Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Candles are lit. Joel and Clementine are under a blanket on
the living room rug listening to music.

CLEMENTINE
Joely...

JOEL
Yeah, Tangerine?

CLEMENTINE
Do you know The Velveteen Rabbit?

JOEL
No.

CLEMENTINE
It's my favorite book. Since I was a
kid. It's about these toys. There's
this part where the skin Horse tells
the rabbit what it means to be real.
(crying)
I can't believe I'm crying already.
He says, "It takes a long time. That's
why it doesn't often happen to people
who break easily or have sharp edges,
or who have to be carefully kept.
Generally by the time you are Real,
most of your hair has been loved
off, and your eyes drop out and you
get loose in the joints and very
shabby. But these things don't matter
at all, because once you are Real
you can't be ugly, except to people
who don't understand."

She's weeping. Joel is stroking her hair. They kiss and begin
to make love under the blanket. It's sweet and gentle and
then it starts to fade.

JOEL
(screaming)
No! Jesus, No!

He looks down and Clementine's tear-streaked face is fading.
She continues as if she's still being made love to, even
though Joel is completely beside himself. He jumps up naked
and yells at the ceiling.

JOEL
Please! Please! I've changed my mind!
(looks down at fading
Clementine, then at
ceiling)
I don't want this. Wake me up! Stop
the procedure! Plea --

INT. JOEL'S APARTMENT - NIGHT

Joel is unconscious on the bed, completely still. Mary and
Stan watch the monitor and smoke a joint. After a silence:

MARY
It's amazing, isn't it? Such a gift
Howard gave the world.

(Eternal sunshine of the spotless mind)

 

Εγώ στο παράθυρο μήπως και φανείς

Εγώ να αφουγκράζομαι πότε θα ακούσω το κλειδί στην πόρτα

Εσύ να με στοιχειώνεις με την απουσία σου

Εσύ να με φέρνεις σε παροξυσμό με την παρουσία σου

Εμείς παράδοξος ωκεανός


Εγώ σιωπηλή στον καθρέπτη

Εγώ να χάνομαι στους δείκτες του ρολογιού

Εσύ να οσμίζεσαι την προσμονή

Εσύ να έρχεσαι να μαζεύεις τα συντρίμμια

Εμείς στο σήμερα


Εγώ να τολμώ να ακουμπήσω τον ώμο σου

Εγώ να γεύομαι το δέρμα σου

Εσύ σε απορία από το εύθραυστο

Εσύ με φλόγα στα μάτια

Εμείς σε έκσταση


Εγώ να ρουφάω τη μυρωδιά σου

Εγώ να παραδίνομαι στο άγγιγμα σου

Εσύ να ζωγραφίζεις στο διάφανο δέρμα μου

Εσύ να αφήνεσαι στο ρευστό

Εμείς σε στροβιλισμό


Εγώ να ριγώ στο άγγιγμα σου

Εγώ να σε διεκδικώ

Εσύ να αγγίζεις

Εσύ να γλιστράς

Εμείς στο άπειρο στο αδιαίρετο


Εγώ σε ίλιγγο

Εσύ να με απορροφάς

Εγώ να κολυμπώ

Εσύ να με γοητεύεις

Εμείς να επινοούμε



Εγώ να σε ανακαλύπτω

Εγώ να παραδίνομαι

Εσύ να με δαγκώνεις

Εσύ να με δαμάζεις

Εμείς σε παραλήρημα


Εγώ να σε απελευθερώνω

Εγώ να καθρεφτίζομαι στις κόρες των ματιών σου

Εσύ να παθιάζεσαι

Εσύ να με παίζεις

Εμείς σε δικό μας χορό

Εγώ να ρουφώ το στόμα σου

Εγώ να γρατσουνάω

Εσύ να παίζεις με το λαιμό

Εσύ σε βεβαιότητα

Εμείς ιδρωμένοι


Εγώ αναψοκοκκινισμένη

Εγώ ανακουφισμένη

Εσύ με τις φλέβες πεταμένες

Εσύ σε προσμονή

Εμείς ένα


Εγώ να σε διατρέχω με τη γλώσσα μου

Εγώ να δαγκώνω τον αυχένα σου

Εσύ ευτυχισμένος

Εσύ ανακουφισμένος

Εμείς το όλον



Εγώ να σε ταξιδεύω

Εγώ στη σκιά σου

Εσύ στο φως

Εσύ ξέρεις

Εμείς μαζί


Εγώ να σου γράφω

Εγώ να ανοίγομαι

Εσύ να με σκέφτεσαι

Εσύ εγώ

Εμείς


 

 

Ο Καιρός Των Σπόρων

Οικοδομούμε όνειρα, όπως ένα παιδί στην άμμο φτιάχνει κάστρα, με ανεμελιά, με μια ψυχή γεμάτη, μ’ ένα χαμόγελο που δακρύζει το μέσα μας. Ύστερα, να ‘σου το πρώτο κύμα, η πρώτη φουσκοθαλασσιά, η πρώτη πικρή γεύση, το κάστρο πέφτει, το μέσα μας συννεφιάζει, το πρόσωπο σουφρώνει, τα μάτια στενεύουν κι έρχεται κι αυτό το φθινόπωρο με χάλκινα φύλλα πάνω στα πόδια να σε βαραίνει.
Tο επόμενο όνειρο θα το παίξω στα σίγουρα, θα ‘μαι δίπλα σου, θα ‘χει έρθει ο χειμώνας και θα ‘χουμε ένα χουχούλιασμα που θα γεννά χαμόγελα.

