Η συνήθεια της Τρίτης

Μερικές φορές τυχαίνει να δω ή να διαβάσω κάτι μέσα στην ημέρα και αργότερα να το συναντήσω κάπου μπροστά μου. Όπως προχτές που χάζευα ένα βιβλίο του Φραγκιά και το απόγευμα ξεκινώντας να ξαναδιαβάσω το Ζαρατούστρα, παρατήρησα ότι στην έκδοση μου τη μετάφραση την είχε κάνει ο Φραγκιάς. Τέτοια μικρά πράγματα, όχι απαραίτητα σημαντικά, αλλά που με κάνουν να σκάω χαμόγελο.


Λίγο πριν τα γενέθλια μου έλαβα ένα παράξενο μήνυμα στο viber από μια κοπέλα που εργαζόταν σε μια εταιρία που την ταλαιπώρησα το πρωί σχετικά με κάποια φωτόμετρο που ήθελα να διακριβώσω. Ήταν μια φατσούλα χαμόγελο. Δεν απάντησα, σκέφτηκα πως ήταν λάθος. Η μέρα ήταν Τρίτη.


Την επόμενη Τρίτη έλαβα άλλη μια φατσούλα. Αυτή τη φορά ανταπέδωσα κι εγώ με μια φατσούλα.

ΑΠ Νόμιζα δε θα μου απαντούσες πάλι…

ΕΓ Ήθελες;

ΑΠ Ναι!!!!

ΕΓ Γιατί;

ΑΠ Έχεις ωραία φωνή

ΕΓ Και ζω μακριά απ’ την Αθήνα

ΑΠ Και λοιπόν;

ΕΓ Δεν υπάρχει λοιπόν, δεν πιστεύω σε ουτοπίες

ΑΠ Να ‘ρθω;

ΕΓ Από πού κι ως που;

ΑΠ Απ’ το άγνωστο για να μάθουμε!!!!

ΕΓ Καλά λοιπόν, πάρε ταξί κι έλα

Έγραψα κι έβαλα πολλές φατσούλες. Μου φάνηκε τόσο αστείο.


Το επόμενο πρωί η δουλειά ήταν πολύ φορτική. Ένας συντηρητής χώθηκε μέσα σε ένα φίλτρο να σπάσει τις κοκαλωμένες άμμους και φράκαρε μέσα. Ζέστη, εκνευρισμός, πανικός, να προσπαθούμε να τον βγάλουμε κι όμως μια σκέψη μου ‘κλεβε το μεγάλο μπραφ του θυμού μου για την αβλεψιά του ως τότε πιο προσεκτικού συντηρητή μου: Σκεφτόμουν πως στο σπίτι είχα ένα μαύρο δονητή με δόνηση που δεν είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ κι ένα καινούργιο φλόγκερ με πολύ λεπτές ουρές που επίσης δεν είχε χρησιμοποιηθεί.


Το δονητή τον είχα πάρει για να μου βγουν ανέξοδα τα μεταφορικά, αλλά τελικά ένα σχέδιο κατέστρωσα άωρα και το οποίο με καύλωσε. Αλλά είμαι απαιτητικός, απόλυτος κι έτσι μένω για πολύ καιρό μόνος, οπότε απλώς τον άφησα σ’ ένα συρτάρι κι ένα βράδυ που είχα ψιλομεθύσει, γύρισα το ρόδουλο της δόνησης που ακουγόταν σαν ξυριστική μηχανή κι έκατσα στο μπαλκόνι, στην ησυχία της νύχτας, σιγοπίνοντας ζεστό ουίσκι και ανοιγοκλείνοντας τη ροδέλα.


Την Τρίτη με πήρε τηλέφωνο η γραμματέας των πάνω γραφείων ότι με ζητούσε η κυρία Α… φαντάστηκα στο τηλέφωνο και της είπα να με συνδέσει.

‘’Όχι δεν καταλάβατε. Είναι εδώ’’

Ο φίλος και συνεργάτης μου ο Άγγελος με κοιτούσε που κοίταζα το τηλέφωνο με ηλίθιο τρόπο.

Ήρθε κάτω…


Όταν γνωρίζομαι με κάποια μέσω της δουλειάς, το θεωρώ ανόητο μετά να βάζω στα ψαχτήρια το όνομα της να δω αν έχει ωραίο πρόσωπο. Το θεωρώ ανόητο όχι γιατί δεν είμαι περίεργος, είμαι και πολύ μάλιστα. Αλλά δε μένω εκεί. Σκαλίζω φωτογραφίες, προσπαθώ να καταλάβω τη ζωή και συχνά βλέπω όλες αυτές τις συγκαταβατικότητες που κάνουν όλοι οι χοντροπατάτες για να είναι αρεστοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ξενερώνω. Ξενερώνω με τρόπο που ακόμα κι όταν μιλάω μετά στο τηλέφωνο για δουλειά, μου ξεφεύγει και γίνομαι απαξιωτικός.


