Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων

Πριν 40 χρόνια συνέβη κάτι και κατέβασε μέσα μου το διακόπτη των συναισθημάτων.

Το ιδιωτικό μου προπατορικό αμάρτημα.

Δεν έχει σημασία ποιο είναι. Σημασία έχει ότι κατέβασε τον διακόπτη και με άφησε συναισθηματικά ανάπηρο. Πέρα από τον πολύ στενό οικογενειακό μου κύκλο και δυο-τρεις φίλους δεν τρέφω συναισθήματα για κανέναν άλλο άνθρωπο. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να νιώσω. Μπορώ αλλά είναι απίστευτα δύσκολο.

Μέχρι τώρα δυόμιση γυναίκες το έχουν καταφέρει. Η παρακάτω ιστορία αφορά την πρώτη, εκείνη την οποία αποκαλώ "Γαλάτεια".

Γράψτε κι εσείς μια ιστορία, δεν έχει σημασία αν είναι ευχάριστη ή δυσάρεστη... αρκεί να είναι ερωτική και να σας προκάλεσε δυνατά συναισθήματα.

This one goes on to the one I love.
This one goes on to the one I left behind,
a little prop to occupy my time,
this on goes one to the one I love

FIRE
​

Η φωνή της αντηχεί ακόμα στ' αφτιά μου σα σφυριά. Στα μάτια μου ακόμα καίει η τελευταία ανάμνηση που έχω από εκείνη... με δακρυσμένα μάτια και τρεμάμενη φωνή να μου λέει "σ' αγαπάω".

Κουνάω το κεφάλι μου. Όλο μου το είναι ουρλιάζει να την πάρω αγκαλιά, να την πνίξω στα φιλιά, να την χαϊδέψω, να την κανακέψω, να την παρηγορήσω... Την αγάπησα όσο δεν αγάπησα άλλο άνθρωπο στη ζωή μου μα η προδοσία της είναι κάτι που δεν μπορώ, μου είναι παντελώς αδύνατο, να συγχωρήσω.

Σαν ξένος ακούω την ίδια μου τη φωνή να λέει ένα ξερό "Ποτέ πια". Σηκώνομαι και φεύγω σα να μη κυνηγάν όλοι οι δαίμονες της κόλασης -ε ρε και νά 'ξερα- αφήνοντάς την αποσβολωμένη. Καθώς απομακρύνομαι ακούω στην αρχή ένα λυγμό και μετά ένα γοερό κλάμα που μπήγει μαχαιριές στην καρδιά μου. Ατσαλώνω τον εαυτό μου και δε γυρίζω να ρίξω ούτε μια τελευταία ματιά.

...Το ίδιο βράδυ κάθομαι μονάχος και παλεύω με τον εαυτό μου. Μπήγω τα νύχια μου στο δέρμα μου, δαγκώνω τα χέρια μου, τραβάω τα μαλλιά μου... χτυπώ γροθιές στον τοίχο... σε μια απελπισμένη προσπάθεια να νιώσω οποιοδήποτε φυσικό πόνο που θα καλύψει τη φωτιά που καίει στο στήθος μου. Ενάντια σε κάθε ένστικτο που μου ουρλιάζει να σηκώσω το τηλέφωνο και να την καλέσω.

Η ζωή συνεχίστηκε. Παντρεύτηκα. Χώρισα. Έκανα σχέσεις και τις χάλασα. Ο έρωτας δεν ήρθε, το κενό δεν γέμισε.

Είναι 29 Μαΐου του 2009. Έχω γυρίσει κουρασμένος από τη δουλειά και κάθομαι να φάω. Ανοίγω μια εφημερίδα.

Το μάτι μου πέφτει στην αγγελία. "Ο ΤΑΔΕ θα παντρευτεί την ΤΑΔΕ και ο γάμος θα γίνει ΕΚΕΙ".

Ξαφνικά ο χρόνος παγώνει. Όλα τα βασανιστήρια της κόλασης δεν είναι παρά χάδια μπροστά σε αυτό που νιώθω αυτή τη στιγμή...

Γιατί η φωνή της αντηχεί ακόμα στ' αφτιά μου σα σφυριά. Γιατί στα μάτια μου ακόμα καίει η τελευταία ανάμνηση που έχω από εκείνη... με δακρυσμένα μάτια και τρεμάμενη φωνή να μου λέει "σ' αγαπάω".

