Τι θέλει και τι δεν θέλει;

Νομίζω πως όταν καποια πρωτομπαίνει σε μια σχέση Κυριαρχιας στην αρχή φαντάζεται πως θέλει να γίνει η καλύτερη υποτακτική του κόσμου, εντάξει όχι του κόσμου αλλά σίγουρα του Κ (της), να ικανοποιεί τον Κ (της), να τα κάνει όλα σωστά και άλλα τέτοια παραμύθια με πεταλούδες και κάμπιες που καπνίζουν πίπες.

Μετά σιγά σιγά βγαίνουν τα θέλω της στην επιφανεια, εκείνα τα καλά στερεομένα από την προϋπάρχουσα ζωή της και αυτά δεν εμπεριέχουν πεταλούδες και τα σχετικά, είναι πραγματικές επιθυμίες καλά ριζωμένες στο μυαλό της και αποτελούν ακόμα απόλυτα λογικές σκέψεις. Τόσο λογικές που μπορεί να χτυπιέται για μέρες ότι δεν μπορεί να είναι αλλιώς.

Έπειτα αρχίζει σιγά σιγά με την καθοδήγηση του Κ να ξεγυμνώνεται από αυτές. Εκεί πάνε και οι κάμπιες με τις πίπες που φέρνουν εκείνη τη γλυκιά μαστούρα, πανε και τα χαπακια που σε κάνουν να βλέπεις τραπουλόχαρτα να βάφουν θάμνους, πανε και τα κουνέλια που τρέχουν να προλάβουν δικαστήρια.

Εκεί έρχεται το δεν θα έχω την προσοχή και τον χρόνο που θέλω, δεν θα έχω μασημένη τροφή και χέρι προστασίας αλλά βράδια που θα κλαίω και θα βαράω τοίχους από τα νεύρα μου γιατί η μάχη είναι εσωτερική και το μονοπάτι κατά βάθος μοναχικό, εκεί έχει "το έχεις τόση σημασία όση θα σου δωθεί" και θα πεις και ευχαριστώ, εκεί δεν θα έχει καν ασφάλεια ότι αν προσπαθήσεις ολα θα πάνε καλά γιατί αν η προσπάθεια σου δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα κάνεις δεν θα σου κανει ψυχικό να μείνει. Θα στραπατσαριστεί το εγώ σου από χίλιες μεριές.

Και τότε τι σου μένει; Η γύμνια σου. Α, ναι! Και το να ικανοποιείς τον Κ (σου). Αλλα τώρα πραγματικά.

 

Επιθυμώ ηρεμία.
Δεν ειμαι άνθρωπος των εντάσεων.
Μισώ την υποκρισία.
Οι θεατρικές παραστάσεις μπορούν να παραμείνουν στο χώρο όπου ανήκουν.

 

Όσο δεδομένη είναι η ύπαρξη επιθυμιών (γιατί η ζωή ταυτίζεται με την επιθυμία), άλλο τόσο δεδομένο είναι πως οι επιθυμίες προκύπτουν από διαμορφωμένες πεποιθήσεις. Εάν αλλάξουν οι πεποιθήσεις, διαμορφώνονται ανάλογα και οι επιθυμίες.
Για την τροποποίηση των πεποιθήσεων, γνωστή στην Ψ ως "γνωσιακή αναδόμηση", πρέπει να συμφωνήσουν τα δύο εμπλεκόμενα μέρη. Η ισχυρότερη πεποίθηση συνήθως είναι " η ικανοποίηση των αναγκών μου είναι η πρώτη μου προτεραιότητα. Στην περίπτωση του υ αυτή η πεποίθηση πρέπει να τροποποιηθεί εν τέλει.

 

Υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις που υποδηλώνουν την εν λόγω πεποίθηση. Για παράδειγμα:
- Η κατηγορηματική διαβεβαίωση περί του αντιθέτου. Το έντονα βερμπαλίζον υ κάτι επιχειρεί να συγκαλύψει. Συνήθως ένα χαμήλωμα των ματιών αρκεί.
- Η υπεραναπλήρωση, αλλιώς υπερβάλων ζήλος. Η πραγματική υποταγή έχει πόνο και σιωπή.

 

Έχετε δίκιο. Στην περίπτωση αυτή λίγα έως τίποτα είναι αυτά που μπορούν να γίνουν. Ίσως μόνον η τυφλή εμπιστοσύνη προς το Κ μπορεί να βοηθήσει.

 

Η ζωή δεν ταυτίζεται με την επιθυμία.

 

Έβαλα λαικ κυριως για το ίσως καθώς δεν πιστεύω ότι είναι χαμένη υπόθεση. Απλά βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση και αυτό με τη σωστή καθοδήγηση και διάθεση μπορεί να αλλάξει.
Φυσικά μιλάω για την ασυνείδητη λανθασμένη κατάσταση που θα γίνει συνειδητή και θα αλλάξει, όχι για την περίπτωση συνειδητής δήλωσης εξ'αρχης γιατί εκεί έτσι κι αλλιώς δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάμε.

 

Δεν βλέπω γιατί να τροποποιηθεί , ειδικά αν συνυπάρχει με την πεποίθηση εχω άναγκη την υποταγή ...

 

Ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Ας το δούμε. Έρχεται ένα υ και σας λέει:
1) Έχω ανάγκη την υποταγή, και
2) Δίνω προτεραιότητα στην ικανοποίηση των αναγκών μου
Βλέπετε την αντίφαση;
Μπορούν το (1) και το (2) να συνυπάρχουν;
Το (1) δεν καταργεί α πριόρι το (2);
Η συνύπαρξη τους επομένως είναι αφελής ή ύποπτη και χρειάζεται να διερευνηθεί.

 

Ας ξεμπερδέψουμε το κουβάρι.
Μια λανθάνουσα ( ή ασυνείδητη, το ίδιο είναι) κατάσταση μπορεί να αλλάξει μόνον εφ' όσον γίνει συνειδητή. Διαφορετικά δε μπορεί να αναγνωριστεί. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συναίνεση και συνεργασία του υ και στα δύο στάδια.