24/7 - πραγματικότητα ή φαντασία?

ας πούμε πιθανόν. λοιπόν;

εδώ υπάρχει μεγάλη απόσταση με το νεοτερο:

φροντίζει, όχι φρόντιζε. με τον πραγματιστικο τρόπο της, χωρίς καμμιά ιδεοληψια για καλύτερους και χειρότερους.

 

Με το καλύτεροι/χειρότεροι (ως γονείς) εννοώ πως ο γονιός που προσέχει τα παιδιά του έχει λιγότερες -αλλά όχι μηδενικές- πιθανότητες να δει να συμβαίνει κάτι κακό στα παιδιά του.

 

@tithon
Δεν έχει λοιπόν. Διαπίστωση είναι.

Απόσταση σε τι;

Το ότι δεν φτάνει το ένστικτο πια δεν φτάνει, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σταμάτησε η αναπαραγωγή του είδους.

Εκτός αν παρερμηνεύσα την απόσταση που εννοουσες.

 

Το κείμενο σας σαν απάντηση στο δικό μου ............... καμία σχέση.
Γιατί το κάνετε αυτό τι σας φταίω;

 

δεν είναι διαπίστωση, είναι φοβική εικασία. ποιό ένστικτο δεν φτάνει; για ποιό πράγμα δεν φτάνει; στοιχειώδες αναπαραγωγικα είναι να ενηλικιώσεις αυτοσυντηρουμενο ατομο. "οποία κι αν είναι η άποψη σας" για άλλες φανταστικές ανεπαρκειες, για μεταδοτικότητα ή κληρονομικοτητα τραυμάτων, ή ιδεολογική κληρονομικότητα. η επάρκεια ως προς το ανωτέρω στοιχειώδες δεν κρίνεται από τους ιδεασμους ενός εκαστου και κυρίως δεν κρίνεται απ την ολοκληρωτική πουριτανή ξινή αντίληψη που περικλείεται στην έκφραση "μια ματιά γύρω σου και καταλαβαίνεις"

 

σταθερά επί 250 εκατομμύρια χρόνια  

 

Χμμμ, είναι μαχητό αυτό.
Αν ο γονιός αυτός, που προσέχει τα παιδιά του, έχει προκαλέσει -πραγματικό- κακό σε άλλους ανθρώπους, τότε κατ΄εμέ, είναι πολύ πιθανό, έως αναπόφευκτο, να δει να συμβαίνει κακό στα παιδιά του.
Εξ΄αφορμής των λεγομένων σου λοιπόν, αλλά χωρίς να απευθύνομαι σε σένα ή στην τοποθέτησή σου, μου έρχονται στο μυαλό τα εξής:
People can't undo their mistakes. They can avoid repeating them eternally though...
Αλλά ναι, έχει κανονικοποιηθεί μέσα σε μία στρεβλή κοινωνική νόρμα, να λέμε πως κάποιος που δεν αγαπάει κανέναν, ούτε τ΄άντερά του, κάποιος που έχει θέματα διαχείρισης των συναισθημάτων του, θ΄αγαπήσει τα παιδιά του και θα τα ''προστατέψει''.
Από τον ίδιο και τις δικές του συμπεριφορές, ποιος θα προστατέψει τα παιδιά του όμως?
Το conditioning που θα φάνε αυτά τα παιδιά, θα τους αφήσει περιθώρια ν΄αναπτυχθούν σωστά?
Κι αυτό υπερβαίνει φυσικά το D/s και το M/s και το bdsm και τα πάντα όλα.
Είναι η παθογένεια μιας κοινωνίας που νοσεί βαθιά.
Το 24/7 την μάρανε...
Η αγάπη είναι η συγγολητική ουσία του σύμπαντος, η βασική του δομή, αν καταφέρουμε να την διατηρήσουμε, όποια άλλη παράβαση και να συμβεί, δεν θα είναι καταστροφικά τα αποτελέσματα.
Δεν μπορεί, ούτε έχει το δικαίωμα ο άνθρωπος να χειρίζεται απλά την αγάπη, είναι λάθος η πεποίθηση αυτή.
Όταν μέσα μας κουμάντο κάνει ο ''μικρός ιδιοκτήτης'', τότε σκοτώνουμε την αγάπη, καταστρέφουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο συνδεόμαστε μεταξύ μας.
Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αυτό που δεν μας ανήκει, κανένας δεν μάς ανήκει, ούτε τα παιδιά μας, ούτε οι σύντροφοί μας, ούτε κανείς.
Οι άνθρωποι επιλέγουν να προσφέρουν τον εαυτό τους, με τον τρόπο που το θέλουν, στον άνθρωπο που θέλουν και στο πλαίσιο που τους ταιριάζει.
Όποιος πάει να πάρει πράγματα με το έτσι θέλω, θα το πληρώσει πολύ ακριβά.
What goes around, comes around!