 

το να παλευεις με τους δαιμονες σου ειναι ανουσιο. ειναι δικα σου παιδια δικη σου γεννα... σαρκα και αιμα σου...
το να παλευεις με δαιμονες που γεννηθηκαν απο τριτους πως να συνδεονται μαζι σου αραγε?
ειναι η πιο σκοτεινη μου εποχη...
καθε χρονο κοιταζω πισω και πιο πισω και πιο πισω. και καθε χρονο γεμιζω ρυτιδες, γερναω αποτομα, πονανε τα κοκκαλα μου, ξεχναω, τα χανω.
δεν ξερω με ποιον θυμωσα πιο πολυ απο τοτε...
μ εσενα που μου ανοιξες μια πορτα που μου αρκουσε οπως υποστηριζα πεισματικα να παρακολουθω απο τη κλειδαροτρυπα..
η μ εμενα...
μ εμενα που δεν φοβηθηκα το φοβο. που καθε φορα ζητουσα πιο πολυ. πιο δυνατα, πιο.. πιο... πιο...
πρεπει να εχεις ορια. ακομα αντηχεις ξερεις. πρεπει να επιβαλλεις στον εαυτο σου ορια... και εθεσα το πρωτο.
ποτε ξανα ματωμενες κλειδες. ποτε ξανα πρησμενοι καρποι επειδη εκανα το τοιχο σακο του μποξ.
ποτε ξανα δεν θα σε δω να καπνιζεις και να χαμογελας αυταρεσκα ενω γκρεμιζω το κοσμο ολο απο θυμο.
πρεπει....
δικη σου οπως το πρωτο βιβλιο που σου πηρα ποτε... "το τερας του δοκτορ φρανκενσταιν"

 

Arioch, ένας απ' τους μεγαλύτερους φόβους που έχω στη ζωή μου είναι πως θα μαζέψω τον εαυτό μου, αν βρεθώ μπροστά σε κάτι τέτοιο σε μια εφημερίδα. Παρότι έκανα τον κύκλο μου, η αποκάλυψη της συνέχισης του δικού της, η πορεία προς την ολοκλήρωση αυτή, νομίζω πως θα με συντρίψει. Και ούτε κατάφερα να ξανανιώσω τέτοια συναισθήματα, ούτε καν την ίδια κρυστάλλινη λογική δεν ξέρω αν είχα ποτέ ξανά. Λυπάμαι που το αντιμετώπισες αυτό, είναι κάτι που δε θα ευχόμουν σε κανέναν. Όσο εκπαιδευτικό κι αν θα παραδεχόμασταν εκ των υστέρων ότι είναι.

 

Ενα ολοκληρο βραδυ παρεα με τα φαντασματα, τους δαιμονες μου. Τρεις ωρες σε μια μπανιερα να προσπαθω να τους ξεβγαλω απο πανω κι απο μεσα μου με ζεστο νερο και σαπουνι. Το παθαινω που και που. Κανουμε συζητησεις για να μπορεσω να τους θαψω ακομη πιο βαθεια. Δεν τους ξαποστειλα ακομη. Σε αυτες τις συζητησεις εχω τον εαυτο μου απεναντι. Μαλιστα, αυτος ειναι ο καρηγορουμενος κι η σκια μου ο δικαστης κι ο εισαγγελεας. Ξεκιναμε απο τα παραπτωματα, γυρναμε στα γιατι, τα επειδή, στα λαθη και των δυο, περναμε μια βόλτα στις παλιες γειτονιες και φτανουμε στα συναισθηματα. Και αφου τα αναλυσουμε ολα, παντα καταληγουμε στα γιατι και τα επειδη ξανα και ξανα και ξανα. Το συμπερασμα ενα... Οι μεγαλοι ερωτες καταληγουν στη κολαση. Φτανει μια στιγμη μονο. Εκεινος που ειπε οτι πανε στο παραδεισο ηταν ψευτης.

 

Δεν θα πω ιστορία,
θα πω οτι κατά την ταπεινή μου γνωμη τα απωθημένα τα συντηρούμε μεσα μας μονο όταν για κάποιο λογο μας εξυπηρετούν , αλλιώς αφήνουμε τον παντοδύναμο χρόνο να κάνει τη δουλειά του και κλείνουμε πόρτες που δεν ξαναανοίγουν ποτέ.

