Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

!!!πολύ ωραίο

 

Στο "...πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας".., του Ρασούλη, θα ήθελα να προσθέσω το "πότε Δήμαρχος Χαρχούδας", νά δέσει ο πράμας, μη μας κάνουν μήνυση τίποτε Βούδες, Κούδες, Ναζωραίοι κι Ιούδες, μια χαρά παιδγιά ήταν όλα τους, μη χαλάμε τις καρδγιές μας και την καρδιά του μακαρίτη του ποιητή. Μού φαίνεται πως θα τού άρεσε...

 

παντα.

οπου σκουπιδια και κατσαριδες.

 

Και αν μείνεις έγκυος από το δελφίνι; Πώς το μεγαλώνεις μετά;
Το ψυχολογικό τραύμα από το βραχακι, που κακώς συνεχίζουν και κυκλοφορούν ελεύθερα η αλήθεια είναι, μεταδίδεται σε αυτό που πρόκειται να γεννηθεί;

 

Ήταν αυτό εκτός θέματος;

 

Αχ βρε @lara πόσα είναι βουή τελικά. Πόσος χρόνος χρειάζεται κάποιες φορές, για να το καταλάβεις. Και πόσο λίγος μένει μετά, για να ζήσεις "μεστά", δίχως βαρίδια.  

 

Τα έβαλα κάτω και τα υπολόγισα. Μου πήρε 50 χρόνια να καταλάβω. Με τα σημερινά δεδομένα της υγείας μου και της εξελιξης της επιστήμης και όλα όσα κάνω με όσα ήδη η επιστήμη διαθέτει και τους γενετιστές να λένε πως για όσους βρίσκονται στα 50-55 σήμερα την μέση ηλικία θα την φτάσουν στα 75 και λαμβάνοντας υποψη ότι χωρίς βαρίδια παίζει να κάνεις διπλά και τριπλά πράματα ταυτόχρονα, μια και λενε πως γυρω στα 50 αρχιζουν τα ημισφαιρια να συνεργαζονται καλυτερα, θεωρώ πως καλά τα πήγα κι έχω ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ άλλα 50 να ζήσω άλλη μια ολοκληρωμένη ζωή που θεμελιώνεται στις γνώσεις και εμπειρίες της προηγούμενης. χαχαχαχα

 

Χαχαχα, άπαιχτη. Να τα χιλιάσεις λοιπόν - από καρδιάς στο γράφω - και να είναι τα υπόλοιπα σου χίλια χρόνια, "γεμάτα".  

 

Σου λειπουν πληροφοριες, Ενα απ τα παιδια μου σπουδαζει προγραμματισμο και τεχνολογια και ειπα, πως δεν ειναι προθεση μου να ασκησω πιεση, ενα πραγματακι μονο περιμενω, να φροντισει όταν θα είμαι έτοιμη να φυγω να γινει upload το consciousness μου σ ένα Α.Ι.
Αφού όλα είναι παραμύθια! Τουλάχιστον να ζω ένα που απολαμβάνω να παίζω. χαχαχα

Υ.Γ. Ευχαριστω για τις ευχες και αντευχομαι αν αυτό επιθυμεις!  

 

Το τερμάτισες χαχα. Εγώ προτιμώ να με κάψουν και να πετάξουν τις στάχτες μου κάπου στο Βόρειο Αιγαίο που λατρεύω.
Σίγουρα δεν θα μου άρεσε, η συνείδηση μου να βολοδέρνει μέσα σε κάποιο "κουτάκι" επ' άπειρον χαχα.

* Όλα είναι παραμύθια, σωστότατη. Γι' αυτό ας απολαύσουμε αυτό που ζούμε τώρα, με δράκους, ευγενείς, κακούς και καλούς, μυθικά τοπία και απίθανες ασχήμιες.
Όλα κάνουν "βιογραφικό" κι ας μην χρειαστεί στο τέλος πουθενά.

 

Για το σωμα μου ζητησα κατι μικρο. Να με καψουν και να πεταξουν τις σταχτες μου απο το Εβερεστ.
Εκανα εντιτ το προηγουμενο μου ποστ και εβαλα και μουσικη υποκρουση.

 

Κομματάρα έβαλες. Καλέ, ένα τσιγάρο δρόμο, δεν θα ζοριστούν καθόλου.
Ζήλεψα και για να ζητήσω κάτι ακόμη πιο εύκολο εγώ. Θα ζητήσω να με κάψουν και να κάνουν με τις στάχτες μου καστράκι στη Mare Tranquilitatis στη Σελήνη.
Αλλιώς σαν κληρονομιά δεν θα τους αφήσω τίποτε ( σαμπώς και θα έχω μαζέψει τίποτε μέχρι να ψοφήσω χαχα ).