Ήταν αυτό που ήθελα κι ας μην το περίμενα. Για να είμαι ειλικρινής, ο τρόπος, η τόλμη, φοβόμουν πως θα ‘ναι άλλη μια απ’ τις πολλές παχιές γυναίκες που έχω γνωρίσει και που σου συστήνονται παραπειστικά κρύβοντας το επειδή οι ίδιες δεν αποδέχονται τον εαυτό τους και λίγο πριν τις γνωρίσεις σου λένε για κάτι που συνέβη και πήραν κιλά. Είναι τόσο προβλέψιμο. Με ενοχλεί αυτό. Ξενερώνω αμέσως και δε δίνω καμιά άλλη συνέχεια. Οι ανειλικρινείς κι εκείνοι που απαιτούν να τους γουστάρεις γι’ αυτό που είναι χωρίς να στο δείχνουν επειδή οι ίδιοι δε θέλουν να το βλέπουν, μου φαίνονται αποκρουστικοί. Παρότι το πάχος δεν είναι άμεσο κριτήριο απόρριψης, παρα μόνο όταν συνοδεύεται από συγκεκριμένους ακκισμούς που συνάδουν με τη νοοτροπία του χοντρού και του δε σκοπεύω να αλλάξω, αλλά δε με γουστάρω κι ας μη μπορώ να δέσω τα κορδόνια μου, ή να περπατήσω κλπ στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι χι επιτόπου.


Μου αρέσουν οι λεπτών τρόπων άνθρωποι. Κάποιοι το έχουν και στην εμφάνιση, άλλοι όχι. Έχω πάει με παχιές, έχω πάει με αδύνατες. Με κομπλεξικές όμως δε γουστάρω να πηγαίνω.


Ήταν όπως ακριβώς μου αρέσουν όμως η κοπέλα. Την έβλεπα και ήξερα πως σαν την αγκάλιαζα θα έκλεινα στα χέρια μου τα οστά της πλάτης της, όταν θα λύγιζε τα πόδια μικρά κοκαλάκια θα φαίνονταν, θα ξεπηδούσε όλη αυτή η αίσθηση της ευθραυστότητας. Ίσως και να ‘ναι απωθημένο, να κουλουριαζόμαστε με κάποια μαζί στο μικρό μου καναπέ, δυο απειροελάχιστοι άνθρωποι, να τρέχουμε να παίζουμε, να είμαστε δραστήριοι. Η κατάρα φαντάζομαι κάποιοι που υπήρξε για πάμπολλά χρόνια χοντρός.


Φορούσε… τι σημασία έχει τι φορούσε; Δεν θυμάμαι.


Ζήτησα να φύγω. Την πήρα απ’ το χέρι.

ΕΓ Που θες να πάμε;

ΑΠ Σπίτι σου;

ΕΓ Με ρωτάς;

ΑΠ Σπίτι σου

ΕΓ Γιατί;

ΑΠ…

ΕΓ Θες να τον φας;

ΑΠ Δε μ’ αρέσει ο τρόπος σου

Η αυστηρότητα της είχε κάτι που με συγκλόνισε

ΕΓ Πάμε να σου φτιάξω καφέ και βλέπουμε

Κι ας μην το περίμενα έχωσε το χέρι της μέσα στο δικό μου. Μου κρατούσε το χέρι ακόμα κι όταν άλλαζα ταχύτητες. Το χέρι της πάνω στο δικό μου, πάνω απ’ το λεβιέ. Ένιωθα ταραχή.


Ξεκλείδωσα. Μπήκαμε. Έκανε βόλτα στο σπίτι όσο έφτιαχνα καφέ. Δεν είναι και μεγάλο. Σχολίασε το τεράστιο κρεβάτι, το κίτρινο ελλειπτικό και αναφώνησε με χαρά όταν είδε πως έχω κι εγώ spin bike όπως κι εκείνη. Όσο ανακάτευα άκουγα το χαρακτηριστικό ήχο των πεταλιών. Πήγα κοντά της, έβαλα πάνω στο γραφείο μου τις κούπες.

ΑΠ Νες; Καλοκαίρι είναι

ΕΓ Θες να παραγγείλω;

ΑΠ Όχι εντάξει.


