24/7 - πραγματικότητα ή φαντασία?

Σύμφωνα με τις απόψεις αρκετών λοιπον εδώ μέσα τα παιδιά δεν επηρεάζονται από πρότυπα και ακόμα και αν επηρεάζονται ε επαρχουν πιθανότητες να τα ξεπεράσουν οπότε γενικά όλα καλά;
Οπότε τι κάθονται οι άνθρωποι είτε βανιλα είτε 24/7 και σκάνε και αγχώνονται πριν κάνουν παιδιά και επειτα προσέχουν κατά τη διάρκεια; Όλα θα πάνε καλά, ευθύνες δεν υπάρχουν, οι γονείς να ναι καλά και τα λύσαμε όλα. Δεν μπορούμε έτσι κι αλλιώς να ελέγξουμε το αποτέλεσμα οπότε γιατί να μπει κανείς στον κόπο.

Μαλιστα. Εξαιρετικα.
Νόμιζα θα συζητούσαμε για τις οποιες ιδιαιτερότητες έχουν οι M/s σχέσεις (αρνούμαστε ότι υπάρχουν; ), όχι για να τις δαιμονοποιησουμε αλλά για να βγάλουμε ζουμί, να δούμε ποια συγκεκριμένη στόχευση πρέπει να γίνει από τους γονείς μιας τέτοιας σχέσης και με ποιον τροπο, και να προκύψουν καποια αποτέλεσμα, αλλά εδώ βλέπω άλλα πράγματα οπότε σηκώνω τα χέρια ψηλά, η ισοπέδωση καλά κρατεί.

 

Αυτή τη στιγμή συντρέχουν δύο νήματα συζήτησης το https://www.greekbdsmcommunity.com/...αστική-διαφορά-vanilla-και-d-s-σχέσεων.89597/ στο οποίο φαίνεται να συγκλίνουν οι απόψεις στο ότι δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ των δύο μορφών σχέσης εξωτερικά και λέω εγώ όμως είναι ο καθείς ελεύθερος να νοηματοδοτήσει όπως αγαπάει την αλληλεπίδρασή του με το ταίρι του εντός της σχέσης και ο Κ να δεσμεύσει το υ σε αυτήν την νοηματοδότηση και το https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/Κ-vs-Υ.59539/ όπου σαφώς παίρνει κεφάλι η άποψη ότι ο Κυρίαρχος καθορίζει την μορφή της σχέσης με το υποτακτικό πρόσωπο και σε μεγάλο βαθμό το περιεχόμενο.

Αν τα συνδυάσουμε αυτά όλα ως προς το ερώτημα του νήματος, αυτό που προκύπτει είναι ότι είναι θέμα του Κυρίαρχου να επιλέξει τι και αν θα φαίνεται οτιδήποτε στα παιδιά τους ή στα παιδιά του υποτακτικού προσώπου που έχει αναλάβει και είναι θέμα του υποτακτικού να υπακούσει σωστά τον Κυρίαρχο και σε αυτό το θέμα.

Από τα λίγα πράγματα που γνωρίζω για το άθλημα υποστηρίζω ξανά ότι είναι και με το παραπάνω δυνατό να μη φαίνεται οτιδήποτε παραέξω και υποστηρίζω ότι ακόμα και αν υπάρχουν ενδείξεις δεν σημαίνει ότι θα τις διακρίνει ιδίως το μη ασκημένο μάτι που έχει μάλιστα το νου του να πάει να παίξει, να διαβάσει τα μαθήματά του, να μπει στο fb, να βρει τους φίλους του κλπ.

Από τα μηδέν πράγματα που γνωρίζω για την ανατροφή των παιδιών καταλαβαίνω ότι η διαχείριση της σχέσης συν τα παιδιά θα είναι, τουλάχιστον για κάποια χρόνια, μεγάλη πίεση και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα εκφράζονται στη σχέση όλα όσα θα ήθελαν το Κ και το υ, ούτε όποτε θα ήθελαν και ότι είναι ένα θέμα πραγματικό αυτό.

 

Όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια.

 

Δεν είναι συχνό φαινόμενο η οριακή προσωπικότητα ή πολλά στοιχεία αυτής σε αρκετά άτομα υποτακτικής τάσης;;

Γκουχ γκουχ γκουχ θα με πνίξεις βρε Μπρεντάκι!!!

(Άσχετο με το θέμα αλλά δεν άντεξα να μην το σχολιάσω)

 

Δει δη των γονέων ξυταλαιπωρείσθαι μετά των παίδων αυτών.