Αυτό σε ο,τι αφορά τα πρόσωπα, σε αισθήματα ομως, όπως η πληγωμένη εμπιστοσύνη, η τσαλακωμένη αυτοπεποίθηση, ο φόβος, η επιφύλαξη, η χαμένη αθωότητα και άλλα πολλα, ο χρόνος από μόνος του δεν αρκει, αυτά θέλουν συνειδητή δουλειά, αυτά θέλουν μεγαλύτερο και πιο κοφτερό μαχαίρι για να τα ξεριζώσουμε από μέσα μας.

Κι αυτό γίνεται ομως. Όλα γίνονται. Απλά εντάξει, θα εχουμε λίγες χαραγματιές επάνω μας, από εκείνες που κουβαλούν πάντα οι νικητές μετά τη μάχη.

(Υ.Γ. ωραίο βιβλίο)

 

Σάββατο βράδυ.
Είναι 16 χρονών.
Ετοιμάζομαι για να βγω με τον πρώτο μου εφηβικό έρωτα.
Βρισκόμαστε στην γειτονιά.
Μου λέει πως θα πάνε κάπου με τους φίλους του πιο μπροστά και πως εγώ μπορώ να πάω με τον φίλο του τον Α στο μαγαζί να τους περιμένουμε.
(Ομολογώ ότι από μικρή είχα μια τάση να εμπιστεύομαι εύκολα τους ανθρώπους κι ετσι δεν έφερα καμία αντίρρηση)
Ο Α είχε μηχανάκι. Έτσι κι εγώ ανέβηκα και ξεκινήσαμε.
Στο δρόμο μου είπε πως τα παιδιά θα αργήσουν και μου πρότεινε να κάνουμε μια βόλτα.
Συμφώνησα.
Η βόλτα μας τελείωσε σε ένα απομακρυσμένο δημοτικό.
Καθίσαμε στα σκαλιά και άναψα τσιγάρο.
Η συζήτηση μας ήταν χαλαρή.
Κάποια στιγμή άρχισε να με πλησιάζει.
Κι εγώ απομακρυνομουν.
Μέχρι που δεν υπήρχε άλλο περιθώριο.
Σηκώθηκα πάνω.
Έκανα να φύγω.
Με κυνήγησε μέχρι έξω.
Με έριξε κάτω.
Έπιασε τα χέρια μου με το ένα χέρι.
Με το άλλο ανοιξε τα πόδια μου.
Έσκισε το καλσόν μου.
Εγώ από κάτω του χτυπιομουν σαν το ψάρι.
Ήταν μεγαλοσωμος κι εγώ μικροκαμωμένη μπροστά του.
Τον παρακαλούσα να με αφήσει.
Έκλαψα και έβριζα.
Αφήνει τα χέρια μου και σηκώνετε με ύφος τρομαγμένο.
Αρχίζει να ζητά συγγνώμη.
Άρπαξα την τσάντα μου και κατηφόρισα προς το σπίτι μου χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω.
Πλησιάζοντας προς το κέντρο της πόλης ο κόσμος με κοιτούσε περίεργα με τα σκισμένα ρούχα.
Κανείς δεν ρώτησε. Κανείς δεν νοιάστηκε.
Σε κάποια στιγμή έπεσα πάνω στον Κ.
Τρόμαξε.
Που ησουν; με ρώτησε. Τι επαθες;
Δεν είπα κουβέντα.
Γλίστρησά μακρια του και έφυγα.
Μπήκα στο σπίτι μου χωρίς να με δει κανείς.
Πεταξα τα ρουχα μου και χώθηκά στην μπανιέρα.
Εκείνη την στιγμή ορκιστηκα πως ποτέ ξανά κάνεις δεν θα μου έκανε κάτι που να μην θέλω.
Πέρασαν τα χρόνια και γυναίκα πια όλα αυτά μένουν ένα κακό όνειρο.
Έτσι πίστευα. Όπως πίστευα πως είχα ξεχάσει και το πρόσωπο του.
Περπατώ χαμένη στις σκέψεις μου όπως πάντα και ξαφνικά μπαίνει μπροστά μου ένας μεγαλοσωμος άντρας.
Ξαφνικά αισθάνομαι ρίγος και απέχθεια.
Σηκώνω το βλέμμα μου και είναι αυτός.
Πάω να φύγω και μπαίνει μπροστά μου.
Θέλω να σου μιλήσω. Πρέπει να με ακούσεις.
Φύγε αλλιώς θα φωνάξω.
Σε παρακαλώ! Αλίκη!
ΦΥΓΕ!
ξεσπω σε κλάματα και τρεχω από την αντίθετη πλευρά.
Κατάλαβα ότι δεν με ακολουθεί...
Έμεινε μόνο να με κοιτάζει από μακριά.
Για πρώτη φορά μετά από χρόνια ξανά ένιωσα δεκάξι χρόνων.