Τώρα που είχα κάτσει στο υπνοδωμάτιο, σηκώθηκε και πήγε στο δωμάτιο μέσα, σχολίαζε τους τίτλους των βιβλίων. Μου είπε ότι διαβάζω πολύ, δεν απάντησα. Τι απαντάνε σ’ αυτό; Ναι διαβάζω; Οκ διαβάζω αλλά όχι όσο θέλω. Που να πιάνω όμως τέτοιες κουβέντες; Οι άνθρωποι κομπλάρουν με τα βιβλία. Όχι γιατί εγώ είμαι κουλτουριάρης αλλά γιατί οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν τι τους λέει ο εσωτερικός άνθρωπος τους, προτιμούν ν’ ακούν τις φωνές εκφωνητών.


ΕΓ Θα ψάξεις και τα συρτάρια;

Με κοίταξε και ανασήκωσε το φρύδι. Μου θύμισε κάποια άλλη που το ‘κανε αυτό. Μια πληγή ξύστηκε κι ας μην το παραδέχομαι ποτέ. Ποιος παραδέχεται τα ανολοκλήρωτα του όταν έχει τραβήξει αναγκαστικές γραμμές;


Το πρώτο που άνοιξε ήταν το συρτάρι του κομοδίνου μου. Ο δονητής αναπαυόταν μέσα.

ΑΠ Έτσι τη βρίσκεις;

Δεν υπήρχε επίκριση στη φωνή της, ένιωσα αυτή την αναγνώριση των όντων που γίνεται χωρίς λόγια, απ’ τις οπές των ματιών περνάς μέσα στον άλλο και μιλούν όλα εκείνα που αναζητούν το ένα το άλλο δίχως λόγια.

ΕΓ Όχι αλλά το πήρα για τα δωρεάν μεταφορικά

ΑΠ Τι άλλο πήρες μαζί;

Πάλι το φρύδι… Αυτή τη φορά δεν ένιωσα άσκημα, το ‘χα πια κάνει εικόνα της συνδυασμένη με την ίδια, όχι δανεική της Μεγάλης Άλλης.

ΕΓ Άνοιξε τη ντουλάπα

Κάτω απ’ τα πουκάμισα ήταν το καινούργιο ακόμα στη συσκευασία του. Από μόνη της άνοιξε τα συρτάρια, τα άλλα τα φθαρμένα ήταν εκεί. Έπιασε το κοντό, το αγαπημένο μου γατάκι και το παιξε στα χέρια της

ΑΠ Θέλω να δοκιμάσω

Την κοίταξα μόνο

ΑΠ Θα με πονέσεις;

ΕΓ Τι θέλεις;

ΑΠ Εσύ;

ΕΓ Φιλί και να πιούμε τον καφέ μας.

Τα χέρια της τυλίχτηκαν στο λαιμό μου. Με φίλησε πεταχτά στο στόμα. Βγάλαμε παπούτσια και καθίσαμε οκλαδόν πάνω στο κρεβάτι μου. Το κοντό ήταν ακόμα στα χέρια της.


Μιλούσαμε για τη ζωή στο νησί όταν με ρώτησε χωρίς να συνδέεται με κάτι άλλο

ΑΠ Έχει μπαταρίες;

Ένας διακόπτης ακαριαία είχε ανέβει, ένιωθα πως αν εκφραζόμουν σωματικά τα δόντια μου θα ξεγυμνώνονταν σε εφιαλτικό χαμόγελο

ΕΓ Δες

Τον πήρε στα χέρια της. Δε ρώτησε κάτι, γύρισε το ρόδουλο. Ακούστηκε χαρακτηριστικά η δόνηση. Τον έστρεψε προς το μέρος της και μου τον έδωσε. Δεν κατάλαβα τι ήθελε και μου έστησε το χέρι ίσια μπροστά στο πρόσωπο μου. Τεντώθηκε και άρχισε να τσιμπουκώνει το δονητή. Η γλώσσα της έκανε κυκλάκια γύρω του και κατά διαστήματα τον ρούφαγε. Τον τράβηξα μαλακά προς τα πίσω, τεντώθηκε ακόμα περισσότερο. Τώρα είχα τραβήξει το χέρι αρκετά πίσω, το στόμα της τσιμπούκωνε το δονητή πλάι απ’ τον ώμο μου. Την έπιασα απλά απ’ το λαιμό και τη σταθεροποίησα. Τον έβαλα μέσα στο στόμα της και τον έβγαλα, έξω και μέσα. Έξω και μέσα. Έβαλα το άλλο χέρι μέσα απ’ τη μπλούζα της, με βία χούφτωσα όσο περισσότερο μπορούσα κι απ’ τα δυο βυζιά της με την παλάμη μου. Μια ρώγα βρέθηκε στα δάχτυλα μου, μπόρεσα και την έπιασα, την πίεζα, στέναξε.