 

προτείνω να κάνουμε δυό διαφορετικά νήματα,
ένα γιά διαχείριση εμμονών κλπ διαταραχών, οριακών ή σαφών.
κι ένα για τη διαχείριση της καθημερινότητας της ασυμμετρίας.

δεν αφορούν το ίδιο κοινό τα δυό ζητήματα.

 

@Seras Victoria

Κάθε παιδί με γονείς, όποιο και να είναι το είδος συσχέτισης τους, έρχεται σε επαφή με γονικά πρότυπα και τα εκλαμβάνει με δικό του τρόπο - ούτε δυο παιδιά ίδιων γονέων είναι απαραίτητο ότι θα βλέπουν το ίδιο πρότυπο, συνθήκες και μεταβλητές είναι άπειρες.

Ευθύνη των γονέων υπάρχει ως προς την κύρια στόχευση τους, που είναι να δημιουργήσουν ανεξάρτητα άτομα, περνώντες τους τα κατάλληλα εργαλεία για να διαχειρίζονται την ζωή τους και τις ανάγκες τους. Αυτό θα δώσει στο παιδί τα εφόδια, μεγαλώνοντας, να επεξεργαστεί ανάμεσα στα άλλα, αν θέλει, και το γονεϊκό προτυπο, να το απορρίψει ή να το δεχτεί συνολικά ή εν μέρει, να το ερμηνέψει, να το προσαρμόσει. Να κάνει τις επιλογές του.

Είναι γεγονός ότι σε καμμία περίπτωση δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για (τόσο λιγότερο ελέγξουμε) το αποτέλεσμα, οι μεταβλητές όπως είπα είναι τόσες που το πιθανότερο είναι ότι θα υπάρξουν αστοχίες. Είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του να είναι κανείς γονιός, όχι ιδιαίτερα σημαντικό όμως. Πολύ σημαντική θεωρώ την συγκροτημένη στόχευση προς την πραγματική ενηλικίωση του παιδιού, δηλαδή την ανάληψη της ευθύνης του εαυτού του.

Όσο για το άγχος πριν ή στην διάρκεια της ανατροφής, θεωρώ ότι δεν είναι χρήσιμο - γενικότερα είμαι πεπεισμένη ότι δεν βοηθάει σε τίποτε, ποτέ.

ΥΓ Από περιέργεια: πώς θα θεωρούσατε, από άποψη γονεϊκού προτύπου, μια σχέση όπου η γυναίκα αποφασίζει και ο αντρας ακολουθεί;

 

Nope!  Oι ψυ λένε πως οι άλλοι έχουν αυξημένα ποσοστά οριακής προσωπικότητας σε σχέση με τους bdsmers. Εγώ απλά το παρατηρώ, δεν έχω κάμει μετρήσεις, οπότε το δέχομαι ως γεγονός, προϊόν μελετών.

Xριστούλης κοριτσάκι μου, Χριστούλης! 
Καλά έκανες και σχολίασες. Αλλά γιατί να είναι άσχετο με το θέμα?
Αν είναι πραγματικότητα ή φαντασία το 24/7 δεν είναι το θέμα? Μια χαρά ταιριάζει θαρρώ... 
Ξέρεις, έχουμε όλοι μία πετριά, αλλά δεν είναι απαραίτητα η ίδια πετριά για όλους, ή η ίδια με τους βανίλα. Δεν εμποδίζει αυτό την εξέλιξη των πραγμάτων, νομίζω.
Κι όποιος θέλει να ζήσει το 24/7, με την προϋπόθεση ότι το θέλει, το αντέχει και το μπορεί, σαφώς και είναι ελεύθερος να το κάνει. Ούτε θέμα οικογένειας είναι, ούτε θέμα κάποιου άλλου παράγοντα, πλην της επιθυμίας και της συνειδητότητας του τι κάνει, γιατί το κάνει και με ποιόν, ποιά ή ποιούς το κάνει.

 

Συμφωνούμε απόλυτα.
Σε όλα.

Όσο για το υστερόγραφο, είναι υποτίμηση της διαφορετικής άποψης.

 

Νο, είναι ερώτηση αληθινή, δεν με ενδιαφέρει να θέτω ρητορικές ερωτήσεις σε διάλογο.

Όπως και η ακόλουθη είναι πραγματική: με ποιόν τρόπο η προηγούμενη ερώτησή μου υποτιμάει μια διαφορετική άποψη;

 

Για να κάνεις την ερώτηση σημαίνει ότι διερωτάσαι αν το κίνητρο πίσω από την διαφορετική τοποθέτηση είναι φεμινιστικο και όχι ανθρώπινο.
Και ενιωσα υποτιμητικα και για αυτό το έγραψα.
Αν κάνω λάθος που είναι πολύ πιθανόν διόρθωσε με.