Συνεχίζεται.

 

Περί έρωτος (χωρίς happy end )αλλά με πολλά άλλα χάπια συνταγογράφημενα η μη .



Χαρακιές στην σάρκα από λόγια μαχαίρια στάζουν κόκκινο πηχτό ποτάμι
Καψίματα από προδοσίες , πυρωμένα σίδερα που ακουμπούν την ψυχή και την σημαδεύουν για πάντα
Πληγές από μαστίγιο με καρφιά στις άκρες που έσκισε οργισμένα την εμπιστοσύνη
Υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν βουτηγμένες στην υγρασία των ατελείωτων βουβών βραδυνων δακρύων
Λέξεις γεμάτες συναίσθημα που κλειδώθηκαν σαν σκλάβες σε μπουντρούμι χωρίς φως , λησμονηθηκαν και πέθαναν μονάχες
Συναντήσεις ψεύτικες για τάισμα του αχόρταγου εγωισμού γέμισαν τζάμπα ιδρώτα τα σεντόνια
Ανάσες κόπηκαν σώματα δέθηκαν σε ένα θεατρικό με έναν πρωταγωνιστή και ένα κομπάρσο
Μηνύματα μίσους γίναν χέρια σφιχτά στον λαιμό και σταμάτησαν και την τελευταία ροή αέρα
Μάτια κλειστά ,χέρια δεμένα σφιχτά ,περίτεχνα και απόλυτα στο τιμόνι το κρατούν σταθερο ακολουθώντας προδιαγεγραμμένη πορεία προς την άβυσσο
Εσύ πατάς το γκάζι αρρωστημένα κι εγώ σε ικετευω να μου δέσεις και τα πόδια μην σκεφτώ λογικά και πατήσω το φρένο .

Sokolata .

 

Τα βράδυα εκείνα που γύριζα από την μια μεριά την μοναξιά, τραβώντας ευθείες γράμμες άνισες μεταξύ τους.
Χωρίς οίκτο σε άδεια παράθυρα και κενές σελίδες. Ενώ λιγοστό φως πάντοτε με κρατούσε επιρρεπή.
Τα βράδυα εκείνα σημάδευαν τον χρόνο, σαν οιμωγής τελευταίο αντίο .
Πως, αν αγαπάς θα είσαι ευτυχισμένος, θα χαμογελάς και θα ελπίζεις κάποτε μου είπαν.
Και ύστερα πως ζεις αν η αγάπη δεν κρατά για πάντα; άλλωστε τι κρατάει για πάντα; ίσως ο θάνατος.
ξέχασαν να μου πούνε πως κάποιες φόρες δεν είναι δική σου και δική μου επιλογή.
ξέχασαν να μου πουν πως ο χρόνος δεν γιατρεύει μόνο αλλά σκοτώνει ή γερνά.
γερνά και δεν φέρνει καμία νοσταλγία ούτε προσμονή μαζί του.
τότε το μόνο που έχεις είναι μια χαραγμένη ευθεία
από τετράδια λευκά σημαδεμένα με ανισσόροπες λέξεις και δάκρυα.
γιατί αν δεν πρόφθασες να πεις σε αγαπώ. αν δεν πρόφτασες να της ζητήσεις μια ακόμη χάρη,
να τη μαλώσεις για το παγωτό, να της δέσεις τα μάτια να δει τον κόσμο μια τελευταία φορά από τα δικά σου μάτια.
αν δεν πρόφτασες ,να την ξαναδείς εκείνο το πρωινό.
πάψε και μην με ρωτάς αν μπορώ ρώτα με αν θέλω.

 

Η ιστορια σου μου εβγαλε κατι συγκινητικο! δυνατο! τρυφερο! και ερωτικα! ομορφο! και πλεον χρειαζεται κατι ΔΥΝΑΤΟ! για να ''ξεκλειδωσει'' την εντονη! συναισθηματικη! σου νοημοσυνη!.... 

