24/7 - πραγματικότητα ή φαντασία?

Δεν τίθεται θέμα επιφυλάξεων, αποτελεί καθαρά θέμα διαχείρισης επικοινωνίας στον δεδομένο διάλογο στο δεδομένο μέσο και στις δεδομένες συνθήκες, αφενός ασχέτως, αφετέρου συνυπολογιζομένου του πώς μπορεί να εκληφθεί στο συγγνωστό πλαίσιο αντίληψης.

 

Θα μπορούσα να δώσω τρεις απαντήσεις:

1. Οι ερμηνείες πιστώνονται πάντα στον εκφραστή τους.

2. Ο διάλογος δεν είναι πρόζα.

3. Κατανοώ πλήρως το σκεπτικό της απάντησης, το κατ' ιδίαν χωρεί στο δεδομένο συγγνωστό πλαίσιο.

Διαλέγω την κουρτίνα 3 ανεπιφυλάκτως...
Αφήνω την δια ζώσης δρομολόγηση σε σένα...

 

Θα ήθελα να πω σε όλους τους συνομιλητές ότι μπλέχτηκα σε αυτή τη κουβέντα χωρίς να έχω καμμιά εμπειρία στο αντικείμενο μόνο και μόνο επειδή έχω αναπτύξει τρομερή ευαισθησία στα θέματα που άπτονται τα παιδιά και την ψυχολογία τους.

Θεώρησα και σε ευχαριστώ @lara που με επιβεβαιώνεις ότι είναι ένας λογικός προβληματισμός.

Η θέση ότι η διαφορετική άποψη έχει σκοτεινά κίνητρα είναι λυπηρη.
Και συνεχίζεται ποστ με ποστ και like με like.
Κανείς δεν μίλησε για ντροπή, ενοχές, υποκρισία.
Και ούτε υπονοηθηκαν καν.

Φτασαμε και στο συμπερασμα ότι υπάρχει δόλος να τσιρκοποιησουμε αυτούς που θα καταθέσουν την εμπειρία τους.


Τη μια λοιπόν τα πράγματα είναι απλά. Ευτυχισμένοι γονείς, ευτυχισμένα παιδιά.
Τι χρειάζονται τα παιδιά...αγάπη.

Την άλλη είναι πολύπλοκα και χρειάζεται ολόκληρη βιβλιογραφία για να πάρω χαμπάρι ούσα βέβαια και στο στατιστικό δείγμα της μικροαστικής φυλής.

Ίσως βέβαια η ανησυχία της μάνας να είναι ένα μικροαστικό συναίσθημα.

Τελικά διάλογος η απλα καταγραφή αποψεων με επικριτικό χαρακτήρα;

ΥΓ. Καλό θα ήταν στην είσοδο σε κάποιο νήμα να υπάρχουν τα κατάλληλα κριτήρια.
Έτσι ώστε να μη κουράζουμε τα αγαπητά μέλη με στερεότυπες αντιληψεις και να ξέρουμε φυσικά τη θέση μας.

 

Έχω δύο ερωτήσεις και μια παρατήρηση πάνω σε αυτό το ποστ, ερώτημα ένα πώς συσχετίστηκε η ντροπή να μιλήσει κάποιος στα παιδιά του με την κρούση ανυπόστατων κωδώνων; Δεν μου φαίνεται, όσο το βλέπω, να έχουν λογική συνάφεια αυτά τα δύο. Μετά, ποιος ορίζει ποιοι φόβοι είναι ανυπόστατοι και ποιοι έχουν βάση, μήπως θα έπρεπε να γνωρίζει πραγματικά περιστατικά σε αυτήν την περίπτωση; Οι φόβοι, σε κάθε περίπτωση, δεν χωρίζονται σε έχοντες υπόσταση και ανυπόστατους, οι φόβοι είναι φόβοι. Οι φόβοι τσακίζουν.

Τέλος, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι οι "ανυπόστατες" τοποθετήσεις μπορεί να είναι πολύ πιο σημαντικές για αυτό το νήμα από τις ώριμες και με υπόσταση, καθότι οι τελευταίες γίνονται εκ των υστέρων και βρίσκω πολύ πιο ζωτικό να αναρωτιούνται μέλη "μήπως μπορεί να συμβεί αυτό; Μήπως μπορεί να υπάρξει εκείνο το θέμα;" παρά να τους φαίνονται όλα δυνητικά καλά προς τέλεια. Γιατί αυτός που προβληματίζεται ν ο ι ά ζ ε τ α ι για αυτό που ρωτάει και γι αυτό είναι πιο πιθανό αυτός να βρεθεί τελικά να κάνει 24/7 με παιδιά.

