Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Δηλαδή...



Συνειρμός  

 

Αγαπημένο  

 

Ω, ανθρώπινη αγάπη.. μας δίνεις στη Γη αυτό που περιμένουμε στον Ουρανό.

Έντγκαρ Άλαν Πόε

 

..Θα γελάω και θα παίρνεις ανάσες. Θα κάνω πως δεν τις είδα. Θα γελάω μαζί σου, θα γίνεσαι δικός μου ακόμα λίγο.
«Μας χρωστάμε ένα ταξίδι»
Σηκώνομαι και μου πιάνεις το χέρι· ζεστό, οικείο, έχει αγωνία και ερωτηματικά που θα πέσουν κάτω.

Είχα κάτι απωθημένα από περιθώρια που λέω να στα χαρίσω. Και ένα φιλί να βρίσκεται.
Θέλω ένα ολόκληρο, ολόδικό μου τετράδιο να γράφουμε δύο.
Ένα αεροδρόμιο με αφίξεις μόνο.
Μια μουσική που θα την έχεις ακούσει μόνο με μένα.
Έναν καφέ που θα κρυώνει όσο θα μου μιλάς.
Να ανοίγω την πόρτα και να απαντάς.
Να γκρινιάζεις που πέταξα την εφημερίδα.
Να αλλάζω κανάλι και να μου πετάς μαξιλάρια.

Ρέα Ζαχαριά

 

Ποτέ δεν είμαι αυτό που φαίνεται. Είμαι η Μάνα Γη και το νερό που στάζει από τα ταβάνια των σπηλαίων, είμαι τα ύδατα των ποταμών και οι νύμφες που κατοικούν στα δέντρα, η μαύρη πηχτή νύχτα είμαι που γεννά το φως.

Αυτό που φτάνεις και δεν φτάνεις, αυτό που ξέρεις και δεν ξέρεις, ο φωτεινός λίθος και η άβυσσος, η Μνημοσύνη η ομόκλινη που ξυπνά απ’ αρχής του κόσμου, υπαρκτή και ανύπαρκτη στα μάτια, όνειρο και ύπαρξη μαζί, η προσμονή της νύχτας είμαι, χωράφι άσπαρτο που περιμένει τη σπορά σου και ο σπόρος που έχεις μέσα σου για να με σπείρεις.
Δεν σε κρύβει η νύχτα, σε φανερώνει!
Δεν βλέπεις με τα μάτια, βλέπεις αληθινά, είμαι το θηλυκό που περιμένει το υπέρτατο σπέρμα, η διάνοια και οι αισθήσεις σου, είμαι αυτό που σε προκαλεί να μπεις μέσα μου και να με ψάξεις, είμαι η υγρή ηδονή των σπηλαίων σου, είμαι ο πόθος, το κορμί που ανάβει τα κόκκινα χείλη και η βαριά σου ανάσα. Σπάσε τον καθρέφτη είναι στρεβλός, σκίσε τη σύμβαση του κόσμου, μπες επιτέλους μέσα μου για πρώτη φορά.
Δεν μπορεί να σε διαφεντεύει μια καρέκλα κι ένα κρεβάτι, σε πουλάνε στα σκλαβοπάζαρα και με παρακαλητά τους εκλιπαρείς να σε αγοράσουν, να διατηρήσεις άλλη μια καρέκλα κι ένα κρεβάτι, σπας το κεφάλι σου πως κάτι υπάρχει μα μένεις πάντα εκεί,παγωμένος.
Έλα δες, σήκω, πάμε!
Έχει λουλούδια και δέντρα πιο πάνω, θυμάσαι;
Στρώναμε τις Κυριακές ένα τεράστιο τραπεζομάντηλο, πάνω στο γρασίδι και τρώγανε χιλιάδες οικογένειες από το ίδιο πιάτο, θυμάσαι;
Ανεβαίναμε στα δέντρα και λερωνόμασταν, θυμάσαι;
Κλέψαμε τα μήλα που τα είχανε ψεκάσει και μας τρέχανε, ταξίδια στους γαλαξίες με τα ποδήλατα, θυμάσαι;

Τι σου ‘μεινε απ’ όλα όσα έζησες; Κάθε μέρα βρίζεις τη ζωή σου, το ξεχασμένο σου όνειρο, όλα μπροστά σου κι εσύ, κι εσύ νεκρός, δυο νεκροί.
Ναι, εγώ είμαι!
Εγώ με σάρκα και οστά, κι αν απορείτε θα πρέπει να ξέρετε πως ίσα με τώρα, δίπλα σας ήμουνα, μέσα σας ανόητοι.
Δες πια, δες!
Τόσα χρόνια είμαι μπροστά σας, δεν έχει τελειωμό η θάλασσα, τελειωμό έχει μόνο η ατολμία, τελειωμό και δουλεία, δουλεία έντεχνη και χαϊδευτική, πόσο ακόμα θα περνάει σαν ταινία μια ολόκληρη ζωή κι εσείς χαμπάρι;

Αναβάλλω θα πει παραιτούμαι, θα πει παραδίνομαι! –παραδίνεσαι; Παραδίνεσαι;

Άβουλοι- απροσάρμοστοι-αλλοπρόσαλλοι σ’ ένα μονό κρεβάτι με στερητικό άλφα, άχρονοι στην αλήθεια σας, λατρεύοντας κλεψύδρες με χρυσή άμμο.