Δημήτρης Ευθυμίου

 

 

Προσπαθώντας να σηκώσεις όχι μόνο τη λέξη
Όχι τη λέξη δέντρο αλλά το ίδιο το δέντρο
Όχι τη λέξη αγάπη μα την αγάπη

Αλέξης Τραϊανός

 

Ρεσάλτο

Όλα κρέμονταν από μια σταγόνα
της βροχής
κάποιοι είχαν στρώσει το τραπέζι
με σερβίτσια πορσελάνης
εσύ καθόσουν απέναντι μου κι έφεγγες
ένα πλοίο κουρσάρικο
περνούσε από το βάθος των ματιών σου
γύρω απόλυτη σιωπή
βράχια πνιγμένα στα δάκρυα
κι ορτύκια που πετούσαν λαβωμένα
μες στις σκέψεις μας
και ξαφνικά η σταγόνα κύλησε στο πάτωμα
ράγισε ο χρόνος
τα σερβίτσια έγιναν θρύψαλα
σβήσαν οι ευάλωτες μορφές μες στην αχλή.
Τότε κατάλαβα που σε είχα συναντήσει,
σ’ ένα ρεσάλτο
είχαμε πέσει στα κύματα κολυμπούσες
εσύ κι εγώ σφιγγόμουν
γύρω από τους ώμους σου κι αιμορραγούσα
πλησιάζαμε στον Κάβο Γκρόσο
αλλά μας έπαιρνε το ρεύμα προς το πέλαγος
ανάμεσα από συντριμμένα ξύλα
κι ορίζοντες που έγερναν.
Σου είχα πει πως σ’ αγαπούσα…
τότε το θυμάσαι;
λίγο πριν χαθούμε κάτω απ’ τα νερά.

Κ. Καριζωνη

 

Γιατί τον αγαπώ, πως να το εξηγήσω.
Κάθε που χαμηλώνω το βλέμμα
το πηγούνι μου σηκώνει τρυφερά
κι όπως στα μάτια με κοιτάζει
μου θυμίζει ποια είμαι.
"Δεν είμαι πια παιδί", παραδέχομαι,
κι εκείνος χαμογελά,
"τα πιο όμορφα παιδιά
η αγάπη τα μεγαλώνει".

Γιατί τον αγαπώ, τι να σας απαντήσω,
αν όχι πως είμαι ο εαυτός μου
όταν εκείνος επιμένει,
πως είμαι ο άνθρωπος του.

Σοφία Ισμήνη​

  ​

 

Γόρδιος δεσμός το σουτιέν σου φακλάνα μου
Σ’ αγάπησα γιατί έμοιαζες στη μάνα μου
Πώς να το λύσω να ξεχυθούν οι αδένες σου;
Να πασαλείψω τα σάλια με τις βλέννες σου

 

Σου χρωστώ που χάνεσαι στην απεραντοσύνη
Σαν το φτερό που στάζει φως, σαν το μαντίλι
Του χωρισμού, σαν το πικρό τραγούδι – και που
Επιστρέφεις την αυγή κομίζοντας ένα λαμπρό
Κοχύλι, ένα θαλασσινό πουλί, ένα ανθισμένο φύκι
Ένα κοράλλι από θαμπούς βυθούς, ένα πεφτάστρι [..]

Ορέστης Αλεξάκης, απόσπασμα από τη ''Φανέρωση''
[Από τη συλλογή Η Περσεφόνη των γυρισμών (1974)]

 

 

..σαν τα δελφίνια είμαστε,
που περνάνε στ’ ανοιχτά κι εμείς τα κοιτάζουμε
στα βότσαλα της παραλίας ξαπλωμένοι
με τα κεφάλια μας ν’ αγγίζονται
και με τα πόδια μας πλεγμένα
κι ο κόσμος,
για λίγο,
δεν γυρίζει πια για μας
κι είναι αυτό η ευτυχία.
Σαν τα δελφίνια,
έτσι είμαστε κι εμείς,
που τη μια βυθίζονται
και σχίζουνε τα βάθη του πελάγους
και την άλλη
τινάζονται έξω με ορμή
για ν’ αναπνεύσουν οξυγόνο

και δεν μπορούν
μήτε στη θάλασσα
μήτε και στον αέρα
να ζήσουν μιαν ολόκληρη ζωή,
μα πάντα διχασμένα,
κι ούτε τον ύπνο τους δεν τον κοιμούνται
ολόκληρα
μη μέσα στ’ όνειρο αποξεχαστούν,
μην έξω απ’ τ’ όνειρο παγιδευτούν
και πάθουν ασφυξία.

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

 

 

τριαντάφυλλα στο παράθυρο

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Yπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.


Α. Εμπειρίκος,
Υψικάμινος, Άγρα 1980