 

Αυτό το οποίο αντιλαμβάνομαι να λέτε είναι κάπως γενικότερο.

Τρία πράγματα λέτε:
Το πρωτο οτι πρότυπα υπάρχουν έτσι κι αλλιώς σε όποια κατάσταση και συνδυασμό.
Ναι αλλά αυτό δεν οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν μας αφορά αυτό το κομμάτι ως γονείς, προσπαθούμε για το καλύτερο όσο μπορει ο καθένας με τα δικά του κριτήρια. Αυτό ομως είναι γενικό, τα κριτηρια του καθενος του τι εστί σωστό πρότυπο δεν απασχολούν το νήμα. Εγω αναφερομαι σε ένα πολύ συγκεκριμένο niche προτύπου που αφορά το M/s.

Το δεύτερο είναι η ιδιοσυγκρασία, το "τα εκλαμβάνει με δικό του τρόπο". Αυτό πράγματι είναι εντελώς ανεξέλεγκτο και εκεί θα συμφωνησω δεν έχει νόημα ούτε να προσπαθήσεις γιατί μιλάμε πλέον για τύχη, προσοχη ομως γιατι αυτό δεν πρέπει να δώσει άλλοθι στις υπόλοιπες αποφάσεις.

Σχετικά με το τρίτο τωρα συμφωνώ πως φυσικά και τελικός στόχος είναι ενήλικα ανεξάρτητα παιδιά που έχουν το θάρρος των επιλογών τους ακόμα μαλιστα και αν αυτές είναι να απορρίψουν τις επιλογές των γονέων τους (μακάρι κιόλας γιατί σίγουρα θα γίνουν λάθη και με τις καλύτερες αλλά και τις χειροτερες προθεσεις, ναι, και οι γονείς μπορεί να γίνουν εγωιστικά καθάρματα   ακόμα και η απόφαση να κάνουν παιδί είναι πολλές φορές εγωιστική αλλά τώρα ξεφεύγω).

Όσο για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να υπάρχει άγχος θα το αφήσω ασχολίαστο καθως εδώ με βρίσκετε αντίθετη αλλά δεν θέλω να μπω σε ανάλυση αυτού, ο καθένας κάνει κουμάντο των επιλογών του και δεν με αφορά.

Στο δια ταύτα τώρα (το δικό μου δια ταύτα, το niche).
Δεν απαντατε στο ερώτημα που έχω επαναλάβει εδώ και αρκετά ποστς το οποίο είναι ξεκάθαρο: πως διαχειρίζεται το ζευγάρι το ενδεχόμενο ότι το παιδί του θα μεγαλώσει με προτυπα ανισότητας; Προτείνετε ως λύση να μπει νερό στην σχέση μπροστά στο παιδί; Να αλλάξουν τα δεδομένα μπροστά στο παιδί; Θεωρείτε ότι δεν έχει σημασία; Θεωρείτε ότι όντως έχει ζυμωθει τόσο η σχέση όπως διάβασα αλλού που γίνεται να έχουν δημιουργήθει τέτοιες ισορροπίες μέσα στο ζευγάρι ώστε να μην το κρύβουν αλλά να μην φαίνεται (δεν το αποκλείω αλλά θα ήθελα ένα παράδειγμα γιατί αποφάσεις παιρνονται καθημερινά, κάποια στιγμή δεν θα αντιληφθεί πως λειτουργούν τα πράγματα το παιδί; )

Για την τελευταία παράγραφο θα απαντήσω πως φυσικά και για αυτό θα αγχωνομουν απλά ίσως δίνω μεγαλύτερη βαρύτητα σε αυτό που ρωτάω γιατί και τα κοινωνικά πρότυπα για πολύ διαφορετικούς λόγους ισχυροποιούν την αντρική ανωτερότητα και εκεί είναι η ουσία της ερώτησης μου και εκεί άπτεται η μεγάλη παγίδα οπότε και επιμένω σε αυτό το ερώτημα.
Έχουμε μια κοινωνία που αναπαράγει ανισότητα και έχουμε και ένα ζευγάρι που την σιγονταρει;
Γιατί εμείς κάναμε τις επιλογές μας ως ενήλικοι για τους εαυτους μας οι οποίες δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτά τα κοινωνικά πρότυπα σωστά; Για εμένα ναι.
Πώς θα το επεξεργαστεί αυτό το παιδικό μυαλό όμως; Πώς θα το διαχειριστούμε αυτό το συγκεκριμενο κομμάτι ως γονείς;