Σηκώθηκα όρθιος στο κρεβάτι και ξεκούμπωσα το παντελόνι μου. Τον πήρε στο στόμα της. Δεν ήθελα πολύ, έχυσα. Άλλα τα έφτυσε, άλλα τα κατάπιε. Δεν ήταν αρκετό φυσικά.


Ξαπλώσαμε γυμνοί, την πήρα στο στόμα μου. Τα πόδια της ήταν ορθάνοιχτα. Δάγκωνα την κλειτορίδα της και έβαζα δάχτυλα μέσα της, την έγλειφα και την έφτυνα. Έγλειψα και τον κώλο της όσο καλύτερα μπορούσα. Έπαιρνα να καυλώνω πάλι. Δοκιμαστικά μπήκα μέσα της. Στέναξε. Δεν ήμουν ακόμα όσο έτοιμος ήθελα, βγήκα. Τη γύρισα μπρούμυτα. Τη δάγκωσα στο σβέρκο, στις πλάτες, με τη γλώσσα μου σάλιωσα κάθε σπιθαμή της ραχοκοκαλιάς της, δάγκωσα τα κωλομέρια της, έχωσα γλώσσα. Ανέβηκα πάλι προς τα πάνω και ξανακατέβηκα. Πήρα το μαξιλάρι και το έβαλα κάτω απ’ το καυτό μουνί της. Πήρα το δονητή και της τον έβαλα απαλά μέσα, της είπα να τον κρατήσει εκεί όσο μέσα τον έβαλα εγώ. Πήρα το κοντό που ακόμα το κράταγε στα χέρια της.


Μερικές δοκιμαστικές

ΕΓ Να σταματήσω;

ΑΠ Καίγομαι

ΕΓ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ;

ΑΠ ΟΧΙ!

Πιο δυνατά, πιο δυνατά. Έπεσα προς τα πίσω, άνοιξα τη ντουλάπα και έπιασα το καινούργιο. Με τα δόντια μου ξέσκισα τη συσκευασία. Μαζί έπιασα και ένα λιπαντικό νερού που είχα μισοτελειωμένο. Δε θα έφτανε το ήξερα, δυστυχώς του νερού ξεραίνεται γρήγορα, απορροφάται.


Το ένιωσα βαρύ στα χέρια μου, χρειάστηκε να απομακρυνθώ για να μπορέσω να το κοντρολάρω. Τη στιγμή που άκουσα τον υπόκωφο ήχο ένα τσαφ έγινε μέσα στο κεφάλι μου γιατί βόγκηξε, πόνεσε αλλά τον τούρλωσε, ήθελε να συνεχίσω. Ήθελε για ‘μενα; Ήθελε για ‘κεινη; Θα το μάθουμε, ή ίσως όχι. Πάλι. Πάλι. Έπεσα πάνω της και γέμισα το ρημαγμένο κώλο της φιλιά κι ύστερα γέμισα την κωλότρυπα της λιπαντικό. Δεν αρνήθηκε. Την πήρα το δονητή και σιγά σιγά λίγο λίγο τον έβαζα μέσα, τον έβγαζα όσο πιο αργά μπορούσα, ήθελα να της αρέσει, ήθελα να το νιώθει. Υπάρχει τρόπος με την κατάλληλη πίεση προς τα πάνω. Είχε μπήκε ο περισσότερος και έβγαινε.

ΕΓ Κάντο μόνη σου

Πήγε να το κάνει γρήγορα

Τη συγκράτησα απαλά

ΕΓ Πιο αργά

Το πήρε πιο αργά. Γονάτισα όσο περισσότερο μπορούσα και μπήκα στον κόλπο της. Αυτό δεν το είχα ξανακάνει ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. Άφησα τον έλεγχο του κώλου πάνω της και ξεκίνησα να της γαμάω το μουνί, Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να κινηθώ εγώ με τέτοια ταχύτητα… Έχυσε κι όσο έγινε μόνη της κακοποιούσε τον κώλο της με βίαιες κινήσεις κι αυτό άστραψε το δεύτερο τσαφ μέσα μου, αισθάνθηκα να γίνονται κι οι δικές μου κινήσεις βιαιότερες. Έπεσα πάνω της με αλαλαγμό χύνοντας σαν τρελός. Μείναμε έτσι…


Δεν ξέρω αν θα ξανάρθει. Δεν υπάρχει συναίσθημα. Υπάρχει συμπάθεια κι υπάρχει τρέλα. Αλλά κι αν τελείωσε αυτό που πήρα, αυτό που έδωσα, άξιζε.

 

Μας έλειψες τόσο καιρό.
*Εξαιρετικός ένας πονεμένος χαρακτηρισμός που χρησιμοποίησες.
**Να θυμηθώ να ξαναδιαβάσω το Ζαρατούστρα.

 

Αυτό..