 

Επειδή εγώ το έγραψα το παραπάνω να ξεκαθαρίσω ότι δεν είναι απλό.

Ούτε είχα στο νου μου ακριβως την αγαπη. Θεωρώ την αγάπη δεδομένη όταν πρόκειται για τα παιδιά σου, εκτός αν μιλάμε για άλλη κατηγορία ανθρώπων που δεν με αφορούν και δεν θέλω να μπω καν σε κόπο να τους σκεφτώ πόσο μάλλον να τους αναφέρω.

Η αγαπη είναι δεδομένη, το θέμα είναι πως δίνεται... Δίνεται με τρόπο που παγιδεύει, δίνεται με τρόπο που θεωρεί ο γονιός σωστό; Με βάση τι; Την κοινωνία; Τα δικά του απωθημένα; Τον δικό του χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία η του παιδιού του; Και πόσο χρόνο θελει να αναπτυχθει ο χαρακτήρας του παιδιού; Και πόσο μένει ανεπηρέαστος κτλ κτλ. Η αγάπη πολλές φορές παγιδεύει και η αγάπη μπορεί να λυτρώσει . " Σε αγαπώ ο,τι και να κάνεις " οκ.

Γράφοντας το " ευτυχισμενοι γονείς, ευτυχισμένα παιδιά" εννοούσα πως είναι προτιμότερο γονείς που είναι καλά με τον εαυτό τους, με την σχέση τους, που εχουν αυτοπεποίθηση, που δεν είναι μίζεροι .τέτοιοι γονείς έχουν χρόνο να δουν πέρα από τον εαυτό τους,να δουν το παιδί που έχουν, τετοιοι γονείς είναι πρότυπα. Όχι απαραίτητα ότι αν το παιδί ακολουθήσει τα δικά τους χνάρια θα είναι ευτυχισμένο, όσο το να ακολουθήσει αυτό που το κάνει ευτυχισμένο, όπως έκαναν και εκείνοι. Αυτό που με τρομάζει πάντα πιο πολύ στους ανθρώπους είναι το κόμπλεξ, πραγματικά δεν ξέρω τι θα έκανα με μια κόμπλεξικη μάνα για παράδειγμα που ποτέ δεν τα βρήκε με τον εαυτό της, την σεξουαλικότητα της, που πάντα ήθελε κάτι που δεν είχε, που συμβιβαστηκε. . Αυτή η μάνα θα με τρόμαζε να μην γίνω, όχι η μάνα που ξέρει τι θέλει .

Αν ξέρεις τι θες, με σιγουριά βρίσκεις και τροπους. Συγγνώμη που δεν μπορώ να πω τι θα έκανα σε κάθε περίπτωση η τι θα Κ/κάναμε. Νοιωθω όμως πως αν εγώ είχα πάρει την απόφαση ότι είμαι εδώ, είμαι σ είμαι μαζί Του και Εκείνος την απόφαση ότι θέλει παιδί και το θέλει μαζί με το σ Του είμαι πολύ σίγουρη ότι τρόποι θα υπήρχαν.

Για αυτό που δεν είμαι σίγουρη είναι αν θα επαιρνε αυτή την απόφαση, άλλο νήμα αυτό όμως.

Η ανησυχία της μάνας δεν είναι μικροαστικο συναίσθημα είναι λογικό, παυει να είναι όμως λογικό και γίνεται παγίδα όταν η ανησυχία της αυτή δημιουργεί " πρέπει" στο παιδί που το βαραινουν. Προσδοκιες που το θλίβουν χωρίς καν εκείνη να το γνωρίζει.

 

Η ερωτική ζωή των γονέων δεν αφορά τα παιδιά.
Αν η μαμά έχει εντονότερους πρωκτικούς οργασμούς, από ότι κολπικούς, δεν αφορά την κόρη της, η οποία πιθανόν να μην το μάθει ποτέ.
Το κάθε ζευγάρι αναπτύσσει τους δικούς του κώδικες επικοινωνίας και ειδικότερα ερωτικής επικοινωνίας, είναι κώδικες που αφορούν τους ίδιους.
Αν το σ΄αγαπώ σημαίνει σου ανήκω δεν αφορά ούτε τον γιο ούτε την κόρη και φυσικά ούτε την συμπεθέρα.
Σχέση Κυριαρχίας υποταγής δεν είναι «τσόντα» ούτε φαντασίωση. Είναι ζωή.

 

Η αναφορά του δεν ήταν καθόλου προσωπικη.