Ακόμα δεν κατάλαβες, θες να με πεις Ελένη; Καν’ το, μη φοβάσαι, πέρνα το χέρι σου, αγγίξτε με επιτέλους, καίγομαι από πόθο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς αναρίγησε το δέρμα , πώς γυάλιζε ο ιδρώτας στην πλάτη σου μέσα από τον καθρέφτη, τη βαριά σου ανάσα την ώρα που έσταζες το Σύμπαν μέσα μου, ούτε κι εσύ θα θελήσεις να ξεχάσεις, εκβιαστικά γίνεται αυτό το ξερίζωμα, χειρουργικά.
Κάθε βράδυ, 40 χρόνια σχεδόν, κάθε βράδυ με ονειρεύεσαι.
Πιάσε με αν μπορείς, έλα πιάσε με, πιάσε με, είμαι η μόνη αλήθεια που σου επιτρέπω να παραδοθείς, ακόμα δεν κατάλαβες;
Είμαι το ίδιο σου το σώμα το μυαλό και οι αισθήσεις κι ότι φαινομενικά βλέπουν τα μάτια σου, μα πιο πολύ, όλα όσα δεν βλέπουν.

Αγνοείς, αλλά οσμίζεσαι τη μυρωδιά μου, τη μυρωδιά σου και χάνεις το μυαλό σου, ακόμα δεν κατάλαβες;
Είμαι εσύ κι εσύ εγώ, φτιαγμένοι απ’ τα ίδια υλικά, φτιαγμένοι από αστρόσκονη, παιδιά των άστρων, της γης και του ουρανού.

Είμαστε Ένα.

Κείμενο: Πάνος Λαμπρίδης

 

Σαν κανάτι Τζιοκοντα Μπελι

Τις ημέρες τις καλές,
της βροχής,
τις ημέρες που αγαπηθήκαμε
ολοκληρωτικά,
που ολοένα ανοίγαμε
ο ένας στον άλλον
σαν σπήλαια μυστικά,
τις ημέρες εκείνες, αγάπη μου,
το κορμί μου σαν κανάτι
όλο το ύδωρ το απαλό συγκέντρωσε
που πάνω του έσταξες∙
και τώρα
σε τούτες τις ημέρες της ξηρασίας
που η απουσία σου πονά
και τη σάρκα σκίζει,
ύδωρ ξεπηδά απ’ τα μάτια μου
γεμάτο απ’ την ανάμνησή σου
για να ζωογονήσει την ξέρα του κορμιού μου
τόσο άδειου, και τόσο γεμάτου από σένα.

 

Ερωτεύομαι, έρωτας – Gabriela Mistral

Πάει ελεύθερος στο αυλάκι, φτερουγίζει στον αέρα,
πάλλει ζωντανός στον ήλιο, πιάνεται μες στον πευκιά.
Δεν φελάει να τον ξεχάσεις όπως μια κακιά σκέψη,
θα πρέπει να τον ακούσεις.

Μιλάει γλώσσα από μπρούτζο και μιλάει γλώσσα πουλιού,
ικεσίες δειλές, παραγγέλματα της θάλασσας
Δεν αξίζει να του θυμώσεις, να του συνοφρυωθείς,
πρέπει να τονε κοιμίσεις!

Έχει χαρακτήρα αφέντη, λόγια δεν τον μαλακώνουν,
γρατζουνάει ανθογυάλια κι ανοίγει βαθιά παγόβουνα.
Δε φελάει να του πεις: δεν μπορείς να τον κοιμίσεις:
πρέπει να του δώσεις στέγη!

Έχει φίνες πανουργίες σε λεπτά αντίγραφα, επιχειρήματα σοφού,
αλλά σε φωνή γυναίκας.
Η ανθρώπινη επιστήμη, όχι η θεία σε σώζει μόνο:
Πρέπει να του δώσεις μπέσα!

Λινό επίδεσμο σου βάνει και εσυ τον ανέχεσαι.
Σου προσφέρει το βραχίονα, δεν μπορείς να του ξεφύγεις.
Φεύγει.
Ακολουθάς υπνωτισμένος παρόλο που βλέπεις πως ο δρόμος πάει στον Άδη!