 

ενα σαββατο του μαρτιου πηρα την αποφαση ,δεν μπορουσα αλλο επρεπε να γινει κατι μ επνιγε ,γυρισε απο την δουλεια την περιμενα στον καναπε μας ,αυτη την φορα οχι απο την μερια τις λακουβας μας, απο την αλλη πλευρα ,ενιωθα αβολα ακομα και το μαξιλαρι δεν μου ηταν γνωριμο, η αποφαση ειχε παρθει, για μενα δεν γινοταν να το ζορισω κι αλλο στο μυαλο μου ,σου ειχα πει πως δεν συνχωρω ευκολα το λαθος ,σου ειχα πει πως οτι κανω στην ζωη μου συμπεριλαμβανει κι εσενα γιατι απλα ειμαστε μαζι,σου ειχα πει πως για το οτιδηποτε δεν με σκεφτεις κι εμενα δεν υπαρχει λογος να ειμαστε μαζι,ειχαμε πει πολλα και ειχαμε ζησει περισσοτερα,ειμουν για σενα κι εσυ για μενα .ξαφνικα βρεθηκα σ εναν καναπε και οταν ηρθες σου ειπα να κατσεις απεναντι,εβαλες τα καλαματα γιατι δεν ειχε ξαναγινει αυτο,ηξερες οτι κατι τρεχει ,περιμενα να τελειωσεις οσο και αν δεν μπορουσα να σε βλεπω να κλαις ,καποτε σου ειχα πει πως αν καποιος σε ξανακανει να κλαψεις θα των σκοτωσω, και ειμουν αυτος που στο προκαλεσε, επρεπε να συγκρουστω μεσα μου να τα σπασω ολα να μην με αγγιξει το δακρυ σου η αποφαση ηταν οριστικη για μενα με αφησες να σε αφησω,στο πρωτο παραθυρο που σου αφησα ανοιχτο επιτηδες εσυ φλερταρες με αυτο .δεν σε βοηθησα με τιποτα εφτιαξες τις βαλιτσες σου και με κλαματα εφυγες απο το σπιτι που ειχαμε ζησει 4 χρονια ,τα σκυλια τρεξανε πανω σου,βγηκα δεν τα αφησα με κοιταξες με δακρυα και εφυγες .ηξερα πως δεν θα συνελθω ευκολα ηξερα πως εγω πατησα την σκανδαλη και πυροβολησα δεν γινοταν αλλιος.Ειχα να αντιμετωπησω πολλα ,την απουσια σου ,ποσο μου ελειπες εκανα 1 χρονο να κοιμηθω στο κρεββατι μας ,επρεπε παντου να φοραω την μασκα του χαρουμενου δεν ηθελα κανεις να δει οτι ποναω,μεχρι που τους εκοψα ολους δεν μ αρεσε η μασκα ποτε .εμεινα μονος ,ολο το σπιτι ειχε παντου εσενα και οχι μονο το σπιτι παντου στην δουλεια το τηλεφωνο που χτυπαγε ,στο super market που εβλεπα καποια με το μαλλι σου ,στο δρομο παντου.βγηκα μετα απο καιρο οτι πηγα να κανω εσυ το οριζες ,εκανα γνωριμιες σχεσεις παντου εσυ ,ακομα και στο σεξ με κυνηγαγες ,πληγωνα ανθρωπους χωρις να φταινε ολους εσυ τους σκορπιζες .αποφασισα να μεινω μονος να μην ξανακανω τιποτα μεχρι να σταματησεις να υπαρχεις περασαν χρονια το καταφερα κι εκει πανω ηρθες να με επισκεφτεις στον υπνο μου παλι με το ιδιο κλαμα οπως τοτε , σκονταψα επεσα σηκωθηκα ειπα μονο ο καιρος και καποια στιγμη δεν σε ξαναειδα πουθενα

 

...Κάποιο βράδυ μου χες πει πως πρέπει
να γεννήθηκα για σένα, μόνο για σένα
Και 'γω σε πήρα αγκαλιά και χάθηκα
στα μάτια σου τα μαγεμένα, τα μαγεμένα

Κάποιο βράδυ μου χες πει πως δε μπορείς
να ζήσεις μια στιγμή χωρίς εμένα
Και γω δε μίλησα ξανά
γιατί στα χέρια μου είχα εσένα μόνο εσένα....

