθεται ο καθένας στοχεύει στο καλύτερο δυνατό και τονίζω το δυνατό αλλά και το καλύτερο, δεν είναι λογική να λέμε ούτε ότι επειδή γίνεται χαμός από λαθη εκεί έξω είναι οκ ούτε ότι το παιδί στην εφηβεία του δεν νοιάζεται ούτε και να λέμε ότι δεν μας φοβίζει ούτε στο ελάχιστο ή δεν περνάει η σκέψη από το μυαλό ότι αγχωνόμαστε για κάποια πράγματα και όλα είναι λυμένα σε μια Μ/s σχέση με παιδιά. Δηλαδή μην πάμε από το ένα άκρο στο άλλο, στην προσπάθεια να πούμε ότι μπορεί να γίνει να μην μπορούμε να συζητήσουμε και τα θέματα/προβλήματα γιατί καμιά κατάσταση δεν υφίσταται άνευ αυτών.
Δεν δικάζω δεν προδικαζω, συζητάω έναν φόβο: αν κάποιος είναι τόσο σίγουρος ότι δεν θα περάσει η ανισότητα της σχέσης και ως λανθασμένο πρότυπο ανισότητας φύλων. Ειμαι ανοιχτή, αλλά όχι σε ένα γενικό και θεωρητικό επίπεδο, μιλάω για κάτι πολύ συγκεκριμένο.

 

Δεν υπάρχει σωστά η λαθος. Δεν είπα τα παραδειγματα για σωστό ή λάθος. Τα είπα ως παραδείγματα ανισότητας η ελέγχου. Δεν θεωρώ ότι κανένα παιδί από τις οικογένειες που ξέρω με μάνα βανίλα υπό η πατέρα βανίλα υπό, έπαθε κάτι.δεν επηρεαστηκαν τραβάνε το δρομο τους. Έτσι ήταν για αυτους και αλλιώς για μια άλλη οικογένεια κτλ. Δεν μεγαλώνουμε σε κουτιά, μιλάμε βλέπουμε το διαφορετικό παντού γύρω. Έχουμε επιλογές.

Στη D/s M/s απλά είναι ξεκαθαρισμένα και δομημένα άρα και πιο διαχειρισημα. Φορ μι

 

Αυτό εκζάτλ(ι)ι..!

Και αυτό το "αυτ"ό είναι πάααααρα πολύ πιο "αυτό" από το "αυτό" που νομίζεται ως "αυτό"...

 

Μπααα...
Παντού τα ίδια ισχύουν...
Μην ομφαλοσκοπούμε, μόνο και μόνο επειδή μάς είναι πιο εύκαιρο. πιο απτό...
Στην καλύτερη περίπτωση οι παραλλαγές και διαφοροποιήσεις είναι σαν να σου πέσουν 3 γραμμάρια αλάτι σε μια κατσαρολάρα που κάνεις σούπα...
Να μη μπούμε σε λεπτομέρειες...