Αρχικά είναι κάτι που πιστεύω και εγώ.
Αυτό που με ανησυχεί είναι μήπως το δικαίωμα μας στην ευτυχία θα επρεπε να τελειώνει εκεί που αρχίζει να επηρεαζει την αντίληψη του παιδιου για την αυτοδιάθεση του όταν μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον M/s 24/7.
Αυτή ήταν και εξαρχής η ερώτηση μου.

Πως μπορούμε να ξέρουμε;

Και αυτό δεν αφορά κόμπλεξ και άρνηση της σεξουαλικότητας. Αφορά διαφορετική προτεραιότητα.


Αυτό. Απλά.
Όλοι να είναι ευτυχισμένοι.
Αυτό θέλω και εγώ.

 

Πάρτε το ανάποδα. Αν ένας γονιός δεν είναι ευτυχισμένος ΔΕΝ πρόκειται να είναι ευτυχισμένο το παιδί του. Άρα ο γονιός, κατά μια έννοια 'υποχρεούται" να είναι ευτυχής ή τουλάχιστον να διεκδικήσει την ευτυχία του ώστε το παιδί του να έχει πιθανότητες να είναι ευτυχισμένο και αυτό. Οπότε ο γονέας που ευτυχεί εντός 24/7 να το κάνει μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Το παιδί του έχει περισσότερες πιθανότητες να ευτυχήσει από το παιδί εκείνου του γονέα, που παραιτείται από την ευτυχία του και μαραζώνει κάτω από το ψευδοβάρος της γονεϊκής ευθύνης, και την ψευδοθυσίας του για το παιδί. Το παιδί του τελευταίου, όχι μόνο αυτόνομο και αυτοδιάθετο δεν θα είναι αλλά θα ζήσει σε ένα περιβάλλον υποκρισίας, παθητικότητας και δεν θα μάθει ποτέ να διεκδικεί τις επιθυμίες του.

 

εαν ενας γονιος δεν ειναι ευτυχησμενος μπορει να αφησει την δυστυχια του εκτος σπιτιου και να μην την μεταφερει στο παιδι τοσο απλα ... ολα τα αλλα ειναι να ειχαμε να λεγαμε

ΥΓ. και στην δικη μας κοινωνια η ευτυχια ενος γονεα δεν εξαρτατε μονο απο την σχεση με την συντροφο του ...δυστυχως στις μερες μας η ευτυχια εξαρταται και μετριεται πολλες φορες κατα πολυ μεγαλο λογο με βαση την οικονομικη κατασταση .... ζουμε σε μια χωρα που υποφερει οικονομικα δλδ το μεγαλυτερο μερος των γονιων δεν ειναι ευτυχισμενοι αυτο δεν σημαινει οτι αυτη την δυστυχια την μεταφερουν και στα παιδια τους

 

Μη μου πείτε αγαπητέ μου Τιθών ότι σε τούτο το νήμα βρεθήκατε με την ελπίδα ότι δεν θα συναντήσετε άτομα με πάγιες θέσεις. Με την ελπίδα ότι άτομα με πάγιες θέσεις θα μετακινήθουν από αυτές ? Με την ελπίδα ίσως ότι θα βρεθεί κάποιος να μετακινήσει εσάς ή εμένα ή τον οποιονδήποτε από τις πάγιες θέσεις μας ?

Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά άτομα με πάγιες θέσεις και όλα τα παραπάνω που αναφέρετε είχαν πάρει θέση σε αυτό το νήμα πολύ πριν καν εσείς ανακαλύψετε την ύπαρξη αυτού του φόρουμ, εικάζω. Εικάζω επίσης ότι η απάντηση σας στην άποψη μου δεν είχε σκοπό να μου υποδείξετε ότι ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή, ήταν μία μικρή κραυγή αγανάκτησης ίσως ?

Σε αυτή την περίπτωση θα ήθελα να σας υπενθυμίσω αγαπητέ μου Τιθών ότι είμαστε συνομιλητές σε ένα νήμα που η 24/7 λάρα Του αναρωτιέται αν το 24/7 είναι πραγματικότητα ή φαντασία και καλεί όποιον έχει χρόνο και θέλει να απαντήσει. Δεν τίθενται προϋποθέσεις, η έκφραση είναι ελεύθερη και την ελεύθερη έκφραση την λογίζουμε ως αγαθό πολύτιμο γενικώς.

Πιστέψτε με, προσωπικά το βρίσκω απατηλή προσδοκία ένα τέτοιο νήμα υπό αυτές τις συνθήκες να εξελισσόταν σε οτιδήποτε διαφορετικό από την πρώτη του σελίδα κιόλας από αυτό για το οποίο, θαρρώ αδικαιολόγητα και άδικα, διαμαρτύρεστε.