Άλλο ένα βράδυ... Από τα καλά, τα ήσυχα. Δεν είχες πιεί τόσο ή τουλάχιστον σε είχε πιάσει μόνο το παράπονο. Αυτή η στιγμή έχει μείνει αποτυπωμένη για πάντα στο μυαλό μου. Τα πολύχρωμα φώτα κι ο καπνός να έχει καλύψει τα πάντα και τέσσερα μάτια δακρυσμένα. Κι ας σε κορόιδευα γι' αυτά σου τα τραγούδια, εγώ η ροκού, το πανκιο, το εναλλακτικό, το πιο "ψαγμένο ον"-παρόλα αυτά το ένιωθα εκείνη την ώρα παντού μέσα μου (Ίσως όχι τόσο δυνατά όσο εσύ και αυτό με στεναχωρούσε πιο πολύ).

Έτσι ήταν γενικά, λίγα καταλάβαινα από αυτά που είχες να δώσεις, ήμουν πολύ μικρή ακόμη. Πολλές συζητήσεις. Τα βρίσκαμε κάπου στην μέση, μας έδενε ένα προβληματικό παρελθόν και τους δύο.

Δεν με περίμενες τόσο ντροπαλή την πρώτη φορά που με είδες. "Εσύ είσαι το μικρό που μιλάς τόσο σκληρά?" Γέλασα. Γρήγορα οι αγκαλιές απέκτησαν νόημα. Ήταν οι πρώτες μου αληθινές αγκαλιές. Και το πρώτο φιλί με έκαψε ολόκληρη. Στα χέρια σου έτρεμα, από φόβο και από κάψα. Μόλις έβγαλες την ζώνη γυάλισαν τα μάτια μου. Έμεινα με το καλσον όσο με περιεργαζόσουν. Σου άρεσε που ήμουν τόσο μικρή στα χέρια σου (κι εμένα μου άρεσε). Δεν ήμουν ακόμη έτοιμη να συνεχίσουμε. Ήμουν σαν άγγελος είχες πεί το πρώτο μας βράδυ και αργότερα εξελίχτηκα σε δαίμονας....όπως είπες

Μου έμαθες πολλά και μου άρεσε, είχα αρχίσει να νιώθω πολλά πράγματα, αλλά ποτέ δεν κατάφερνα να σε φτάσω στα συναισθήματα.

Οι πρώτες μου φορές ήταν με εσένα κι έτσι η πρώτη τιμωρία για τα τερτίπια μου ήταν μια άγαρμπη, ψυχρή συνουσία και ξύλο. Ακόμη θυμάμαι πόσο άσχημα ένιωθα στο μπάνιο όσο το σκεφτόμουν.
Μολις βγήκα σε ένιωσα ξένο. Μετά σκέφτηκα ότι το άξιζα. Γρήγορα άρχισαν και άλλες τιμωρίες, (που δεν τις άξιζα).

Άλλο ένα βραδύ, από τα άσχημα. Σε είχε πιάσει τρέλα. Σε βρήκα σε άσχημη κατάσταση. Ο φίλος σου ανησυχούσε, εσύ άρχισες καυγά. Βγήκα έξω δεν άντεχα. Σε έβγαλαν μετά απο λίγο κι εσένα. Μου είπες να πάμε σπίτι. Φοβόμουν. Καταφέραμε να σε βάλουμε σε ταξι να γυρίσεις μόνος.
Κάτι είχε αρχίσει να χαλάει μέσα μου, αλλά σκεφτόμουν όλο το βράδυ αν ήσουν καλά -κι ακόμη το σκέφτομαι.

Σε συνάντησα με σκοπό να το λήξουμε για μια ακόμη φορά. Είπα πολλά ψέμματα για να σε πληγώσω. Δεν σε ένοιαζε, με ήθελες δική σου. Αλλά ήμουν αποφασισμένη.
Με έπαιρνες πολλές φορές τηλέφωνο για να αισθανθώ άσχημα και το πετύχαινες. Δέν ήθελα να αισθάνεσαι άσχημα προτιμούσα εγώ να αισθάνομαι έτσι.

..Die die die my darling, dont utter a single word...

Τελευταία συνάντηση ελπίζοντας να τα έχουμε αφήσει όλα πίσω μας. Άλλο ένα χαστούκι για όλα αυτα που σου έκανα(και πάλι ένιωθα οτι το άξιζα). Σε είδα να φεύγεις για πάντα και κουνούσα το χεράκι μου σαν το μικρό παιδί κρατώντας μια γλυκιά αίσθηση όπως της πρώτης αγκαλιάς. Και τότε το σκληρό μικρό μαλάκωσε και άρχισε να νιώθει συναισθήματα και να βαδίζει στα βήματά σου...