 

Η απάντηση σας αυτή θυμίζει "ευγονική". Υποθέτω ξέρετε ποιοι εφήρμοσαν την ευγονική.
Αυτοί που θέλανε να υπάρχει μόνο η Αρία φυλή.

 

Θέλει αρετήν και τόλμην  
Για να φτάσει κατά την γνώμη μου κάποιος στο 24/7, έχει κάνει πολύ δουλειά με τα μέσα του αναμεσα σ άλλα. Μπορεί να μην πιστεύω πλέον πως το βδσμ έρχεται ως απαυγασμα υψηλής διανοησης και ευρείας παιδείας και βαθιάς αυτογνωσίας, αλλά θεωρώ πως ακόμα και σήμερα κάποιοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν την δουλειά που απαιτείται.Και θέλει κέρατα δουλειάς το 24/7 αρχικά με τους εαυτούς μας. Όσον αφορά το πως, εγώ ξέρω πως υπάρχουν πολλοί δρόμοι που οδηγούν στην Ρώμη, ο καθένας θα βρει τον δικό του.

Σε έναν απ τους υπολογιστές μου έχω μια εικόνα στην επιφάνεια εργασίας την οποία μου έστειλε μια φίλη, όταν της περιέγραφα το πως ένιωσα όταν είδα τρακαρισμένο το αμάξι μου και άρχισα να τρέμω και να χάνω έλεγχο κι απομακρύνθηκα απ το χαντάκι προς ένα χωράφι παρα δίπλα, όπου είχε απομείνει μια μικρή ασθενική παπαρούνα. Αυτό πήγε αμέσως πίσω το μυαλό μου στην παιδική μου ηλικία, όπου ξάπλωνα στην μέση ενός σπερμένου με σιτάρι χωραφιού, με έναν κύκλο στην μέση, γεμάτο παπαρούνες, μαργαρίτες και χαμομήλι και κοιτούσα τον ουρανό και έπλεκα ιστορίες. Πήρα βαθιά ανάσα και έπαψα να τρέμω και μπόρεσα να χειριστώ πιο αποτελεσματικά το σοκ. Μου έστειλε την φώτο λοιπόν και την βλέπω και αμέσως κάνω ένα ταξιδάκι στον χρόνο νοερά και στην ανέμελη ευτυχία της παιδικής ηλικίας.

Σκέφτομαι πως υπάρχουν όμως για κάποιους εμπειρίες παιδικών χρόνων που αν δεν ξεπεραστούν, οδηγούν σε άσχημες διαδρομές και αδιέξοδα. Και τότε μου δίνεται η επιλογή να μην μεινω προσκολλημενη στα χρονια που με διαμορφωσαν με τρόπο που να μην είμαι χαρούμενη, καλά κι ευτυχισμένη. Και αν δεν είμαι αυτά η ίδια, πόσο καλό παράδειγμα γίνομαι για τα παιδιά μου αλήθεια και πόσο καλά μπορώ να φροντίσω αλλους αν δεν ξέρω πως να φροντίζω εαυτό;

Μου φαινεται όμως πως έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να έχει αναπτυγμένη αυτογνωσία και συνεπώς να γίνεται δουλειά με εαυτό σε άτομα που χρειάστηκε να αναγνωρίσουν και μετά να αποδεκτούν την απόκλιση τους από την νόρμα, από ότι τα ατομα που μια χαρα χωρεσαν σ αυτή.


 

 

Οι περιπτώσεις που αναφέρεις είναι μεμονωμένες καθώς κάθε γονιός που προσέχει τα παιδιά του δεν έχει απαραίτητα προκαλέσει κακό σε άλλους.

That been said ακόμα και αν στις περιπτώσεις που αναφέρεις οι πιθανότητες να συμβεί κάτι κακό αυξάνουν για λόγους αντεκδίκησης, η βεβαιότητα του αναπόφευκτου δεν βλέπω πώς προκύπτει επαγωγικά.

 

Δεν προκύπτει συλλογιστικά, προκύπτει καρμικά ωστόσο.
Το κακό που κάνεις, λένε, -και το έχουμε δει το έργο να παίζεται- πάντα γυρίζει σε σένα, κι αν όχι σε σένα, γυρίζει στους ανθρώπους που αγαπάς.
Γνώμη μου είναι, πως αν το δεις σε βάθος, δεν είναι καθόλου μεμονωμένες οι περιπτώσεις, φυσικά, είμαι σίγουρη πως θα τα χαλάσουμε στην τεκμηρίωση.
Είναι καθαρά εμπειρική και βιωματική, οπότε δεν μπορώ να παρέξω κανένα μετρήσιμο στοιχείο.
Δυστυχώς, ή ευτυχώς... 

 

Δεν είμαι του μεταφυσικού. Για μένα το καρμα είναι σαν τους νόμους του Μερφυ, τους προσέχεις όταν συμβαίνουν και τους αγνοείς όλες τις άλλες φορές που δεν συμβαίνουν.

Ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε.